รูปของBenQ11

ซูเปอร์แมนนนนนนนนนนน มาช่วยเค้าด่วนนนนนนนนนน

เมื่อการรอคอยสิ้นสุดลง ทุกอย่างก็เริ่มโกลาหล














รู้จักคำว่าวงแตกใหม? ตอนนั้นน่ะใช่เลย

ผมได้แต่ถอยหนีและดูสัตว์ประหลาดตัวนั้นทำลายกองทัพไปเรื่อยๆ..










ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

ไม่สิ..มันมีเรื่องแบบนี้ในโลกนี้ด้วย













กองทัพรถถังถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว

ทั้งๆที่รถถังคันนึงกว่าจะทำลายได้ต้องใช้ปืนติดจรวดอย่างต่ำ4-5ลูกด้วยซ้ำ

มันเกินจินตนาการผมจริงๆ...แน่นอน ทางกองทัพก็จะไม่มีทางเข้าใจกับเรื่องนี้

เก่งโคตรรรรรรรร

ผมเคยมาคิดย้อนหลัง ว่าไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร มันคือปีศาจ?

หรือว่าเป็นเทพมาลงลงทัณฑ์ ผมเห็นว่ามันเรียกทั้งสายฟ้า

และสิ่งที่ดูเหมือนงูยักษ์(นาคา)....










เสียงกรีดร้องผสมกับเสียงระเบิด

กลิ่นดินปืนและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งกัน

ตามทางที่มันเดินผ่านมีแต่ซากศพและหายนะ

เหมือนถนนพระจักรกฤษณ์ตามตำนานก็ไม่ปาน











ผมเห็นหลายคนยอมทิ้งอาวุธและร้องขอชีวิต

บอกตามตรง แวปหนึ่งผมก็คิดจะทำแบบนั้น

แต่ผมเริ่มรู้สึกตัวได้ว่า ไม่มีประโยชน์....


ร่างกายของผมมันไม่ทำตามที่คิดอาจเป้นเพราะสัญชาตญาณผมยับยั้งใว้...












ว่าต้องสู้..

สู้ค้าววววววววววววววววว น้าาาาาาาาา

ผมไม่คิดเลยว่าวันนั้นผมจะรอดใหม

แต่จะให้ผมรอความตายเฉยๆ

ผมคงทำไม่ได้



ต่อให้สู้แบบหมาจนตรอก ก็ต้องทำ















ถึงผมจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ















แล้วมนุษย์เล็กๆอย่างผมจะสู้กับมันยังไง??

ใช้ ดราก้อนบอลขอพร ซิฟระ

ปล.รู้สึกลุ้นๆ

การรบที่ไม่เห็นแสงแห่งชัยชนะแบบนี้
















พระเจ้า....ช่างไม่ยุติธรรมเลย..










.................

...............














หากผมตายตอนนั้น ผมคงจะไม่เสียใจมาก














แต่เหมือนนรกยังไม้ต้องการตัวผมตอนนี้


ผมวูบไปชั่วขณะอาจจะ30ถึง60วินาที จนนึกว่าตัวเองเป็นวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว














เมื่อผมมีสติกลับมา ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ใต้ศพเพื่อนพ้อง


ส่วนเจ้านั่น...


กำลังเก็บกวาดคนที่ยังไม่ตายอยู่....

แกล้งตาย ซิเฟ้ยยย

ในหัวผมตอนนั้นมันสับสนตลอด จริงอยู่ที่ผมเคยผ่านสนามรบมาเยอะ...


แต่ไม่ใช่กับสนามรบแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะแกล้งตายรอให้มันผ่านไป

หรือจะหยิบอาวุธมาสู้กับมันต่อ

นี่มันไม่ใช่การสู้เพื่อมาตุภูมิ แต่มันเป็นการต่อสู้เพื่อยืดอายุรอด ผมไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องนี้

ผมรู้สึกสิ้นหวังทันทีเมื่อคิดถึงมัน....


















ประสบการณ์เฉียดตาย ผมเชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอ ในห้วงเวลาที่รู้ตัวว่ากำลังจะตาย

เวลามันเหมือนหยุดนิ่ง มันมีเวลาให้เราคิดอะไรมากมายอย่างไม่น่าเชื่อแม้จะเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาที

แต่คราวนี้เวลานั้นกลับถูกยืดออกไปอย่างค่อยๆรู้สึกถึงความตายทีคืบคลานเข้ามา
















ผมคิดไปต่างๆนาๆว่าผมจะทำอย่างไรดี? ผมจะรอดใหม?

มันจะมีปาฏิหารย์เกิดขึ้นกับผม เหมือนสงครามที่ผ่านๆมาใหม?

ผมคิดถึงภรรยาที่คอยเฝ้ามองดูผมผ่านสายลม

ผมน่าจะโทรติดต่อหาเธอก่อนหน้านี้ ในเมื่อเจ้านั่นมันให้เวลาตั้ง20นาที

ผมนอนคิดทบทวนถึงเรื่องอดีตที่ผ่านๆมา

ผมไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆกับพ่อแม่พี่น้องผม ทำให้ผมนึกถึงพวกเขาไม่มากนัก..

ผมเข้าเป็นทหารเพราะอะไร? ผมรู้สึกอย่างไรกับการฆ่าใครสักคนในสนามรบ?

ผมนึกถึงรสชาติความเจ็บปวดที่เคยสูญเสียเพื่อนรบไปในวันหนุ่ม

ผมนึกถึงสถานะปัจจุบันที่ต้องสูญเสียอะไรหลายๆอย่างมา





















มันจบแล้ว......


























ภาพสุดท้ายก่อนเหตุการณ์ทั้งหมดจะจบลง


ผมนึกถึงภรรยาตัวเอง จู่ๆผมก็รู้สึกได้กลิ่นอาหารโปรดที่ภรรยาผมทำให้ทานประจำ

แน่นอนครับผมรอดจากเหตุการณ์นั้นมาได้


ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีโอกาสได้เขียนจดหมายฉบับนี้


มันเป็นปาฏิหารย์ที่ผมจะไม่มีวันลืม..

..................
อุตส่าห์ลุ้นจนเลือดตาแทบกระเด็น

^^^

^^


รออ่านตอนหน้าครับเหอๆๆๆ

ไม่ได้ติดตามมานานมากกก ต้องดูตั้งแต่หน้าไหนเลยนี่ ;w; แต่ล่าสุดแบบว่าฮาจริง อะะไรจริง เอิ้กๆๆ

ย้อนไปไม่กี่หน้าก็เจอมั่งครับอิๆๆ



ว่าแล้วก็ลงรูปขั้นสักพักนะครับอยากวาดเล่นมั่งช่วงนี้เหอๆๆ

Another Diary With Narl



วันที่xx เดือนxx ปีxx




วันนี้แดดแรงแต่ไม่ร้อน เหมาะแก่การนั่งพูดคุยกับเพื่อนเก่า

ตั้งแต่ผมมาที่ดาวดวงนี้ ซึ่งอยู่ไกล้กับโรงเรียนเวทย์มนต์ที่2

อาบิสเกทจึงมีเวลามาเยี่ยมเยือน


500กว่าปีได้แล้วกระมัง...ที่ไม่ได้เจอกัน

(หมายเหตุ อาบิสเกทเป็น เผ่ามนุษย์ที่มีอายุขัยนานที่สุดเฉลี่ยออยู่ที่2หมื่นถึง3หมื่นปี)

ผมปล่อยให้ลูกสาวผมฝึกนั่งสมาธิไปพลางๆในระหว่างที่เราพูดคุยกัน



"สบายดีใหมครับท่านผอ.เหอๆๆๆ"















เราพูดคุยเรื่องจิปาถะ ผมสอบถามถึงด๊อคเตอร์เมอร์ลิค

ก็ได้รับคำตอบว่าตอนนี้สบายดี เป็นรองผอ. แต่ก็ตั้งหน้าตั้งตาพัฒนาวิชาแพทย์ของตัวเองตลอด

อืม...เจ้าหมอนั่น ยังคงหมกมุ่นกับเรื่องนี้อยู่เหมือนเดิมเลยแฮะ...













ผมเห็นอาบิสเกท เธอดูสงบขึ้น คงไกล้จะเป็นพระปัจเจกแล้วสินะ...

ส่วนอาบิสเกทก็ทักผมว่า ผมดูอ่อนโยนขึ้น..555ไม่จริงน่าเหอๆๆ

จากนั้นเธอก็ยิงคำถามน่ากลัวออกมาทันที

"เธอควรจะมีครอบครัวซักครั้งนะ เด็กคนนั้นก็ดูจะเหมาะสมกับเธอด้วย "


ผมสำลักคำพูดและวัฒนธรรม การชี้ของอาบิสเกท













"อย่าเสียสมาธิ!!!"

เธอยังคงพูดตรงไปตรงมา เหมือนเดิมไม่มีผิดเลยเหอๆๆ


ผมจึงยิงมุกกลับไปว่า งั้นเธอก็มาเป็นคู่ครองของฉันใหมล่ะ??













ผมชะงักกับคำพูดตัวเอง เมื่ออาบิสเกทมองหน้าผม

ทำให้ความทรงจำเก่าๆผุดขึ้นมา เหตุการณ์ในตอนนั้นมันทำให้เราเจ็บปวดกันหมด

เธอคงยังจำมันได้สินะ?? นั่นสินะเธอจะลืมมันไปได้อย่างไร?















ก่อนที่ผมจะกล่าวขอโทษเธอ


เธอกลับเผยรอยยิ้มเล็กๆและชิงพูดก่อนผมว่า


"เรามีงานอีกมากที่ต้องทำ เธอไปหาคนอื่นแทนเถิด...."


จากนั้นเธอก็ขอตัวกลับไปก่อน..

"เดี๋ยวก่อนครับ"




เพื่อไม่ให้เข้าใจผิด ผมจึงเรียกลูกสาวผมมาแนะนำตัวให้อาบิสเกทรู้จัก


เดี๋ยวใครเข้าใจผิดลูกสาวผมหาแฟนไม่ได้กันพอดีเหอๆๆ














ผมเห็นอาบิสเกทจ้องมองหน้า ลูกสาวผม แล้วรู้สึกขนลุกจริงๆ


เธอบอกกับลูกสาวผมว่า "อยู่กับตาลุงคนนี้ต้องทำใจหน่อยนะ"


เฮ้ๆเป็นพระปัจเจคมาดิสเครดิตกันอย่างนี้ได้ไงอ่า=3=

















หลังจากที่บาบิสเกทกลับไปแล้ว ผมก็ดำเนินการฝึกลูกสาวผมต่อถึงเย็น


แต่ในหัวผมก็ครุ่นคิด เรื่องที่อาบิสเกทพูด.....


อืม...ใช่ว่าผมจะไม่รู้นะว่าลูกสาวผมคิดอะไรอยู่...

เพราะก่อนหน้านี้ผมไปพลาดอ่านความคิดของเธอเข้า


"โอ๊ะผมนวดแรงไปใหม?"













ผมมองหน้าลูกสาวผม บางครั้งก็คิดว่าโตขึ้นคงสวยน่าดู


ถ้าเรามองเธอในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งล่ะ??


เราจะรู้สึกอย่างไร???

อืม....หรือเราจะ คิดกับเธอแบบผู้หญิงคนหนึ่งดีนะ???


"แฮ่.....เหอๆๆๆ"






















...........


...........


น่ารักจริงๆแฮะ


โตขึ้นคงต้องสกรีนผู้ชายที่เข้ามาเสียหน่อยแล้ว...





















....ขอโทษนะ.....




".........ได้เวลานอนแล้วครับ"























อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน แต่ที่แน่นอนคือผมไม่ดีพร้อมสำหรับเธอหรอก






ใจที่ว้าวุ่นของผมทำให้ผมต้องหาที่ระบาย....








อาบิสจางงงงงงงงปลอบผมที......เหอๆๆๆๆๆ




















จบดีกว่าเหอๆๆๆ

จะกดคุณลูกแย้วว -/โดนอัด

ยอมตกนรก เหอๆๆ //โดนถีบบ