รูปของBenQ11

แต่น้องชายเธอไม่ได้ต้องการจะเปลี่ยนกฏ น้องชายเธอก็ต้องการตัวเธอ เหมือนกับพ่อของเธอ

ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจที่น้องชายตัวเองไม่กลับมา...


แต่นั่นทำให้เธอไม่อาจยอมรับตัวเองได้..เธอไม่อาจให้อภัยกับความเห็นแก่ตัวของตัวเองที่ดีใจกับการตายของน้องชายตัวเอง


เธอจึงตัดสินใจที่จะเป็นเจ้าบ้านเสียเอง และทำตามกฏของเผ่าคือการตัดหนวดการ์เดี้ยนแห่งท้องทะเล แต่ดูจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย


เมื่อผมรู้ดังนี้แล้ว ผมจึงพูดประโยคสั้นๆว่า


"เธอทำได้ดีแล้ว จากนี้ไปผมจะอยู่ช่วยเธอเอง "



อืม....ผมพูดอะไรผิดหรือ??










ตกดึกอากาศเย็นลงมาก ผมจึงให้กัปตันยืมผ้าคลุมห่มเพิ่มความอบอุ่น


ผมมองดูกัปตันจอมยียวนก่อนหน้านี้กับตอนนี้แล้วเหมือนเป็นคนละคนเลย


บางครั้งคนเราก็ต้องมีช่วงที่แสดงความอ่อนแอให้เห็นมั่งก็ดีนะครับ







ผมรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากกัปตัน หรือว่าจะไม่สบายหว่า??








สงสัยจะอาย ไม่สมกับเป็นกัปตันเลยเหอๆๆ














พอรุ่งเช้า เรือของพวกลาซ่า ก็มาถึงจริงๆตามที่กัปตันบอกใว้...

กัปตันเราเจ๋งจริงๆเหอๆๆ











ชะอุ๋ย..






ทำไมเรือมันเยอะกว่าเดิม.....








จบวัน

กัปตันเราโมเอะจิงๆ เหอๆ

นั่นใช่เรือกัปตันรึ...

จัดของแรงกันซักยกดีมะ?

Narl Diary Fragment



ตอนที่5 เจ้าบ้าน




วันที่xx เดือนxx ปีxx





วันนี้อากาศอึมครึม ลมแรงมาก



ข่าวจากการที่กัปตันตกทะเล ไปถึงหูชาวเผ่าเร็วมากทำให้ชาวเผ่าช่วยกันออกตามหาตัวกัปตัน


ผมจึงได้รู้ว่ากัปตันเองก็เป็นที่รักใคร่ของประชาชนเหมือนกัน


แม้แต่ผมเองยังอดชื่นชมในเสน่ห์ของเธอไม่ได้เลยเหอๆๆ




แต่ตอนนี้พวกกัปตัน ได้หยุดเดินทางชั่วคราว เพราะตอนนี้เรากำลังรอเจ้าบ้านเดินทางมาหาด้วย


ท่าทางของกัปตัน2-3วันมานี้ดู แปลกๆไป ลาซ่าบอกผมว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่เจ้าบ้านกำลังจะมานี่แหล่ะ...











ลาซ่าร้องขอให้ผมช่วยน้องสาวของเธอ เพราะลาซ่าเองก็ไม่อยากให้กัปตันต้องกลายเป็นภรรยาของพ่อตัวเอง

เหมือนดังที่ลาซ่าก็เคยเป็นมาก่อน


อืม...ลาซ่าเองก็เป็นภรรยาของเจ้าบ้านแล้วหรือนี่...










ในที่สุดเจ้าบ้านก็มาถึง ดูๆไปหน่วยก้านก็ดีนะครับ


ผมสังเกตุเห็นเส้นดำๆ2เส้นที่เจ้าบ้านแขวนอยู่ ลาซ่าบอกผมว่านั่นคือ หนวดของการ์เดี้ยนแห่งท้องทะเล

ซึ่งพ่อของเธอเป็นคนเดียวที่ตัดได้2เส้น ในขณะที่รุ่นก่อนๆ ตัดได้เส้นเดียว...


อืม..ผมว่ามันเล็กกว่าที่คิดใว้นะครับ ท่าทางจะเป็นหนวดของปลายักษ์กระมัง

เจ้าบ้านคนนี้ดูจะต้องการในตัวของกัปตันเรามากถึงกับเดินทางมาเองเลย


การดำเนินการขโมยหนวดการ์เดี้ยนยังคงดำเนินต่อได้ แต่คืนนี้กัปตันเราต้องไปหาเจ้าบ้านหรือ..อืม..



ตอนแรกผมคิดจะลองเจรจาดูแต่ดูจากลักษณะแล้ว คงต้องใช้แผนกันหน่อย..










ผมให้ลาซ่าออกไปป่าวประกาศชาวเผ่าข้างนอกว่ากัปตันเราจะไปตัดหนวดการ์เดี้ยนมา5หนวด ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าการ์เดี้ยนอะไรนั่นมันมีกี่หนวดเหอๆๆ

ซึ่งแผนการใช้มวลชนดูจะเป็นผล แน่นอนว่า เจ้าบ้านเองก็คงไม่อาจขัดขืนกับกฏของเผ่าตัวเองได้


และผมเองก็ประกาศต่อเจ้าบ้านเองว่ากัปตันเรามีแผนการใหญ่ต้องทำ ไม่ว่างสำหรับคืนนี้หรอกครับ

อีกอย่างภารกิจยังไม่จบอย่าเพิ่งใจเร็วไป เอาใว้ให้จบภารกิจก่อนค่อยว่ากันครับเหอๆๆ











"อะไรนะ?? ผมเป็นใครเหรอ??"


"ผมคือลูกเรือคนใหม่ของ กัปตันโอชูอาโน่ครับเหอๆๆ"



ผมกระซิบข้างหูกัปตันว่า

"เทพีแห่งชัยชนะกำลังเข้าข้างเราล่ะครับเหอๆๆ"

อะหือ หน้าตอนท้ายนี่สุดๆ

ลาซ่าก็เป็นภรรยาของเจ้าบ้าน(ซึ่งเป็นพ่อ)ไปแล้วรึ!?

โอ...ตระกูลนี้มันช่าง....

ยังไงก็ช่วยกัปตันให้ได้นะ!!>_<

เสียงแซ่ซ้องโห่ร้องจากข้างนอก ทำให้ผมรีบดันกัปตันออกจากที่นี่

เจ้าบ้านยืนนิ่งอึ้ง ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของผม ที่ดูคุ้นตาก็ได้กระมังเหอๆๆ

โชคดีจริงๆที่ผมเคยเป็นเทพเจ้าสำหรับพวกเขามาก่อน


ผมเอาที่คาดผมของกัปตันมาสวมให้ พอดีผมบังเอิญเก็บได้ระหว่างออกจากเกาะนั้นนั่นแหล่ะ

แต่ไม่มีโอกาสคืนให้


"เอ้าแต่งองค์ทรงเครื่องหน่อยครับกัปตัน ร่าเริงเข้าใว้เหอๆๆ"









การได้พลังมวลชนช่วยหนุน บางทีมันก็มีประโยชน์เหมือนกัน

แต่ก็เป็นเรื่องที่โชคดีด้วยที่กัปตันนั้นใครๆก็รัก

ก็เลยใช้แผนมวลชนกดดันได้ เท่านี้เจ้าบ้านก็คงทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก...

ผมยังไม่ลืมนะครับเรื่องที่ ก่อนหน้านี้มีกลุ่มคนในเผ่าเดียวกันต้องการจะทำร้ายกลุ่มพวกผม









ผมให้ลาซ่าไปสืบเรื่องราวมา ก็เป็นเรื่องแท้แน่นอนแล้วที่ เจ้าบ้านส่งคนมาทำลายการเดินทางของพวกกัปตันอย่างลับๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ??

แม้ลาซ่าไม่พูดผมก็เดาได้ ว่าไม่ต้องการเปลี่ยนกฏ นั่นเอง

และการเดินทางไปครั้งนี้อาจเกิดอันตรายต่อกัปตัน ก็เลยส่งคนมาจัดการพวกผมและนำกัปตันกลับไป


เรื่องราวยังมีอีกมากมาย จนผมนั่งคิดอยู่นานจนเผลอหลับไป..












ผมรู้สึกได้ว่ามีใครสักคนเข้ามาใกล้ๆผม แม้ไม่ลืมตาผมก็ได้กลิ่นทะเลกับกลิ่นกายเฉพาะตัว กัปตันผมแน่นอน












ผมจึงเลือกที่จะหลับต่อ แบบว่าง่วงอะครับ กัปตันคงมาดูว่าผมหลับหรือยังกระมัง..











พรุ่งนี้คงจะได้เวลาออกผจญภัยอย่างเต็มรูปแบบเสียที...









จบวัน

Narl Diary Fragment




ตอนที่6 เทพพิทักษ์แห่งท้องทะเล



วันที่xx เดือนxx ปีxx






เช้านี้อากาศไม่สู้ดีเท่าใหร่

ลมแรงมากแต่ก็ทำให้เรือแล่นได้เร็ว


เมื่อคืนได้ยินเสียงกัปตันร้องโหวกเหวกเสียงดังตกใจหมดเลย



และก็เป็นไปตามที่ผมคาดใว้ เจ้าบ้านตัดสินใจที่จะตามพวกกัปตันมาดูลาดเลาด้วยตัวเอง...


คาดว่าคงใช้กล้องส่องทางไกลแอบมองอยู่



คงกะจะรอให้ลับตาคนแล้วลงมืออีกรอบกระมัง..













ในที่สุดก็มาถึงหน้าทางเข้าดินแดนแห่งเทพพิทักษ์แห่งท้องทะเล


หมอกลงหนามากจนแทบไม่เห็นวิสัยทัศน์


และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นการ์เดี้ยนแห่งท้องทะเล..



ดูแล้วยังกับหนอนยักษ์ แต่ดูท่ามันจะหลับอยู่แฮะ









กัปตันบอกว่า หนวดของมันอยู่ใต้ปาก


เป็นจุดที่ไวต่อความรู้สึกของการ์เดี้ยนแห่งท้องทะเล ปกติเมื่อตัดแล้วต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ทันที


อืม...แต่มันมีแค่เส้นเดียวเองนี่นา...



"โอ๊ะ"

อย่างนี้นี่เอง...เข้าใจล่ะว่าทำไมถึงตัดได้ทีล่ะ1เส้น สำหรับมนุษย์แล้ว เจ้านี่คงไม่สามารถจะไปต่อกรกับมันตรงๆได้นี่เอง...

เจ้าบ้านคนนั้นก็คงจะมีความสามารถระดับหนึ่ง


ผมใช้กุศโลบาย หลอกกัปตันโดยให้น้ำยาที่สามารถทำให้การ์เดี้ยนแห่งท้องทะเลรู้สึกชาและตัดหนวดมันได้โดยที่มันไม่รู้สึกเจ็บ

แต่จริงๆแล้วมันก็คือน้ำเปล่าทั่วไปนี่แหละ


เพราะผมไม่มีไอ้ยาชาที่ว่านี่จริงๆหรอกเหอๆๆ










กัปตันใช้น้ำยานั้นทาที่หนวดของการ์เดี้ยนก่อนที่จะตัดออกมาได้โดยที่มันไม่ขยับอะไร


แต่จริงๆแล้วผมอัดพลังสายฟ้าทำให้มันมันชาทั้งตัวไม่รู้สึกอะไรต่างหาก..











ผมคิดว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดีแล้วเชียว

แต่ก็เกิดเรื่องที่เกินผมจะคาดเดาได้

เจ้าบ้านเลือกที่จะรักษากฏเดิมของตัวเอง โดยทำการยิงปืนใหญ่มาทางนี้

เจ้าบ้านคงไม่คิดต้องการกัปตันอีกต่อไปแล้ว







ผมเห็นท่าไม่ดีเพราะรู้สึกว่า


การ์เดี้ยนแห่งท้องทะเลจะตื่นขึ้นมาเพราะผลจากการยิงปืนใหญ่มาทางนี้


กัปตันกระโดดลงมาจากตัวการ์เดี้ยน ภารกิจล้มเหลวคงต้องรีบออกจากที่นี่โดยเร็ว









แต่ดูจะไม่ทันการ...













กัปตันโดนการ์เดี้ยนฟาดกระเด็นตกทะเลไป



ผมจึงรีบไปพาขึ้นมา..




ภาพจากมุมสูง ทำให้เผยรูปลักษณ์ของการ์เดี้ยนที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำ


มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ตัวเล็กๆ จะต่อกรได้จริงๆ



"กัปตันอดทนหน่อยนะครับ"

ผมให้ลาซ่าดูแลกัปตัน และสั่งให้บังคับเรือออกจากที่นี่โดยเร็ว


ส่วนผมจะคอยจัดการเจ้าพวกนี้เอง








ผมถือว่าเหตุการณ์นี้ เป็นโมฆะ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะช่วยเหลือกัปตันและลูกเรือ



และลงมือกำจัดการ์เดี้ยน


แม้ว่าเทพพิทักษ์อะไรนั่นจะมาเองก็เถอะ









เพราะอย่างน้อยผมเคยเป็นพระเจ้าของที่นี่....









ผมผิดหวังเล็กๆที่ การ์เดี้ยนเป็นเพียงแค่สัตว์ยักษ์ทั่วๆไปเท่านั้น



นึกว่าจะมีดีกว่านี้









ตอนแรกว่าจะใช้วิชา6ดาบ


แต่แค่4ก็เหลือแหล่แล้ว









น่าผิดหวังมากกับความอ่อนแอ สำหรับการ์เดี้ยนของเทพแห่งท้องทะเล








ผมจึงรีบปิดเกมโดยเร็ว


เพราะผมเป็นห่วงกัปตันมากกว่า










ผมเองก็เบื่อเล่นกับเจ้านี่แล้วด้วย

ผมรีบรุดไปดูกัปตัน และก็เจอเรื่องน่าตกใจ


กัปตันผมดูเหมือนไม่บาดเจ็บเท่าใหร่แล้ว


เธอบอกว่าเป็นเพราะ น้ำยาที่ผมให้กัปตัน


เธอเอามาใช้ทาตัวเอง...










ไม่นึกว่ากัปตันจะเชื่อใจในตัวผมมาก


ถึงขนาดไม่รู้สึกเจ็บบาดแผล เพราะคิดว่านำเปล่าที่ผมให้คือ ยาชาชั้นดี


แม้ผมจะรู้สึกผิดต่อกัปตัน แต่ก็ดีแล้วล่ะ...

พลังใจมนุษย์นี่ ยากแท้หยั่งถึงจริงๆ




"โอ๊ะ"









แม้จะไม่เคยเห็นของจริง แต่จากบันทึกที่มีอยู่ กัปตันบอกผมว่า


นั่นคือรูปลักษณ์ของ เทพพิทักษ์แห่งท้องทะเล หรือพระเจ้าองค์ปัจจุบันของพวกเขานี่เอง...




อืม...นี่น่ะหรือเทพเจ้า...นี่คิดจะดูถูกกันเกินไปแล้ว


สำหรับผมมันก็แค่ไอ้ทึ่มธรรมดาๆนี่เอง...เหอๆๆ










เพื่อไม่ให้ ดาวดวงนี้ต้องถูกทำให้เสียหาย ผมจึงต้องใช้วิธีอ้อมๆเสียหน่อย


"มารู้จักกับจอมเกเรของผมดีกว่าเหอๆๆ"

ทำไมงานพี่มีความทรงพลังแบบนี้ สวยมากๆครับ

"ลอยไปซะ!!!"












เราไม่มีความแค้นอะไรกันหรอกนะ แต่เอ็งทำกัปตันข้าเจ็บว่ะเหอๆๆ










การกำจัดมันกลางอากาศเป็นการลดความเสี่ยงที่จะทำให้ดาวดวงนี้ได้รับการกระทบกระเทือน

พลังเท่านี้คงพอจะทำให้มันเป็นฝุ่นได้



ผมคิดว่า หลายคนที่เห็นเหตุการณ์นี้ ก็คงจะเอาไปเล่าชั่วลูกชั่วหลาน

มันไม่ใช่สิ่งที่จะหาดูกันง่ายๆเลยสำหรับดวงดาวที่สงบสุขใบนี้...








และที่ลืมไม่ได้....


เจ้าบ้านตัวดี ที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก...


"โอ๊ะ บีบแรงไปหน่อย.."









ผมกลับมาที่เรือกัปตันและนั่งคิดเรื่องที่ผ่านมาโดยไม่ได้สบตามองลูกเรือคนอื่นๆ..


จากนั้นผมก็คิดวิเคราะห์ว่า ผมสมควรทำเรื่องแบบนี้ใหม??


ผมทำมากเกินไปหรือเปล่า?









และกัปตันก็เข้ามาหาผม


ผมและกัปตันมองหน้ากันโดยไม่ได้พูดอะไร


ในหัวผมคิดหลายอย่างพร้อมๆกัน

ผมยินดีที่กัปตันไม่เป็นอะไรมากแล้ว


จากนี้ไปเผ่าของกัปตันจะเป็นยังไงต่อหนอ...

กฏเกณฑ์ที่เปลี่ยนไปในยุคกัปตันจะดีขึ้นหรือแย่ลงในเผ่า

ผมไม่กล้าบอกเรื่องที่ผมเผลอบีบเรือเจ้าบ้านแรงไปหน่อย...








แต่ยังไงกฏตอนนี้มันก็ยังมีผล


สิ่งที่ผมทำให้กัปตันได้ และคงจะเป็นการช่วยเหลือครั้งสุดท้ายในฐานะลูกเรือ


ผมยื่นมันให้กัปตัน..คำสัญญาที่ให้ใว้กับประชาชน..



"หนวด5เส้นนี้ ผมเก็บมาให้กัปตันน่ะครับ กัปตันทำตกใว้น่ะเหอๆๆ"







บางครั้งผมก็อิจฉามนุษย์ที่มีสัญลักษณ์ ในการแสงออกอย่างสุดใจ..

แม้ผมจะไม่รู้ว่ากัปตันผมรู้สึกอย่างไร แต่ผมเองก็อยากมีน้ำตากับเขาเหมือนกัน









จบวัน

ง่ะ..ซึ้งมากๆเลยอ่ะครับ

Narl Diary Fragment




ตอนที่7 ลาก่อน


วันที่xx เดือนxx ปีxx






วันนี้อากาศดีมาก ผมตื่นเช้าอย่างกระปรี้กระเปร่า

และรีบไปที่สวนผลไม้ เพื่อเก็บผลไม้ที่กำลังสุกงอมได้ที่เลยเชียว


หลายวันมานี้ผมไม่ได้เขียนไดอารี่เลย

เพราะผมง่วนอยู่กับการเตรียมจัดพิธีการต้อนรับเจ้าบ้านคนใหม่ซึ่งจะเริ่มตอนคืนนี้


กัปตันต้องเก็บตัวเพื่อชำระกายและใจเป็นเวลา12วัน รวมไปถึงรักษาอาการบาดเจ็บจากคราวก่อนด้วย

ผมเลยไม่เจอ กัปตันมา12วันแล้ว เจอแต่ลาซ่าที่นับวันยิ่งสนิทสนม



"ขวางผมทำไมครับนี่เหอๆๆ"








อา..ใช่แล้วผมลืมบอกไปว่า หลังจากเสร็จพิธีกรรมต้อนรับเจ้าบ้านคนใหม่ผมก็คงจะต้องจากที่นี่ไปแล้ว

เพราะว่าอนาคตของพวกเขา เขาควรจะเป็นผู้กำหนด แต่ผมก็อยากที่จะเห็นกัปตันรับตำแหน่งเจ้าบ้านอย่างสมบูรณ์ก่อน

ดังนั้นคืนนี้จึงเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะอยู่ร่วมกับเผ่านี้

ลาซ่าเป็นคนแรกผมบอกเรื่องนี้...


เธอบอกให้ผมเอียงหูมาหน่อยเพราะมีอะไรจะบอก..



"!!!!!!!!!"









จูบนี้คือ คำตอบและความรู้สึกทุกอย่างของลาซ่าที่ต้องการจะบอกกับผม

เธอบอกผมว่า เธอรู้ดี ว่าเธอไม่ใช่คนที่อาจเอื้อม และเธอก็เคยมีสามีมาก่อนแล้วแม้คนๆนั้นจะเป็นพ่อแท้ๆของเธอและก็ตายไปแล้วด้วย

แต่เธอก็ขอที่จะยึดมั่นในประเพณีของเธอ..

ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เธอพูดเท่าใหร่..คงไม่ใช่การบอกรักแบบทางอ้อมกระมัง??



เธอบอกผมอีกว่า การลาจากที่ดี มันต้องจากกันด้วยความยิ้มแย้มสินะ..













ในสายตาผมแล้ว ผมมองว่า ลาซ่าเป็นคนหนึ่งที่มีจิตใจเข้มแข็งมาก ซึ่งไม่สมกับตัวเลยเหอๆๆ



เธอส่งยิ้มให้ผมโดยบริสุทธิ์ใจ



"อ้าวร้องไห้เสียแล้ว...เหอๆๆ"

จากนั้นผมก็ไม่เห็นลาซ่าอีกเลย


ผมกลับไปทำงานต่อ เหลืออีกนิดก็เสร็จล่ะ

แต่จู่ๆกัปตันก็มา..








มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะแสดงตัวออกมานี่นา


กัปตันบอกผมว่า อยากให้ผมช่วยเธอประกอบพิธีรับตำแหน่งเจ้าบ้าน

ซึ่งผมก็ตกปากรับคำ


แต่ดูเหมือนกัปตันจะมีอะไรบางอย่างอยากจะพูดกับผม








ผมเดาว่าคงเป็นเรื่องที่ผมจะออกจากเผ่าไปแน่ๆ

ผมจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย และบอกว่า กัปตันคือความหวังของชนเผ่าแล้วนะ

ควรที่จะให้ความสำคัญกับมันมากๆ

แม้จะทำให้กัปตันรู้สึกไม่ดีแต่สิ่งที่ผมทำได้ก็คือการกระตุ้นให้กัปตันเข้มแข็งขึ้นมาบ้าง









เมื่อพิธีเริ่ม

ผมทำหน้าที่ส่งกัปตันไปสู่ปลัมพิธี

ผมรู้สึกได้ว่ากัปตันบีบมือผมแน่นจนผมต้องกระซิบบอกให้กัปตันปล่อยมือผม








พิธีดำเนินไปอย่างเรียบง่ายไม่มีสะดุด จนเสร็จสิ้นพิธีชาวเผ่าร่วมร้องด้วยความยินดี

จากนี้ไปเธอไม่ใช่กัปตันโอชูอาโน่อีกแล้ว

ตอนนี้เธอคือเจ้าบ้านคนใหม่

ผมยินดีกับเธอมาก....

"งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา การพบพาถึงเพลาต้องจากกัน"


"ยินดีด้วยนะครับกัปตัน เอ๊ย โอชูอาโน่...."







"และลาก่อน..."








จบวัน

จบซึ้งอีกแล้วครับ T_T

รออ่านเรื่อยๆคับผม...

Narl Diary Fragment




ตอนที่8 รัก




วันที่xx เดือนxx ปีxx





วันนี้อากาศยังคงแจ่มใส แสงแดดอบอุ่นส่องกระทบผิวน้ำ

ผมว่ายน้ำเล่นอย่างมีความสุขเหอๆๆ


ไม่มีช่วงเวลาใหนที่จะสุขอย่างนี้อีกแล้ว..










แต่ผมคิดว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะว่ายน้ำเล่นที่ดาวดวงนี้....



ผมไม่ใช่ปลาหมึกนะครับT_T
















กัปตัน เอ๊ย โอชูอาโน่ นี่นา...


ผมไม่ได้เจอกัปตันมา สัก8เดือนได้แล้วกระมัง..


ว่าแต่เธอเป็นเจ้าบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงมาออกเรือคนเดียว??









โอชูอาโน่ บอกให้ผมเรียกเธอว่า โอชูสั้นๆก็ได้ เพราะรู้ว่าผมชอบเรียกชื่อคนอื่นๆให้สั้นลง อย่างลาซ่า(ชื่อเต็ม ลาซามานัส)


แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ที่ผมจะคุย


เธอบอกว่าเธอเปลี่ยนกฏของเผ่าตามความเหมาะสม และก็ยกตำแหน่งเจ้าบ้านให้ พี่สาวตัวเองไปแล้ว




และเธอก็ออกเดินทางคนเดียวเพื่อ...















เพื่อบอกรักผม


โอชู อยากจะเดินทางเคียงข้างผม เธอเพิ่งรู้ตัวเองว่า เธอรักผมก็เมื่อผมจากเผ่าไป


เธอจึง ออกเดินทาง อยู่8เดือนจนตามหาผมเจอ

ผมรู้สึกได้ว่า เธอเล่าความจริงไม่หมด



ผมจึงใช้วิชาอ่านความคิดของเธอ


ความจริงจึงปรากฏ โอชู เธอกำลังเป็นโรคร้าย อาจจะเนื่องจากผลของการสืบสายพันธุ์เดียวกัน และการถูก การ์เดี้ยนทำร้ายเธอในคราวก่อน จึงเกิดการกระตุ้น ทำให้อวัยวะภายในเธอ เริ่มหยุดทำงาน...

เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีก ประมาณ1ปี และเธอตั้งใจจะบอกผม ตั้งแต่วันที่เธอจะรับตำแหน่งเจ้าบ้าน...

นี่ก็8เดือนแล้วที่เธอตามหาผม



อืม...ผมควรจะทำอย่างไรดี...


ผมรู้ว่าคนใกล้ตายจะไม่โกหกความรู้สึกตัวเอง แต่จะอยู่กับผมหรือ??



ในขณะที่ผมกำลังจะตัดสินใจ ลบความทรงจำของเธอเกี่ยวกับผม และส่งเธอกลับไปที่เผ่าเธอ...











ผมเปลี่ยนใจไม่ลบความทรงจำ และตอบรับความรู้สึกของเธอ เพราะเวลาสำหรับเธอ เหลือเพียงน้อยนิด


ผมก็น่าจะทำให้เธอมีความสุขได้กระมัง...










ผมชวนโอชูไป สร้างที่อยู่บนเกาะ เส้นทางสู่สวรรค์ เกาะที่ผมและโอชูเคยไปเกยตื้นที่นั่นอยู่



เราสร้างบ้านเล็กๆ อยู่ด้วยกัน









ผมหวังว่า โอชู คงจะชอบบ้านที่ผมสร้างนะครับเหอๆๆ










หลายวันที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน



เรานั่งอยู่ตรงหน้าผา ที่เคยมายืนดูด้วยกันในยามเย็น



โอชู เธออยากจะลองเข้าไปอยู่ ในผ้าคลุม ผมก็ให้ ว่าแต่ทำไมใครๆก็อยากเข้าไปอยู่กันจังเหอๆๆ สงสัยคงเหมือนกับผ้าห่มกระมังผมเหอๆๆ



โอชูพูดถึงเรื่องอนาคตของเราทั้ง2 เธอวาดฝันไปเรื่อยๆ ซึ่งผมก็เออออห่อหมก ตกปากรับคำเธอทุกอย่าง.. แม้ผมจะรู้อยู่แล้วว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน


เธอถามผมเรื่อง อายุของผมอีกครั้ง เพราะครั้งก่อนเธอเผลอหลับไปก่อน..ผมยังยืนยันเหมือนเดิม

"ผมอายุ20ปีบริบูรณ์ครับเหอๆๆ"



และจู่ๆเธอก็พูดมาประโยคหนึ่ง...ผมไม่ได้ยินคำๆนี้มานานแล้ว..


เธอบอกผมว่า ข้างในผ้าคลุมผมนี้ช่างว่างเปล่า....มันอบอุ่น แต่มันก็รู้สึกไม่มีอะไรเลยข้างใน


ผมว่าผมเข้าใจความหมายมันนะ....







จากนั้นเธอก็ลุกพรวดขึ้นมา และบ่นว่าหิวแล้ว และให้ผมไปหาวัตถุดิบมาทำอาหาร


เดี๋ยวเธอจะกลับไปที่บ้านเตรียมทำครัวให้...













ผมจึงรีบเข้าป่าไปหาวัตถุดิบทำอาหาร แต่ในใจผมก็คิดอยู่เงียบๆว่า





"......ผมขอโทษ ที่ผมให้โอชูได้แต่ ความสุข แต่ไม่ใช่ความรัก....."













แต่กระนั้นผมก็ยังคงพยายาม ทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด



ผมแอบเอาเครื่องเล่นเพลงที่เคยโดนน้ำจนเสียไปซ่อมจนมันใช้ได้...




ดูเธอจะดีใจมาก...







เธอขอบคุณผม ที่ผมทำเพื่อเธอทุกอย่าง


แต่ดูสีหน้าเธอกลับเริ่มหดหู่..







เธอบอกผมว่า เธออยากจะมีชีวิตให้ยืนนานกว่านี้...




ผมจึงปลอบเธอด้วยเสียงอันอ่อนนุ่ม

"ผมรู้ ผมรู้..... ผมจะอยู่เคียงข้างกัปตัน...เคียงข้างโอชูนะครับ"














ความสุขที่ผมให้กับโอชูนั้น แม้จะเป็นความสุขทางกาย แต่ผมก็จะทำให้ดีที่สุด




ค่ำคืนอันเงียบงัน แม้ความมืดมิดก็ยังมีแสงจันทร์ลอดส่องหน้าต่างเข้ามา...












แม้มันจะไม่ยิ่งใหญ่ แต่ผมก็จะทำให้โอชูมีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถทำได้

โอชูกำผ้าคลุมผมใว้แน่นราวไม่อยากจะจากผมไปใหน










บางครั้งผมก็คิดเหมือนกันว่า มนุษย์มีช่วงชีวิตที่สั้นนักไม่เหมาะกับศักยภาพที่ธรรมชาติสร้างมาเลย..


หรือเป็นเพราะว่าผมมีชีวิตอยู่ยาวเกินไป....จนไม่รู้ว่า ความสุขที่แท้จริงนั้นคืออะไร??


บางทีคนที่มีอายุที่ไม่มากก็อาจจะเจอความสุขที่เข้าถึงได้มากกว่ากระมัง...



ค่ำคืนนี้ทำให้ผม หวนนึกถึงครั้งแรกที่เรามาบนเกาะนี้


ตอนที่โอชูนอนก่ายผมบนชายหาด














จบวัน

Narl Diary Fragment




ตอนที่9 กัปตันของผม


วันที่xx เดือนxx ปีxx



วันนี้แสงแดดอบอุ่น เหมาะแก่การออกไปสูดอากาศมาก

ผมจูบหน้าผากปลุกโอชูทุกเช้าตามคำขอของเธอ


แต่นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว..




"หลับให้สบายนะครับ"









เป็นเวลาที่ 7 เดือน ที่เราอยู่ด้วยกัน เธอยื้อตัวเองใด้อีกสักพัก


สำหรับผมแล้ว 7 เดือนนานเพียงสูดหายใจเข้าและออก

แต่สำหรับโอชูแล้ว มันอาจจะเร็วกว่านั้น..


ตามธรรมเนียมของเผ่าเธอเมื่อมีใครตายก็จะใช้วิธีเผา


ผมจึงเผาร่างเธอไปพร้อมกับบ้านที่เคยอยู่ด้วยกัน









ยังมีอีก1เรื่องที่โอชู บอกผมใว้ว่าอยากให้พี่สาวเธอได้รับรู้เรื่องของเธอด้วย


ผมจึงกลับไปดูที่เผ่า ผมเห็นลาซ่าที่ได้เป็นเจ้าบ้านอยู่สบายดี

เธอคงทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี และยังคงตัวเล็กอยู่เหมือนเดิม


แต่ผมก็ไม่อยากที่จะเจอกับลาซ่าอีก เหมือนกับที่ ลาซ่าไม่อยากจะเจอผม

มันทำให้ผมย้อนนึกเรื่องราวในอดีต...อย่างน้อยผมก็นึกถึงหน้าโอชู เมื่อเห็นลาซ่า


ผมจึงแอบโยนที่คาดผม ของโอชูใส่เธอและรีบไปทันที..








ลาซ่าเป็นคนฉลาด

ผมเชื่อว่า เธอคงเข้าใจความหมายเมื่อเห็น ที่คาดผมอันนี้


"โอชูได้อยู่กับผมแล้วนะครับ"









และในขณะเดียวกันเธอก็คงเข้าใจว่า น้องสาวเธอคงไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว....










ผมขอโทษที่วันนี้ผมไม่อาจ บอกเล่าเรื่องราวได้อย่างละเอียด

บางเรื่องในวันนี้มันอาจจะดูห้วนๆ



ในหัวผมตอนนี้ มีเรื่องราวต่างๆมากมาย แต่ก็ถูกปฏิเสธเรื่องราวด้วยการทำหัวให้ว่างเปล่า


ผมไม่รู้ว่าโอชูพอใจกับผมใหม เธอทรมานมากใหมที่ผมไม่ได้ให้ความรักแก่เธอ และผมเศร้าใหมที่เธอจากผมไป

อาจจะเป็นเรื่องหนึ่งที่ผมยังคงสวมผ้าคลุมปิดบังสีหน้าตัวเอง หากต้องมองสะท้อนดูหน้าตัวเอง...



แต่ช่างเถอะ.... "ทุกชีวิตล้วนมีเจตจำนงค์ในการมีอยู่ แต่มีจุดร่วมเดียวกันก็คือการดับสูญ แค่ว่าช้าหรือเร็วก็เท่านั้น"



ผมยืนอยู่ที่หน้าผาที่เคยมายืนดูบ่อยๆกับโอชู

เฝ้ามองดูพระอาทิตย์ที่กำลังตก..


และขอสิ้นสุดตำนานโอชูอาโน่..... กัปตันของผม...










END

แวะมาลง

ไม่ได้เข้ามาดูชม ท่านเบน นาน..

มีอะไรสนุก ๆ ตลก ๆ เยอะเเยะเลย

^^^^

^^

โอ้วหายไปนานเลยนะครับ

แวะมาลง