รูปของBenQ11

รีบออกฉากไปจากตรงนี้ดีกว่า


"เดี๋ยวผมขอรับเด็ก2คนนี้ไปฝึกให้เองครับเหอๆๆ"

"ส่วนเมื่อกี๊ผมแค่หยอกเล่นจริงๆนา...เหอๆๆๆ"












........

...........

...............











ผมเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมวันนี้ผมถึงอารมณ์ไม่ดีได้มากมายอย่างนี้??


ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีอะไรกวนใจผมแต่กลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก














มันเหมือนกับความร้สึกที่ผมอยู่ใกล้ๆมอริซเลย

มันเป็นความอึดอัด ที่เหมือนกับว่าอะไรๆก็อยู่ในการคำนวนเคลื่อนไหวของมัน












แต่ช่างเถอะ หลับซักตื่นคงหาย..










จบวัน

แวะลง

ลงเพิ่มครับ

ควันหลงวันวาเลนไทน์ :r3







Narl "วันนี้วันวาเลนไทน์ พ่อก็มีอะไรบางอย่างจะให้เป็นของขวัญนะ"



NG "...เหมือนกัน.."


Narl "โอ้ว ลูกก็มีเหมือนกันเหรอ??"











Narl "งั้นเรามาแลกของขวัญพร้อมๆกันนะจ๊ะ"


NG"......."



Narl "1........2.........3!!!!"











.......


.....


....

Spoiler:

เอื้อกกกกกกกกกกกกก

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx

[spoiler]

เกือบ2อาทิตย์หลังจากที่ผมเริ่มนำเซร่า กับควอซ่ามาฝึกวิชา

ผมก็ไม่ได้เขียนไดอารี่ต่อเลย เพิ่งมาได้เขียนก็วันนี้นี่แหล่ะ


จนถึงวันนี้ผมก็ยังอดคิดไม่ได้เลยว่า หรือว่ามันจะเป็นหนึ่งในเส้นทางที่มอริซคำนวนใว้ เพราะจากเหตุการณ์วันนั้น ทั้ง2คน ก็ดูจะเชื่อฟังผมโดยที่ผมไม่ต้องเสียเวลา หาวิธีตีสนิทพวกเธอเลย..

นับว่าเป็นเรื่องที่ประหยัดเวลาดีจริงๆ


โดยหลายวันที่ผ่านมา ผมก็ได้ใช้เวลาอ่านหนังสือศึกษากฏระเบียบของที่นี่ ทำให้ผมรู้ว่าโรงเรียนเปิดมาเกือบเดือนแล้ว และอีกไม่ถึงเดือนก็จะเริ่มสอบ กลางภาค...แม่เจ้า นี่ผมต้องมานั่งเรียนเหรอนี่??

แต่เอาเถอะ ยังไงๆตอนนี้ผมก็แอบศึกษาตำราศาสตร์มืด(จิ๊กมาจากห้องของมอริซ) ที่พัลซ่าเคยศึกษาอยู่เหมือนกัน แน่นอนว่าเรื่องนี้ผมแอบเก็บเป็นความลับไม่ได้บอกพัลซ่า...


ส่วนหนึ่งก็เพื่อที่จะหาวิธีแก้ไขคำสาปของทั้งคู่ ซึ่งดูๆแล้วผมคิดว่าน่าจะมีวิธีแก้ไขได้นะ..














หลายวันที่ผ่านมา นอกจากจะคอยฝึกทั้งคู่แล้ว ก็มาภารกิจที่ผมต้องสะสางอีกเยอะแยะมากมาย...

โดยเฉพาะการบ้าน...เป็นอะไรที่ผมลำบากใจมากเลยเหอๆๆ


กลับเข้าเรื่องของลูกศิษย์ผมก่อนดีกว่า หลังจากที่ผมลองทดสอบทั้งคู่คร่าวๆแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเซร่ามีพลังเวทย์ที่เยอะมาก แต่ยังไม่รู้่จักการควบคุมที่ดี การปลดปล่อยพลังยังสะเปะสะปะ ไม่มีการพลิกแพลง ทำให้คู่ต่อสู้จับจุดอ่อนได้ง่ายดาย จึงไม่แปลกใจเลยที่พวกเธอจะแพ้เจ้า2คนนั้นอย่างง่ายดาย

ผมจึงสอนให้เธอรู้จักพื้นฐานควบคุมพลังเวทย์ของตัวเองก่อน แต่ก็ดูยังไม่ดีพอเท่าใหร่..













ส่วนควอซ่า มีพลังเวทย์น้อยมาก และพลังที่มีก็ไม่สามารถเอามาใช้ต่อสู้ได้เหมือนเซร่า มีแต่พลังเปิดมิติที่ติดตัวมา กับปีศาจที่สิงเธออยู่



แต่สิ่งที่ทดแทนข้อด้อยของควอซ่านั้นก็คือ พลังกายภาพที่แข็งแกร่ง จากปีศาจที่อยู่กับเธอ ดังนั้นผมจึงสอนวิชาการต่อสู้แทนที่จะให้ฝึกเสริมเพิ่มพลังเวทย์

และควอซ่าก็ทำได้ดี อาจเป็นเพราะพื้นฐานการเอาตัวรอดของเธอมีเยอะกระมัง...


สายเวทย์และสายต่อสู้ หากอยู่ร่วมกันย่อมต้องมีประโยชน์เกื้อหนุนกันแน่แท้...ผมคิดอย่างนั้นนะเหอๆๆ

ในขณะที่ผมคอยมองดูเด็กๆทั้ง2อยู่ ก็มีคนมาเยี่ยมเยือนผม

อืม...ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอกันเลยนี่นา..

"โอ้ว อาบิสจัง นี่เอง...."












ลืมบอกไป ตั้งแต่ผมจับพวกเซร่ามาฝึกวิชาให้ ผมก็ไม่ได้กลับไปพักที่ห้องของอาบิสจังเลย

เพราะผมม่วนอยู่กับการฝึกฝนเด็กทั้ง2 และก็ศึกษาตำราศาสตร์มืด จนลืมวันเวลาไปเลย


ผมมองดูหน้าอาบิสจัง ซึ่งเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างกับผม..














ผมคงต้องเริ่มก่อนสินะ



"เที่ยงแล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกันหน่อยใหมครับ?เหอๆๆ"

แต่ดูท่าวันนี้ อะไรๆก็คงจะไม่ราบรื่น ผมเองก็ลืมไปเหมือนกันว่า

พัลซ่าเองก็นำอาหารเที่ยงมาส่งทุกวันนี่นา..

มาได้เวลาเหมาะเจาะจริง
















ต้องขอบคุณ อาบิสจัง ที่เป็นคนหัวไว ชิงแยกตัวออกมาก่อน

เอาใว้วันหลังผมจะชดเชยให้นะครับผมสัญญาเลย

ขอข้ามเรื่องตอนเที่ยงดีกว่าครับ

เนื่องจากวันนี้ผมได้เจอกับอาบิสจัง ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า ยังมีอีกคนที่ผมน่าจะไปเยี่ยมเยือนมั่งนี่นา

ไม่รู้ว่าเธอยังยืนแข็งเป็นหินอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า??













ใช่แล้ว น้องสะใภ้ "อโลน" ที่ผมไม่ได้เจอมาก็เกือบเดือนเหมือนกันนะครับนี่

และวันนี้ก็แจ๊คพอตมากที่ผมเจอเธอในปฏิกริยาอื่น














ผมไม่แน่ใจว่า บ้านเกิดเธอทักทายคนอื่นๆแบบนี้หรือเปล่า??

แม้จะดูน่าพิศมัย แต่ก็ทำให้ผมตกใจเหมือนกันนะครับ


"อุ!!!"

เมื่อผมตั้งตัวได้ ผมก็จัดการว่ากล่าวตักเตือนถึงมารยาทผู้หญิงให้เธอฟัง

แต่ดูเธอจะไม่เข้าใจกระมัง???

(เธอจับมือผมให้ไปแตะหน้าอกเธอนะครับ ผมไม่รู้เรื่องนะ*3*)









วันนี้มันวันอะไร ทำไมผมถึงเจอผู้หญิงที่รับมือยากอีกคนล่ะเนี่ย??


แต่ก่อนอื่น เธอควรใส่เสื้อผ้าก่อนนะครับ












สารภาพเลยว่า ผมปวดหัวกับการพูดคุยกับเธอมาก

เพราะประโยคแรกที่เธอพูดกับผมนั้น ทำให้ผมมึนงงไปต่อไม่ถูกจริงๆ

แต่เอาเถอะเห็นเธอยังอยู่ดีก็ไม่น่าเป็นห่วงอะไร(หรือต้องห่วงหนักกว่าเดิมหว่า?)

ผมขอถอยไปตั้งหลักแล้ววันหลังค่อยมาคุยอีกทีล่ะกัน


"หวัดดีครับ แล้วเดี๋ยววันหลังจะมาเยี่ยมใหมครับ.."














พริบตาเดียว..ผมรู้ ตัวว่าผมอยู่ห่างจากเธอแค่ใหน แต่ตอนที่เธอเปร่งเสียงรดต้นคอผม

มันทำให้ผมแอบขนลุกอยู่ไม่น้อย เพราะผมไม่รู้ตัวเลยว่าเธออยู่ใกล้ผมได้อย่างรวดเร็วได้อย่างไร

เพราะมันไม่มีทั้งความเร็วของลมไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนที่ของอากาศ ถึงจะใช้พลังวาร์ป มันก็น่าจะรู้สึกถึงพลังได้



จากตรงนี้ไป คือสิ่งที่ทำให้ผมไม่ลืมเธอเลย...

ในฐานะสิ่งมีชีวิตระดับสูง...ไม่สิ ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ยากรับมือต่างหาก..















ผมไม่รู้ว่าอโลนรู้ได้อย่างไรว่าผมเองก็(เคย)อยากรู้เรื่องของเซร่า...



แต่ผมไม่ค่อยแปลกใจกับความสามารถประหลาดๆของพวกเผ่าเทพเจ้าเท่าใหร่



อืม....3คำถามอะไรก็ได้...


"พลังDark matter กับ Dark energy ของเธอมันคืออะไรและทำอะไรได้?"

ตูว่าแล้ว...













เชื่อผมเถอะพวกเผ่าเทพเจ้ารับมือยากจริงๆ



"ที่เธอยืนนิ่งก่อนหน้านี้เธอทำอะไร?"












เหมือนผมจะถูกหลอกล่อจนเผลอถามไปครบ3ครั้งโดยที่ไม่รู้ตัวเลย



"ทำไมมอริซถึงลบความทรงจำเธอ?"

.....โอเคถามครบ3ข้อแล้ว เหมือนไม่ได้อะไรเลย


ผมก็ขอตัวจรจรีเลยล่ะกัน


ดีนะที่ผมไม่ถามเรื่องเซร่า สงสัยคำตอบคงไม่ต่างกันเท่าใหร่












ทันใดนั้นจู่ๆ ความอยากรู้อยากเห็นบางอย่างทำให้ผมฉุกคิดได้อย่างหนึ่ง..










ผมคิดจะถามอโลนว่า จริงหรือเปล่าที่มอริซตายคาอกเธอ

อย่าเพิ่งคิดว่าผมทะลึ่งนะ แต่อย่างที่บอก คนอย่างมอริซจะตายด้วยเรื่องงี่เง่าแบบนี้ได้อย่างไร?


และในขณะที่ผมกำลังหันไปอ้าปากถาม

เธอก็ตอบผมเรียบร้อยแล้ว












คำตอบนั้นง่ายกว่าการอธิบายด้วยปาก(พูด)


แต่เป็นการอธิบายด้วยปาก(จูบ)






เธอกำลังสูบพลังชีวิตจากผม!!!






















ผมไม่รู้ว่านานแค่ใหนจนผมตั้งสติและผละออกมา

ใบหน้าที่คาดเดาไม่ออกว่าเธอคิดอะไรและต้องการอะไร

มันอาจจะเป็นการตอบคำถามผมในแบบของเธอ??

ในตอนนั้นผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น











แต่ผมพอจะเข้าใจแล้วว่า มอริซตายได้ยังไง?

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกซาบซ่ากับการถูกดูดพลังหรือจะอะไรก็ตามแต่

ถ้ามอริซจะยอมตายเพราะการเสพประสบการณ์แบบนี้ก็ไม่น่าจะเกินความคาดหมาย

นี่หรือเปล่า? ที่เป็นเหตุผลที่มอริซต้องการใช้ผมที่ไม่ตายมาดูแลเธอ?

แบบนี้มันไม่ตลกเลยนะ...

ก่อนที่บรรยากาศจะเริ่มตึงเครียด ก็มีคนมาขั้นได้ถูกจังหวะพอดี


เบลคได้ช่วยผมใว้แล้ว












ผมดึงเบลคมาสอบถามเรื่องราวที่ผมอยากรู้เพิ่ม

ก็ได้ความว่า การสูบพลังของอโลนนั้นจะเกิดก็ต่อเมื่อมีการสัมผัสภายในเท่านั้น

ถ้าแค่แตะตัวจะไม่เป็นไร ซึ่งเบลคเองก็เพิ่งรู้ไม่นานและก็ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้นกับผม เลยไม่ได้บอกก่อน

ส่วนพลังของDark matter นั้นก็ยังยากจะอธิบาย แต่เบลคบอกผมให้รู้ว่าเขาเข้ามาที่ห้องนี้ก่อนผมหลายชั่วโมงแล้ว และเห็นผมเข้ามาโดยสังเกตุเห็นว่าผมไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของเขาเลยใช่ใหม?


อืม...นี่ผมถูกพลังนี้โดยไม่รู้ตัวเลยหรือนี่??










เบลคกำชับอีกว่าพลังของเธอจะมีมากยิ่งกว่านี้ ถ้าเธอยังไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้

เมื่อก่อนยังมีมอริซช่วยควบคุมแต่ตอนนี้มีเพียงห้องกาลเวลาเทียมนี้เท่านั้นที่ดูดซับพลังของเธอ

แต่ก็อยากให้ระวังให้มากๆด้วย

ผมว่าผมพอจะเข้าใจถึงเรื่องนี้แล้วนะ...

ผมฉวยโอกาสที่เบลคเบี่ยงเบนความสนใจอโลน ออกมาจากห้องได้

เพื่อที่จะไปหาพวกเด็กๆต่อ




.....ไม่รู้ว่าผมจะพูดดีใหม?

ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะพลังของเธอ หรือเพราะสติที่เลอะเลือนตอนถูกสูบพลัง

ผมได้ยินเสียงและภาพที่เข้ามาในหัวผม...คำูดของเธอมันช่างทำให้ผมงงงวย

หรือว่าเธอจะเป็นคนๆนั้น??













.....ไม่น่าใช่ม้าง....เรื่องมันก็ผ่านไปนานแสนนานแล้ว นานกว่าที่ผมจะรู้จักเจ้า3พี่น้อง "บิกิน"เสียอีก..

















เฮ้อ....วันนี้มันวันอะไรกัน....

ทั้งเจอ2สาวเมื่อเที่ยง

เจอ น้องสะใภ้สูบพลัง

แล้วเจอเจ้า2คนนี้...











มันใครวะ???


แต่ช่างเถอะ ได้ยืดเส้นยืดสายให้ร่างกายเข้าที่หน่อยก็ดี












อัดก่อนค่อยถาม


"อย่างพวกเอ็งข้าใช้แต่แขนข้างซ้ายก็พอ..."








จบวัน

แวะมาลง กับอีเว้นชานม

แวะมาลง

ลงเรื่อยๆ

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx


[spoiler]


วันนี้พิเศษหน่อยก่อนอื่นผมมีเรื่องจะอธิบาย(อาจจะยาวนิดนึง)

ก็ไม่ใช่เรื่องอะไร มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับกฏบางอย่างของโรงเรียนแห่งนี้


เหตุที่ผมต้องอธิบายก็เพราะมันมีเรื่องเกี่ยวกับ"รายได้"เข้ามาด้วย

ที่โรงเรียนแห่งนี้มีการจัดอันดับนักเรียนกันด้วยซึ่งมันก็เหมือนโรงเรียนทั่วๆไปที่มีจัดอันดับห้องคิงห้องห่วยอะไรประมาณนั้น

แต่วิธีการจัดอันดับมันออกจะแปลกๆเล็กน้อยแต่ถ้าศึกษาดีๆแล้วก็จะเข้าใจถึงเหตุผล

เรื่องของเรื่องคือ อันดับของนักเรียนนั้นมันมีสิทธิพิเศษบางอย่างด้วย อันดับยิ่งสูงสิทธิบางอย่างยิ่งเยอะ แต่ก็ถูกลดสิทธิบางอย่างไปตามระบบ เช่นการรับงานนอกในฐานะของนักเรียนระดับท๊อป

เอาเท่าที่จำเป็นก็คือ โดยปกติแล้วนักเรียนจะถูกแบ่งเป็น2สายหลักๆ นั่นคือสายต่อสู้กับสายวิชาการ

โดยที่สายต่อสู้นั้นสามารถขึ้นไปถึงอันดับ1ได้ และที่สายวิชาการจะตันอยู่ที่อันดับ5เท่านั้น ถ้าสายวิชาการต้องการจะขึ้นอันดับ4ขึ้นไปก็ต้องย้ายสาย ส่วนเหตุผลนั้นย่อมมีอยู่แล้ว เพราะ

อันดับ4ขึ้นไป จะไม่สามารถจับคู่กับอีกคนไต่อันดับได้ ซึ่งสายวิชาการที่ไม่เก่งด้านต่อสู้จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องฉายเดี่ยว และที่อันดับต้นๆไม่สามารถจับคู่ทีมได้ก็เพื่อป้องกัน พวกคนเก่งรวมหัวกันครองอันดับนั่นเอง


ผมได้เขียนตารางสิทธิอันดับแบบคร่าวๆใว้(หากไม่เข้าใจก็ส่งจดหมายมาถามเพิ่มได้ครับ*3*)



เอาล่ะเข้าเรื่องปัจจุบันก่อน เนื่องจากผมเองก็ต้องการใช้เงินผมจึงต้องหารายได้ชั่วคราวและโชคดีที่ผมได้เป็นลูกจ้างร้านหมูเต๊ะประจำที่ผมไปทานบ่อยๆ
















เถ้าแก่เนี๊ยคนนี้ออกจะดู ไฮเปอร์หน่อยๆ แต่ก็เป็นคนขยันขันแข็งและใส่ใจกับการทำอาหาร

เธอชื่อ "เฟหว่อง" เป็นอดีตศิษย์เก่าที่ผันมาเป็นแม่ครัว(พลังเวทย์30)



















ลูกค้าก็ออกจะหน้าตาคุ้นเคย ก็แหงล่ะ โรงเรียนนี้มีนักเรียนทั้งหมด 1200 คนเองนี่นาเหอๆๆ ที่เหลือก็เป็นพวกนักท่องเที่ยว

ส่วนสาเหตุที่ผมต้องมาทำงานที่นี่ แทนที่ผมจะไต่อันดับแบบที่อธิบายข้างต้น นั่นเพราะผมยังคงต้องดูแลเด็กๆทั้ง2คนอยู่น่ะสิ....









ผมมาทำงานที่นี่ได้สักพักแล้ว ทำให้ผมได้รู้ว่า เฟหว่องเธอมีคู่หมั้นแล้ว เห็นว่าเป็นศิษย์รุ่นน้องที่เพิ่งจบ(อดีตสายวิชาการอันดับ5)เสียด้วย ไอ้กระดาษวัดค่าพลังเวทย์ก็คู่หมั้นเฟหว่องนี่แหล่ะเป็นคนออกแบบน่ะ(ผมอยากเห็นหน้ามันเหมือนกัน)


และเฟหว่องก็บอกผมด้วยว่า พรุ่งนี้เธอจะได้แต่งงานกับเขา..

รูปที่แล้วผมสวย เป็นประกายย

ปล.หมูสะเต๊ะ มีขายที่ต่างดาวด้วยรึนี่!?

.......แต่นั่นเป็นคำพูดของเธอเมื่อเกือบ2อาทิตย์ก่อนน่ะ


ผมเองก็ไม่กล้าถามอะไรเธอ ซึ่งยิ่งเธอยังแสดงท่าทีสดใสสม่ำเสมอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วด้วย

มันก็ยิ่งทำให้ผมควรจะเก็บเงียบความสงสัยนี้ใว้เหมือนกัน..












แต่เชื่อเถอะไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเก็บความเศร้าใว้ได้ตลอดเวลาหรอก

เพียงแต่ผมค่อนข้างนับถือในความเก็บอารมณ์ขมขื่นของเธอ

และในคืนวันหนึ่งหลังปิดร้านเฟหว่องก็ออกปากชวนไปที่แห่งหนึ่ง..


เธอบอกว่าเนินแห่งนี้เป็นสถานที่ ที่เธอและคู่หมั้นของเธอเคยมานั่งดูเมืองอันมืดมิดที่มีแสงเพียงน้อยนิดที่เบื้องล่าง

ตัดกับท้องฟ้าที่เห็นแสงระยิบระยับ ของดวงดาวมากมาย










เธอได้สารภาพกับผมว่า เธอพอจะรู้เลาๆแล้วว่าคู่หมั้นของเธอเริ่มหมดใจให้เธอนานแล้ว แต่เธอก็พยายามที่จะมองโลกในแง่ดีและคอยเชื่อใจอยู่ตลอด

จนเมื่อคู่หมั้นของเธอจบการศึกษาเมื่อ6เดือนก่อน เขาได้ให้แหวนหมั้นวงนี้พร้อมบอกว่าจะกลับไปจัดการเรื่องทางบ้านแล้วจะมารับเธอ

แน่นอนว่าเธอก็พยายามจะเชื่อใจ แต่จากนั้นก็ไม่ได้รับการติดต่อจากคู่หมั้นของเธออีกเลย แต่ผลงานด้านงานวิจัยของเขายังคงมีมาเรื่อยๆทำให้เธอรู้ว่าคู่หมั้นของเธอยังมีชีวิตอยู่

เธอเองก็พยายามติดต่อกับคู่หมั้นของเธอแต่ก็ไม่เป็นผล ดังนั้นสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ก็คือเชื่อใจในแหวนหมั้นวงนี้เท่านั้น....แต่แล้ว...เขาก็ไม่มา


เฟหว่องเล่าเรื่องตลกร้ายกับผมว่า ที่เธอรับผมเข้าทำงานก็เพราะ ชุดผ้าคลุมสีเขียวของผมนั่นเอง



ตอนที่เธอเห็นผมมานั่งทานที่ร้านครั้งแรก

มันทำให้เธอนึกถึงสมัยที่คู่หมั้นของเธอยังเป้นนักเรียนใหม่ๆและเคยร่วมเปิดร้านค้าขายกับเธอ และสีเสื้อที่คู่หมั้นเธอใส่ประจำก็คือชุดคลุมยาวสีเขียวเหมือนกับผม.. ไม่สิผมต่างหากที่มีชุดสีเขียวเหมือนคู่หมั้นเธอ

ตอนที่ผมมาสมัครทำงาน เธอจึงตอบรับทันที แต่ยิ่งนานวัน เธอยิ่งรู้สึกเสียใจเพราะมันทำให้เธอนึกถึงคู่หมั้นที่...ทิ้งเธอไป...














แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไปจากโรงเรียน(ยาน)แห่งนี้เหมือนกัน แม้จะขมขื่นแต่ยิ่งอยู่ที่นี่เธอก็ยิ่งทรมาณกับการรอ


นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจะบอกผม และเธอก็ต้องการที่จะยกร้านที่ยังเหลือสัญญาเช่าให้ผมบริหารต่อ

"เถ้าแก่เนี๊ย คิดดีแล้วใช่ใหมครับ?"











....ปกติผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าใหร่นะ แต่ผมเองก็อยากจะเห็นหน้าเจ้าคู่หมั้นอะไรนั่นหน่อย

วันรุ่งขึ้นผมจึงขอข้อมูลที่อยู่ของเจ้าคู่หมั้นจากเจ้าแสบ เพราะเห็นว่ามีทำวิจัยร่วมกันอยู่


ถือเสียว่าใครทำเถ้าแก่เนี๊ย เสียใจเดี๋ยวลูกจ้างคนนี้จะเคลียร์ให้เอง