รูปของBenQ11

ผมเรียกควอซ่าขึ้นมาพูดคุย ว่าทำไมถึงชอบอยู่คนเดียว

จริงๆนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเคยถามควอซ่า แต่เธอไม่ค่อยตอบอะไร

แต่วันนี้ดูเหมือนความเก็บกดของเธอจะถึงที่สุดกระมัง

ผมนั่งฟังความรู้สึกของเธอ ที่เก็บกดไม่รู้จะไปบอกกับใคร เพราะเธอเองก็กลัวว่าคนอื่นๆจะรำคาญเธอ

เธออยากจะเล่นกับคนอื่นๆใจจะขาด แต่ทุกครั้งที่เธอแสดงตัว เธอก็รู้สึกได้ว่า มีคนมองเธอด้วยความหวาดกลัว

แม้จะไม่แสดงออกแต่ก็เห็นถึงสายตาที่จ้องมองเธอได้อยู่ เธออยากให้ทุกคนยอมรับเธอ

แต่..ทุกครั้งที่เธอมองกระเงาดูตัวเอง เธอยังไม่สามารถรับได้กับรูปลักษณ์ที่อัปลักษณ์ของตัวเธอเองได้ แล้วคนอื่นๆล่ะจะคิดยังไง?









เธอเห็นว่ามีไม่กี่คนที่เธออยู่ใกล้แล้วไม่รู้สึกว่ารังเกียจเธอ ทำให้เธอพยายามจะไม่ทำตัวเป็นปัญหา

แต่ยกเว้นแม่ของเธอ ที่เธอไม่อยากยอมรับ เพราะแม่ของเธอทำให้เธอเป็นแบบนี้


อืม...ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกเบสิคแบบนี้นะ

ผมไม่ขอบอกคำพูดสวยหรูกับควอซ่าว่าแม่เป็นผู้มีพระคุณหรือเป็นอะไรที่บังคับให้บูชา

เพราะควอซ่าเป็นแบบนี้เพราะพัลซ่าจริงๆ และผมก็สัญญากับพัลซ่าแล้วด้วยว่าผมจะไม่พูดเพื่อช่วยพัลซ่าใดๆ

แต่...




"โลภไปแล้วไอ้หนู!!!"











ผมบอกควอซ่าเกี่ยวกับ ความอัปลักษณ์ที่แท้จริง ให้ฟัง แต่ถ้าอธิบายเป็นนามธรรม

คงยากที่ควอซ่าจะเข้าใจ เพราะเธอยังเด็กไป(9ปี)


ผมจึงใช้วิธีเล่านิทานอิงเรื่องจริงให้เธอฟัง


เรื่องนี้มีชื่อว่า "หมูขี้อิจฉา"

หมูตัวนี้ชื่อ "หมูต้อย" แต่จริงๆแล้วชื่อ"หมูถ่อย" ผมเปลี่ยนแปลงชื่อเพราะ หมูถ่อย คงไม่รื่นหูกับเด็ก

หมูตัวนี้ชอบทำหน้าตาบ้องแบํว และเปลือยกายเสมอ เหตุที่ต้องเปลือยกายก็เพราะ

หากหมูต้อย เกิดการอิจฉาใคร มันจะขับเหงื่อส่งกลิ่นเหม็นออกมา จึงเป็นการง่ายที่ใครๆจะดูออก

เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อสัก5000ปีก่อน ผมเคยไปเยือนดาวดวงหนึ่งผมจำชื่อดาวไม่ได้ล่ะ แต่ผมจำชื่อประเทศนั้นได้ ประเทศนั้นชื่อประเทศ"กอนค์"

เป็นประเทศที่ด้อยพัฒนาในหลายๆเรื่อง ในสายตาผม

เมื่อผมลงไปผมก็ค่อยๆให้ความรู้และอารยธรรมการดำรงชีพเล็กน้อย เพราะผมไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงความเป็นไปของวัฏจักรสิ่งมีชีวิตมากเกินไป

ซึ่งในประเทศนี้เองที่มีหมูต้อยอาศัยอยู่ แต่นับวันหมูต้อยยิ่งขับกลิ่นเหงื่อออกมามาก ทำให้คนอื่นๆเริ่มรู้สึกว่า หมูต้อยกำลังอิจฉาใคร

แม้หมูต้อย จะพยายามเรียกร้องความสนใจ อาศัยความบ้องแบ๊วก็แล้วเสนอกิจกรรมต่างๆก็แล้ว แต่กลิ่นเหงื่อมันฟ้องอยู่ชัดเจนว่าหมูต้อยยังอิจฉาใครอยู่

สุดท้ายหมูต้อยก็ต้องหลุดออกจากกลุ่มไป เพราะความขี้อิจฉาของตัวเอง











ต่อมาหมูต้อยใช้วิธีงอแงโวยวาย เรียกร้องความสนใจ เรียกว่า ใช้หลักเสียงดังเข้าว่าทั้งนินทา ทั้งแอบว่าร้าย

จนผมมารู้ภายหลังว่า หมูต้อยอิฉาผมนั่นเอง

หมูต้อยไม่ได้อิจฉาผมในเรื่องที่ผมให้ความรู้ต่าง

แต่อิจฉาที่ผมกลายเป็นจุดสนใจของผู้คน จนตัวเองถูกลืม

คิดว่าหมูต้อยตัวนี้ ถ่อยตามชื่อใหมล่ะ?











และแล้วความพยายามของหมูต้อยก็เป็นผล เมื่อผู้มีอำนาจของประเทศได้ถูกเป่าหูเรื่องที่ผมให้ความรู้แก่ประชาชน

ว่าเป็นการทำให้ประชาชนของประเทศมีความรู้แล้วจะควบคุมยาก

ผู้มีอำนาจเลยสั่งหยุดผม เพราะไม่ต้องการให้ประชาชนฉลาดไปกว่านี้ เพราะประเทศนี้ปกครองด้วยความศรัทธามากกว่าความรู้

ตามความเห็นผม ผมไม่แปลกใจกับสิ่งที่ผู้มีอำนาจทำ แต่แปลกใจที่ไปเชื่อคำลมของหมูต้อยมากกว่า

แต่ก็อย่างว่าผู้นำประเทศยังใช้แต่ศรัทธา....

ผมจึงจากไปจากดาวดวงนี้แล้วปล่อยให้วัฏจักรของดาวดวงนั้นดำเนินในแบบของมันต่อไป

จากนั้นไม่นานผมก็ได้ข่าวว่า ประเทศกอนต์นั้น ถูกประเทศเพื่อนบ้านเข้าแทรกแทรงเพราะความด้อยความเจริญ และกลายเป็นประเทศเมืองขึ้นในกาลต่อมา


ซึ่งผมก็ไม่รู้นะว่าคนในประเทศนั้นจะเป็นยังไง และหมูต้อยยังคงอิจฉาใครอื่นต่อหรือเปล่า? อาจจะยังทำตัวเรียกร้องความสนใจอยู่ก็ได้

แต่นั่นมันก็เมื่อ5000ปีก่อนเห็นจะได้ ดาวดวงนั้นคงเปลี่ยนไปบ้างแหล่ะ











เมื่อผมเล่าจบ ควอซ่าก็ถามผมทันทีว่า ไม่โกรธหมูต้อยเหรอ?


ผมจึงถามควอซ่ากลับว่าผมต้องโกรธด้วยเรื่องอะไรล่ะ??


เรื่องที่ผมต้องออกจากดาวเพราะความขี้อิจฉาของหมูต้อยน่ะหรือ??














ผมสมเพชหมูต้อยมากกว่า เพราะความอิจฉาของหมูต้อยทำให้สิ่งต่างๆเริ่มถดถอยแต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้


เพราะถึงกระนั้น ระบบการปกครองของประเทศที่มีนโยบายไม่อยากให้ประชาชนพัฒนา สุดท้ายมันก็ต้องเป็นไปตามวัฏจักรอยู่ดี


ที่สำคัญ หมูต้อยมันไม่ใช่หมูตัวผู้ด้วยอ่า ผมไม่ลงมือให้แปดเปื้อนหรอกผมเองก็มีกฏของผมเหมือนกันเหอๆๆๆๆ

จากเรื่องที่ผมเล่นนี้ ผมก็เข้าสูบทสรุป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า


ความอัปลักษณ์ที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่ภายนอก

แต่มันอยู่ตรงนี้ อยู่ที่หัวใจเรา หากเรามีหัวใจที่อัปลักษณ์

แม้ภายนอกจะเป็นผู้ดี ก็ไม่แคล้วจะถูกดึงเข้าสู่ความเสื่อมได้อย่างรวดเร็ว


แต่ถ้าเรามีจิตใจที่ดีงาม....รูปลักษณ์เราก็จะไม่เป็นปัญหา เพราะเราสามารถใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความงามได้











ผมผละออกมาจากควอซ่าเพื่อให้เธอได้นั่งคิดอะไรคนเดียว

และเปิดผ้าคลุมให้พัลซ่าออกมา


"เธอคงได้เห็นอีกมุมหนึ่งของควอซ่าที่ไม่ได้แสดงให้เธอเห็นมานานแล้วสินะ"


พัลซ่าถามผมสั้นๆว่า เธอทำให้ควอซ่าเป็นแบบนี้เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอหรือเปล่า?













ผมเคยใช้วิชาอ่านความคิดกับเธอแล้วและเข้าใจความเป็นจริงทั้งหมด

ผมจึงตอบพัลซ่าตามความเห็นของผมว่า

"เธอเป็นแม่ที่ดีเลิศแล้ว จะมีสักกี่คนที่เป็นคุณแม่ในวัย7ปี"

"ผมว่าเด็ก7ขวบเกือบทั้งหมดยังแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่เลย"

"บางคนต่อให้27-28ก็ยังงอมืองอเท้าอยู่เลย"


และผมเชื่อว่าชีวิตมีวัฏจักรที่เรียกว่าฟ้าหลังฝน


ผมเรียกให้พัลซ่ามองดูลูกสาวเธอ...

เชื่อเถอะว่าควอซ่า เป็นคนที่ดีได้ในอนาคตแน่นอน

เธอได้อบรมสั่งสอนลูกสาวเธอได้ดีสมกับที่เธอพยายามทุ่มเทความมาตลอด9ปี

ผมยังแอบอิจฉาเล็กๆ(แต่ไม่มีเหงื่อ)เลยนะนี่ เด็กอะไรว่านอนสอนง่าย แสดงว่าต้องได้รับการปลูกฝังมาอย่างดี

ผมอยากให้พัลซ่า ใว้ใจควอซ่าให้เธอได้มีทางเลือกของตัวเอง และผมสัญญากับพัลซ่าแล้วว่าจะช่วยดูแลลูกสาวเธอ

เพราะยังไง พัลซ่าและควอซ่าก็ยังเด็กมาก แต่ประสบการณ์ที่พวกเธอฝ่าฟันมาร่วมกันนั้นช่างแสนเข็ญนัก

บาดแผลทางจิตใจของพวกเธอทั้งคู่เป็นตัวยืนยันค่าของชีวิตที่พวกเธอต้องแลกมา

มันทำให้หัวใจของพวกเธอทั้ง2แข็งแกร่งมากกว่าที่พวกเธอจะรู้สึกตัวกัน












แม้ผมจะไม่ใช่คนดี และไม่การันตีว่าจะสอนให้ใครเป็นคนดีได้

แต่ผมก็ดูคนเป็นว่าใครจะเป็นคนดีได้ และใครเป็นคนดีไม่ได้

และผมก็มั่นใจกับพัลซ่าได้ว่า ควอซ่าสามารถเลือกทางเดินที่ดีได้แน่นอนอย่าได้ห่วงเกินไป

แต่ถ้าอยากให้ผมช่วยเสริมอะไรกับควอซ่าก็ขอให้บอกผมได้ ถ้าผมทำได้ผมจะทำ











สิ่งที่ผมยอมรับว่าอิจฉาด้วยความสัตย์จริงในทุกครั้งที่เห็น นั่นคือ"น้ำตา"

ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาของความเศร้าที่ผมอยากจะร่วมเศร้ากับใคร

หรือแม้แต่น้ำตาแห่งความปิติ ที่จะร่วมร้องไห้ให้กับความยินดี...




วันนี้เป็นวันเกิดควอซ่า ซึ่งผมก็ไม่มีอะไรจะเตรียมใว้ให้

ผมจึงขอบอลลมจากพัลซ่ามาและเขียนอะไรบางอย่าง

แม้จะไม่ใช่สิ่งมีคุณค่าทางราคา หรือเป็นของขวัญที่มีขึ้นแบบเฉพาะหน้า



"เฮ้ควอซ่า!!"













แต่ผมเชื่อว่าซักวัน ควอซ่าต้องเข้าใจมันแน่นอน

ซักวัน...ซักวันจริงๆ...ขอเอาจิตใจที่มืดมิดของผมการันตีได้เลย

















ขอให้คุณแม่ยังสาวอดทนหน่อยนะครับเหอๆๆๆๆ











จบวัน

อ๋อ ที่เรียกผมมา ก้อเพื่อเล่นบอลนี่เอง 555

ผมเรียกดัวยเหรอนี่เหอๆๆ







Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx



วันนี้ขอพูดถึงเรื่องตัวเองหน่อย จะว่าไปมันก็เป็นไดอารี่ที่พูดถึงเรื่องตัวเองอยู่แล้วนี่นา

แต่ช่างเถอะ สืบเนื่องจากหลายวันมานี้ ผมต้องเจอยัยเบอร์5มาท้าประลองทุกวันจนผมเริ่มเบื่อแล้ว

แม้ยัยนั่นจะงัดอาวุธแบบต่างๆหรือรูปแบบแปลกๆมาใช้ แต่ก็ไม่สามารถทำให้ผมเอาจริงได้เหมือนครั้งแรก..

และที่สำคัญหลังประลองจบ บางวันผมก็ต้องเลี้ยงข้าวมันอีก เพราะเห็นมันหงอยผมก็รู้สึกไม่ดี

จนทำให้ผมนึกเรื่องสำคัญได้เรื่องหนึ่ง....














ที่นี่ค่าครองชีพสูงมาก รวมไปถึงกฏระเบียบอันงี่เง่าทำให้ผมต้องเสียเงินโดยใช่เหตุ..

จริงอยู่ที่ผมเป็นอมตะไม่กินอะไรก็ไม่ตาย แต่ผมก็หิวเป็นนะและผมก็อยากกินของอร่อยๆเหมือนกัน

แต่มันก็ไม่เท่ากับ พวกของที่ผมอยากได้มาสะสมอย่างพวกเกม หรือหนัง...ซึ่งที่นี่ก็มีขายนะ

มีนักเรียนคนหนึ่งที่ผมร้จักมันแอบขาย แต่มันดันขายแต่พวกชุดพรีเมี่ยมหรือชุดลิมิตเต็ต ซึ่งมันแพงมาก

ที่นี่มันโรงเรียนคุณหนูชัดๆ












ผมครุ่นคิดเรื่องการหารายได้เข้ากระเป๋า หรือผมจะลองหางานเสริมอื่นๆทำดี??

แต่ดูจากรายจ่ายที่ผมต้องจ่ายแล้ว งานทั่วๆไปคงไม่ใหวอ่า

ในขณะที่ผมคิดว่าผมจะคิดค่านวดกับเซร่าหรือเปล่า?

ก็มีคนมาพักความคิดผม


"ไอ้หน้าขนนี่ใครวะ??"

จากข้อมูลที่ได้ภายหลังเจ้าหน้าขนนี่เคยเป็นคนในกลุ่มเดียวกับ ยัยเบอร์5(อารีสม)และมียัยเบอร์5เป็นเป้าหมาย


แต่เมื่อยัยเบอร์5ข้ามลำดับขึ้นไป อยู่ในอันดับสูงขึ้นไป ทั้ง2จึงต้องแยกกลุ่มกันโดยปริยายด้วยกฏข้อจำกัดทีม

จนเมื่อมันรู้ข่าวว่าผมจัดการยัยเบอร์5ได้ มันจึงอยากประลองกับผม


แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินไปทำเรื่องขอประลอง เจ้าหน้าขนก็ปฏิเสธที่จะประลองอย่างเป็นทางการ










เจ้านั่นให้เหตุผลว่า มันไม่เชื่อว่า คนที่มีค่าพลัง0แบบผมจะเอาชนะ ยัยเบอร์5ได้ รวมไปถึงอดีตเบอร์5

ผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าหน้าขนนี่ตั้งเป้าหมายหรือประเมินยัยเบอร์5นั่นมากน้อยเพียงใด

แต่เจ้านี่ที่อยู่อันดับ18 คงจะเห็นยัยเบอร์5เป็นคู่แข่งกระมัง??



"LOWป่าวไม่รู้ แต่ลองสักหน่อยใหม?"











ในขณะที่ผมกำลังจะกลับไปกลุ้มเรื่อง บัญชีเงินเก็บอีกครั้ง

ฮิโซกะก็โทรเข้ามาพอดี

"อืม...เธอนัดไปเจอที่นั่นเหรอ?"

บรึ๋ยยยยยยยย เสียววว วูบบบบบ

ประเดิมหน้า 41 แล้ว 5555

จะว่าไปหลายครั้งที่ผมมีโอกาสได้เจอ อาบิสจัง แต่กลับไม่มีเวลาหรือสะดวกคุยอะไรกันแบบสองต่อสองเลย

นี่ถือเป็นวันหนึ่งที่เราได้มีโอกาสแบบนั้น

แต่สงสัยเหลือเกินว่า ผู้หญิงที่นี่มันมีอะไรกับไอ้เนินนี้จริงๆ...











เรานั่งพูดคุยเรื่องเก่าๆในสมัยก่อน ซึ่งผมขอสงวนใว้ล่ะกันเพราะมันเป็นเรื่องเก่าๆระหว่างผมกับอาบิสจัง

ผมไม่ค่อยอยากให้ใครรู้เรื่องเกี่ยวกับอาบิสจังเท่าใหร่นัก ไอ้ตัวผมน่ะไม่เป็นไรหรอกเหอๆๆๆ

แต่แย้มให้นิดๆ 80เปอเซนต์ในเรื่องที่คุยเป็นเรื่องลามก

ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ผู้ทรงศีลมันคุยเรื่องพวกนี้ได้ด้วยหรือ??









เมื่อหมดเรื่องคุยแล้ว ก็เข้าสู่ประเด็นหลักของเหตุผลที่อาบิสจังเรียกผมมา

เธอเล่าให้ผมฟังว่า เมื่อวานนี้เจ้าแสบ สารภาพรักกับเธอ..

ซึ่งเธอบอกเจ้าแสบไปว่าเธอเป็นผู้ทรงศีล คงไม่อาจรับความรู้สึกจากเจ้าแสบได้

แต่ก็ขอรับความรู้สึกดีๆที่เจ้าแสบมีให้เธอ

เธอจึงอยากปรึกษาเธอว่า จากนี้ไปเธอจะทำอย่างไรดี?

สำหรับเรื่องนี้ผมค่อนข้างคิดหนักจริงๆ เมื่อก่อนผมเคยคบกับอาบิสจัง

แต่มีเหตุบางอย่าง ซึ่งเธอก็ต้องละจากผมมาเป็นผู้ทรงศีลอย่างปัจจุบัน

พูดแล้ววกวน บอกตามตรงเลยละกันว่าผมยังมีใจให้อาบิสจังอยู่ แต่อาจจะไม่มากเหมือนเมื่อก่อน

เพราะว่ากันจริงๆ ผมเริ่มชาชินกับความรักแล้วกระมังเหอๆๆๆ

ผมจึงตอบอาบิสจังแบบติดตลกแกมหยอกไปว่า

"ถ้าคิดว่าเจ้าแสบมันยังดีไม่เท่าผม ก็ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกเหอๆๆ"

พูดแบบนี้คงดูกลางๆแล้วกระมัง?











ผมไม่รู้ว่าอาบิสจังพอใจกับคำตอบผมหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

พร้อมขอตัวไปทำงานต่อ..

กลับมาที่เรื่องของผมอีกที

ผมยังคงสับสนเรื่องเงินๆทองๆ ตามประสาชายวัยกลางคน ซึ่งเดือนหน้า เกมกับหนังที่ดาราคนโปรดผมแสดงจะออกแผ่นขาย

ถ้าที่นี่มีบิทโหลดก็คงจะดีไม่น้อย..


หรือว่าผม จะบากหน้าไปขอยืมเงิน คนใกล้ตัวมาหมุนก่อนดีหว่า??












วันนี้มันวันอะไรนี่??

จะมีเวลาให้ผมได้นั่งคิดอะไรเกี่ยวกับผมใหม??


"ถ้าวันนี้จะมาประลองอีก ขอปฏิเสธนะ วันนี้ไม่มีอารมณ์น่ะ"

......เหมือนฟ้าผ่ากลางวัน(จริงๆตอนเย็น)

วันนี้ ยัยเบอร์5 มีข้อเสนอที่เหลือเชื่อมาเสนอ

เนื่องจากยัยเบอร์5หลังจากที่แพ้ผม และไม่ได้เข้าสอบเมื่อครั้งที่ผ่านมา

ทำให้เธอโดนเบียดตกมาอยู่ในอันดับที่13แทน (อย่างนี้ผมต้องเรียกใหม่ว่ายัยเบอร์13หรือเปล่าหว่า?)

ดังนั้นเธอจึงสามารถหาคนร่วมทีมทำงานได้แม้จะไม่ใช่งานนอก

แต่ก็เป็นงานที่โรงเรียนจัดหาให้ก็ยังดี แถมมีเงินเดือนด้วย

และผมก็เป็น1ในตัวเลือกของเธอ..

เป็นข้อเสนอที่ผมมองข้ามไปจริงๆทั้งๆที่มันอยู่ตรงหน้าแท้ๆ












ผมมานั่งนึกถึงกฏโรงเรียนที่เหมือนฟ้าประทาน

อย่างนี้นี่เองทำไมนักเรียนถึงมีการแอคทีพพยายามแข่งขันกันตลอดได้

ผมยื่นเงื่อนไข ที่จะขอพ่วง เซร่า กับ ควอซ่า ร่วมทีมด้วยซึ่งยัยเบอร์5(ขอเรียกแบบเดิมดีกว่า)ก็ยินดี...













เมื่อมีข้อเสนอและเงื่อนไขดีๆแบบนี้ก็ไม่มีเหตุผลที่ผมจะปฏิเสธ


...แต่ มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่าจะบอกยัยนี่ตอนนี้ดีใหม?

วิชาเวทย์แปลงกายลวงตา หากถูกจับได้แล้วว่าใช้วิชานี้ จะไม่สามารถใช้ลวงตาซ้ำกับผู้ที่รู้แล้ว...


เล่นยิ้มอล่างฉ่างเชียว ไม่เก็บอารมณ์เลย...











จบวัน

รอติดตามเรื่องของชายวัยกลางคนคนนี้ต่อนะค้าบบบบ 5555

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx




นี่เป็นวันที่4แล้วหลังจากที่ได้รับงานจากโรงเรียน ซึ่งเนื้อหางานนั้นเป็นงานแยกย่อยจากงานนอกอีกทีหนึ่ง

ซึ่งก็ไม่ใช่งานที่ยากลำบากอะไร แต่ที่ใช้เวลาหลายวันเพราะ ต้องเดินเท้าข้ามเขา

อย่าสงสัยว่าทำไมต้องเดินเท้า เพราะงานนี้ทำเป็นทีมครับ

ใช่แล้ว ผม รวมไปถึงเซร่า และ ควอซ่า ได้เข้าร่วมกลุ่มกับ อารีศรม(ยัยเบอร์5) ตามเงื่อนไขทีมที่รวมได้ไม่เกิน5คน

ซึ่งตอนนี้ทีมผมก็มีครบ5คนแล้ว แต่พอดีอีกคน ไม่ได้มาด้วยเพราะติดไปเที่ยวน่าจะไปทะเลมั่ง?

แล้วที่สำคัญ งานนี้ได้เบี้ยรายวันด้วยดังนั้นจำนวนวันยิ่งเยอะก็ได้เบี้ยเพิ่มไปเรื่อยๆแล้วเรื่องอะไรผมจะรีบล่ะ?เหอๆๆ

จะว่าไปดาวดวงนี้ก็สวยงามดีนะ อากาศก็ดีกลิ่นธรรมชาติโชยทุกหนแห่งจริงๆ















เข้าเรื่องของงานคราวนี้ก่อน ดังที่บอกไปข้างต้น

งานนี้เป็นงานแยกย่อย ของงานนอกหรืองานหลักที่พวกอันดับสูงๆเขาไปทำกัน

เป็นงานที่น่าสนใจมาก เกี่ยวกับประเทศที่มีกลุ่มที่ต้องการล้มล้าง กษัตริย์ของประเทศตัวเอง

เนื่องด้วยกษัตริย์ของประเทศนี้ยังเป็นก้างขวางของหัวหน้ากลุ่มในการก้าวขึ้นมาปกครองประเทศโดยมัน

โดยมีเหล่าทหารประจำตัวกษัตริย์ ก็ออกมาต่อต้านกลุ่มล้มล้างนี้กันเต็มที่

แต่อนิจา ที่เหล่าทหารประจำตัวรวมไปถึงกษัตริย์ ต่างก็อายุมากกันหมดแล้ว ส่วนคนรุ่นใหม่ก็ถูกอำนาจ"เงิน"ชักจูง

พูดแล้วก็รู้สึกเข้าตัวเองเหมือนกันแฮะเหอๆๆๆ

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกเราถูกว่าจ้างในงานนี้โดยทหารใกล้ชิดกษัตริย์


ซึ่งตัวหัวหน้ากลุ่มล้มล้างนั้น ได้หลบซ่อนอยู่นอกประเทศ แต่ก็ยังสามารถเคลื่อนไหวในประเทศได้ด้วยเหล่าสาวก

พวกระดับสูงจึงมีหน้าที่ไปตามหาหัวหน้ากลุ่มล้มล้างกษัตริย์ และบางส่วนก็มีหน้าที่ไปจัดการเหล่าขุนพลตามหัวเมืองใหญ่ๆ


ส่วนพวกผม ถูกส่งให้มาจัดการเหล่าแนวร่วมแถวขอบประเทศ

ซึ่งถูกระบุว่ามีกลุ่มล้มล้างแอบซ่องสุมกำลังกันอยู่

และจากข้อมูลที่ได้รับหัวหน้าแนวร่วมนั้นชื่อ "ทาคุนมวย"
















เหลืออีกไม่ไกลนัก พวกผมก็ตัดสินใจพักเอาแรงเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้บุกเข้าไปทำลายขบวนการนี้


อากาศกลางป่าเขานี้ช่างเย็นยะเยือกเหมือนกันนะนี่ โดยเฉพาะคืนนี้

ผมนั่งเฝ้าฟืนไฟไป พลางพูดคุยกับยัยเบอร์5ไปพลาง

ผมเล่าเรื่องที่ เมื่อวันก่อนมีไอ้หน้าขนที่ใหนไม่รู้มาบอกว่าเห็นยัยเบอร์5เป็นเป้าหมาย

ซึ่งก็ได้รู้จากยัยเบอร์5นี่แหล่ะว่า ก่อนหน้านี้เธอก็ใช้วิธีเกาะกลุ่มแบบนี้ไปเรื่อยๆซึ่งเจ้าหน้าขนนั้นก็เคยอยู่กลุ่มเดียวกับเธอ

แต่เมื่อเธอเข้าอันดับ10ขึ้นไป เธอก็ต้องแยก ไปอยู่กับเพื่อนอีกคนที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันนี่แหล่ะ

จนสุดท้าย เพื่อนของเธอก็ไปอยู่อันดับ2 ส่วนตัวเธออยู่อันดับ5 จึงแยกกันโดยปริยาย

ซึ่งเธอก็ไม่นึกว่า ซูนาน(หน้าขน)จะเห็นเธอเป็นเป้าหมาย..

และอีกเรื่องหนึ่งที่เกือบจะลืมไปเลย ผมถามเรื่องที่ก่อนหน้านี้ที่ผมเห็นว่าเธอจ้องเขม็งที่เซร่า

ซึ่งเธอก็อธิบายว่า เธอเห็นใฝที่มุมปากของเซร่า แล้วมันทำให้เธอนึกถึงเพื่อนอันดับ2ของเธอที่มีใฝอยู่ใต้ตาซ้ายเหมือนกัน

ซึ่งเพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนที่เก่งมากในสายตาเธอ วิชาต่างๆและการฝึกฝนร่างกายเธอก็ได้เพื่อนเธอคนนี้นี่แหล่ะเป็นคู่มือให้

จนวันหนึ่งเพื่อนเธอก็ขอแยกตัวออกไป อาจเพราะเธอไม่เก่งพอที่จะเป็นคู่มือให้เพื่อนเธออีกแล้ว เธอคิดแบบนั้น

แต่เรื่องของเรื่องคือเธอเป็นคนที่แอบชื่นชอบคนมีใฝเสน่ห์และอยากจะมีใฝกับเขาบ้างก็เท่านั้นเอง...

เกือบลืมบอกไป เพื่อนอันดับ2ที่ว่าเป็นผู้ชายน่ะครับ ผมเลยไม่สนใจเรื่องมันเท่าใหร่เหอๆๆๆ




.....ผมไม่รู้ว่าจะบอกเธอดีหรือเปล่า?


นอกจากจากเรื่องที่เวทย์แปลงกายจะไม่ผลอะไรกับผมแล้ว ผมยังเห็นว่าเธอมีใฝอยู่ในจุดที่เธอมองไม่เห็นด้วยกระมัง?


แต่ช่างเถอะเก็บใว้เป็นความลับดีกว่า..

















หลังจากที่ผมถามเรื่องเกี่ยวกับยัยเบอร์5แล้ว ก็ถึงคราวที่เธอจะถามผมกลับบ้าง

เธอถามผมถึงความสัมพันธ์ ของเด็กๆทั้ง2 ซึ่งผมก็ตอบไปตามความจริง (คิดว่าหลายคนคงรู้อยู่แล้วจึงขอข้าม)

รวมไปถึงเรื่องที่ผมทำไมยังอยู่ในระดับพลัง0ซึ่งผมเลี่ยงที่จะอธิบายเรื่องที่ร่างกายผม immune magic เพื่อตัวผมเอง

ผมบอกไปเพียงว่า ไม่รู้เหมือนกัน อุปกรณ์วัดพลังเวทย์มันออกมาแบบนี้ ผมก็ว่าตามนั้น..

















หลังจากพุดคุยเรื่องจิปาถะสักพัก เธอก็ถามผมถึงเรื่องเคยเหงาใหมเมื่อต้องอยู่ตัวคนเดียว..

ผมไม่ค่อยเข้าใจคำถามของเธอว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร เพราะตอนนี้เธอต้องแยกจากกลุ่มเพื่อน? แยกห่างจากครอบครัว?

หรือแยกความเป็นจริงที่ตัวเองยังปกปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นหญิงอยู่

ผมจึงเลือกที่จะตอบอะไรที่เป็นกลางๆ



"นี่คือต้นกระบองเพชรคริสตัล ชื่อของมันคือ เมททูเซรัสที่63"

มันคือต้นไม้คู่ยาก ที่อยู่กับผมมานานมาก

ซึ่งอายุของมันเฉลี่ยอยู่ที่ 35ล้านปี จัดเป็นต้นไม้สายพันธุ์ที่อายุยืนที่สุดต้นหนึ่งเลยก็ว่าได้

แน่นอนว่ามันเป็นต้นที่63แล้วตามชื่อมัน....

แต่จะบอกยัยเบอร์5ไปก็คงจะไม่เชื่อ ผมจึงบอกเท่าที่จำเป็น

"ทุกครั้งที่ผมรู้สึกเดียวดาย ผมก็จะหยิบเจ้าต้นนี้มาดูแสงที่มันเปล่งปลั่งอยู่เสมอๆ ให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ"


แบบนี้พอได้ใหมหว่า???

















เอาเถอะ ผมคิดว่าเราคุยกันมากพอแล้ว ควรจะได้เวลานอนพักได้แล้ว


คืนนี้หนาวจริงแต่ผ้าห่มให้เด็ก2คนนั้นไปแล้ว ก็ใช้ผมเป็นผ้าห่มแทนล่ะกัน



"มีอะไรใว้ค่อยคุยกันวันหลัง เธอเองก็นอนได้แล้ว "
















อืม...ยัยนี่จะ หยิ่งไปใหนหว่า??

หนาวๆแบบนี้เดี๋ยวได้เป็นหวัดนะเออเหอๆๆ

ราตรีนี้ยาวนานนัก ผมเห็นชัดว่ายัยนี่หนาวจนตัวสั่น ผมจึงแบ่งไออุ่นให้เล็กน้อย

แต่กลิ่นกายของยัยเบอร์5นี้หอมดีจริง กลิ่นเหมือนดอกไม้ชนิดหนึ่งแต่ก็นึกไม่ออกว่าเหมือนกลิ่นอะไร

จนผมเองก็เผลอหลับไป

ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว ถ้าเซร่าไม่มาปลุกนี่คงสายตะวันโด่งเลยเชียว


แถมเซร่ากับยัยเบอร์5ยังทำหน้าแปลกๆอีกด้วย??


















แต่ช่างเถอะ ขอข้ามไปตอนปฏิบัติงานเลยดีกว่า


เนื่องจากแนวร่วมแถวนี้ ยังเป็นมือใหม่แถมยังเป็นเพียงชาวบ้านทั่วไปที่ถูกปลุกระดม

พวกผมจึงตกลงกันใว้ว่า ห้ามฆ่าแค่จับไปส่งกับทางทหารของกษัตริย์ก็พอ

จริงๆผมก็ตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้วเพราะ พวกเด็กๆเองคงยังไม่เหมาะที่จะเห็นใครตายต่อหน้า

ซึ่งยัยเบอร์5เองก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้
















ในที่สุดตัวหัวมันก็โผล่ออกมา



หัวหน้าแนวร่วม "ทาคุนมวย"
















.....



.....



......


















อืม....รีบจบงานแล้วไปรับเงินดีกว่า...




"กลับไปขายหนังโป๊ไปใอ้หัวขวด!!!"
















จบวัน

แวะมาลง

แอร่ะ ไม่เห็นงะ รูปล่างสุดดดดดด

ไม่เก็ทหัวโค้กอะพี่เบนคิว

มันเป็นมุกคำผวนครับ555

สงสัยมุกจะเก่าเกินไปเหอๆๆๆๆ

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]




วันนี้เจอเรื่องที่คาดไม่ถึงอีกวันหนึ่ง เมื่อวันนี้สะใภ้น้องอโลนได้ร้องขอผมในเรื่องที่ผมไม่อาจทำได้













แน่นอนผมปฏิเสธ และโยนเรื่องนี้ไปให้ เบลครับผิดชอบเพราะผมรู้ซึ้งถึงพลังอันตราย ที่อโลนมีติดตัวแล้ว

ถึงจะยังรู้ไม่หมดก็เถอะแต่ที่เธอยังไม่แสดงพลังอีกหลายอย่าง

ส่วนหนึ่งก็เพราะเธออยู่ในห้องกาลเวลาจำลองที่คอยดูดซับพลังของเธออยู่



อโลนพยายามจะ ยื่นเงื่อนไขแลกเปลี่ยน ตามนิสัยปกติของเธอ แต่ผมก็ต้องบอกปัดไปอย่างแน่แน่ว


"ไม่ต้องมาทำตัวหดเลย ผมไม่ใช่โลลิค่อนนะเฟ้ย แล้วถ้ายอมให้ทำแบบนั้น น้องชายผมได้เหี่ยวตายพอดี"

















จริงๆผมเคยพูดเรื่องเกี่ยวกับตัวผมไปหลายรอบแล้ว แต่ก็จะย้ำอีกที

ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหญิงที่มีพันธะแล้วเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นแม่ม่าย ลูกติดไม่ติดก็ตาม

รวมถึงถ้ามารู้ภายหลังว่าเคยมีพันธะแล้ว ผมก็จะเลิกทันที..

ไม่ทันไร คนที่ผมต้องการก็มาพอดี เบลค แต่ดูเหมือน เบลคเองก็ต้องการจะเจอผมอยู่เหมือนกัน



"อ้าว เบลค มาพอดีเลย มาดู พี่สะใภ้เอ็งหน่อยดิ เห็นว่าอยากออกไปข้างนอกน่ะ"

ผมแตะมือสลับตัวกับเบลค แต่กลับเจอเบลคเตือนสติว่า พักนี้ผมคงไม่รู้สึกตัวว่าผม ถูกดึงเข้าใกล้อโลนบ่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัว


...หมายความว่ายังไงหว่า?? ผมก็เข้ามาเยี่ยมเยือนตามปกติ...

ช่างเถอะ ผมถามเรื่องที่เบลคตามหาผมอยู่ ก็เลยรู้ว่า ทางทีมผมกำลังตามหาตัวผมอยู่

มิน่าล่ะเช้านี้ไม่เจอยัยเบอร์5

และก่อนที่ผมจะออกจากห้องนี้ไป เบลคก็บอกอีกว่า ช่วงบ่ายหากงานเสร็จแล้ว ให้ไปเจอกันที่ ห้องผู้บริหารหน่อย

เบลคและคนอื่นๆ มีเรื่องอยากจะคุยด้วย













อืม...เหมือนวันนี้จะต้องเจอเรื่องแปลกๆอีก

แต่ขอเข้าเรื่องตอนนี้ก่อนดีกว่า ต้องเท้าความนิดหน่อย

เนื่องจากที่นี่เป็นโรงเรียนโดยหลัก และมีกฏยิบย่อยมากมายจนผมต้องบ่นบ่อยๆ

แต่กระนั้นที่นี่ก็ใช้วิธีปกครองกันเองโดยผู้บริหารและสภานักเรียน ไม่มีผู้ผดุงกฏหมาย หรือภาษาบ้านๆที่เรียกว่าตำรวจนี่แหล่ะ


เมื่อเกิดคดีต่างๆก็เป็นหน้าที่ของเหล่านักเรียนของที่นี่ แก้ไขแก้ปัญหากัน และนั่นคืองานล่าสุดที่ทีมผมรับมาทำตอนนี้

คดีฆาตกรรม..


ซึ่งผู้ที่รับงานนี้ก็คือ สมาชิกคนที่5...ผมคงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรสินะ??

และอารีศรม(ยัยเบอร์5)ที่เป็นหัวหน้าทีมก็ ยินดีรับงานนี้ด้วย

















ให้ตายสิ ผมไม่ชอบงานแบบนี้เลย


2สาว ไม่ต้องการให้เด็กอีก2คน(เซร่ากับควอซ่า) เข้ามาดูเหตุฆาตกรรมจึงมีเพียง3คนรวมผม..


....ข้อมูลเบื้องต้น ผู้ตาย เป็นเจ้าของบริษัทรุ่นใหม่ ที่เพิ่งมารับตำแหน่งได้ไม่นาน

ซึ่งบริษัทนี้ก็นับว่าเก่าแก่พอดู เพราะอยู่คู่กับโรงเรียนนี้หลังจากที่ก่อตั้งโรงเรียนได้ไม่นานก็มีบริษัทนี้นี่แหล่ะที่เป็นสปอนเซอร์ในเรื่องต่างๆ

และตำแหน่งเจ้าของบริษัทก็ถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นในลูกหลานและเครือญาติเสมอ



...จากที่ดูเบื้องต้น โชคดีที่ผมอ่านหนังสือเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมมาบ้าง โคนันมักจะบอกใว้ว่า

อากการตายแบบนี้ถูก"พิษ"แน่นอน

แต่คงต้องส่ง คราบเลือดพิสูจน์ว่าเป็นพิษอะไร?

ผมเหลือบไปเห็นมือขวาของผู้ตายที่วางบนโต๊ะ...ดายอิ้งเมสเสจ??

ระหว่างที่ยัยเบอร์5ไปขอหลักฐานอื่นๆอย่างกล้องวงจรปิด และอื่นๆ


สิ่งที่คู่มือคดีฆาตกรรม จะค้นหาหลักฐานนั่นก็คือ ถังขยะ..


เป็นไปตามคาดใว้ มีกล่องอาหารสำเร็จรูปอยู่ในถังขยะอยู่2กล่อง บิลรายการอาหารบ่งบอกว่า มีราเม็งแห้ง กับ ข้าวหน้าปลา

มีช้อนอยู่1คัน แสดงว่ากินคนเดียว กับพวกเศษกระดาษทิชชู่ที่ใช้แล้ว.... เหมือนขาดอะไรไปสักอย่างแฮะ..


ผมส่งให้หน่วยพิสูจน์ นำไปตรวจดูว่ามี พิษผสมอยู่ในอาหารหรือเปล่า?















เนื่องจากมีผู้อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุและมีส่วนร่วมกับผู้ตายในเวลาก่อนตาย ซึ่งถูกคัดแล้วเจอผู้ต้องสงสัยอยู่3คน



คนแรก คือเด็กส่งอาหาร ที่เป็นคนนำอาหารมาส่งให้เจ้าของบริษัท

จากข้อมูลเจ้าเด็กนี่ เพิ่งมาส่งอาหารที่นี่ครั้งแรก

แม้บริษัทนี้จะเคยใช้บริการร้านอาหารที่เจ้าเด็กคนนี้ทำอยู่ประจำ แต่พอดีเจ้าเด็กนี้มาส่งแทนคนเก่าที่ลาออกไป

และจากการค้นตัวเบื้องต้นรวมไปถึงกระเป๋าของเจ้าเด็กนี่แล้วก็พบเพียง ช้อนกับตะเกียบสำรองเฉยๆไม่เจอสารที่เป็นพิษใดๆ


อาจจะต้องตามสืบพยานถึงความสัมพันธ์ ของพนักงานคนเก่ากับเจ้าเด็กนี่ว่าเกี่ยวอะไรกันหรือเปล่า?

เพราะหลังจากที่เจ้าเด็กนี่ส่งอาหารเสร็จ กลับยังป้วนเปี้ยนอยู่ที่นี่แทนที่จะรีบกลับร้านไป

ถึงเจ้าเด็กนี่จะอ้างว่า เกิดปวดท้องเลยเข้าห้องน้ำในบริษัทอยู่ ดูมีพิรุธแฮะ..













แต่จากคำให้การของเจ้าเด็กนี่ ก็ได้บอกว่าระหว่างที่เอาอาหารไปส่ง เขาได้เจอกับเจ้าของบริษัทที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครอยู่สักคน

ระหว่างเดินลงมาเขาก็เจอชายคนหนึ่งเดินสวนกับเขา..

ซึ่งก็ไม่ต้องไปหาใกลเป็นคนใกล้ตัวของเจ้าของบริษัทเองนี่แหล่ะ



คนต่อมา เป็นอดีตเจ้าของบริษัท ที่ต้องการเกษียนตัวเอง และส่งมอบบริษัทนี้ให้หลานตัวเอง

เพราะเห็นว่าเป็นคนมีวิสัยทัศน์ดี เหมือนพ่อของเขาหรือก็คือพี่ชายของตนนี่แหล่ะ


มองจากภายนอกดูเป็นคนติ๊สๆ เพราะอย่างนี้หรือเปล่าจึงไม่อยากทำงานบริษัทและยกบริษัทให้หลานตัวเอง

และจากการค้นตัวเบื้องต้นแล้วก็ไม่พบอะไรผิดปกติ แต่ชายคนนี้กลับไม่พกอะไรติดตัวเลยสักอย่างก็ดูมีพิรุธเหมือนกัน


จากคำให้การ ผู้ตายโทรหาตนจริงๆ เพื่อเรียกมาเจอจะได้พูดคุยเรื่องงานต่างๆเพราะยังมีอีกหลายเรื่องที่ผู้ตายยังไม่เข้าใจ

แต่เมื่อมาถึงเขากลับเห็นผู้ตายกำลังทานข้าวอยู่อย่างกับหิวมานาน จนพูดคุยลำบาก จนตนคิดว่าใว้ทานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกที

เขาจึงเดินออกจากห้องลงไปข้างล่างเพื่อซื้อกาแฟมาดื่ม ซึ่งใช้เวลาประมาณ 15นาที


พอกลับขึ้นมาเขาก็เห็น พนักงานใหม่คนหนึ่งออกมาจากห้องผู้ตายพอดี