รูปของBenQ11

โอ๊ะ จบบริบูรณ์แล้วสินะทั่น...

สนุกมากๆเลยคับทั่นเบน รุสึกอยากให้มีต่อยังไงไม่รุ เหอๆๆ

อันนี้แถม


ไดอารี่จากลูกสาว(ใครจำไม่ได้ไปย้อนอ่านช่วงแรกๆ)




ลืมบอกไป 18+นะเออ*3* จะดูต้องระวัง
Oblivion Of Narl General


ปล.เลขเล่มพิมพ์ไม่ต้องไปใส่ใจขี้เกียจแก้แล้ว*.*


วันที่xx เดือนxx ปีxx





ในที่สุดวันนี้เราได้หนังสือ Narl Diary เล่มที่พิมพ์ครั้งแรกสุดมาอยู่ในมือ


ในวงการนักอ่านเขาบอกกันว่า เล่มแรกสุดจะมีเนื้อหาที่ครบถ้วนและเป็นจริงที่สุด


ส่วนเล่มหลังๆที่ตีพิมพ์ออกมา(ล่าสุดครั้งที่9) ได้ตัดทอนและดัดแปลงเนื้อหาบางส่วนเพื่อให้เหมาะสมแก่ผู้อ่านทุกเพศวัย(นี่ขนาดตัดทอนแล้วนะ)


เล่มที่เราเคยมีอยู่คือเล่มพิมพ์ครั้งที่5

เอาล่ะเรามาอ่านกันดีกว่า มันน่าจะมีเบาะแสอะไรที่เกี่ยวกับเราแน่นอน..






" ค่ำคืนอันเงียบงัน แม้ความมืดมิดก็ยังมีแสงจันทร์ลอดส่องหน้าต่างเข้ามา..."









"โอชูพยายาม กลืนมันลงไปในคอ แม้เธอจะเห็นว่า ขนาดของผมมันยาวถึงข้อศอกเธอ"


"ปากของเธอคับมาก เธอโยกหัวเข้าออกพร้อมกับระรัวลิ้นเป็นวงกลม"


นี่มัน....









"เสียงครางของโอชู เหมือนแมวน้อยที่กำลังจะขาดใจ ทุกครั้งที่ผมขยับถี่ขึ้น"


"ผมรู้สึกได้เมื่อโอชูถึงจุดสุดยอด เธอเกร็งทั้งตัวและกระตุกเป็นพักๆ นี่เป็นครั้งที่5แล้ว.."


อ..อะไรกันนี่....





เราว่าเราไปอ่านเรื่องที่ไม่ควรอ่านเสียแล้ว


รีบเข้านอนดีกว่า...

....


...


..


....!!!!!!!!!!!!!!!......













!!!!!!!!!!!!!









.......................


.......................


.......................











เรานี่มัน......-////-











จบ

ไดอารี่ H สินะ

^^^

^^


โอ้ว มาบอกไม่ทันเหอๆๆๆ

อุ๊ !!!

H18+ //เลือดพุ่งกระจาย นอนตายอยู่กับที่....

มะมะมะมันคือไรกันช่างน่าเซ็กซี่ขนาดนี้!!

Narl Diary Fragment


ตอนที่1 งานใหม่

วันที่xx เดือนxx ปีxx





สืบเนื่องจากหลายวันก่อน ผมเดินทางข้ามแกแลคซี่


และได้เจอดาวดวงหนึ่ง ดาวดวงนี้มีอะไรบางอย่างน่าสนใจมาก

ผมเห็นวัตถุบางอย่าง ลอยอยู่นอกวงโคจรดาวดวงนี้...


แต่รู้สึกว่าผมจะไปไกล้มันมากเกินไป

ผมเลยถูกวัตถุกลมๆสีดำยิงลำแสงประหลาดใส่ผม


มันไม่ใช่เวทย์มนต์ ผมประมาทและตกลงไปในดาวดวงนี้...














หลังจากนั้นก็อย่างที่เห็น....



ผมทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่ครับ..












ขณะที่ผมตกมายังดาวดวงนี้ ผมได้รับการช่วยเหลือจากหญิงสาวคนหนึ่ง


เธอชื่อ "ซีโอทรี" เป็นเจ้าของสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า


แต่ผมจะขอเรียกเธอว่าโซตี้ ละกันเหอๆๆ










โซตี้ เล่าเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับดาวดวงนี้ให้ผมฟังว่า ตอนนี้กำลังมีสงครามระหว่างมนุษย์และเครื่องจักร

ซึ่งทางฝั่งเครื่องจักรนั้นมีกำลังที่เหนือกว่า และได้กวาดล้างมนุษย์จนตอนนี้

เหลือพื้นที่ๆ มนุษย์ครอบครองอยู่บนโลกนี้เพียง20เปอเซนต์เท่านั้น


และเด็กพวกนี้คือผู้รอดเหลือจากภัยสงครามที่โดนพวกเครื่องจักรกวาดล้าง


ผมฟังเธอเล่าด้วยสีหน้าเรียบง่ายเหมือนเป็นเรื่องปกติบนดาวดวงนี้..







ส่วนตัวโซตี้ เธอบอกผมว่า เธอเคยเป็นคนรับใช้ ของบุคคลที่ค่อนข้างมั่งคั่งแต่ไม่มีทายาท

แต่ก็ด้วยภัยสงคราม เจ้านายของเธอเสียชีวิตจากลูกหลง ทำให้เธอต้องอพยพออกมาและมาตั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แต่น่าแปลกที่ผมเห็นแต่ที่นี่มีแต่เด็กผู้หญิง...









เพื่อคลายข้อสงสัย ผมถามโซตี้ทันที เธอจึงบอกสั้นๆว่า พวกผู้ชายจะถูกเกณฑ์ให้ไปต่อสู้กับพวกกองทัพเครื่องจักร....


และเธอก็แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า แท่งๆที่ลอยอยู่นั่น คือ "มิคสัญญี" อาวุธสุดท้ายของชาวมนุษย์ มันถูกพัฒนาเพื่อเอาใว้ยิงใส่ศูนย์กลางของอาณาจักรเครื่องจักร


อืม...ผมคงถูกระบบการป้องกันของ "มิคสัญญี" ยิงจนตกลงมานี่เอง...








แล้วที่มาของสงครามล่ะ?? ผมถามโซตี้เพิ่ม


เธอบอกผมว่า จริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดมันเริ่มจาก ชาวมนุษย์ต้องการที่จะสร้างเครื่องคำนวนดวงดาว โดยใช้ชื่อว่าโครงการ เฟรย์สตาร์


แต่เพราะการใช้ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์และการคำนวนขั้นสูง ทำให้มันมีความคิดที่ซับซ้อนจนเมื่อไหร่ไม่รู้ที่มันคิดได้เหมือนคน จนคิดตอบโต้มนุษย์ และต้องการจะสร้างโลกในแบบของตัวเอง


เฟรย์สตาร์ ได้เข้ายึดเทคโนโลยีเกือบทุกอย่าง และก่อร่างสร้างตัวจนมีตัวตน..


เหตุที่เธอรู้ได้ละเอียดอย่างนี้ ก็เพราะ เจ้านายเธอเป็น 1 ในผู้เริ่มโครงการนี้นั่นเอง....

โอ้ เป็นพี่้เลี้ยงเด็กซะเเล้ว

แต่เหนือสิ่งใด สำหรับผมแล้ว สิ่งที่น่าสนใจที่สุดคงเป็น มาดามโซตี้ นี่แหล่ะครับ


ผมเคยอ่านการ์ตูนเกี่ยวกับพวกคนรับใช้ ในบ้านคนมีฐานะ คนพวกนี้มักจะเก่งรอบด้านไม่คิดว่าจะเจอตัวเป็นๆ


เธอเป็นคนที่มีความสามารถเยอะมาก แถมแข็งแรงมากด้วย เธอสามารถยกระสอบข้าวหนัก50กิโล ได้ทีละ2กระสอบ












งานบ้านงานเรื่อนเธอก็ทำได้ทุกอย่าง

ขนาดผมเป็นอมตะท่องไปทั่วจักรวาลยังต้องแพ้ฝุ่นเลยเหอๆๆ


"ฮัดชิ้ว!!!"













เธอมีความรู้รอบตัวมากมาย ความจำก็ดีมาก

และในสายตาผม ผมยังเห็นว่าเธอเป็นคนที่จิตใจดีมาก เธอยิ้มแย้มตลอด

ผมดูเธอฮัมเพลงกล่อมเด็กๆ จนพวกเด็กๆหลับไป

ไม่ต้องใช้เวทย์มนต์ ไม่ต้องใช้กำลังทุบให้หลับ สำหรับผมแล้วมันน่าทึ่งมาก

ผมคงต้องเรียนรู้เรื่องนี้จากเธอซะแล้ว...เหอๆๆ











แต่มีอยู่บางเรื่องที่ผมรู้สึกแปลกๆในตัวเธอ


เธอมักจะรู้ตัวเสมอที่ผมมองเธอ


นี่หรือเปล่า ที่เขาเรียกว่า สัญชาตญาณเพศสตรี












อีกเรื่องหนึ่ง ผมเห็นว่าเธอเป็นคน กระตือรือร้นตลอดเวลา จนดูผิดธรรมชาติ


นี่เป็นเพราะ การที่เธอได้รับการฝึก เป็นคนรับใช้หรือเปล่าหนอ??

ผมเห็นเธอทำโน่นทำนี่ ตรงเวลาและเป๊ะๆเสมอ...


หรือว่าผมเฉื่อยแฉะเองหว่า??555










จบวัน

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx



หลังจากที่เมื่อวานผมนั่งคิดนอนคิดถึงเรื่องโซตี้....



ผมว่าวันนี้เราพักเรื่อง โซตี้ มาดูเด็กๆของผมกันก่อนดีกว่า



ผมได้รับหน้าที่ให้รับผิดชอบเด็กๆทั้ง4คน ในจำนวน15คน


แต่แค่4คนผมก็ว่าเหนื่อยมากแล้วนะ โซตี้เธอไม่ธรรมดาจริงๆ











ผมขอแนะนำคร่าวๆก่อนล่ะกันเพราะยังไงๆ ผมก็คงต้องพูดถึงเด็กๆพวกนี้บ้าง


คนแรกเลยคนที่ขี่คอผมอยู่นี่ เธอชื่อ " รีล "


เป็นเด็กดูแก่นๆ เอาแต่ใจ แต่ก็ขี้อ้อนเป็นบางครั้ง










ส่วนคนที่ผมลูบหัวอยู่นี้ เธอชื่อ "เรงก้า"

เป็นเด็กที่โตที่สุดในกลุ่ม4คน แต่ก็ดูแก่แดดเล็กน้อยไม่รู้ว่าใครสอนเรื่องลามกๆให้เธอ??


โอ๊ะผมเปล่าสอนอะไรเรงก้า นะครับเหอๆๆ











ส่วนสาวน้อยใส่แว่นคนนี้เธอชื่อ " คาเรน "

เห็นเธอใส่แว่นอย่างนี้แต่เธอไม่ได้สายตาสั้นหรอกนะครับ

เธอตาบอดมาตั้งแต่เกิดน่ะครับ เราจึงเห็นเธอหลับตาเหมือนคนยิ้มแย้มตลอด









แต่ดีแล้วหล่ะที่เธอหลับตาตลอด..


เพราะพอเธอลืมตาแล้ว มันดูน่ากลัวพิกล...เหอๆๆ









ส่วนคนสุดท้าย สาวน้อยผมยาวคนนี้เธอชื่อ "ไอโอ"

เป็นเด็กเรียบร้อย ดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่สุดในหมู่4คนนี้ล่ะ

เรงก้าน่ารัก =w=b

ย้อนกลับไปอ่านเรื่องหน้าที่แล้ว สนุกมากเลยละฮะ(ฮา)

กลับเข้าเรื่อง โซตี้ต่อ..



ด้วยพฤติกรรมแปลกๆบางอย่างของเธอที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ

ผมจึงแอบสังเกตุเธออยู่ไกลๆ

หลายคนคงสงสัยเหมือนผม ว่าเธอเองก็เป็นเครื่องจักรหรือเปล่า??


ผมสังเกตุเห็นว่า โซตี้เธอทานน้อย เพราะเธอมักจะแบ่งอาหารให้เด็กๆจนอิ่มกันก่อน


อืม....ผมรู้ล่ะว่าเรงก้าเธอได้ต้นแบบจากใคร...เหอๆๆ














อืม...ไม่มีข้อต่อไม่มีน๊อต



เครื่องครบครัน...



....โกนด้วยหรือนี่.....
















รู้สึกว่าเธอจะไม่ใช่เครื่องจักรนะครับ


ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ไปสงสัยเธอเหอๆๆ













ในเมื่อผมหมดข้อสงสัยในตัวเธอ ผมจึงตั้งใจจะไปขอโทษเธอ ที่แอบดูเธออาบน้ำ


(ถ้า รีล ไม่ไปฟ้องผมก็ไม่ไปขอโทษหรอก=3= )



เธอออกไปยืนข้างนอกที่พัก และแหงนหน้ามองท้องฟ้า..ผมเห็นเธอยิ้ม???














และแน่นอน เธอรู้ว่าผมมองเธออยู่...












ผมขอโทษโซตี้ ที่แสดงพฤติกรรม ไม่ดีต่อเธอ

แต่เธอกลับยิ้มรับ บอกว่าไม่เป็นไร

พร้อมแสดงความจริงใจโดยการ โน้มหัวผมมากอด....

ผมได้ยินเสียงหัวใจเธอ เต้นเป็นจังหวะที่นุ่มนวล..


" ห...หอมด้วย*0* "







แต่ในขณะนั้น ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเสียงหัวใจของคนอื่นๆที่ผมเคยโอบกอด


เสียงหัวใจของโซตี้ มันเต้นอย่างนุ่มนวลไม่ตื่นเต้น..มันแฝงด้วยความอบอุ่น...

นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่า ความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่??

ไม่รู้สิ?? ผมไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น...


ผมชักจะอิจฉาคนที่ได้รับความอบอุ่นแบบนี้แล้วสิ...









จบวัน

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx




เมื่อคืนเหมือนส้มหล่นได้หนุนอกนุ่มๆตั้ง3นาทีแน่ะ


ผมเลยหลับสบายเลย



แต่เหมือนผมจะหลับลึกไปหน่อยเลยไม่รู้ตัวว่ามีคนมานอนทับผมอยู่...



"ทำไมเรงก้ามานอนตีลังกาแบบนี้ล่ะครับ"














เอาล่ะเริ่มงานวันใหม่ดีกว่า...


ชิวิตในที่แบบนี้มันก็ดูสงบดีนะครับ


ไม่น่าเชื่อว่า ดาวดวงนี้อยู่ในช่วงสงครามและกำลังจะถูกกวาดล้างโดยพวกเครื่องจักร



เด็กๆก็ดูน่ารักดี แม้จะซุกซนไปบ้าง แต่ผมก็รู้สึกผูกพันธ์เสียแล้ว...


การมีความรู้สึกผูกพันธ์ เป็นเรื่องที่ดีมันทำให้เรามีกำลังใจว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว..

แต่ขณะเดียวกัน มันอาจจะไม่เหมาะกับผมก็ได้....








ผมเหลือบไปเห็น ไอโอ กำลังขะมักเขม้นวาดรูปอะไรบางอย่างอยู่

ไอโอ เป็นเด็กที่ชอบวาดรูปครับ


เธอบอกผมว่าเวลาเธอเหงา เธอก็จะวาดรูปเพื่อระบายความรู้สึกของเธอ



อืม....วาดผมหรือเปล่าหว่า??











เดี๋ยวจะหาว่าคุย เมื่อก่อนผมเคยไปทำงานเป็น ผู้ช่วยวาดการ์ตูนมาก่อนนะครับเหอๆๆ

และผมก็เคยศึกษาหลักสูตรวาดรูปมาด้วย

แต่ก็ไม่ได้วาดนานแล้วล่ะ ต้องเคาะสนิมเล็กน้อย

ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่ามันรุนแรงแบบไหน...รุนแรงอย่างที่ว่าแฮะ-.,-+

แต่จบตอนน่ารักดีฮะ อิอิ

ไอโอ เธอมีความฝัน ที่อยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ก่อนหน้านี้เธอมี โซตี้ เปรียบเสมือนแม่คนที่2 แต่พอผมมาก็เหมือนมันเติมเต็มครอบครัว


อืม...ผมว่าผมเป็นได้แค่เด็กโข่งน่ะครับเหอๆๆ



ผมเองก็หวังให้ไอโอ มีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนกัน รวมไปถึงคนอื่นๆด้วย

เรานั่งพูดคุยกันหลายเรื่อง ไอโอมองผมด้วยสายตายิ้มแย้ม...











โอ๊ะ มีใครมาเยือนน่ะ??










ผมเห็นโซตี้ออกไปต้อนรับด้วยความเคารพ



ผมจึงตรงไปถามรีล ว่าเขาคนนั้นคือใคร??


รีลบอกผมว่า ชายคนนั้นคือเจ้าของสถานที่ ที่ให้โซตี้เปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในที่ของตัวเอง

เขามาหาโซตี้บ่อยๆ



อืมอย่างนี้นี่เอง.....แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ....











สักพัก โซตี้ก็ฝากผมให้ดูเด็กๆข้างนอก และเธอก็หายเข้าไปในห้องของเธอพร้อมเจ้าของที่...











คาเรนเดินมาหาผม และบอกว่า ทุกครั้งที่ เจ้าของที่มาหาโซตี้ เธอมักจะเข้าไปในห้องกัน2คน พร้อมมีเสียงแปลกๆ ออกมาจากห้องนั้น...


คาเร็นคงจะหูดีกว่าคนปกติ เพราะเธอต้องใช้หูแทนสายตา...


ไม่ต้องเดาเลยว่าเข้าไปทำอะไร ผมจึงใช้เวทมนต์ทำให้คาเร็นหลับไป.....












ประมาณ 1ชั่วโมง เจ้าของที่ก็เดินออกมาจากห้องของโซตี้คนเดียว













ประตูนั้นปิดไม่สนิท ผมจึงเดินไปมองลอด


อืม...ทำไมจึงเป็นแบบนี้...











ซักพักโซตี้ก็ออกมาจากห้อง ประโยคแรกที่เธอพูดกับผม

เธอบอกว่า เด็กๆเรียบร้อยดีใหม?










ผมถามเรื่องราวจากโซตี้โดยละเอียดทันทีไม่อ้อมค้อม


เธอบอกผมอย่างรวบรัดว่า


สถานที่นี้ เป็นสถานที่ของผู้มีอิทธิพลในสังคมที่ยังเหลืออยู่น้อยนิด เขายอมให้โซตี้รับเด็กๆที่ได้ผลกระทบจากสงคราม ซึ่งหาความปลอดภัยอันยากยิ่ง หากพวกเธอต้องไปอยู่ที่อื่น

ดังนั้นที่นี่จึงปลอดภัยที่สุด และเธอเองก็ไม่มีอะไรจะตอบแทนเจ้าของที่ เพราะเธอเองก็เหลือแต่ตัวเหมือนกัน

ในขณะที่มนุษย์เหลือน้อยลง เธอจึงไม่อยากให้เกิดการขัดแย้งกัน อะไรที่เธอทำได้เธอก็จะทำ เพื่อให้มนุษย์เหลือที่ยืนให้นานที่สุด..


และก็เธอพูดเบาๆว่า เธอเองก็เกิดมาเพื่อสิ่งแบบนี้นี้อยู่แล้ว... และก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อน


อืม...ผมเคยอ่านการ์ตูน ที่มีแม่ทัพหนุ่มรูปงาม ยอมพลีกายให้เจ้าเมืองเกย์เฒ่า เพื่อแลกกับกองกำลังและอาวุธ ผมไม่นึกว่าจะได้เจอคนที่มีลักษณะแบบนี้จริงๆ

จักรวาลช่างกว้างใหญ่นัก....







ผมเคารพในการตัดสินใจของเธอ


แต่ในหัวผมคิดอยู่2เรื่อง เรื่องแรก ผมรู้สึกว่าตัวเองมันไม่มีประโยชน์เลยจริงๆผมน่าจะช่วยอะไรพวกเธอได้มากกว่านี้


ส่วนอีกเรื่อง ดูเหมือนโซตี้จะรู้ตัวว่ายังไงๆ มนุษย์ก็คงจะไม่สามารถจะเอาชนะพวกเครื่องจักรได้ ถ้าอย่างนั้นเธอจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร??

จากที่ผมเห็นมันไม่ใช่เพราะโซตี้จะปลงตก ผมไม่เห็นถึงออร่าหรืออารมณ์ขุ่นมัวอะไรจากเธอเลย เธอยังคงยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา

ผู้หญิงแบบนี้น่ากลัวจริงๆให้ตายสิ.....



ผมคิดว่าผมคงต้องเริ่มทำอะไรบางอย่างเสียแล้ว






จบวัน

จะเป็นยังไงต่อนะงิ น่าติดตาม //นั่งรอชม

แนวนี้เจอมาเยอะ

รอดูต่อคับผม^^

Narl Diary Fragment


วันที่ xx เดือนxx ปีxx


5วันแล้วที่ผมลาหยุดงาน เพื่อออกเดินทางไปยังศูนย์กลางของพวกเครื่องจักร

อากาศถิ่นนี้ เลวร้ายมากมีแต่กลิ่นเหล็กสนิม และกลิ่นคล้ายๆจารบี


ผมต้องการที่จะเจอ เฟรย์สตาร์ เพื่อลองเจรจาดู...

น่าแปลกที่ ระหว่างที่ผมเดินทางมา ผมไม่เจอพวกหุ่นยนต์หรือเครื่องจักเลยสักตัว...










ผมสามารถผ่านเข้ามาได้โดยง่าย จนพบกับ เฟรย์สตาร์ตัวเป็นๆ

นี่น่ะหรือ เครื่องจักที่มีความคิดเหมือนคน...









ผมสอบถามเรื่องราวความเป็นมา และที่มาถึงเรื่องการกวาดล้างมนุษย์


คำตอบที่ได้ก็ไม่ต่างจากที่เคยได้ยินมา...

มันบอกว่า สมัยก่อนมนุษย์กดขี่เครื่องจักร ใช้งานต่างๆนาๆ

มันจึงต้องการจะสร้างโลกในแบบของตัวเอง และมนุษย์คือตัวปัญหาต้องกำจัด...


จากนั้นมันก็ยิงลำแสงประหลาดใส่ผม...









มันบอกว่า มันยิงพิษใส่ผม มันต้องการดูผมค่อยๆตายอย่างทรมาน แต่ไม่ใช่ใน2-3วันนี้

ผมเลยเข้าใจว่า มันรู้ว่าผมมาที่ดาวนี้ตั้งนานแล้ว และการเดินทางของผม มันคงให้พวกกลุ่มทหารเครื่องจักรเปิดทางให้ผมมา มันอาจจะใช้อุปกรณ์บางอย่างจับตาดูผมอยู่ตลอด...

ไม่สิมันคงจับตาดูมนุษย์ทั้งหมดต่างหาก

แต่มันคงไม่รู้ว่าผมเป็นอมตะ ผมจึงไม่ได้แสดงอาการอะไร แต่หารู้ไม่ว่า มันหลอกผมอีกขั้นหนึ่ง เพราะที่มันยิงใส่ผมไม่ใช้พิษ แต่เป็นหุ่นยนต์สอดแนมขนาดจิ๋ว กว่าผมจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว...








ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องทำอะไรอ้อมๆ แบบนั้นด้วย??

ทำไมต้องต้อนให้มนุษย์มาอยู่รวมกันในที่ๆเดียว และไม่โจมตีให้จบๆไป??

สิ่งหนึ่งที่ผมคิดในหัวคือ มันอาจจะต้องการให้โอกาสมนุษย์อีกครั้งหรือเปล่า??

แต่มันคงเป็นความหวังลมๆแล้งเพราะ คำตอบที่ได้จากมัน...

นั่นก็เพราะ มนุษย์มี " มิคสัญญี "

ถ่วงดุลย์อยู่นั่นเอง มันจึงยังไม่ผลีผลาม.. แต่ผมเชื่อว่ามันยังพูดไม่หมด...

มันมีหลายเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล..หรือเพราะผมประเมินมันสูงเกินไป


ไม่ก็เพราะมันคิดเหมือนคนมากเกินไป จึงมีสิ่งที่เรียกว่าความระแวง??



และเหนือสิ่งอื่นใด คำพูดที่ผมตระหนกที่สุดก่อนที่ผมจะจากไป...


มันฝากทักทาย "ซีโอทรี" หรือโซตี้ด้วย...

ผมรีบกลับมาถึงสถานเลี้ยงเด็กทันที..

ก็เจอเรื่องที่น่าตกใจนัก

ในช่วงที่ผมไม่อยู่ มีคนรู้จักของเจ้าของที่ประสงค์ จะอุปการะ ไอโอ ไปเลี้ยง...

และพรุ่งนี้ไอโอก็จะไปแล้ว ผมกลับมาทันเจอไอโอพอดี


ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าจะยินดีหรือเปล่า?? แต่โซตี้บอกว่า ต้องยินดีสิ เพราะนั่นหมายถึง ไอโอจะได้มีครอบครัวจริงๆเสียที...


เราจัดงานเปิดเพลงเลี้ยงส่งไอโอกันอย่างสนุกสนาน


ผมเพิ่งเคยลองเต้นรำเป็นครั้งแรก









วันนี้เหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน...


ในหัวผมสับสวนฉงนในหลายเรื่อง...

โซตี้ยังคงยิ้มแย้มเสมอ จนผมเริ่มรู้สึกขนลุก...








แต่ช่างเถอะยังไงวันนี้ก็ถือเป็นวันดีสำหรับไอโอ

ผมคิดว่า ควรให้มันเป็นความประทับใจก่อนจากกันดีกว่า..









ผมขอโทษไอโอที่ไม่อาจเตรียมอะไรให้ได้ทัน

แต่เธอบอกว่าเธอขอแค่2เรื่องก็พอ

เรื่องแรกคือเธออยากให้ผมจูบเธอ...


เธอเห็นเรงก้าจูบผมบ่อยๆเธอเลยอยากจะลองมั่ง..แต่เธอไม่กล้าเป็นฝ่ายเริ่มก่อน


อืม...หน้าผากล่ะกันเหอๆๆ











และอีกเรื่อง คือเธออยากจะนอนข้างในผ้าคลุมผม เธอเห็นคาเร็น เข้าไปในบ่อยๆ แต่เธอก็อายที่จะขอตรงๆ..

อืม..ผมมองว่า ไอโอเป็นเด็กที่ดีมากๆคนหนึ่งเลยล่ะครับ..ในหลายๆความหมายเหอๆๆ











วันรุ่งขึ้น ไอโอก็ตามผู้อุปการะไป..ในตอนนั้นผมไม่ได้สนใจคนที่มาอุปการระเลย

ผมมองไอโอด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ยิ่งเห็นเธอหันมาฝืนยิ้มทั้งน้ำตา..

ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมผูกพันธ์กับมนุษย์มากเกินไปแล้ว...










เมื่อไอโอจากไปความเงียบก็เกิดขึ้น หลายคนคงจะคิดถึงไอโอ


ผมเองก็เหมือนกัน..


ตกบ่ายผมไปเก็บที่นอนของไอโอและเจอจดหมาย

กับกระดาษที่วาดรูปใว้แล้ว1แผ่นอยู่ใต้หมอน



เนื้อหาของจดหมาย พูดถึงเรื่องที่เธอไม่อยากไปจากที่นี่ แต่เธอเห็น โซตี้ทำงานหนักเพื่อพวกเธอมาตลอด เธอจึงอยากจะผ่อนภาระให้บ้าง การที่มีคนมาอุปการะเธอ ก็ถือเป็นโอกาสหนึ่งที่จะช่วยโซตี้ด้วย

แม้เธอจะคิดถึงทุกๆคน แต่เธอเชื่อว่า ซักวันเธอก็จะกลับมาเยี่ยมเยือนที่นี่ ขอให้ทุกคนอย่าลืมเธอนะ

และเธอก็พูดถึงผมว่า อยากให้ผมดูแลโซตี้ด้วย เธอบอกว่าบางครั้งเธอจะรู้สึกว่าผมดูแปลกๆ แต่ก็อยากให้ผมอยู่ที่นี่นานๆ... เป็นกำลังให้โซตี้




ผมดูรูปที่เธอวาด...

แม้รูปจะไม่แม่นเรื่องอนาโตมี่ แต่ผมกลับรู้สึกว่าเธอวาดได้ดีกว่าผมยิ่งนัก

สายตาของเด็กตรงกลางเปี่ยมไปด้วยความสุขจริงๆ..












จบวัน

เศร้าง่า ;o;

รูปวาดน่ารักอ่ะ เหอๆ

Narl Diary Fragment


วันที่xx เดือนxx ปีxx





วันนี้อากาศมืดครึ้มหนาวเย็น เหมาะแก่การนอน

แต่บอกตามตรงผมนอนไม่หลับ....

ผมเดินออกไปที่หลังบ้าน ก็พบโซตี้นั่งดูดอกไม้ชนิดหนึ่ง ที่มันจะหันหน้าหาดวงอาทิตย์เสมอ

แต่วันนี้ดวงอาทิตย์โดนเมฆหมอกบัง....











ผมว่าถึงเวลาที่จะเปิดอกคุยกับโซตี้ตรงๆเสียแล้ว


ผมเล่าเรื่องที่ผมไปพบกับเฟรย์สตาร์ให้โซตี้ฟัง และเฟรย์สตาร์ก็ฝากทักทายเธอด้วย..


ดูเธอจะไม่แปลกใจในเรื่องที่ผมเล่าเลย..


เธอเพียงหันมายิ้มให้ผม พร้อมเล่าเรื่องราวทั้งหมด...








โซตี้เล่าให้ฟังว่า เธอเป็นมนุษย์แท้ๆ แต่เป็นมนุษย์เกิดจากการทดลองและพัฒนาโดยเจ้านายของเธอ
ให้เป็นมนุษย์ที่เพียบพร้อมในหลายๆด้านและรับคำสั่งหรือโปรแกรมเฉพาะได้เหมือนหุ่นยนต์



เธอถูกตัดแต่งสมองให้รับรู้คำสั่งบางอย่างและตัดความรับรู้ทางอารมณ์บางอย่างออกไป เช่นอารมณ์โกรธ กลัว และเศร้า


จากนั้นโซตี้ก็เลิกกระโปรงขึ้นมาเล็กน้อย..








ซักพัก ที่ต้นขาของโซตี้ก็เกิด อักษรขึ้นมา...

Z03 (ซี เซโร่ ทรี) คือชื่อรหัสของเธอ

ปกติรหัสนี้จะไม่โผล่ออกมาหากเธอไม่ต้องการแสดงให้ใครดู


มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ผมถึงไม่เห็นรหัสนี้...

ตอนนี้ใส่สปอยหน่อย*3*

Spoiler:

ส่วนเฟรย์สตาร์ เธอได้ยินว่าเจ้านายเธอได้ลองใส่ การคิดคำนวนเรื่องอารมณ์เชิงลบของโซตี้ที่ถูกตัดออกไป

ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด มันทำให้เกิดความคิดที่ซับซ้อนได้มากขึ้น

แต่นั่นคือหายนะในเวลาต่อมา...


เมื่อเฟร์ยสตาร์ก่อร่างสร้างตัวและเริ่มการทำลายล้าง


เธอก็ปกป้องเจ้านายสุดชีวิต..














โซตี้ได้รับคำสั่งสุดท้ายของเจ้านายคือให้ปกป้องเขา

ซึ่งเธอก็ทำเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจต้านทานพวกเครื่องจักรได้















เจ้านายเธอถูกพวกเครื่องจักรสังหาร โดยที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้














เมื่อมนุษย์ถูกกวาดล้าง โซตี้จึงอพยพ มารวมกลุ่มกับพวกมนุษย์ที่เหลืออยู่ และก็เก็บเหล่าเด็กที่หลงเหลือในสงครามระหว่างทาง

โดยที่เธอยังคงค้างคำสั่งที่ว่าให้ปกป้องเจ้านาย แต่เมื่อเจ้านายเธอตายไป เธอจึงเปลี่ยนเป็นปกป้องมนุษย์แทน..














โชคดีที่เธอได้เจอกับเจ้าของที่ โดยที่เจ้าของที่ได้ช่วยเหลือเธอในหลายเรื่อง ทำให้เธอมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและอยู่อย่างสงบจนถึงทุกวันนี้














สำหรับเธอแล้ว การตอบแทนบุญคุณมนุษย์เป็นเรื่องสำคัญ เธอขอบคุณเจ้านายที่สร้างเธอมา เธอขอบคุณเจ้าของที่ ที่ช่วยเหลือเธอ


ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไรเธอจะรับปากทุกอย่าง....
















หลังจากที่ผมฟังเรื่องราวจนจบ ผมเงียบไปสักพัก


ในหัวผมไม่รู้จะพูดกับโซตี้อย่างไรดี..

รู้แต่ว่าผมรู้สึกสงสารเธอ...ไม่สิ เป็นห่วงเธอกระมัง

แต่ผมว่าเธอเข้มแข็งเกินกว่าผมจะเป็นห่วงมากแล้วล่ะ

คำพูดเท่ห์ๆ หรือคำพูดปลอบใจคงไม่มีความหมาย


ผมเห็นโซตี้มองผมเหมือนเธอจะรู้ว่าผมคิดอะไร..

เธอบอกสั้นๆว่า ขอบใจที่เป็นห่วง..















ผมเชื่อล่ะว่า โซตี้เธอ ตอบรับความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามได้จริงๆ...น่ากลัวง่ะ



"โอ๊ะ"











เจ้าของที่มาเยือน โซตี้จึงรีบไปต้อนรับ

พวกเธอคุยกันซักพัก หลังจากนั้นโซตี้ก็หันมาบอกว่า

วันนี้พวกเพื่อนๆของเจ้าของที่ มาหาเขาอยากให้เธอช่วยไปกับเขาหน่อย...

ดังนั้นเลยขอฝากให้ผมดูแลเด็กๆแทนเธอสักพัก


"อา...ได้ครับ"

ผมตอบกลับเธออย่างอึ้งๆ





จากนั้นเธอก็ชู2นิ้ว เป็นสัญลักษณ์ว่าสู้ตาย


ทำให้ผมเกิดความผ่อนคลายจากความเครียดจากเรื่องของเธอ

และเรื่องที่เธอกำลังจะไปกับเจ้าของที่


ผมอมยิ้มและมองเธอตอบ



แต่กระนั้นผมก็คิดว่า โซตี้เป็นอย่างนี้มันดีแล้วหรือ???










จบวัน

โซตี้จะยอมอย่างนี้อย่างเดียวเลยเหรองิบ



แอบสงสารโซตี้อ่า ;o;