รูปของBenQ11

ผมจ้องมองสีหน้าที่โกรธแค้นและกรีดร้องเหมือนคนเสียสติ....

เหมือนผมไปฆ่าบิดาหล่อนหรือยังไงไม่รู้ ก็แค่การประลองเฉยๆ

ทำเอาผมอึ้งอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้?

นี่กะจะระเบิดตัวเองตายเลยหรืออย่างไร?











ก่อนที่จะบานปลายไปกว่านี้ ผมจึงตัดสินใจกินพลังทั้งหมดของเธอ

(แต่เรียกว่าดูดพลังน่าจะดูดีกว่าหรือเปล่า??)

เพราะต่อให้ระเบิดตายทั้งคู่......ผมก็ไม่ตายอยู่ดี












ที่สำคัญผมยังมีเรื่องที่จะต้องถามถึงพลังของเธอ ที่คล้ายผมอยู่ด้วย..

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเคยเจอ...หรือจะมีสิ่งมีชีวิตแบบผมอยู่ด้วย??

ผมอดคิดไม่ได้เลยว่าจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้...ผมจะมี"พี่น้อง"ใหม?

ฮ่าๆๆผมเผลอคิดไปไกล แต่ถ้ามีจริงๆก็คงจะดี...หมายถึงพี่น้องน่ะ

ลึกๆผมเองก็อยากจะมีพี่น้องหรือครอบครัวเหมือนกันนะ

ครอบครัวที่อยู่กับผมได้นานๆ



"ถอยไปก่อน สาวน้อย"












พลังช่างรุนแรงนัก อาจเพราะพลังของเธอส่งผลต่อผมโดยตรง

ทำให้กล้ามเนื้อผมเริ่มระเบิด




















ความรู้สึกเหมือนตัวพองคล้ายลูกโป่งระเบิด

ยอมรับว่าเจ็บปวดมากเลยคราวนี้

แวะมาลงครับ

ม่ายยยยยยยยยยย จะดูตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยย

หลายคนคงคิดว่าร่างกายผมมันวิเศษน่าอิจฉาสินะ


แต่ขอบอกเลยว่า อย่าเลย มันไม่ได้มีค่าอะไรกับพลังแบบนี้หรอก...

มันมีแต่ความเจ็บปวด...










ขอโทษด้วยที่วันนี้เขียนอะไรน้ำเน่า แบบว่ามันอดตื่นเต้นไม่ได้

ที่เจอคนที่มีพลังเวทย์คล้ายผม จนผมคิดอะไรเป็นตุเป็นตะ











เอ้อลืมบอกไป เรื่องที่5....








วันนี้ผมตายครับ....














จบวัน

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx





วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อ สืบเนื่องจากผลสอบที่ผ่านมาออกมาแล้ว...

แม้ผมจะได้คะแนนจากภาคปฏิบัติเต็มแต่ผมกลับตกข้อเขียนอย่างเฉียดฉิวพูดแล้วก็น่าอายจริงๆ

แต่ก็ยังดีที่ควอซ่าผ่านทั้ง2อย่าง ส่วนเซร่านั้น ตกทั้ง2อย่าง

ดูเหมือนแก้ตัว แต่เมื่อหลายวันก่อนมันมีเรื่องที่ผมต้องจัดการเยอะมากใหนจะฝึกเด็กทั้ง2ใหนจะต้องดูแลร้านหมูเต๊ะ(แต่ตอนนี้ผมขายให้คนอื่นไปอีกทีแล้ว)

รวมไปถึงเจ้าเบอร์5 ที่พอผมโค่นยัยนั่นลงได้ ผมก็กลายเป็นที่รู้จักทันที และมีสมัครพรรคพวกมาขอร่วมกลุ่มมากมาย

ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมได้คิดแผนการอะไรได้บางอย่าง...


อย่างที่เคยบอกไปนักเรียนที่อยู่อันดับต่ำกว่า10ลงไปสามารถสร้างทีมได้ไม่เกิน5คน


แต่ด้วยคะแนนอันดับผมตอนนี้ นอกจากจะเคยชนะยัยเบอร์5 ผมก็ถูกจัดอยู่ในผู้มีพลังต่ำดังนั้นอันดับจึงต่ำกว่า20โดยปริยาย

อธิบายเสียยืดยาว สรุปก็คือผมเล็งเห็นจุดบอดของระบบนี้ เพราะอันดับ20ลงไปสามารถรวมทีมได้ไม่จำกัดจำนวน(แต่จากที่ดูแล้วไม่มีทีมใหนมีเกิน50คน) และข้อดีของการรวมทีมนั่นคือการโอนหน่วยกิจกันได้เพราะรวมทีมกันก็ต้องมีการช่วยเหลือกัน

เพื่อที่จะถีบตัวเองให้ขึ้นไปสูงๆตอนนี้ผมต้องการอยู่ในอันดับ11-20 ผมจึงคิดแผนแย่งหน่วยกิจของคนในทีมด้วยการแข่งงัดข้อ














ด้วยเงื่อนไขที่หลายคนอยากจะเสี่ยงดวงนั่นคือ หากผมชนะ ผมขอ5หน่วยกิจ แต่ถ้าผมแพ้ ผมให้หน่วยกิจของผมครึ่งหนึ่งที่มีอยู่


ตอนนี้ผมเก็บได้39คนล่ะคาดว่าอีกสัก10คนผมก็จะได้หน่วยกิจพอที่จะย้ายขั้นเสียทีเหอๆๆ
ลืมบอกไปผมจำเป็นต้องโอนหน่วยกิจส่วนหนึ่งให้เซร่าและคอวซ่าจะได้ขึ้นอันดับไปด้วยกันง่ายๆ

"เอ้ามีใครอีกใหม?เหอๆๆๆ"

(ควอซ่าอายที่จะมีใครเห็นรูปลักษณ์ของเธอซึ่งปกติจะซ่อนอยู่ในช่องว่างของมิติ ผมเลยให้ควอซ่ามาอยู่ใต้ผ้าคลุมแทน)











แต่ก่อนที่เป้าหมายผมจะสำเร็จ ก็มีมารพจญมาบอกว่าที่ผมทำอยู่มันผิดวัตถุประสงค์ของโรงเรียนนะ

"ก็ในเมื่อเอ็งตั้งกฏเสียยิบย่อยอย่างนั้น

มันก็เป็นธรรมดาที่คนเขาจะหาช่องทางที่กฏไม่ได้ห้ามใว้ไม่ใช่เหรอ?"


ผมพูดกับเบลค ผู้มาเตือนเรื่องกฏระเบียบกับผม















หมอนั่นเลยยื่นข้อเสนอง่ายๆ แต่ยากโคตรมาก

นั่นคือหากผมงัดข้อกับมันแล้วผมชนะ มันจะยอมให้ผมทำต่อไปเพราะจริงอยู่ที่ว่าแผนการงัดข้อของผมมันไม่ได้มีกฏห้ามใว้

แต่ถ้ามันชนะอยากให้ผมคืนหน่วยกิจทั้ง39คน


บอกเลยว่าไม่ง่าย เพราะผมรู้จักหมอนี่ดี...แต่จะเลี่ยงก็ไม่ใช่วิสัยผม ผมเองก็ไม่ได้ประมือกับมามานานแสนนานแล้ว มันอาจจะมีพลังเสื่อมน้อยถอยลงก็เป็นได้

"ห้ามใช้เวทย์นะ"

เบลค สู้ๆ //เผ่น
ปล.รู้สึกเหมือนเสพติดเรื่องนี้แล้วแหะ

เหตุที่ต้องเพิ่มเงื่อนไขห้ามใช้เวทย์ ก็เพราะเดี๋ยวจะเกิดปัญหาห้องระเบิดเอาง่ายๆ
ที่สำคัญทุกครั้งที่ผมดวลกับเบลค เราทั้งคู่ไม่เคยใช้เวทย์โจมตีกันเลยซึ่งน่าจะเข้าใจได้ว่าผมimmune magic ส่วนเบลคพลังต้านทานเวทย์ก็มากเกินไป

ในขณะที่เริ่มแข่งขันกัน เบลคขอใช้เวทย์อัดไปที่แท่นรองมือเพื่อกันแท่นแตก ตลอดการแข่ง

แต่ในใจผมคิดว่า ไอ้นี่มันอยากจะโชว์เหนือมากกว่า...












อืม...พลังมันยังไม่ตกลงไปจริงๆด้วย

แต่กลับเป็นผมเองที่รู้สึกได้ว่าตัวเองต่างหากที่อ่อนลง..

เจ้านี่คงผ่านสมรภูมิมาตลอดเลยสินะ...


ท่าทางนิ่งๆสบายๆแต่สายตาที่เอาจริง มันทำให้ผมนึกถึงสมัยก่อนจริงๆ












ถึงแม้จะยากเอาชนะในตอนนี้ แต่ด้วยนิสัยของผม ผมก็ไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกนะ..














ถึงจะแพ้ก็ขอแพ้อย่างสมศักดิ์ศรีเถอะ

....สัญญาต้องเป็นสัญญา ผมยอมคืนหน่วยกิจให้คนอื่นๆ

ถึงเบลคจะหยอดคำหวานว่า ผมมีความสามารถสูงเดี๋ยวก็เลื่อนขั้น ผมก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะ

เพราะผมไม่ใช่คนทำอะไรตามขั้นตอน...มันเสียเวลา...


แต่เอาเถอะจบเรื่องน่าเบื่อแล้ว ก็เข้าเรื่องอื่นดีกว่า

เบลคบอกผมว่า อโลน อยากเจอผม เธอเลยบอกให้เบลคมาเรียกผม..

"นี่เอ็งกลายเป็นเบ๊ น้องสะไภ้ แล้วเหรอวะ??"













ถึงขนาดเบลค มาเรียกอาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้.....กระมัง??


แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินทางอยู่ที่ระเบียง กลับได้ยินข่าวลือ เกี่ยวกับยัยเบอร์5ที่จะลาออก..


เฮ้ยผมยังไม่ได้คุยกับมันเลย

เพราะหลังจากที่ประลองกันวันก่อน มันก็เข้ารักษาตัวอยู่2-3วันจากนั้นก็ติดสอบ

สงสัยต้องไปหายัยนั่นก่อนเสียแล้ว...













จากข้อมูลที่ได้(จากสาวๆ....แม่งป๊อปด้วย...) จึงรู้ว่ามันเช่าห้องพักอยู่ที่หอพักชาย ใกล้ตัวโรงเรียน


ผมถือวิสาสะเข้าไปข้างในเองเพราะประตูถูกล๊อคจากด้านใน และผมก็เคาะประตูเรียกแล้ว


ในห้องปิดไฟมืดเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่ผมสัมผัสได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนี้...

หืม...มีไอความร้อนอยู่ที่ห้องน้ำ..


หรือว่า..ยัยนั่นจะคิดสั้นฆ่าตัวตาย?

แค่ประลองแพ้นี่นะ? ผมจึงรีบเข้าไปดูอย่างไม่รอรี


และผมก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น















มันยากจะอธิบาย...



แต่ดูเหมือนผมจะเห็นอะไรที่มันไม่น่าเห็นเสียแล้ว...


















ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่รู้ว่ามันผ่านไปกี่วินาที

ผมประมวลผลคิดด้วยความรวดเร็วว่า ผมควรจะทำยังไงต่อไป?

ผมจึงพูดไปแบบรักษาน้ำใจ

























ผมพูดผิดหรือ?














จริงๆผมมาคิดอีกที การขับถ่ายมันก็เป็นเรื่องปกติของสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เหรอ???


แล้วจะมาโกรธโมโหอะไรมากมายเนี่ย??


หรือว่ายัยนี่เป็นพวกใช้แต่อารมณ์????



"โอเคๆ เดี๋ยวข้าออกไปรอข้างนอก"


"น่าเบื่อจริง..."

ผมเสียเวลารออยู่ประมาณ20นาที


ในที่สุดยัยนี่ก็ออกมาคุยกับผม




อืม..คุยแถวนี้ไม่สะดวกสินะ...













ระหว่างเดินไปในที่ๆสะดวกคุยผมก็ยิงคำถามต่างๆอย่างไม่รอช้า



...ชื่อจริงของยัยนี่คือ "อารีศรม" ส่วน "อารีสม" นั้นเดิมเป็นชื่อพี่ชายของเธอ

สาเหตุที่เธอต้องปลอมตัวเป็นชายนั่นเพราะ เธอเป็นตัวแทนพี่ชายที่สมัครมาคัดเลือกเป็นนักเรียนทุนของกองทัพ และคุณสมบัติของเธอก็ผ่านพอดีจึงได้สิทธิมาเรียนที่นี่..

ผมรู้สึกว่าเธอบอกไม่ค่อยเคลียร์เท่าใหร่ เหมือนพูดไม่หมด และผมก็ไม่อยากใช้พลังอ่านความคิดด้วย

ผมจึงต้องถามแบบเจาะลึกลงไปอีก...




"อืม..เนินนี้คุ้นๆแฮะ"











ครอบครัวของเธอ เดิมรับราชการทหาร แต่พ่อของเธอก็ออกจากราชการซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ เพราะตั้งแต่เธอเกิดมา พ่อของเธอก็ไม่ได้เป็นทหารแล้ว

ถึงกระนั้นเธอเองก็มีพี่ชายอีก2คน โดยที่ตัวเธอและพี่คนโต กลับมีพลังวิเศษติดตัวมา และเป็นที่รู้กันว่ามันคือพลังเวทย์

แม้พ่อเธอจะไม่ได้เป็นทหารแล้ว แต่ก็ฝึกพวกเธอ3พี่น้องแบบทหารทุกวัน และพี่ชายคนโตเป็นความหวังของพ่อเธอมาก ถึงขนาดส่งไปรับราชการทหารด้วยตัวเอง.....

แต่สุดท้าย พี่ชายเธอก็เสียชีวิตในอาชีพนั้นๆ...

ในช่วงที่เธอยังไม่เกิด เธอได้ยินเรื่องเล่าจากพี่ชายว่า พ่อของเธอไม่ได้เข้มงวดหรือสนใจเรื่องทหารแบบทุกวันนี้ แต่พอแม่ของเธอเสียชีวิตหลังจากที่คลอดเธอ พ่อของเธอก็เปลี่ยนไป

ทำให้เธอคิดว่าเป็นเพราะเธอหรือเปล่าที่ทำให้พ่อของเธอเปลี่ยนไป และที่สำคัญวัฒนธรรมบ้านเกิดเธอ ผู้หญิงมีสถานภาพค่อนข้างเสียเปรียบทางสังคมอยู่มาก ดังนั้นการปลอมตัวเป็นผู้ชายจึงเหมือนเกราะป้องกันอย่างดีสำหรับเธอ

แต่ก็ถูกผมทำลายเสียแล้ว เพราะเธอไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้อีก

เธอขอบคุณผมที่รักษาชีวิตเธอใว้เพราะอารมณ์ชั่ววูบของเธอ ในตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งสำคัญไป...


สุดท้ายเธอก็คงกลับไปดาวบ้านเกิดไปด้วยความพ่ายแพ้ เธอบอกว่าแม้เธอจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็ถูกฝึกอย่างทหารให้ยืดอกยอมรับกับสิ่งนั้นๆ...


การกลับไปเป็นแม่บ้านธรรมดาคงเหมาะกับเธอมากกว่า











หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ผมเองก็ไม่รู้นะว่าหากกลับไปแล้วชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร

แต่จากที่ฟังมา มันไม่มีอะไรบอกเกี่ยวกับพลังที่เธอมีเลย และพ่อแม่เธอก็ดูจะเป็นเพียงคนธรรมดา

หรือมันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ












อืม...จะว่าอย่างไรดีล่ะ ผมรู้สึกถูกชะตากับยัยนี่ดีนะ ผมชอบคนที่คุยรู้เรื่องและพูดตรง

และหากสาเหตุที่เธอเป็นแบบนี้เพราะผม มันก็รู้สึกแปลกๆ

แต่ผมอยากจะบอกนะว่า ผมกินพลังเธอไปจนหมดก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าพลังนั้นจะหายไปจากตัว

มันยังอยู่ก็เหมือนเกมภาษาที่mpหมดแล้วไปนอนในโรงแรมmpก็เต็มนั่นแหล่ะ แต่บางครั้งมันต้องมีตัวกระตุ้นให้พลังนั้นใหลออกมาเร็ว

จงดีใจเสียเถอะ วิชานี้เป็นวิชาลับจาก "แบล๊คดราก้อน ทาบู" ในชั่วชีวิตนี้เธอเป็นคนที่4 ที่ผมจะใช้กับเธอ



ยิ่งเธอมีพลังคล้ายผมแล้วยิ่งสปาร์คง่ายเลย



"อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวผิดเหลี่ยม"













แน่นอนวิชานี้ผมไม่ใช้กับผู้ชายแน่ๆ เหอๆๆ








ผมหวังว่าเมื่อเธอมีพลังกลับคืนมา ก็น่าจะเปิดโอกาสให้กับชีวิตเธออีกครั้ง


แต่เธอจะใช้มันทำอะไร ก็ขอให้เป็นทางที่เธอเลือก เพราะข้างหน้านั้นมีแต่หนทางที่ยิ่งยากยิ่งลำบาก

การจะกลับไปแบบที่เธอตั้งใจใว้ก็เป็นทางเลือกที่ดี สำหรับคนที่รู้สถานภพตัวเอง













ผมบอกให้เธอคิดถึงเรื่องตัวเองให้ดี ตอนนี้ก็ได้พลังกลับคืนมาแล้ว

จะไปต่อก็คงต้องเตรียมใจเจอพวกอันตรายแบบผม หรือจะหันหลังกลับไปใช้ชีวิตแบบบ้านๆอย่างมีความสุข ก็ล้วนเป็นทางเลือกที่เราไม่อาจรู้อนาคตได้ทั้งนั้น


การเป็นคนตรงๆอาจไม่ใช่วิสัยผม แต่เมื่อก่อนผมก็เป็นผมเคยยึดมั่นในกฏชีวิตของผม แต่เชื่อเถอะ จักรวาลนี้ก็มีกฏ กฏที่จะทำให้คนซื่อตรงอยู่ไม่ได้....

ผมคิดว่าผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มแล้วล่ะ..เพราะเธอตัดสินใจอยู่ต่อแน่นอนเหอๆๆๆ



"พลังยังไม่นิ่งรีบกลับห้องไปพักฟื้นพลังก่อนดีกว่าสาวน้อย"

"ใว้พร้อมฟิตแล้วก็มาประลองกันได้ทุกเมื่อเหอๆๆๆๆๆๆๆ"


ผมลาจาก อารีศรม เพื่อ ไปหา อโลนต่อ









กฏการไหลเวียนของจักวาล มีเพียง2แบบใหญ่ๆ คือแผ่กางกับหมุนวน


การแผ่กาง มันก็ตามชื่อ มันคือการก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง และไม่หันกลับไปเป็นอะไรแบบเดิมๆซึ่งมันคือสิ่งที่เอกภพนั้นเป็นอยู่ และตัวตนของมันนั้นเกินคณานับที่จะเห็นแต่เราต่างรู้ว่ามันมีอยู่

ส่วน การหมุนวนไม่ใช่การย้อนกลับ แต่มันเป็นการเคลื่อนที่โอนเอียงเปลี่ยนแปลงเพื่อที่จะดำรงค์อยู่ในจุดที่เราเป็นอยู่ได้นานๆต่างหาก ซึ่งพวกนี้จะเป็นพวกดาราจักรซึ่งมันเล็กกว่าแบบแรก แต่มันก็คงตัวตนของเราใว้ได้


แต่...ไม่ว่าจะเป็นแบบใหนสุดท้ายของมันก็คือความว่างเปล่า


แล้วเราล่ะเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบใหนแบบ1หรือ2 ?


หรือจะไม่เลือกสิ่งใดเลยแล้วอยู่กับที่ไปวันๆรอคอยให้จักวาลกลืนกันไปดั่งเศษฝุ่นก็ถือเป็นทางเลือกหนึ่งเหมือนกันนะ




"เอ่อ...น้องสะใภ้ทำอะไรอยู่อ่าครับ??"

"สงสัยผมคงมาผิดเวลา เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ล่ะกันเหอๆๆๆๆ"














จบวัน

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx



หลายวันมานี้แดดแรงมาก ร้อนจนไม่ค่อยอยากจะทำอะไรเลย

จนเมื่อวาน พัลซ่า เอ่ยปากชวนผมมาเที่ยวทะเล

อืม..ที่นี่มันมีครบทุกอย่างเลยแฮะ แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี

เพราะอาทิตย์ที่ผ่านมา ยัยเบอร์5 มันมาท้าผมประลองทุกวันเลย ไม่รู้ฟิตมาจากใหน?

รู้งี้ไม่น่าฟื้นพลังให้เลยเหอๆๆๆ


"เฮ้ เซร่า ผมบอกแล้วใช่ใหมว่าอย่าเอาชุดเวทย์มนต์ไปใส่ลงทะเล มันไม่ใช่ชุดว่ายน้ำนะ"













บางทีการมานั่งหย่อนใจสบายอารมณ์ ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ

ผมคิดอย่างนั้นแต่ก็คิดได้ไม่นาน












ผมเห็นพัลซ่าพยายามที่จะชักชวนควอซ่ามาเล่นกับเธอและคนอื่นๆ


แต่ดูเหมือนความสัมพันธ์ของแม่ลูกคู่นี้จะยังไม่คืบหน้า

ก็น่าแปลกเหมือนกันที่ควอซ่า ต่อหน้าคนอื่นมักจะขี้อาย แต่กับผมก็พูดเชื่อฟังดีแม้เธอจะไม่ค่อยพูดอะไร

แต่กับแม่ของเธอ.....คงเป็นเรื่องนั้นสินะ..

หลังจากที่ผมพูดคุยกับพัลซ่า ก็เลยรู้ว่า วันนี้เป็นวันเกิดของควอซ่า เธอจึงอยากให้ลูกสาวเธอได้ออกมาเล่นสนุกกับคนอื่นๆบ้าง

แม้เธอจะรู้ว่าควอซ่าคงไม่ยอมง่ายๆ โดยเฉพาะการเชื่อฟังเธอ เธอจึงซื้อบอลลมมาให้เป็นของขวัญ

...แต่ดูเหมือนเธอจะทำอะไรไม่เข้าเรื่อง เพราะมันยิ่งทำให้ควอซ่าโกรธ

ผมเสนอที่จะไปคุยกับควอซ่าให้ แต่เธอปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ควอซ่าโกรธเธอมากไปกว่านี้


ผมมองดูใบหน้าอันเป็นกังวลของพัลซ่า









ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจของคนเป็นแม่เท่าใหร่ เพราะพูดตามตรงผมเกิดมาโดยไม่มีแม่

และถึงมีมันก็นานจนผมลืมเลือนไม่ซาบซึ้งอะไรแล้ว ถึงกระนั้นผมก็ได้เห็นผู้เป็นแม่ที่ให้ความรักกับลูกมากมายอยู่

ผมจึงเสนอว่าผมจะไปคุยกับควอซ่าแน่นอนว่าเธอจะไม่พูดอะไรที่เกี่ยวกับเธอ(พัลซ่า) และก็อยากให้พัลซ่าไปกับผมด้วย

ผมให้พัลซ่าหลบอยู่ใต้ผ้าคลุมผม ผมอยากจะให้พัลซ่าได้เห็นอีกมุมหนึ่งของควอซ่าอย่างใกล้ชิด










ระหว่างเดินหาควอซ่า ผมก็พูดคุยกับพัลซ่าไปพลาง เกี่ยวกับเรื่องควอซ่า

ในสายตาผมที่เห็นในตัวควอซ่า เธอเป็นคนมีความอดทนสูง และเธอตั้งใจศึกษาวิชาที่ผมถ่ายทอดให้

ซึ่งผลการสอบล่าสุดนั้นก็เห็นได้ว่าเธอผ่านทุกวิชา ซึ่งผมอยากให้พัลซ่าวางใจในตัวลูกสาวจองเธอ

"ไปแช่น้ำอยู่ตรงนั้นเอง"








-------

https://mcclub.thai-forum.net/viewtopic.forum?t=511