รูปของBenQ11

แต่ความรำคาญก็เกิดขึ้นเพราะ ร่างของเจ้านี่มันใช้วัสดุที่กระจายเวทย์ได้


แม้จะไม่ได้ต้านทานเวทย์มนต์ผมได้100เปอเซนต์ แต่มันก็แกร่งพอที่จะขัดขวางผม











เป็นครั้งหนึ่งที่ผม รู้สึกว่าต้องเร่งรีบ จนขาดความเยือกเย็น


ผมเห็นคาเรนยิ่งห่างไกลออกไป











ผมใช้พลังเปิดมิติเพื่อที่จะยื่นมือไปคว้าคาเรนใว้



หากเป็นแนวดิ่งอย่างนี้ ผมก็กะจังหวะคว้าได้ไม่ยาก











ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างวิ่งสวนออกมาจากประตูมิติที่ผมเปิดใว้



"กระสุน?!!!"












มีหุ่นยนต์อีกตัวดักยิงผมผ่านทางประตูมิติ..










นี่นับว่าเป็นครั้งที่3 ที่ผมขาดสติจนไม่สามารถควบคุมความเยือกเย็นได้



ผมที่มีชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอด ตัดขาดความผูกพันธุ์ใดๆ


เพราะผมทนไม่ได้ที่จะเห็น คนที่ผมผูกพันธุ์ด้วย ต้องเป็นอันตราย

แม้มันจะผิดกับเจตจำนงค์ในการมีอยู่ของผม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปสอด....


"คาเร็น!!!!"


ผมจำได้เลยว่า ผมตะโกนชื่อนี้และไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ











และนั่นก็เป็นความผิดพลาดของคนที่ขาดสติ


ผมถูกล๊อคโดยหุ่นอีกตัว โดยไม่ทันตั้งตัว



และถูกพาทะยานขึ้นฟ้าไป












คาเรนกำลังโหม่งโลก


นั่นคือภาพสุดท้ายก่อนที่ผมจะถูกขัดขวางโดยพวกเครื่องจักร....



เป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ผมระเบิดความโกรธ....














แต่ผมไม่ยอมให้มันจบง่ายๆแบบนี้หรอก


ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเลที่ผมลืมเลือนไปว่าผมทำอะไรไปบ้าง

มันเหมือนร่างกายวิ่งไปเองตามสัญชาตญาณ












จุดมุ่งหมายของผมตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว











คือช่วยเหลือคาเรนให้ได้ ใครขวางจักต้องถูกทำลาย












ในที่สุดผมก็รู้สึกตัวเองเมื่อผมคว้าแขนคาเรน...










สิ่งแรกที่ผมทำก่อนเลยก็คือเชคดูว่าคาเรนยังมีชีวิตอยู่ใหม


"อืม...ค่อยยังชั่ว ยังมีเสียงหัวใจเต้น"













แต่มาฟังดีๆแล้วเสียงมันดังเกินไปที่จะเป็นเสียงหัวใจ



"....นี่มัน....!!!!"










มีอุปกรณ์บางอย่างติดอยู่ที่คาเรน


ดูเหมือนไอ้ที่มันติดอยู่ที่หน้าอกของเฟรย์สตาร์เมื่อครู่..



ทันใดนั้น มันก็เริ่มมีปฏิกริยา

อุณหภูมิรอบข้างต่ำลงอย่างรวดเร็วก่อนมีแสงวาปออกมาจากอุปกรณ์นี้

จากนั้นก็เกิดแรงดันเหมือนแรงระเบิดอย่างรุนแรงในระยะเผาขน














มันคือระเบิดอิเล็คตรอนนี่เอง...



"บัดซบ!!!"

ร้ายกาจมากเฟรย์สตาร์ >[]<!!!



//รอชมต่อ

พวกเครื่องจักรไม่รอช้า มันรีบจู่โจมผมอย่างต่อเนื่อง...


แต่ผมในตอนนี้ไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรเลย...


ที่จริงในขณะนั้นผมพยายามที่จะใช้พลังเปิดมิติย้ายคาเรนไปยังที่อื่น


แต่เพราะแรงระเบิดที่เป็นอิเล็คตรอนมันทำปฏิกริยากับพลังผม

ทำให้คาเรนหลุดไปยังมิติอื่น...









ผมเองก็ไม่รู้ว่าคาเรนหายไปอยู่ที่ใหน..


ผมคิดทวนแล้วทวนอีกว่าผมตัดสินใจผิดพลาดอีกหรือเปล่า?

แต่หากผมไม่ทำเธอก็คงจะโดนระเบิดตายอยู่ดี..


หากผมตายไปด้วยก็คงจะดี..









ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเฟรย์สตาร์..


ข้างล่างพวกเครื่องจักรได้บุก พวกมนุษย์แล้ว


มันดึงผมมาเพื่อป้องกันผมที่จะเข้าไปปกป้องพวกมนุษย์









ตอนนี้ในหัวผม คิดแต่เรื่องอดีตที่ผ่านมา..


ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง..


ผมไม่ควรมาที่นี่..











ผมไม่ควรผูกพันธุ์กับพวกเด็กๆ











ผมควรที่จะดูอยู่ห่างๆ..












............................



...........................



...........................




ไม่สิ!! ผมต้องช่วยโซตี้และเด็กๆที่เหลือ....











จู่ๆสมองผมก็โล่งเมื่อคิดถึงเด็กๆและโซตี้ และคิดที่จะลุกขึ้นสู้อีกครั้ง..


ตอนนี้ผมอยู่ข้างล่างกลางวงสงครามทั้ง2ฝ่าย...











จากนั้นก็มีพวกหุ่นยนต์ตามมาสมทบเพิ่ม











"มาดามโซตี้ครับ รอผมก่อนนะ"









จบช่วงแรก

สนุกแล้ว !!! รีบมาอัพนะงิ >w<~

Narl Diary Fragment



ตอนที่9 สงคราม(ช่วงจบ)



วันที่xx เดือนxx ปีxx






ในขณะที่ผมกำลังละเลงเศษเหล็กอยู่ฝั่งโน้น


ทางฝั่งโซตี้ก็เอาตัวรอดกันสุดขีด










ในใจผมก็คิดภาวนาให้พวกเธอนั้นปลอดภัย

ก่อนที่ผมจะไปถึง










และผมก็มาทันเวลาพอดี











ผมรู้สึกได้ว่า เรงก้า มองผมด้วยสายตาแปลกๆ

โซตี้จึงบอกให้เรงก้ารีบไปที่หลุมหลบภัยคนเดียวก่อน


เพราะเธอจะต้องไปตามคนอื่นๆก่อน











ผมพูดกับโซตี้สั้นๆเรื่องคาเรน....



แต่โซตี้มองไปที่เรงก้าที่ล่วงหน้าไปที่หลุมหลบภัยก่อน


ผมเห็นว่าเรงก้ามองผมด้วยความหวาดกลัวก่อนวิ่งลับตาไป....










โซตี้คงสังเกตเห็นความกังวลของผม แม้ผมจะเก็บมันใว้ภายใต้ผ้าคลุม



เธอบอกกับผมว่า


จิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวผมมันรุนแรงมาก

จนแม้แต่เรงก้าที่มองไม่เห็นกลิ่นอายนี้แต่ก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ



หรือไม่ก็ให้สังเกตที่เส้นผมเธอที่เบนหนีกลิ่นอายอำมหิตที่ผมแผ่ออกมา...

ติดตามต่อไป >w<~~~~

ผมขอโทษโซตี้เรื่อง คาเรนที่ผมไม่สามารถช่วยเหลือเธอได้


โซตี้กำมือผมใว้พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนทุกที


แต่คำพูดของโซตี้ กลับพูดในเรื่องที่น่าท้อใจนัก...


เธอบอกให้ผมไปจากที่ดาวดวงนี้เสีย


เพราะมันถึงเวลาปิดฉากการต่อสู้ระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักรแล้ว


เธอบอกว่าผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องช่วยพวกเธอ
















ผมจึงแย้งไปว่า โซตี้เองก็ยังคงดิ้นรนปกป้องพวกเด็กๆจนถึงตอนนี้เลยไม่ใช่เหรอ??


โซตี้ตอบว่าที่เธอทำนั้นมันคือหน้าที่ของเธอที่ได้รับมอบหมายมา

นั่นคือเจตจำนงค์ในการมีชีวิตของเธอ

แต่เธอรู้ว่าผมไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อมาช่วยพวกเธอ...

ผมสะอึกกับความจริงที่เธอรับรู้ในตัวผม..




"ราว3นาที ก่อนที่มิคสัญญีจะตกมายังเขตของมนุษย์..รีบไปเสียเถอะ..."


คำพูดของโซตี้ ช่างดูเลือดเย็นเหลือเกิน...














"มิคสัญญี"ถูกเบนทิศทางมาทางนี้ คงเป็นฝีมือของเฟรย์สตาร์


และแน่นอนว่า มันคงมีแผนสำหรับรับมือการขัดขวางจากผม....



ผมบอกโซตี้ให้รีบไปที่หลุมหลบภัยกับคนอื่นๆเสีย


เพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องปกป้องคนอื่นๆ














หน้าตาเจ้าพวกนี้ดูคุ้นเคย เหมือนศัตรูในอดีตกาล


แม้จะมาในรูปแบบเครื่องจักรก็ตามที


เฟรย์สตาร์มันคงตั้งใจจะให้ผมสับสน...








ในตอนนี้ผมอยู่ในช่วงสับสนอย่างรุนแรง

ผมคิดว่าผมกำลังทำอะไรอยู่??

ผมทำถูกแล้วหรือที่มาต่อกรกับพวกเครื่องจักร

ทั้งๆที่มันเป็นสงครามที่เกิดขึ้นตามที่ควรจะเป็น

มนุษย์สร้างเครื่องจักร เครื่องจักรถูกกดขี่จนต้องก่อสงคราม

เฟรย์สตาร์ถูกพัฒนาโดยมนุษย์ โซตี้ถูกสร้างโดยมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว..

ผมถูกเฟรย์สตาร์เก็บข้อมูลไปพัฒนาตัวเองและกองทัพเครื่องจักร

และอีกหลายเรื่องราวมากมายที่วิ่งเข้ามาในหัวผม













หากผมช่วยพวกมนุษย์ได้ แล้วต่อไปมนุษย์เหล่านี้ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า?

หากผมปล่อยให้เป็นไปตามที่ควรจะเป็น เครื่องจักรก็คงกวาดล้างมนุษย์จนหมด

การช่วยโซตี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมทำไม่ได้........แต่ผมไม่สามารถทำได้...

มันผิดจากเจตจำนงค์ของผม...


ความสับสนถาโถมจนกลายเป็นผลร้ายต่อผม


และนี่คือผลของการที่ผมสูญเสียความเยือกเย็น....

อุว!! จะเป็นยังไงบ้าง โดนไปขนาดนั้น สู้ๆ >O<!!

เหวอ พวกหุ่นยนต์ เก่งไปแล้วววว

สู้เค้า สู้เค้า

การกระทำที่ดูเหมือนไร้ค่าของผม ยังคงดำเนินต่อไป

พลังชีวิตของผม มีมากมายมหาศาลแต่หาได้ช่วยอะไรๆให้มันดีขึ้นได้เลย


ผมทำได้แต่ต้านทานพวกเครื่องจักรไปเรื่อยๆ











ผมถูกไล่ต้อนจนถอยไปถึงบังเกอร์ หลบภัย

ทุกๆคนไปรวมกันอยู่ที่นั่น

ผมเหลือบไปเห็นโซตี้ เรียกให้ผมรีบตามเข้ามา

เพราะ"มิคสัญญี"กำลังจะกระทบพื้นแล้ว












ศึกรอบด้านแบบนี้


ช่างทำให้เกิดการจำกัดการตัดสินใจเสียเหลือเกิน





แต่แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะไปทางโซตี้....













ผมกระโจนไปคว้าตัวโซตี้อย่างเฉียดฉิว

และพุ่งเข้าไปในบังเกอร์พอดี











ประตูบังเกอร์กำลังปิด

ทันเวลาแบบเฉียฉิว


เรารอดแล้ว??















ผมยังไม่วางใจ จึงรีบบอกให้ทุกคนลงไปในชั้นใต้ดิน


เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่า ความแรงของ"มิคสัญญี"จะรุนแรงแค่ใหน?














แต่แล้วโซตี้ก็ทำเรื่องบางอย่าง....












ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก


เธอบอกผมว่า "ขอบใจนะ"

กับอีกประโยค "อย่าตามออกมานะ"


















เราไม่สามารถฝืนชะตากรรมได้จริงหรือ?



















นี่ก็คือเรื่องที่ควรเป็นใช่ใหม?




















แต่ทำไมต้องเป็นกับพวกเธอ??















ประตูได้ปิดลง....

ผมใช้พลังเปิดมิติตามออกไปทันที


แต่...


















พูดไม่ออก...


ผมโหยหวน แต่เหมือนโดนดูดเสียง

เหมือนหูมันอื้อไม่ได้ยินอะไรเลย...


















ผมไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของ"มิคสัญญี"ที่ตกกระทบพื้น











แผนการของเฟรย์สตาร์ยังคงไม่หมด


ผมถูกแท่งเหล็กสีดำตกลงมาจากฟ้าปักยึดให้อยู่กับที่ใว้


ทำให้โซตี้กระเด็นออกไป












ผมเห็นน้ำตาของโซตี้


ผมรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอได้ แต่เธอไม่สามารถแสดงสีหน้าเจ็บปวดได้


แต่เธอก็ยังคงยิ้ม และพูดกับผม




........แต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลย.....















ตรงข้ามกับผมที่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยในตอนนี้



เสาพวกนี้ปล่อยไฟฟ้าแรงสูงเพื่อไม่ให้ผมขยับตัวได้



ผมรู้ตัวว่าผมเรียกชื่อโซตี้ แต่เสียงมันไม่ออกมาจากลำคอผมเลย...














จากนั้นโซตี้ก็หยุดร้องไห้....


หยุดพูด....



หยุดหายใจ........


















พลังของ"มิคสัญญี"รุนแรง สมกับที่เฟรย์สตาร์ หวาดระแวงจริงๆ....























สงครามระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักรจบลงแล้ว



ศึกครั้งนี้ เครื่องจักรชนะ....

















จบวัน

เศร้า เลยยยยยยย

Narl Diary Fragment



ตอนที่10 ยุคใหม่


วันที่xx เดือนxx ปีxx





48ชั่วโมงหลังจากที่"มิคสัญญี"กระทบโลก...


การที่ผมมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ก็หมายถึงตัวผมร่างเก่าได้"ตาย"ไปแล้ว...











กระบวนการมีชิวิตของผม ผมคงไม่อธิบายเพิ่มอีกเพราะหลายคนคงรู้กันอยู่แล้ว..


แต่ไม่ใช่กับคนอื่นๆที่มีสถานภาพแบบผม

ทุกอย่างราบเป็นหน้ากลอง ผมรีบไปดูเรงก้าและคนอื่นๆที่อยู่ในหลุมหลบภัยใต้ดิน



.....ผมเจอเรงก้าอยู่ในนั้น..









หลุมหลบภัยนี้อาจจะกันระเบิดหรือ ปืนใหญ่ได้

แต่คงไม่อาจกัน"มิคสัญญี"ได้...


ผมนึกถึงวันที่เรงก้ากอดผมเลียนแบบโซตี้...



มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว










แต่บอกตามตรงว่า ความรุนแรงระดับนี้


ไม่สามารถฆ่าผมได้หรอก


ผมหันไปดูตัวผมร่างเก่ากำลังฟื้นฟูสภาพ



เป็นพลังชีวิตที่น่ารังเกียจจริงๆ...












ผมยืนดูใบหน้าที่ดูสิ้นหวังของผมคนเก่า


ผมรู้ได้ทันทีเลยว่าผมคนเก่า"ใจตาย"ไปเรียบร้อยแล้ว











แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมทำหน้าอย่างไร


คงมีแต่ผมคนเก่าที่เห็นสีหน้าผมในตอนนั้น


จากนั้นผมคนเก่าก็เริ่มสลายไป









และแล้วผมก็ยังต้องอยู่ต่อไป...












มันคงเป็นที่น่าประหลาดใจกับคนที่ไม่รู้


แม้แต่เฟรย์สตาร์ ก็คงคาดไม่ถึง กับกระบวนการมีอยู่ของผม..



มันคงไม่มีข้อมูลเรื่องกระบวนการที่รังเกียจนี้

เฟรย์สตาร์พูดกับผมถึงเรื่องที่ มนุษย์บนดาวนี้ได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว

ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่ทั้งผมและเฟรย์สตาร์จะต้องต่อสู้กัน

และแต่ใหนแต่ไรศึกนี้ก็เป็นศึกระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักร ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย

แต่การมาของผมต่างหากที่ทำให้ พวกเครื่องจักรมีขุมกำลังมากขึ้นกว่าเดิม


แต่ถึงไม่มีผม เหล่ามนุษย์ก็จะหันมาเหยียบย่ำกันเองจนอ่อนแอลงไปสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้อยู่ดี

เฟรย์สตาร์บอกว่าเรื่องนี้ ผมที่อยู่ฝ่ายมนุษย์ก็รู้ดีอยู่แล้ว










จากนี้ไปเผ่าเครื่องจักรก็จะเริ่มต้นอนาคตของตัวเอง

ดังนั้นเฟรย์สตาร์จึงขอร้องให้ผมไปจากดาวดวงนี้ซะ

แต่หากจะคิดแก้แค้นพวกเหล่าเครื่องจักรก็พร้อมที่จะต่อสู้เพื่อรักษาเผ่าพันธุ์ตัวเองเช่นกัน


"พูดได้ดีนี่..."

ผมแผ่จิตสังหารอย่างรุนแรง จนเครื่องจักรที่ไม่มีชีวิตยังสามารถรับรู้ได้


โดยเฉพาะเฟรย์สตาร์ ที่ถึงกับสะดุ้งเฮือก









ในขณะนั้นผมคิดถึงอดีตที่ผมอยู่ร่วมกับพวกเด็กๆ





ไอโอ- "รูปนี้หนูวาดให้นะคะ"














"โอวววขอบคุณมากครับเหอๆๆ"
















รีล- "....ห้ามคิดลามกนะ..."














"ทายาแก้ผื่นคันจะคิดยังไงหว่า??เหอๆๆๆๆ"














เรงก้า- "นี่ๆ ดูสิ โซตี้แต่งหน้าให้หนูด้วย ดูเป็นผู้ใหญ่ใหม??"















"อืม...ผมว่าเรงก้าเหมาะกับแบบสดใสมากกว่านะครับ"











คาเรน- "รู้อะไรใหม? ข้างในตัวของคุณมันว่างเปล่า แต่มือของคุณมันอบอุ่นมาก..."
















"................."











ในที่สุดผมก็จำได้แล้วว่าก่อนที่โซตี้จะตายเธอพูดว่าอะไร??




"อย่าโกรธแค้น"










โซตี้เข้าใจดีถึงอนาคตที่จะมาถึง และใช้มันให้เต็มที่แม้จะเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆ


ดังนั้นพวกเครื่องจักรเองก็คง เป็นเหมือนมนุษย์ในตอนนี้เหมือนกัน หากผมคิดจะทำลายล้างมันก็ไม่ต่างกับเรื่องระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักร

จะต่างก็ตรงที่ผมไม่ได้ทำเพื่อความอยู่รอด

แต่ผมทำเพื่อระบายแค้น...



...........



"ไม่สบอารมณ์เลยโว้ย"











ท่ามกลามฝูงเครื่องจักรที่รุมล้อมผมเพื่อรอคำสั่ง.....




เฟรย์สตาร์ - "โจมตี"













ผมได้ทำเครื่องหมายบนดาวดวงนี้


เพื่อเป็นการแสดงว่าผมจะไม่กลับไปดาวดวงนี้อีก หากบังเอิญผ่านมา..


จากนี้ไปก็เป็นวิถีของพวกเครื่องจักรที่ต้องดำเนินชีวิตในแบบของตัวเองกันต่อไป


"ผมทำถูกแล้วใช่ใหมครับมาดามโซตี้?"













งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา การพบพาถึงเพลาต้องจากกัน...





โซตี้- "เธอจะมาทำงานที่นี่เหรอ??ขอบใจมากนะทีนี้ที่นี่ก็คงจะครึกครื้นน่าดู"












จบ

เศร้า เลย อ่า

แล้วจะมีภาคต่อมั้ยเนี่ย

"แล้วก็..."





"อย่าบอกใครเรื่องรูปนะครับ"

เย้ ปรบมือ จบอย่างบริบูรณ์ แต่ คันเบ็ดของคุณผู้หญิงหาซื้อที่ไหนไม่ได้เลยนะเนี่ย 555+

โอ้ว

ชอบเรื่องที่แต่งมากค่ะ วาดสวยมากๆเลยด้วย >///<

ติดตามผลงานอยู่นะคะ

(ว่าแต่ แสกนรูปยังไงคะนี่ เหมือนตัดเส้นด้วยปากกาเลย ทั้งๆที่ใช้ดินสอแท้ๆ บอกวิธีหน่อยสิ )

ขอบคุณที่ชอบผลงานครับ


เรื่องแสกนนี่ผมเลือกแสกนรูปไปที่ แสกนภาพขาวดำก่อนครับ

จากนั้นผมก็ใช้โฟโต้ชอบ สร้างเลเยอร์ซ้อนทับรูปเดิมและปรับเป้นมัลติพลาย

เราจะได้ภาพที่เข้มขึ้น แต่ยังมืดอยู่


จากนั้นก็ไปปรับbrightness+30

และ contrast+60 ครับ



ตอนเสริม


...........
..........






Oblivion Of Narl General



วันที่xx เดือนxx ปีxx



วันนี้เราอ่านไดอารี่ตอนมาดามโซตี้

ชีวิตเธอช่างเศร้าจัง เจ้าหัวเขียวทำไมปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้นะ??


แม้เหตุและผลมันจะเป็นไปตามที่ เจ้าหัวเขียวเขียนใว้ แต่หากเป็นเรา....



....เราคงไม่ให้อภัยเจ้าพวกหุ่นยนต์พวกนั้นแน่.....















ไม่รู้สิ ตอนนี้เรารู้สึกว่า พวกหุ่นยนต์นั้นจะเป็นศัตรูในสายตาเราเสียแล้ว
(*NGกำลังอินกับเนื้อเรื่อง)







"หืม?? หุ่นยนต์...."

















.....หุ่นยนต์......



















.....หุ่นยนต์.....













จบ

O_o

อย่าทำอะไรท่านมาราไซนะ

แง๊วววววววว เพิ่งมีเน็ตใช้ ;w;!!!




แง๊ว จบแล้ววว แต่เศร้าเรื่องโซตี้มากๆ เลย ง่า




ตอนพิเศษนี่จะทำอาร๊ายยยยย เห็นเฉยๆ ก็ถึงกับจะฆ่าเลยเหรองิบ ;w;

แวะมาลงครับ

เลือดกำเดากระฉูด = ="

13+ ก็พอแล้วค่ะ (เพราะเราอายุ 13 TOT)

จะ13หรือ33เราก็ต้อง ฝึกวาดอนาโตมี่(สัดส่วนร่างกาย)ที่ถูกต้องนะครับ

ดังนั้นการวาดรูปเปลือยจึงเป็นพื้นฐานในการฝึกวาดรูปให้ถูกต้องนะครับเหอๆๆ

เราเคยประสบปัญหารูปที่วาดแบนบ้างหัวโตไปบ้างใช่ใหมครับ

นั่นเป็นเพราะเราไม่ได้มรีพื้นฐานในการวาดร่างกายที่ถูกต้องไงครับเหอๆๆ


แต่การวาดรูปเปลือยนั้นจะช่วยให้เราเรียนรู้เรื่องนี้ได้โดยตรงอะครับ

คนที่ไม่ได้วาดหรือไม่ได้สนใจอาจจะมองว่าวาดรูปลามก แต่ในฐานะคนผลิต(คนวาด)

การวาดแบบนี้คือการฝึกฝนน่ะครับอิๆๆๆ