รูปของBenQ11

อ่อ เข้าใจแล้วค่า เหอๆๆ (อ่านกระทูนี้มากไปเลยติด "เหอๆๆ" มาด้วย เหอๆๆ)

Narl Diary Fragment


เกริ่นเรื่อง




หลังจากเหตุการณ์ที่ดาวเครื่องจักร


ผมก็ได้ออกเดินทางตามหาคนๆหนึ่ง

คนๆนั้นคือคาเรน















ในตอนนั้นขณะที่ผมช่วยเธอ


และเห็นว่ามีกับดักจากเฟรย์สตาร์ซ่อนอยู่












แม้จะเป็นชั่วพริบตา


แต่ผมก็ดึงกับดักนั้นออกและรีบใช้พลังเปิดมิติย้ายเธอไปที่อื่นทันที












ระหว่างนั้นกับดักเกิดทำงานก่อน

ผมจึงไม่อาจรู้ได้ว่า คาเรนนั้นหายไปใหน??












ผมไม่รู้ว่าคาเรนจะไปตกอยู่ที่ดาวดวงใด

แต่ก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวที่ผมจะต้องทำ

แม้มันจะดูไม่มีหวังเลย


ผมเลือกหาดาวไกล้เคียงที่มีสภาพและภูมิอากาศ เหมาะสมที่จะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ได้

เผื่อจะเจอเธอในแบบที่มีชีวิตอยู่....











ผมเที่ยวถามหาเด็กสาวผมยาวในรูปตลอด


แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกที เวลายิ่งผ่านไปผมยิ่งสิ้นหวังและรู้สึกกับความผิดของตัวเอง


ผมมองดูดวงดาวนับแสนล้าน ที่จะต้อง งมหาเด็กน้อยที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ใหม?













ผมออกตามหาคาเรนอยู่2ปี จนในทีึ่สุดผมก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะค้นหา...



ผมมาหยุดอยู่ที่ดาวดวงหนึ่งในเขตหนาว



ในตอนนั้นผมอยู่ในช่วงที่อารมณ์ฉุนเฉียวอย่างมาก

จึงต้องการที่สงบๆเพื่อนั่งสมาธิ












แต่ตรงนี้กลับเป็นเขตของพวกยักษ์2หัวพอดี


"ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี อย่ามีเรื่องมีราวเลยครับ"










ผมรู้สึกตัวอีกที เจ้ายักษ์นั่นก็กลายเป็นศพเสียแล้ว



ผมตระหนักถึงความน่ากลัวของผม

ผมจึงแผ่จิตสังหารออกเป็นวงกว้างเพื่อไล่สิ่งมีชีวิตอื่นๆให้ออกห่างจากตัวผม












จากนั้นผมจึงหายอดเขาที่หนาวเย็นนั่งสมาธิสงบอารมณ์ของตัวเอง












ผมมองดูรูปใบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเก็บมันไปให้เป็นเพียงความทรงจำที่เจ็บปวดอีกครั้งหนึ่ง












และผมก็นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดไป....








จบการเกริ่น

โอ้ว...อยากดูต่อมากมาย

Narl Diary Fragment

ตอนที่1 ลูกครึ่ง



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







หลังจากที่ผมนั่งอยู่บนยอดเขานี้มาได้สักพักหนึ่ง


โดยไม่ได้ขยับไปใหนเลย จนผมรู้สึกว่าจะมีนกมาทำรังบนหัวผม..



นี่เป็นไดอารี่ผี่ผมไม่เขียนมานานหลายปี..แต่กี่ปีแล้วผมก็ไม่รู้....
















แต่หลายวันแล้วที่แม่นกไม่กลับมา

อืม...กี่วันแล้วหว่า???


และจู่ๆผมก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาใกล้

แหงะ อยากอ่านต่อง่า

ผมจับคลื่นพลังเวทย์มนต์ได้อ่อนๆที่มาจากอะไรก็ตามที่เข้าไกล้ผม


ไม่น่าจะมีใครเข้ามาในบริเวณนี้อีกนอกจากพวกสัตว์เล็กๆหรือแมลง



ผมจึงโจมตีอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมตามองว่ามันคืออะไร














ความสงบกลับมาอีกครั้งหนึ่ง


ผมจึงนั่งสมาธิต่อ แต่ตอนนี้ในใจผมกลับเกิดความว้าวุ่นเสียแล้ว...











"เสียงคราง??"


ผมต้องลืมตาขึ้นเพราะเจ้าสิ่งที่ผมโจมตีไปกลับไม่ตาย???


และเสียงนั้นไม่ใช่เสียงสัตว์


มันเหมือนเสียงคน


















ผมเหลือบไปมองร่างนั้นที่กำลังลุกขึ้นมาทั้งๆที่ผมผ่าหัวมันไปเรียบร้อยแล้ว


.....อืม.....ผมผ่าหมวกนี่เอง....
















ผมจึงลุกขึ้นและเดินไปดูเจ้านั่น


ผมตะลึงกับสิ่งที่เห็น...


ไม่นึกว่าจะมีแบบนี้ด้วย??



นี่มันไม่ใช่ยักษ์2หัว ไม่ใช่มนุษย์....


















แต่เป็นลูกครึ่งยักษ์และมนุษย์???

อ๊ากกกกกกกกกกก

ลูกครึ่งยักษ์กับมนุษย์ >///< น่ารักได้อีก

ผมพยุงทั้งคู่ขึ้นพร้อมขอโทษที่ทำอะไรรุนแรงแบบนั้น


เพราะก่อนหน้านี้แถวนี้เป็นถิ่นของพวกยักษ์...


ผมชะงักไม่พูดต่อเพราะ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นก็คือยักษ์เหมือนกัน


แม้จะครึ่งหนึ่งก็เถอะ















ผมสอบถามถึงเรื่องพวกเธอว่าเป็นใครมากจากใหน


จึงได้รู้แน่ชัดว่า เธอเป็นลูกครึ่งที่มีแม่เป็นมนุษย์และมีพ่อเป็นยักษ์2หัว


คนผมสั้นชื่อ"ทาคูล่า" ส่วน คนผมหยักชื่อ"เนียโบรอส"


อืม...รู้สึกว่าคนผมหยักจะดูอายๆนะครับ...
















ผมสอบถามราวเรื่องต่อจึงรู้อีกว่า


ผมนั่งอยู่ที่นี่ประมาณเกือบ23ปีแล้ว


เธอมาพบผมเมื่อ2ปีก่อนเพราะขึ้นมาเก็บของป่า


เนื่องจากแถวนี้เคยเป็นเขตหวงห้ามสำหรับมนุษย์เพราะเป็นถิ่นของยักษ์2หัว


แต่ตอนนี้ไม่ใช่ถิ่นของยักษ์อีกแล้ว


ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครคิดที่จะเข้ามาในเขตนี้แม้แต่พวกสัตว์ใหญ่

เธอจึงขึ้มมาเก็บของป่าที่นี่โดยง่ายจนมาพบผม















เธอเฝ้าสังเกตผมมาตั้งแต่2ปีก่อน แต่ที่เธอพยายามเดินเข้ามาใกล้ผมก็เพราะ

เธอสังเกตเห็นว่า แม่นกที่เคยทำรังอยู่บนหัวผมได้หายไปหลายวันแล้วเธอจึงเป็นห่วงไข่ในรัง

อืม...เป็นยักษ์ที่แปลกดีแฮะ


ปกติยักษ์ตระกูลอ๊อค จะเป็นพวกหยาบกระด้างและมักมากในกาม


รู้สึกว่า ทวินทาเนีย จะมีความเป็นมนุษย์มากกว่ากระมัง...



ผมฝากไข่นกให้กับพวกเธอดูแลแทนผม










จากนั้นผมก็บอกให้พวกเธอไปจากที่นี่ซะเพราะผมจะขอนั่งสมาธิที่นี่ต่อ


ในเมื่อเธอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว


ก็ถือว่าเราไม่เคยพบกันก็แล้วกัน..










ผมปล่อยให้พวกเธอกลับไปตามทางที่เธอมา


แต่ก่อนที่ ทวินทาเนียจะไป ทาคูล่าก็หันมาถามผมด้วยสีหน้าสงสัยว่า


ผมไม่ตกใจหรือกลัวที่เห็นรูปลักษณ์เธอเลยเหรอ??











จิ้งจอก9หาง เทพบุตร4หน้า เจ้าแม่1000มือ ไฮดร้า4000หัว



ผมก็เคยเจอมาแล้ว กะอีแค่มนุษย์ครึ่งยักษ์2หัว มีอะไรน่ากลัวล่ะ



ผมตอบเธอไปอย่างนั้นพร้อมกับความเงียบงันจากตัวผม















ผมไม่สนใจว่าพวกเธอจะคิดอย่างไร และก็หวังว่าคงจะไม่กลับมาหาที่นี่อีก....


แต่ผมเริ่มรู้สึกว่า ความวุ่นวายเริ่มจะมาแทนความสงบแล้ว


















จบวัน

ว้าวๆๆๆๆ วุ่นวายแล้วรึนี่

เป็นครึ่งคนครึ่งยักษ์ที่น่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอมา

ป๊อง !

Narl Diary Fragment



ตอนที่2 ทวินทาเนีย


วันที่xx เดือนxx ปีxx


หลังจากที่ผมรับรู้ว่า

แถวนี้มีแฝดทาเนียมาวนเวียนอยู่บ่อยๆ

ผมก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสงบเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

เพราะเธอชอบมาแอบดูผมเกือบทุกวัน













จนในที่สุดวันนี้เธอก็เดินเข้ามาหาผมแบบขาลากมา...



สงสัยอีกคนคงไม่อยากจะเข้ามาใกล้ผมกระมัง...













เดี๋ยวผมจะกลายเป็นคนไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ไป


ผมจึงหันไปถามพวกเธอว่า กลับมาทำไมอีก??


ทวินทาเนียไม่ตอบอะไรแต่แสดงอะไรบางอย่างให้ผมดู...



อืม....ลูกนกฟักออกมาแล้วนี่เอง....










อืม....ยัยนี่ชักน่าสนใจเสียแล้วสิ


แม้จะดูน่าวุ่นวาย แต่ผมก็คิดว่าคงพอได้แล้วกับการนั่งอยู่เฉยๆอย่างนี้...



ผมจึงเริ่มถามความเป็นมาของเธอว่าทำไมเธอถึงมาเป็นลูกครึ่งยักษ์แบบนี้


ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่ามันเป็นคำถามจี้ปมด้อยของเธอ


แต่ดูเธอจะดีใจเสียมากกว่าที่ผมยอมที่จะหันมาสนใจเธอ

อรั๊ก....


อยากอ่านต่อ

เธอเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนมนุษย์และพวกยักษ์2หัว จะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แม้จะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่จำนวนของยักษ์2หัว มีน้อยกว่าจึงไม่ค่อยมีการรุกรานกัน





แต่เมื่อ23ปีก่อน จู่ๆพวกยักษ์2หัว ก็ลงมาจากถิ่นตัวเองและมายึดหมู่บ้านมนุษย์ในแถบตีนเขา














แม่ของทวินทาเนียเธอเป็นชาร์แมน หรือจะเรียกว่าจอมเวทย์ก็ได้ เธอเป็นลูกสาวของจอมเวทย์สายแพทย์ที่มีชื่อเสียง

เธอและคณะผ่านหมู่บ้านนี้หลังจากปฏิบัติภารกิจ จึงเข้าร่วมปกป้องหมู่บ้าน










แต่ด้วย การเป็นนักเวทย์สายแพทย์ของเธอ ไม่ใช่นักเวทย์สายโจมตี

จึงไม่อาจต้านทานฝูงยักษ์2หัว เธอถูกจับไปในฐานะทาสและหมู่บ้านในแถบนี้ก็ถูกยึดจนเป็นเขตยักษ์2หัวใหม่









ต่อมาทางฝ่ายมนุษย์ที่นำโดย อันโนว์คิง ก็ใช้เวลากวาดล้างกลุ่มยักษ์2หัว อยู่5เดือน จนสามารถช่วยแม่ของเธอและคนอื่นๆได้ แต่....
















โดยปกติแล้วยักษ์2หัว จะสืบพันธุ์กันเองแต่จะมีทายาทได้ยากเพราะทั้งคู่จะมีการถ่ายเทเวทย์มนต์และหักล้างกันจนทำให้ทายาทนั้นตายตั้งแต่ยังไม่เกิด


แต่หากมีสัมพันธุ์กับมนุษย์นั้นจะผลิตทายาทได้ง่าย และทายาทที่ออกมาจะเป็นยักษ์2หัวแท้ตลอด แต่ก็จะทำให้มนุษย์คนนั้นตายเพราะไม่สามารถรับพลังเวทย์ที่มีในตัวของทารกยักษ์2หัว



เป็นโชคดีในโชคร้ายที่แม่ของเธอนั้นฝึกพลังเวทย์สายแพทย์ จึงหักล้างกับพลังเวทย์สายยักษ์2หัว

ทำให้ลูกของเธอที่เกิดมาไม่เป็นยักษ์2หัวแท้

แต่ผลข้างเคียงก็ทำให้พลังเวทย์ของแม่เธอสูญสิ้นไปหมด

รวมไปถึงความทุกข์ทรมานของทวินทาเนียที่โดนคนรอบข้างหวาดกลัว....
















ทุกวันที่พวกเธอโดนแกล้งและล้อเลียน เธอก็จะกลับไปหาผู้เป็นแม่

เพราะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเธอ แม้สุขภาพจะไม่ดีหลังจากที่ให้กำเนิดพวกเธอมา

แต่ก็ยังคอยปลอบโยนและให้กำลังใจเสมอ




ถึงแม้ว่าแม่ของพวกเธอจะเป็นคนที่อยู่ในครอบครัวที่มีชื่อเสียง

ก็ไม่อาจช่วยให้ลูกสาวเธอมีความสุขได้เลย...
















ไม่นานนักทวินทาเนียก็ตกลงกันว่าหลังจากนี้จะเลิกงอแง


เมื่อพวกเธอรับรู้ว่า ความเศร้าของพวกเธอมันทำให้แม่ของเธอเศร้าด้วยเหมือนกัน

อ่านประวัติแล้วมันเศร้าอีกแล้ว //นั่งซับน้ำตา





ตอนใหม่นี่จะมาแนวไหนล่ะนี่ //เกาะกระทู้ติดตาม

วันเวลาผ่านไปจนมาวันหนึ่งแม่ของเธอได้ออกปากชวนเธอออกมาเดินเล่น

ทั้งๆที่แม่ของเธอสุขภาพไม่แข็งแรง

พวกแฝดก็รู้ทันทีว่า พวกเราถูกขับออกจากหมู่บ้านแล้วแน่นอน


แต่พวกเธอไม่ได้ตกใจอะไรเพราะพวกเธอเคยแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันก่อนหน้านี้แล้ว

และรู้ว่าสักวันคงจะมาถึง พวกเธอจึงได้แต่ทำเออออตามแม่ของเธอไป...










ระหว่างทาง แม่เธอก็เล่าให้ฟังว่า สมัยที่แม่ยังเด็กๆ


เคยไปเดินเล่นที่หนองน้ำแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีเรื่องประหลาดสำหรับแม่ในตอนนั้น


และแม่ของพวกเธอก็ถามแฝดทาเนียว่า


รู้จักแมลงชีปะขาวใหม?












แม่ของเธอเล่าให้ฟังว่า



แมลงชีปะขาว จะใช้ชีวิตฝังตัวอยู่ใต้น้ำ และลอกคราบตัวเองไปมาซ้ำๆตลอดเวลา1ปี




สักพักแม่เธอก็พาเธอมาถึงหนองน้ำที่ว่า















"ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่แมลงชีปะขาวเริ่มฟักเป็นตัวในฐานะแมลงแล้ว"




เมื่อสิ้นคำกล่าวของแม่ แสงสีขาวระยิบระยับก็ขึ้นมาจากหนองน้ำ


ปีกของแมลงต้องกับแสงจันทร์ทำให้ดูงดงามดั่งหิ่งห้อยกลางคืนแต่นี่มีมากกว่า











ในขณะที่แฝดทาเนีย กำลังตระการตากับสิ่งที่เห็นนั้น


แม่ของเธอก็บอกเธอว่า


ทุกชีวิตเกิดมาล้วนมีความงดงามอยู่ในตัวมันเอง


และความงดงามนั้นเป็นสิ่งที่อยู่ภายในมิใช่การมองเพียงภายนอก


สิ่งดีงามหาใช่การกระทำที่ทุกคนต้องพึงเห็น แต่มันคือการเสียสละในขณะที่ไม่มีใครเห็นต่างหาก...











และแม่เธอก็บอกอีกว่า


แมลงชีปะขาวมีชีวิตอยู่ได้เพียงวันเดียว

มันเกิดมาเพื่อผสมพันธุ์และก็ตายทันที


มันยังไม่ได้ทำอะไรแม้แต่จะได้กินอาหารมื้อแรก...

โดยที่ตัวแมลงจะตายลอยอยู่บนหนองน้ำเพื่อเป็นอาหารให้ปลา


และไข่ของมันก็จะลงไปฝังอยู่ในดินดังเดิม



ทันใดนั้นแสงระยิบระยับก็หายไป




เมื่อแฝดทาเนียได้ยินดังนั้น


ก็เข้าใจถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ทันที


2แม่ลูกยืนร้องไห้ท่ามกลางซากศพของแมลงชีปะขาว

และก็จูงมือกันจากหมู่บ้านที่เคยอยู่โดยไม่กลับไปอีกเลย...












ใช่แล้ว

เธอเกิดมาแม้ภายนอกจะดูประหลาด แต่หากภายในของพวกเธองดงาม

สักวันก็จะมีคนเข้าใจถึงคุณค่านั้นเอง



แม่ของพวกเธอได้ใช้เวลาชีวิตที่เหลือ เขียนตำราแพทย์ และเวทย์สายแพทย์


ซึ่งเป็นมรดกเดียวที่จะมีให้แก่พวกเธอ



3ปีต่อมาแม่เธอก็จากไป เหลือเพียงพวกเธอที่ต้องสานต่อเจตนารมณ์แม่ของเธอ

จนชีวิตจะหาไม่....

สืบสานเจตนารมณ์สินะงิบ




มันช่างดูยิ่งใหญ่จริงๆ แง๊~~~

เศร้า

เวลาล่วงเลยมามาอีก10ปี แม้วันเวลาอาจจะเปลี่ยนนิสัยของพวกเธอไปบ้าง


แต่เจตนารมณ์ที่แม่ของพวกเธอปลูกฝังนั้นยังคงอยู่...

อย่างตอนเป็นห่วงไข่นกจนเกือบโดนผมฆ่าตาย.....ช่างเป็นแม่ที่น่าสรรเสริญยิ่งนัก...

เสียดายที่ผมมาช้าไป





............



แต่หลังจากที่ผมฟังเรื่องราวจบ...ผมก็พูดไม่ออกว่าเหตุที่พวกยักษ์2หัวลงไปยังเขตมนุษย์ก็เพราะผมนี่แหล่ะเป็นคนไล่เอง...


เป็นเพราะผมใช้อารมณ์ในการแก้ไขปัญหา


ผมยิ่งรู้สึกผิดต่อพวกเธอและครอบครัวของพวกเธอจริงๆ...

















ผมฟังทวินทาเนียพูดจ้ออยู่สักพัก เธอก็ขอตัวกลับไปทำธุระของเธอก่อน


ผมมองดูเธอโดยที่ไม่พูดอะไร...














ผมเห็นเธอลืมลูกนกใว้

แต่ผมเข้าใจว่าเธอจงใจทิ้งมันใว้เพื่อที่จะหาโอกาสมาที่นี่อีกกระมัง...


.......ผมควรจะทำอย่างไรดี.......














"เฮ้!!!"

















"วันหลังมาคุยกันอีกนะครับ"














ด้วยความรู้สึกผิดในใจ ผมอยากที่จะลองชดเชยในสิ่งที่เธอสูญเสียไป


ในความหมองหม่นในตัวผม ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้กับความตลกเปิ่นๆที่เธอแสดงออกมา


แม้มันจะดูขัดๆกันหน่อยก็เถอะ...











จบวัน

น่ารักๆๆๆ ชอบสาวน้อยสองหัวคนนี้ซะแล้ว >w<~~

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx



ตอนที่3 ฝืนกฏ



วันนี้ทวินทาเนียมาหาผมแต่เช้า

เรานั่งคุยกันหลายๆเรื่องโดยส่วนมากจะเป็นเรื่องชีวิตประจำวันของเธอ

และเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับดินแดนแห่งนี้
















ผมมองดูหน้าแฝดทั้ง2และเพิ่งสังเกตุเห็นว่า

ทาเนียผมหยักวันนี้เธอปล่อยผม

และมีท่าทีเป็นมิตรมากขึ้น...

แม้จะเป็นลูกครึ่งยักษ์แต่ความรู้สึกของเพศหญิงช่างเดาใจยากเสียเหลือเกิน...

น่ารักจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เธอบอกว่าของป่าที่นี่มีคุณภาพ เพราะไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ใหญ่เข้ามารุกราน

และก็ไม่มียักษ์อยู่ที่นี่แล้วด้วย


เหตุเพราะยักษ์โดนกวาดล้างไปตั้งแต่เธอยังไม่เกิดเลย















ผมมองเธอที่ดูไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องเผ่ายักษ์แม้แต่น้อย


แม้เธอจะมีเชื้อสายยักษ์2หัวอยู่ครึ่งหนึ่งก็ตาม..












และผมยิ่งมั่นใจว่าเธอเองก็ยังมีคุณลักษณะของยักษ์2หัวอยู่นอกเหนือจาก

มี2หัวและมีเขา...














อืม...เหมือนกับผมผมเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจแล้ว...


ทวินทาเนีย เริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่อดทนใจไม่ใหวกับเห็ดยักษ์รูปทรงชวนลิ้มลอง....



เธอรีบเปลี่ยนเรื่องถามถึงเรื่องผมแทน..















ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ นอกจากประโยคสั้นๆว่า


"ผมมาตามหาคนน่ะครับ..."


แต่เมื่อพูดคำนี้ออกมาแล้ว กลับทำให้ผมครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต...














สงสัยผมคงแผ่รังสีด้านลบออกมา


แฝดทาเนียจึงรีบทักเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด...



เธอบอกผมว่ามีที่ๆหนึ่งที่อยากให้ผมดู


มันเป็น1ในภารกิจที่เธอจะต้องดูแลที่นั่น














ใหนๆก็ว่างแล้ว ผมจึงไปตามคำชวนของเธอ


เพราะตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตของตัวเองในอนาคตอย่างไร?


ผมปล่อยให้พวกลูกนกหากินอยู่ที่นี่ชั่วคราว


และออกเดินทางไปพร้อมกับพวกเธอ













ระหว่างเดินทางเธอพูดถึง สุดยอดพืชสมุนไพรที่มีอยู่บนโลกนี้

แต่เพราะเมื่อก่อนมันอยู่ในถิ่นของพวกยักษ์จึงน้อยนักที่จะมีคนเข้าไปเก็บมันมา


แม้ตอนนี้จะไม่มีพวกยักษ์แล้ว แต่พืชต้นนั้นกลับไม่มีใบสมุนไพรเหลืออยู่เลย


แต่กลับมีสิ่งอื่นแทน


นั่นคือป่านิทรา...

ทวินทาเนียเล่าให้ฟังพอสังเขปว่า

สมัยก่อนช่วงที่ยักษ์2หัวยังครองถิ่นนี้ ต้นไม้ต้นนี้ยังมีใบสมุนไพรเต็มต้น

ต่อมาเมื่อยักษ์2หัวหมดไปต้นไม้ต้นนี้ก็เริ่มเหี่ยวเฉา แต่กลับมีหมอกนิทราเกิดขึ้นแทน


ป่านิทรานั้นไม่มีอันตราย แต่หากไม่รู้เรื่องนี้อาจจะเกิดอันตรายได้

เพราะคนที่หลงเข้ามาจะง่วงหลับและไม่อยากตื่นอีกเลย








เธอบอกว่าคนที่หลับอยู่ในป่านิทราจะฝันแต่เรื่องที่ตัวเองมีความสุขจนไม่อยากตื่น...



ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม


ผมจึงเดินเข้าไปในหมอกโดยไม่ได้ฟังเสียงทัดทานจากคู่แฝด


หากเป็นเพราะเวทย์มนต์มันก็ไม่มีผลอะไรต่อผมอยู่แล้ว...














แต่รู้สึกผมจะคิดผิดมันไม่ใช่เวทย์มนต์

ผมเริ่มเกิดอาการง่วง

ผมหันไปหาแฝดทาเนีย








ตาผมเริ่มปิด แต่ในหัวผมกลับคิดว่า


ผมจะฝันเห็นอะไร??









ผมอยากรู้ว่าความสุขที่ผมต้องการนั้นคืออะไร??












...........
















............


















"ผมหลับนานใหมครับ?"



"1ชั่วโมง"เธอบอก...



ผมเห็นสีหน้าของพวกเธอทั้ง2มองผมด้วยสีหน้าทั้งตกใจและดีใจ













ผมตื่นขึ้นมาแต่กลับจำไม่ได้ว่าฝันอะไรเพราะผมเห็นแต่ความมืด

หรือว่ามันเป็นปกติของคนที่ตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับในป่านิทราที่จะจำอะไรไม่ได้...











"นายฝันเห็นความตายไง"


มีเสียงมาจากด้านหลังของแฝดทาเนีย...




เสียงนั้นเหมือนเสียงผม...ใช่แล้วมันคือตัวผมเองที่เกิดมาใหม่อีก4คน...


ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผมอีกหลายคนเพราะผมสามารถแบ่งร่างได้

แต่น่าแปลกใจที่ผมไม่ได้ต้องการแบ่งร่างแต่ผมเกิดขึ้นมาใหม่ได้อย่างไร?













จากที่คุยกับตัวผมอีก4คนสักพักก็จับใจความได้ว่า

ป่านิทรานั้นเกิดจากละอองจากต้นไม้ที่ไกล้ตายมันจึงหาวิธีค้ำจุนอายุตัวเอง โดยการดูดพลังงานบางอย่างจากสิ่งมีชีวิต

และเข้าใจว่าสิ่งนั้นคือ"ความสุข"


ส่วนผมคิดว่าตัวเองดับสูญจากการที่ผมไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดว่างเปล่า จึงทำให้พวกผมเกิดขึ้นมาใหม่ตามกลไกจักรวาล


ผมต้องการที่จะตายจริงๆหรือ??

มาเพียบเลย =[]=!!!?