รูปของBenQ11

^^^

^^

ลองค่อยๆอ่านและตีความดูครับ


จะว่าไปมันมีบางส่วนที่ผมไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับตัวละครผ้าคลุมตัวนี้

เพราะผมอธิบายรายละเอียดเฉพาะที่เวปหลักของผมเอง เขาจึงรู้ว่าเจ้าตัวนี้มันเป็นตัวอะไร


คำว่า "ผู้เฝ้าดู" แปลตามตัวเลยว่าดูอย่างเดียวไม่มีอะไรมากกว่านี้

มันคือหน้าที่ๆตัวผ้าคลุมเกิดมาและต้องทำมันไงครับ ไม่ต้องมีเหตุผลรับรองเพราะมันเป็นธรรมชาติ เหมือนในเรื่องที่เล่าใว้บ่อยๆว่าทุกสิ่งมีชีวิตจะมีหน้าที่ๆเกิดมาต้องทำเองโดยไม่ต้องสอน มนุษย์เกิดมาสิ่งแรกที่ต้องทำก่อนจะลืมตาดูโลกก็คือหายใจ หากไม่หายใจก็ตาย ประมาณนี้อะครับ งงใหมนี่?*3*


ดังนั้นสถานภาพของตัวผ้าคลุมเขียวนี้จะต้องเฝ้าดูความเป็นไปของจักรวาลนี้ไปจนตาย(จักรวาลดับสูญ)


แต่ในเรื่องจะเห็นว่าตัวผ้าคลุมเองก็ฝืนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจนเกิดเหตุการณ์ต่างๆ ที่มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีผสมๆกัน


แนะนำให้ย้อนไปอ่านตั้งแต่ไดอารี่ตอนแรกๆเลยก็ได้นะครับเผื่อยังไม่ได้อ่านก่อนหน้านี้ อาจจะเข้าใจถึงตัวละครนี้ได้มากขึ้นอะครับ




ขยายความเพิ่ม


จากตรงส่วนนี้ตัวผ้าคลุมต้องการที่จะให้แผนที่ตัวเองคิดใว้ สำเร็จลุล่วง


จึงต้องรับบทเป็นตัวร้ายเพื่อแยกให้แฝดยักษ์กับตัวเองแยกความสัมพันธุ์กัน

และเตี๊ยมกับอันโนว์คิงที่ได้สติกลับมาแล้วอย่างสมบูรณ์ ว่าความผิดทั้งหมดตั้งแต่เรื่องจับสนมในปราสาทมาทำพันธุ์ให้เกิดลูกยักษ์2หัว เพื่อที่จะให้ดาบเล่มนั้นกิน หรือพวกเหล่าทหารที่โดนอันโนว์คิงฆ่าปิดปากไปก่อนหน้านี้ ก็ให้โยนความผิดมาที่ตัวผ้าคลุมว่าเป็นผู้ลงมือสังหารเองทั้งหมด

ทำให้อันโนว์คิงกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่มีมลทิล พร้อมทั้งแสดงให้เห็นว่า เจ้าตัวสามารถปราบตัวผ้าคลุมลงได้แม้จะแลกกับแขน1ข้าง รวมไปถึงยังได้ แฝดสาวลูกครึ่งยักษ์ช่วยเหลือไงครับ

พูดให้ชัดแบบผู้ใหญ่ๆหน่อยก็คือ "สร้างภาพ" นี่แหล่ะครับเหอๆๆๆ


หาย งง ยาง ถ้าสงสัยส่วนใหนอีกก็ถามได้นะครับเพราะ

อย่างงี้นี่เอง เหอๆๆ

ที่จิงก้ออ่านตอนแรกๆมาแล้วคับ แต่จำไม่ค่อยได้น่ะ หะๆ

... ถ้ามีรวมเล่มล่ะก็ คงจะแหล่มไม่น้อย

^^^

^^

อ่านฟรีไม่ดีกว่าเหรอครับเหอๆๆๆๆ


------------------------------------------------------
------------------------------------------------------








หลังจากที่แฝดทาเนียฟังเรื่องราวทั้งหมดจนจบ เธอก็ไม่ได้ตอบอะไร....


ปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียว โดยไม่ได้รับคำตอบอะไรเลย











ไม่นานนักก็มีอีกคนมาเยี่ยมเยือน


อันโนว์คิง มาพร้อมกับคำถาม

"ทำไมต้องเป็นเธอ?"



อืมวันนี้มันวันอะไรกันนะ มีคนถามคำถามเดียวกัน2คนเลย












แต่ถ้าเป็นอันโนว์คิง ก็คงจะเข้าใจความหมายของผมก็ได้กระมัง?


ผมตอบอันโนว์คิงไปว่า ผมเองรู้สึกผิดต่อพวกเธอ...แฝดทาเนียมาก

ผมต้องการชดใช้ความผิดที่ผมมีต่อเธอการให้ พวกเธอลงมือสังหารผม

ก็อาจจะทำให้ผมรู้สึกว่าได้ชดใช้อะไรบ้าง นอกเหนือจากการให้เธออยู่ที่นี่อย่างมีเกียรติ













ไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมา อันโนว์คิงสนิทสนมกับ แฝดทาเนียเท่าใหร่

แต่สิ่งหนึ่งที่เราต่างรับรู้ได้จากพวกเธอก็คือ

แฝดทาเนียเป็นคนที่ดีมากๆ...ดีเสียจนบางครั้งผมเองยังละอายกับการมีชีวิตอยู่เลย


อันโนว์คิงบอกผมว่า พวกเธอไม่โกรธเคืองกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอที่ผ่านมา

แม้จะมีเวลาที่น้อยใจบ้าง แต่พวกเธอก็พยายามมองโลกในแง่ดีตลอด


จนล่าสุด เนียโบรอสไม่สามารถพูดได้อีก เธอก็ยังไม่ได้โกรธเคืองอะไรทั้งผมและอันโนว์คิงเลย..












แม้อันโนว์คิงจะไม่อยู่ในสถานะที่จะเสนอหรือต่อรองอะไร

แต่เขาก็ไม่เห็นด้วยถ้าจะต้องให้ แฝดทาเนียทำแบบนี้


เพราะทุกครั้งแฝดทาเนียพูดเกี่ยวกับผม เธอจะมีความสุขเสมอ

ทำให้อันโนว์คิงรับรู้ถึงความในใจที่พวกเธอมีต่อผม...


แต่กว่าที่อันโนว์คิงจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

ผมกลับตัดบทบอกอันโนว์คิงไปว่า


"หากคิดว่าสามารถฆ่าผมแทนแฝดทาเนียได้ ก็ลองดูล่ะกัน"














แน่นอนว่า อันโนว์คิงเองก็ไม่สามารถปลิดชีพผมได้ง่ายๆ

แต่ก่อนที่อันโนว์คิงจะจากไป เขาก็พูดคำๆหนึ่งขึ้นมา


"นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆ"



ผมรู้สึกขำกับคำพูดของอันโนว์คิงผู้เคยเหยียบย่ำชีวิตคนอื่นเพื่อขึ้นสู่จุดสูงสุด

ไม่นึกว่าแม้แต่อันโนว์คิงก็หลุดคำๆนี้ออกมาได้


"ฮึ ราชาอย่างเจ้า ยังมีหน้ามาพูดคำแบบนี้กับข้าได้เหรอ?"










หลังจากที่ทุกคนไปหมดแล้ว ผมก็มานั่งคิดเรื่องที่ผ่านๆมา



ทำให้ผมเข้าใจได้ว่า คำที่อันโนว์คิงว่าผมก่อนที่จะไป

คงจะพูดแทน แฝดทาเนียมากกว่า....

ผมไม่เคยคิดที่จะเข้าใจถึงความรู้สึกของพวกเธอ

ผมไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของพวกเธอ


"ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆนั่นแหล่ะ"













แต่ใครจะสนใจว่าผมนั้นรู้สึกอย่างไร ใครๆก็มองว่าผมนั้นยิ่งใหญ่ เก่งกาจกว่าใครๆ


ผมต้องการอะไร ผมต้องสูญเสียอะไร ผมต้อง...เศร้าเพียงใด...



ในเวลานี้ผมควรจะร้องไห้ให้กับความโศกเศร้า...ผมต้องการเพียงน้ำตาผมยังไม่มีเลย..



ผมทำได้แต่หัวเราะเยาะให้กับตัวเอง หัวเราะเย้ยหยันใน ความบ้าบอของตัวเอง


หัวเราะให้กับ ความผิดพลาดของตัวเอง...












แต่ช่างเถอะ


ผมยังคงแสดงบทตัวร้ายต่อไป

เพราะมันคือสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้










จบวัน

Meze พิมพ์ว่า:

... ถ้ามีรวมเล่มล่ะก็ คงจะแหล่มไม่น้อย

เห็นด้วยคร้าบบบบบ แต่ ขอแบบรวมเล่มแล้วจัดส่ง หรือ ให้ ฟรีน่ะ 555+///โดนตรบ

ขอโทดคับ ขอถามอะไรโง่ๆ ตกลงอันที่จริงอันโนว์คิงเป็นตัวดี แต่ถูกดาบควบคุมใช่มั้ยครับ

ประมาณนั้นครับ

น่าจะเรียกว่าโดนดึงด้านมืดในตัวเองออกมาจะดูเข้าใจง่ายกว่า

^
^
^

งี้นี่เอง เข้าใจแล้วครับ

Narl Diary Fragment


ตอนที่10 ให้อภัย


วันที่xx เดือนxx ปีxx




[spoiler]


14วันหลังจากที่ผมโดนโทษประหารด้วย"อีเทอนอลเฟรม"

ความรู้สึกของมันน่ะเหรอ?

เหมือนเข็มนับล้านทิ่มเข้าออกตลอดทุกส่วนของร่างกาย แม้แต่อวัยวะภายใน


ผมถูกไฟบริสุทธิ์แผดเผา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอด14วัน

แต่วันนี้ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายผมเริ่มรักษาตัวเองไม่ทันไฟที่โหมอยู่ตลอดเวลา..

คงถึงขีดจำกัดของร่างกายผมแล้วสินะ...














และวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่แฝดทาเนียจะต้องมาหาผมช่วงเย็นหลังจากที่เธอ คอยรักษาประชาชนและเหล่าทหาร ในช่วงเช้า


ผมเคยห้ามไม่ให้เธอเข้ามาใกล้ผม เพราะแถวนี้มีแต่กลิ่นเนื้อใหม้ กลิ่นมันไม่หอมหวนเลยด้วยซ้ำ















วันแรกๆเธอมานั่งเงียบ บางครั้งก็ร้องไห้ บางวันก็ชวนผมคุยแม้ผมจะไม่ได้ตอบอะไรเธอ

เพราะลิ้นและลำคอของผมถูกเผาผลาญจนแม้แต่ออกเสียงยังทำไม่ได้เลย


บางครั้ง ดวงตาของผมก็ถูกเผา แก้วหูถูกทำลายผมก็ทำให้ได้ยินเสียงขาดช่วงหรือมองเห็นพวกเธอไม่ถนัดนัก



แต่ที่แน่ๆวันนี้ผมมองไม่เห็นพวกเธอแล้ว

แต่โชคดีหูผมยังได้ยินอยู่ วันนี้แฝดทาเนียเธอเล่าเรื่องของแม่เธอ


เป็นเรื่องสำคัญที่ทำให้พวกเธอเป็นพวกเธอจนถึงทุกวันนี้



เมื่อสมัยเธอยังเด็ก คนรอบข้างก็ต่างกลัวเธอแต่ก็ยังคงต้องพึ่งพาพลังในการรักษาของแม่พวกเธอ

แต่อย่างที่เคยบอกไป ผลกระทบจากการที่แม่พวกเธอคลอด พวกเธอออกมาทำให้ แม่ของพวกเธอแทบไม่เหลือพลังอะไรแล้ว


แต่แม่ของพวกเธอก็ยังคง เต็มใจรักษา












คนในหมู่บ้านแม้จะเป็นหนี้บุญคุณ แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้และมองเพียงว่า ตัวพวกเธออาจเป็นหายนะในอนาคต


ดังนั้นทุกคนจึงรักษาระยะห่างกับพวกเธอแม้คนเหล่านี้จะยังรายล้อมพวกเธอแม่ลูกอยู่














แน่นอนว่าหากไม่ใช่เพราะ แม่ของพวกเธอยังเป็นหมอเวทย์ที่เก่งกาจอยู่ ก็คงไม่มีใครสนใจ

ดังนั้นแม่ของพวกเธอจึงพยายามเต็มที่ เพื่อที่จะให้พวกเธอได้คงอยู่ในสังคมต่อไป

แต่ยังไงมันก็ถึงวันที่มีขีดสุดของร่างกาย....
















เมื่อแม่ของแฝดทาเนียไม่สามารถรักษาใครได้อีก พวกเธอจึงถูกห่างเหิน และก็ถูกขับออกจากหมู่บ้านในกาลต่อมา

ดราม่ามากกกกกก TT[]TT

วันหนึ่ง แฝดทาเนีย เอ่ยปากถามแม่ตัวเองตามตรงว่า ทำไมแม่ถึงต้องรักษาคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราด้วย?


คำถามนี้เป็นคำถามในวัยเด็กไร้เดียงสาของพวกเธอในตอนนั้น คงจะเป็นคำถามที่พวกแฝดอัดอั้นตันใจมานาน เพราะแม้แต่คนที่เคยรังแกพวกเธอ แม่ของพวกเธอก็รักษาให้



แม่เด็กแฝด กลับหันมาถามลูกของเธอว่า "รู้ใหม? ทำไมแม่ถึงมาเป็นหมอ?"













เธอเล่าให้ลูกสาวฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า


สมัยที่แม่ของพวกเธอยังเป็นนักเรียนเวทย์สายแพทย์ เธอแอบตกหลุมรักรุ่นพี่คนหนึ่งที่รับหน้าที่เป็นอาจารย์ของเธอ


แต่น่าเสียดายที่รุ่นพี่คนนั้นมีครอบครัวแล้ว ในตอนนั้นแม่ของพวกแฝดจึงถามตัวเองว่า รักเขาตรงใหน?


เธอรักรุ่นพี่ของเธอตรงที่ ความตั้งใจและความมั่นคงในอาชีพที่เขารัก เขารักการเป็นหมอเหมือนที่แม่ของแฝดน้อยเองก็รักอาชีพนี้


แฝดทาเนียยังเล่าต่อว่า พวกเธอยังจำตอนที่แม่พูดถึงชายคนนั้นแล้ว ใบหน้าของแม่พวกเธอเป็นประกาย












แม่ของพวกเธอยังบอกต่อว่า รุ่นพี่คนนั้นได้สอนแกนกลางที่สำคัญของการเป็นหมอที่ดี


นั่นคือ "การรู้จักให้อภัย" หากเราจะรักษาใคร ถ้าเรามีใจอคติแล้ว จะทำให้เรากลายเป็นหมอที่ไม่ดี ไม่เต็มใจที่จะรักษา

การให้อภัยต้องมาจากใจ และการให้อภัยต้องทำให้เป็นหน้าที่ ไม่ใช่สิทธิว่าจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยก็ได้..



หากทำได้นั่นจึงนับว่าเป็นหมอที่ดีได้

ตรงจุดนี้แหล่ะ ที่ทำให้แม่ของพวกเธอหลงรักรุ่นพี่คนนั้น แม้จะไม่มีโอกาสได้รักที่ตัวรุ่นพี่อย่างเปิดเผย แต่แม่ของพวกเธอก็เลือกที่จะรักแนวคิดนี้ แทนตัวตนของรุ่นพี่คนนั้นเป็นต้นมา แม้ภายหลังรุ่นพี่คนนั้นจะย้ายถิ่นฐานไปต่างแดนนานแล้ว



และแม่ของเด็กแฝดยังเชื่อมั่นว่าสักวัน สิ่งที่พวกเราทำนั้น จะตอบแทนสิ่งดีๆกลับมาเอง...
















หลังจากที่ผมฟังเรื่องนี้จบ ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า ความมุ่งมั่นสานเจตนารมของแฝดทาเนีย

ได้สำเร็จแล้วแม้จะช้าหน่อยในรุ่นลูก ถึงแม้แม่ของพวกเธอไม่เห็นมัน


แต่ก็นับว่า แม่ของแฝดสาวสอนได้ถูกทางจริงๆ


ผมย้อนนึกไปถึงคราวที่ชาวบ้านออกปกป้องแฝดทาเนียเมื่อครั้งที่ผมสู้กับอันโนว์คิงครั้งแรก













ผมพยายามเร่งการรักษาดวงตาตัวเองเพื่อจะมองดูใบหน้าของพวกเธอ


แต่เมื่อเห็น ผมกลับเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของพวกเธอ












การให้อภัยนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ แฝดทาเนียให้อภัยเรื่องเมื่อ23ปีก่อน ให้อภัยเรื่องที่ เนียโบรอสไม่สามารถพูดได้อีก ให้อภัยที่พวกเธอต้องเจ็บปวดเพราะต้องเป็นคนประหารผม.....


แล้วผมล่ะ?? กำลังทำอะไรอยู่? สิ่งที่ผมทำนั้นคือการไถ่บาปอยู่หรือเปล่า? การที่ผมนั่งถูกเผาอยู่ตรงนี้14วัน ผมก็รู้ตัวว่าผมไม่ได้พึงพอใจกับมันเลย



น่าอายจริงกับผมที่อยู่มาแสนนาน กลับหาคำตอบให้กับเรื่องนี้ไม่ได้....

โฮกกกกกกกกกกก TT{}TT



14 วันแล้วนะ ทรมานนานเกิ๊นนนน ซึ้งได้อีก คำพูดของแม่ของแฝดทาเนียคมมาก ;w;b!

พระเอกเราโดนเผาจนจะแห้งแล้ว TOT

ซึ้งมากค่ะ

ในขณะที่ผม ใกล้เลือนราง


แฝดทาเนียก็ยังคงเล่าเรื่องของพวกเธอต่อไป เธอเล่าถึงวันที่พวกเธอเสียใจที่สุด

นั่นคือวันที่แม่ของพวกเธอต้องจากไปด้วยผลข้างเคียงที่ผ่านมา


ตอนนั้นพวกเธอ คร่ำครวญ ขอโทษต่อผู้ให้กำเนิดพวกเธอ

เพราะฝาแฝดคิดว่าหากพวกเธอไม่เกิดมา แม่ของพวกเธอคงจะไม่จากไปก่อนวัยอันควร













ก่อนที่แม่ของพวกเธอจะสิ้นใจ ก็ได้สอนพวกเธอเรื่องสุดท้ายใว้ว่า

การให้อภัยที่ยากที่สุด คือการให้อภัยตัวเอง

ความผิดพลาดที่เราทำใว้ในอดีตหรือที่ผ่านมา แม้เราจะสำนึกถึงมันได้

แต่ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแล้วเท่าใหร่ มันก็จะหวนกลับมาให้เราเจ็บปวดอยู่เสมอ

ต่อให้แม่ของพวกเธอเอ่ยปากให้อภัย แต่หากใจเราไม่ให้อภัยตัวเอง มันก็ไม่มีความหมาย...


ในตอนนั้นแฝดสาวก็บอกเลยว่า พวกเธอยังไม่เข้าใจถึงมันนักว่ามันจะทำได้อย่างใร?

มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย กับการอภัยต่อสำนึกในความผิดของตัวเอง...
















เพียงประโยคไม่กี่ประโยคที่แม่พวกเธอพยายามประกายถึงความหมายของ การให้อภัยตัวเอง


แม่ของแฝดสาวได้บอกว่า


"จะมีแม่ใครบ้างที่ ได้ลูกสาว2คน แต่ไม่เปลืองค่าอาหาร จะมีแม่คนใดบ้าง ที่มีลูกสาวที่พิเศษกว่าคนธรรมดา "


"หากไม่เกิดเหตุการณ์ตอนนั้น ลูกของแม่จะใช่พวกเธอเหรอ??"


"แม่ต่างหากที่เสียใจ....ที่ไม่มีโอกาสได้สอนลูกสาวของตัวเองได้มากกว่านี้"


"แม่ต่างหากที่ต้องขอบคุณลูกๆ ที่ทำให้แม่มีความสุข"


"แม่................."


"....................."










หลังจากที่แม่ของพวกเธอจากไป พวกเธอก็อยู่อย่างไร้จุดหมาย

มีเพียงการรักษาชาวบ้าน และการดูแลป่านิทราที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวถึงการมีอยู่ของพวกเธอ


เพราะพวกเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี


จนกระทั่งพวกเธอมาเจอผมบนเนินเขา














ชีวิตใหม่ของพวกเธอเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น

เมื่อพวกเธอได้พบว่า ยังมีผู้ที่ไม่ใส่ใจในรูปลักษณ์ของพวกเธอ


ทำให้เธอเข้าใจได้แล้วว่า การให้อภัยตัวเอง คือการออกมาจากความทุกข์แล้วก้าวออกไปข้างหน้า

การทำตัวเองให้มีคุณค่า มากกว่าการจมปลักกับเรื่องในอดีต












และยิ่งมารู้ว่า ผมคือคนต้นตอของเรื่องราวทั้งหมด

แทนที่เธอจะโกรธแค้น เธอยิ่งมองว่า ผมคือผู้มีพระคุณต่อเธอ


ดังนั้นพวกเธอจึงอยากให้ผม ลองให้อภัยตัวเองดูบ้าง

พวกเธอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะให้อภัยตัวเอง


เพราะเธอเองก็ใช้เวลาหลายปีกว่าจะเข้าใจมัน


และอาจจะไม่มีทางเข้าใจ หากไม่เจอกับผม



ดังนั้นพวกเธอจึง กล่าวอะไรบางอย่างกับผม


...แต่ตอนนี้ประสาทรับรู้ของผมถูกทำยลงหมดแล้ว...

















ผมไม่รู้ว่าพวกเธอบอกอะไร


แต่ช่างเถอะ.....


ความคิดสามัญ คงเอามาใช้กับการมีอยู่ของผมไม่ได้



สำหรับผมนี่คือการแสดงละครฉากหนึ่งเท่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้














ถึงผมจะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็หลอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้


ผมใช้พลังชีวิตที่กำลังมอดขอโทษพวกเธอ









งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา การพบพาถึงเพลาต้องจากกัน...


ทุกอย่างในตอนนี้



ได้ถูกส่งผ่านสู่ผมคนใหม่แล้ว










ผมได้รับการแสดงความขอบคุณจากพวกเธอแล้วนะครับ


รวมถึงขอบใจที่พวกเธออภัยในสิ่งที่ผมทำ



"และลาก่อน....."











เพื่อไม่ให้แผนการที่ผมอุส่าห์วางใว้ล้มเหลวหากมีคนรู้ว่าผมยังไม่ตาย


ผมจึงรีบออกมาจากอาณาจักรของอันโนว์คิงทันที


และยังมีภาระกิจของผมอีกอย่างซึ่งเป็นความตั้งใจที่ผมจะต้องทำให้ได้


ผมกลับมาที่ต้นสุดยอดสมุนไพร เพื่อดูต้นอ่อนที่เหลือ

สัตว์เลี้ยงของผมดูแลที่นี่ได้อย่างดี




"ขอบใจนะที่ดูแลที่นี่ให้"











แม้จะยังไม่มีการเติบโตของต้นอ่อน แต่มันก็ยังไม่ได้แห้งเหี่ยวไป


และก็ยังเหลือใบสุดยอดสมุนไพรอีก1ใบ


ผมเข้าป่านิทราไปหาคาเร็น หลังจากที่ผมไม่ได้เจอเธอมา20วัน













....หวังว่า มันยังคงใช้ได้ผลนะครับ.....

















จบ

เหอๆๆๆ เศร้าได้แปลกดี

*0*

มันหมายความว่าจ๊ะไดนี่???

^^^^

^^


งงตรงใหนถามมาได้8iy[=3=

โอ๊ะ ใบสมุนไพรจะใช้ได้ผลกับคาเร็นรึเปล่านะ รอดูต่อๆ



แล้วทำไมแฝดทาเนีย มองอยู่ริมหน้าต่างในชุดนั้น(ยังคงสงสัย ;w;)

เป็นเนื้อเรื่องหลังจากที่ตัวผ้าคลุมตาย(ไม่อยู่กับพวกเธอ)ไปแล้วอะครับ