หลายคนอาจสงสัยว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่
การตัดสินใจต่างๆที่ดูลังเลเสมอ
อย่าลืมว่า ผมคือผู้เฝ้าดู
การที่ตัวผมไปมีส่วนร่วมกับเส้นทางที่ควรจะเป็นนั้น เป็นสิ่งที่ฝืนกฏธรรมชาติมาก
แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้เป็นกฏตายตัวที่บัญญัติใว้เป็นลายลักษณ์
มันเป็นศีลธรรมที่ผมมีมากับตัวและรู้ด้วยตัวเอง
สำหรับผมแล้ว แฝดทาเนียเป็นเหมือนความผิดที่ผมก่อใว้
หากผมไม่ลงมาที่ดาวดวงนี้และขับไล่พวกยักษ์2หัว ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
พวกเธอก็คงไม่มีสภาพแบบนี้ อันโนว์คิงก็คงจะไม่มีดาบเล่มนั้น...
แต่ถึงกระนั้น เพราะผมมาที่ดาวดวงนี้ ผมจึงพบกับคาเร็น
และแฝดทาเนียก็ดูแลคาเร็นเรื่อยมา
ผมรู้สึกว่าผมติดทั้งหนี้บุญคุณ และทำร้ายเธอในขณะเดียวกันตลอด
"ข้างในชั้นใต้ดินนี่มืดจริง..."
ย้ำอีกครั้งว่านี่คือไดอารี่ที่เขียนย้อนหลัง
ดังนั้นผมจะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆแบบสรุป
ที่ชั้นใต้ดินนี้ อันโนว์คิงได้จับพวกยักษ์2หัวมาเพาะพันธุ์
โดยการตัดประสาทสัมผัสหลักเช่นตัดแขนขา
และการรับรู้อย่างควักลูกตาตัดหูออก
ยกเว้นที่เดียวคือตรงนั้น
เป็นวิธีเดียวกับ เกาะแม่ม่ายในที่ๆหนึ่งที่ผมเคยเจอมา
ส่วนผู้หญิงที่ถูกนำมาทำพันธุ์ก็คือเหล่าสนมที่มากมายนั่นเอง
แต่ตอนนี้ดูเหมือน เหล่าสนมจะเหลืออยู่ไม่มากแล้ว
และตอนนี้ทุกคนตั้งท้องกันหมด
คงเป็นเหตุที่อันโนว์คิงต้องการหาทางรักษาตัวเองโดยเร็ว
ตามที่เคยบอกใว้ในตอนแรก
หญิงสาวชาวบ้านที่เป็นมนุษย์ หากตั้งท้องกับยักษ์2หัว
จะทำให้หญิงสาวคนนั้นต้องตายเนื่องจากรับภาระพลังเวทย์สายยักษ์ไม่ได้
ในความรุ่งเรืองของคนๆหนึ่ง แต่ต้องทำเรื่องโหดร้ายตลอดมา
ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจในจุดนี้
แต่จากนี้ไปผมควรจะทำอย่างไรดี?
หลังจากที่ผมมองดูสภาพภายในนี้
และขบคิดอยู่นาน จนผมเริ่มได้เสียงแตกตื่นจากด้านบน
คงเป็นพวกทหารทั้งหลายเริ่มเคลื่อนไหว
ต่อไปนี้นี่คือการตัดสินใจของผม
นี่คือวิชาต้องห้าม ที่ในชั่วชีวิตนี้ผมใช้ครั้งนี้เป็นครั้งที่2
ผมต้องกางอาณาเขตเพื่อจำกัดผลของเวทย์นี้
เป็นวิชาที่ใช้ไม่ยากแต่ต้องใช้เวลาและสมาธิ
จึงไม่เหมาะแก่การต่อสู้
วิธีการคือการบีบอัดอากาศ และยัดพลังเวทย์แห่งความตายเข้าไป
มันคือวิชาที่มีใว้สังหารหมู่ โดยไม่เจ็บปวดมากนัก
แรงบีบอากาศทำให้เกิดคลื่นกระแทกและกระทบชิ่งไปมาในร่างกายจนเกิดการระเบิดออก
มันไม่ใช่วิชาที่สวยงามอลังการ
แต่มันคือวิชา ที่หวังผลได้เฉียบพลันโดยที่เกิดการทำลายน้อยที่สุด
การตัดสินใจของผมในครั้งนี้คือ
ล้างเผ่ายักษ์ให้หมด
ทำลายดาบเล่มนั้น
และเชิดชูทวินทาเนีย
ผมอมยิ้มใต้ผ้าคลุมเล็กน้อยเมื่อหวนคิดถึงอันโนว์คิงสังหารลูกน้องตัวเองเพื่อคนๆเดียว
แต่ตอนนี้ผมสังหารคนและยักษ์ในชั้นใต้ดินทั้งหมด
และจะต้องสังหารต่อๆไปเพื่อให้บรรลุ เป้าหมายเพื่อคนๆเดียว....
บางครั้งผมเองก็ไม่ชอบใจตัวเองตรงที่
หากไม่ใช่คนที่ผมรู้สึกผูกพันธุ์ด้วยแล้ว
ผมจะไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย...
เอ้อลืมบอกไป วิชาที่ผมใช้เมื่อกี๊ มีชื่อว่า
"ฝนเลือด"
จบช่วงต้น