รูปของBenQ11

หลายวันมานี้ตั้งแต่ลักชัวลี่ออกเดินทางไป เราก็เห็นแต่ ราฟ(โม่งเขียว)นั่งคุยโทรศัพท์ตลอดเวลา แต่เรารู้ว่านั่นคือลักชัวลี่

ทำไมเราถึงรู้น่ะเหรอ? ก็เพราะเสียงเพลงเรียกเข้าของตานั่นเป็นเสียงเพลงที่ถูกเซตใว้หากมือถือของเราโทรหาตานั่นน่ะสิ

มันถูกเขียนระบุใว้ในบันทึกของลักชัวลี่ชัดเจน รวมถึงเหตุผลที่ตานั่นเลือกเพลงนั้นด้วย

...บางทีเราอ่านๆแล้วก็รู้สึกหนาวๆเหมือนกัน ไม่คิดว่าลักชัวลี่จะเก็บรายละเอียดตานั่นมากมายขนาดนี้

แต่เมื่อกี๊ ตานั่นโทรมานัดเราตอนบ่ายแก่ๆไปพบที่เดิม...เนินนั่น นั่นแหละ

แต่ก็ยังพอมีเวลาเราเลยไปก่อนเผื่อจะไปออกกำลังกาย แต่ที่ใหนได้ตานั่นกลับนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"อยู่กับเซร่าด้วยแฮะ"
















เรามองดูตานั่นที่นั่งคุยโทรศัพท์อย่างมีความสุข(น่าจะกับลักชัวลี่) แถมยังมีเซร่าฝึกวิชาอยู่ด้วย

ดูแล้วไม่มีช่องว่างให้เราเข้าไปแทรกตอนนี้เลย สงสัยเราคงต้องไปเตร่ในเมืองก่อนกระมัง

ในขณะนั้นเราคงเหม่อมองตานั่นจนเผลอไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามายืนข้างๆเรา

วันนี้รู้สึกว่าเราเจอหลายคนโดยไม่ได้ตั้งใจเยอะแยะแฮะ














รองผู้อำนวยการ...อาบิสเกท เธอมาเยี่ยมเรา2-3ครั้ง ในตอนที่เรายังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเลยไม่ค่อยได้คุยอะไรกันนอกจากการถามสารทุกข์สุกดิบ

พอออกมาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แล้วเธอมาทำอะไรแถวนี้นะ?

รองผอ.อาบิสเกท ตอบเราแบบสีหน้ายิ้มแย้มว่า มาตรวจตราระเบียบรอบๆนี้ และก็มาหยุดดู"มินอู"...เอ่อ...หมายถึง ราฟ(โม่งเขียว)สินะ

ทำไมตานั่นมีหลายชื่อจริงๆนะ หรือว่านี่เป็นปกติของพวกผู้ชายที่ต้องเปลี่ยนชื่อบ่อยๆเวลาคบผู้หญิงหลายคน??

เรื่องของอาบิสเกท เราเองก็เคยได้ยินตานั่นเล่าถึงบ่อยๆ ว่าเคยเป็น...คนรักกัน ...มีคนรักคนลามกแบบตานั่นด้วยเหรอ?

เพื่อความชัวร์ไม่ใช่ว่าตานั่นขี้โม้ เราเลยเลียบๆเคียงๆถาม ถามรองผอ.เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา

ซึ่งคำตอบที่ได้นั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร เพราะมันเป็นไปตามที่ราฟ พูดจริงๆ ทั้ง2เคยคบกันมามานานมากแล้ว...

และความรู้สึกของเธอจนปัจจุบันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม..ไม่สิอาจจะมากกว่าแต่ก่อนก็ได้

เรามองดูสีหน้าของรองผอ.ที่พูดถึงความรู้สึกที่มีต่อตานั่นอย่างหน้าตาเฉย

แต่ทำไมดูเหมือนรองผอ.จะมีความในใจอะไรบางอย่าง..มันแสดงออกมาจากสีหน้านั้น

ตอนนี้ในใจของรองผอ.คงคิดเรื่องบางอย่าง ที่เป็นสาเหตุทำให้ทั้ง2เลิกกันล่ะมั้ง??

แต่เราว่าทั้ง2คนไม่เห็นจะเหมาะสมกันเลย คนสวยฉลาดอย่างรองผอ.จะไปเป็นคนรักกับตาโม่งหื่นนั่นได้ยังไง?

หรือว่ารองผอ.จะโดนหลอกขืนใจ หรือโดนบังคับให้ทำสัญญาอะไรแน่ๆ

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น รองผอ.ก็ไม่น่าจะพูดอย่างนี้นะ

ความไคร่รู้ของเราก็ยิ่งมีมากขึ้น เราจึงถามถึงกับรองผอ. ตรงๆเลยว่าทำไมถึงเลิกลากัน? ซึ่งเราก็หวังว่าเราจะได้คำตอบแบบตรงๆจากเธอ















น่าแปลกที่รองผอ.กลับไม่ตอบเราตรงๆในเรื่องนี้

แต่ถ้าจะเราคิดว่าเพราะอะไรแล้ว...

คงจะเป็นเรื่องลามกทั้งหลายแหล่นั่นสินะ??

นึกย้อนทีไรแล้วก็รู้สึกแย่จริงๆ ถึงตอนนี้เราจะชินกับความหื่นของตานั่นแล้วก็ตามที

จนเราเผลอหลุดปากไปว่าไปชอบตานั่นได้ยังไงดูแล้วไม่เห็นจะเหมาะสมกับรองผอ.เลย














รองผอ.อมยิ้มเล็กน้อยแต่ก็ตอบเราในคำถามนี้

เป็นคำตอบที่เราสะดุดกับคำพูดของรองผอ.ว่า ตัวรองผอ.เองต่างหากที่ไม่เหมาะสมกับตานั่น

เธอบอกให้เราได้ฉุกคิดว่า ที่ผ่านมาตัวรองผอ.เองก็เคยพยายามวิ่งตามเพื่อที่จะยืนเคียงข้างให้ทัดเทียมกับเขา

แถมยังเปรียบตัวเรานั้นเหมือนกระจกสะท้อนตัวรองผอ.เองในสมัยที่เธอยังเด็ก ซึ่งในท้ายที่สุดรองผอ.ก็ยังไม่สามารถยืนเคียงข้างเขาได้เลย ซ้ำร้ายยังสร้างปัญหาให้ตานั่นอีก

นั่นสินะ...ที่ผ่านมา เราพยายามที่จะเอาชนะอุปสรรคต่างๆและก็พยายามฝ่าฟันมันมาเรื่อยๆ...แต่...เมื่อเจอกับราฟ(โม่งเขียว)

มันทำให้เธอรู้ว่าเส้นทางของเขานั้นมันไม่ง่ายเลย ทั้งบาดแผลที่ท้องของเราทั้งแขน..และการมองเห็นรวมไปถึงประสาทรับรส

...เป็นประสบการณ์เฉียดตายหลายต่อหลายครั้งหากไม่ได้ราฟ(โม่งเขียว)ช่วงเราคงไม่มีชีวิตอยู่มาถึงวันนี้

ทุกอย่างที่สูญเสียไป มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าเราไล่ตามเขาได้ทันเลย มันยิ่งห่างไกลมากขึ้นด้วยซ้ำ

เหมือนเรายิ่งเป็นตัวถ่วงให้ตานั่นเสมอ...

....แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลจริงๆที่รองผอ.ต้องเลิกลากับตานั่น

มันเป็นเพราะ ตานั่นอยู่มานานจนชาชินกับความรู้สึกตัวเองกลายเป็นคนไร้หัวใจไปแล้วต่างหาก
























....เราไม่เข้าใจในสิ่งที่รองผอ.บอก

เพราะเราก็ยังเห็นว่าตานั่นทำตัวบ้าๆบอและก็พูดคุยได้อย่างปกติ แลดูไม่เหมือนคนไร้หัวใจอะไรเลย

แถมบางทีก็เทคแคร์เราดีด้วย ถ้าไม่นับเรื่องลามกมือไวนี่ บางทีเราก็อาจจะมองตานั่นให้ดีขึ้นด้วยซ้ำ

รองผอ.เลยขยายความให้เราฟังเพิ่มเติมว่า ทุกอย่างที่ตานั่นทำล้วนเป็นการกระทำตามสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตลอด

ตาโม่งนั่นอาจจะไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเอง เหมือนหุ่นยนต์ที่ตอบสนองต่อคนอื่นเปรียบเสมือนทำตามหน้าที่โดยที่ไม่ได้คิดถึงตัวเองเลยสักนิด

แต่รองผอ.ที่เคยอยู่กับตานั่นมานานเธอสังเกตถึงรูปแบบชีวิตของตานั่นดี...ดีพอที่จะยอมตัดใจจากเขาได้

จะว่าไปเราก็เคยได้ยินเรื่องที่ตานั่นชอบบ่นบ่อยๆว่ารับมือรองผอ.ยาก

เพราะเป็นคนที่เข้าใจตานั่นดีตลอดยังกับอ่านใจได้เลย คงจะหมายถึงเรื่องนี้หรือเปล่านะ?
















แน่นอนว่าเราถามต่อ เมื่อเขาตอบสนองในสิ่งที่เราต้องการได้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?

"มันว่างเปล่า" นั่นคือคำตอบสั้นๆจากรองผอ.

เธอยิ้มและตอบกับเราว่า ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นไปเพราะความจริงแล้วมันเป็นเพียงมุมมองของตัวเธอเอง

แต่กับคนอื่นเขาอาจจะเป็นคนที่แสนดี(หรือชั่วร้าย)ก็ตามแต่สิ่งที่ตานั่นแสดงออก

แต่เธอก็เสนอแนะว่า ที่ผ่านมาตานั่นคงมองเราในฐานะนักสู้ หรือไม่ก็นักเรียนชาย เพราะถ้าเขามองเราในฐานะผู้หญิง เขาคงไม่ปล่อยให้เรามีสภาพแบบนี้

...ใช่เราเคยบอกตานั่นว่า ให้เก็บรักษาเรื่องที่เราเป็นผู้หญิงใว้ และปฏิบัตกับเราให้เหมือนนักเรียนชายคนหนึ่ง...ซึ่งเขาก็ทำแบบนั้นจริงๆ

มันทำให้เราคิดได้ว่า ก็จริงแฮะที่ ตานั่นไม่เคยพาเซร่าไปเจอกับอันตราย หรือแม้แต่ผู้ช่วยรองผอ.(พัลซ่า)ตานั่นก็ถึงกับตามไปหาเรื่องกับกลุ่มฮู้ดดำที่ใช้พลังมารฝันกับเธอ

บางทีเราอาจจะเริ่มเข้าใจถึงสิ่งที่รองผอ.พูดถึงแล้วก็ได้(มั้ง?)

...นึกแล้วมันก็จี๊ดๆเล็กๆนะที่ตานั่นไม่เคยถนอมเราเลย...ก็แหงล่ะเราต้องการแบบนี้เองนี่นา

....แลดูรองผอ.จะเข้าอะไรผิดหรือเปล่า พูดยังกับว่าเราสนใจตานั่นอยู่เลย เราแค่อยากรู้เรื่องหมอนั่นเยอะๆเพื่อรับมือความลามกของตานั่นต่างหากล่ะ



















พูดถึงเรื่องรับมือตานั่นแล้ว เราจึงถามว่าตานั่นมีจุดอ่อนอะไรใหม?

ถ้าเวลาเจอตานั่น...เข้าหาเราแบบไม่ประสงค์ดี

แต่คำตอบของรองผอ.ดูจะไปคนละทางกับสิ่งที่เราต้องการรู้นะ


















มีบางเรื่องที่รองผอ.แนะนำมาก่อนที่เธอจะขอตัวไปทำงานต่อ เธอบอกให้เราลองใช้ความเป็นผู้หญิงเข้าหาตานั่นดู

เพราะตานั่นจะอ่อนโยนกับผู้หญิงเสมอ...

ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าใหร่เลยแฮะ แต่ช่างเถอะพอดีเซร่ากำลังไปพอดี ถ้าแค่กลับร่างเดิมคงไม่เป็นไรมั้ง?

ว่าแต่ทำไมรองผอ.ถึงมัดผมให้เราด้วยนะ?

(*หมายเหตุ ที่ผ่านมายัยเบอร์5ใช้พลังเวทย์แปลงตัวเองเป็นผู้ชายมาตลอดเวลา แต่พลังนี้จะไม่มีผลกับคนที่รู้ตัวจริงแล้ว

และผู้วาดไม่วาดวาดยัยเบอร์5เป็นผู้ชายเพราะส่วนใหญ่เป็นมุมมองของผ้าคลุมเขียวที่เห็นยัยเบอรื5เป็นผู้หญิงมาตลอด

อนึ่งยัยเบอร์5ไม่เคยรู้เลยว่าพลังนี้จะไม่มีผลต่อคนที่รู้ตัวจริงแล้วไม่นับคนที่รู้ว่ายัยเบอร์5ใช้เวทย์นี้

และคนที่รู้ตัวจริงในตอนนี้ ก็มีผ้าคลุมเขียว อาบิสเกท ร๊อปบิ้น(ไอ้แสบ)ลักชัวลี่ และคนอื่นๆคิดว่าคงจะเดาได้ว่าใครบ้างที่รู้ถึงตัวจริงยัยเบอร์5

บอกใว้ก่อนเผื่อใครลืม*3*)

ถึงอย่างนั้นตัวเราก็มีวิธีในแบบของเราเอง

ประจวบเหมาะพอดีเลยที่เราเองก็อยากลองสมรรถภาพแขนใหม่นี้อยู่พอดี

สำหรับเราแล้ว ตานั่นจะมองเราในฐานะอะไรก็ตาม แต่เราเองก็มีความตั้งใจแน่วแน่ที่จะมีพลังทัดเทียมกับตานั่นให้ได้

บางทีเป้าหมายของเราที่จะไปสู่จุดที่ราฟ(โม่งเขียว)อยู่ อาจจะอยู่เหนืออันดับ1ของโรงเรียนนี้ก็เป็นได้


















เรายอมรับว่าตั้งแต่ฟังเรื่องที่รองผอ.เล่า และลองย้อนนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ก็ทำเอาหวั่นใจและท้อแท้เหมือนกันว่าตัวเราจะมีวันไปถึงจุดนั้นหรือเปล่า?

เราต้องทำอย่างไรถึงจะอยู่เคียงข้างตานั่นอย่างสมศักดิ์ศรีได้?

ถ้าเรายังถ่วงเขาอยู่อย่างนี้แล้วเขาจะทิ้งเราไปหรือเปล่า?






















แล้วถ้าเขามองเราในฐานะผู้หญิงล่ะ?


เขาจะคิดยังไงกับเรา?

......เดี๋ยวสิ.......


นี่มันยังไงกัน?? เราแค่มัดผมเองนะ?

เหมือนจะโดนจู่โจมแบบคาดไม่ถึงเล่นจนเอาเราชะงักไปเลย

นี่มันไวยิ่งกว่าที่คิดเลยนะ??

















ตานั่นมาบอกเราแค่นี้ แล้วก็ไป...นี่เขาคิดอะไรของเขากัน??


ตานั่นจะเข้าใจความหมายใหมนี่ ว่าวัฒนธรรมบ้านเกิดเราการที่ฝ่ายชายขอไปที่บ้านเพื่อพบพ่อแม่ฝ่ายหญิง นั่นหมายถึงจะมาสู่ขอเชียวนะ??

แม้แต่คู่หูสมัยที่เรายังอยู่อันดับต่ำกว่า5ยังไม่เคยคิดบอกอยากไปดาวบ้านเกิดเราเลย

ไม่สิ ตานั่นจะไปรู้เรื่องนี้ได้ยังไง??

แต่เดี๋ยวก่อน ตอนนั้นที่เราโดนพลังมารฝันโจมตี ตานั่นใช้พลังเข้าไปอยู่ในความฝันเรานี่นา...หรือว่า??

เขารู้ทุกอย่างของเราแล้ว???

โธ่...รองผอ.ไม่น่าพูดเรื่องก่อนหน้านี้ให้เราฟังเลย มันทำให้เราคิดลึกสับสนจริงๆ

ไม่สิ..ใจเย็นๆ บางทีตานั่นอาจจะรู้จักกับพ่อของเราก็ได้....

"...ร..รู้สึกมึนหัวจังเลย...."




















.....แล้วจากนี้ไปเราจะวางตัวยังไงดี??

















จบวัน

Narl Diary Fragment



วันที่ XX เดือนXX ปีXX








เช้าวันนี้อากาศมืดครึ้ม เหมือนฝนใกล้ตก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า อยู่ในยานมันยังจะทำฤดูฝนไปอีกทำไม?

ทำให้เช้านี้เหมือนยามเย็นใกล้พลบค่ำแบบวันวาน

ผมไม่ได้นอนเลยตั้งแต่วันที่ลักชัวลี่ออกจากยาน..โรงเรียนแห่งนี้ไป

วันนี้ก็เหมือนกันผมรู้สึกว่าเหมือนเวลามันหยุดนิ่งให้ผมคิดวนเวียนแต่เรื่องเดิมๆ

แต่เอาเถอะใกล้จะได้เวลาที่ผมต้องไปแล้วสินะ



















ผมเริ่มจากเซร่าก่อน เพราะดูจะพูดกันง่ายที่สุด และเธอเองก็อยู่ในการการปกครองของผม

แน่นอนตามที่ผมเคยบอกกับอาบิสจังใว้ ว่าผมให้สิทธิการตัดสินใจกับเซร่าว่าเธอจะเลือกทางใหน

อืม...แต่ก่อนหน้านี้ผมจะเกริ่นคำพูดกับเธอยังไงดี? เพราะเอาจริงๆผมเองก็เป็นกังวลว่าเธอจะไปกับผมใหม?

เซร่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานแถมยังมีเพื่อนและคนที่เธอรู้จักอีกมาก การไปกับผมอาจจะเป็นการเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่

ซึ่งผมเองก็ไม่สามารถรับประกันอะไรได้ว่าอนาคตผมจะพาเธอไปเจอกับอะไร ถ้าพูดแบบนี้กับเซร่าตรงๆเธอคงรู้สึกกลัวแหงๆ

ผมจึงเลือกใช้วิธีถามถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อผมว่าเธอจะใว้ใจผมได้เพียงใด?



















อืม....ผมคงใช้คำถามกำกวมไปหน่อย ลองปรับอีกนิดคิดว่าเธอคงเข้าใจได้มากขึ้น..

ช่วงเวลานี้เหมือนจะเดจาวูยังไงไม่รู้ และมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆกับยัยนี่

เหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมีเหตุการณ์แบบนี้

ยัยเบอร์5 โผล่มากลางวงที่ผมกำลังสนทนากับเซร่าอยู่

อืม...วันนี้เธอดูแปลกๆไปนะ จะบอกว่าดูสมหญิงขึ้นหรือเปล่า?



















...


...


...


...อย่างนี้นี่เอง เธอคลายเวทย์พรางตัวแล้วสินะ มิน่าเซร่าและคนอื่นๆถึงจำเธอไม่ได้

(ส่วนผมก็แค่เห็นว่าเธอติดกิ๊ปบนหัวเพิ่มเท่านั้นแหล่ะ อ้อ ใส่กางเกงขาสั้นด้วย)

แสดงว่าเธอคงจะยอมรับตัวเองได้แล้วกระมัง? ก็ดีจะได้คุยกันง่ายๆ

ผมบอกให้ยัยเบอร์5มานั่งด้วยจะได้คุยเรื่องที่ผมจะไปดาวบ้านเกิดของเธอให้เซร่าฟัง

แต่ดูเซ่ราจะยังไม่เข้าใจแฮะว่ายัยนี่จริงๆเป็นผู้หญิง ทั้งๆที่ก็อธิบายไปแล้วนะ

ไอ้ยัดความเชื่อผิดๆให้เธอกันนี่? อยู่ห้องผมก็เห็นว่าผมเก้บหนังสือประเภทใหน ยังจะคิดว่าผมชอบผู้ชายได้ไงเนี่ย?

ว่าแต่ผมบอกให้ยัยเบอร์5มานั่งใกล้ๆหมายถึงให้ลากเก้าอีกมานั่งไม่ใช่ให้มานั่งตักผมนะเฟ้ย!!























อืม...วันนี้ยัยนี่ดูแปลกไปจริงๆแฮะ แต่ช่างเถอะใว้ไปดาวบ้านเกิดเธอค่อยคุยกันยาวๆก็ได้มั้ง?


เข้าเรื่องกับเซร่า ผมอธิบายถึงความต้องการของผม ที่จะไปเยือนดาวบ้านเกิดของยัยเบอร์5

และเลือกที่จะออกไปท่องเที่ยวยังดินแดนอื่นๆต่อๆไป ซึ่งว่ากันตามตรง ผมอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว

เหตุผลน่ะหรือ? นั่นเพราะผมรู้แล้วว่าตัวเองมีหน้าที่อะไร(ผู้เฝ้าดู)และก็ควรจะทำหน้าที่นั้นๆต่อไปน่ะสิ

ผมละทิ้งหน้าที่นี้มานานพอแล้ว ก็ควรได้เวลาที่จะกลับไปทำหน้าที่แบบเดิม

แต่ติดตรงที่ ผมยังมีคนที่ผมให้สัญญาว่าจะดูแลพวกเธออยู่ซึ่ง1ในนั้นก็คือเธอ "เซร่า"

แน่นอนว่าผมไม่ได้บังคับให้เธอไปกับผมในฐานะผู้ปกครอง แต่ในฐานะ"ผู้หญิง"หรือ"คน" คนหนึ่งที่จะต้องมีชีวิตทางเดินของตัวเอง

ซึ่งหากเธออยากไปกับผม ผมก็จะดูแลเธอเหมือนปกตินั่นแหล่ะ แต่ถ้าเธอคิดว่าที่นี่ดูเหมาะกับตัวเธอและอนาคตของเธอมากกว่า ก็เป็นทางเลือกหนึ่งของเธอ

เรื่องนี้อาจจะทำให้เซร่าต้องคิดหนัก แต่จากที่อยู่ด้วยกันมา ผมเชื่อว่าเซร่าเป็นคนที่ตัดสินใจอะไรได้แน่วแน่อยู่แล้ว แม้ไม่มีผมอยู่ก็ตามที

ผมให้เวลาเซร่าได้ไตร่ตรองด้วยตัวเองสักพัก จนกว่าจะถึงสิ้นเดือนนี้ นี่แหล่ะ

ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร ผมก็ก็ยอมรับได้

ไม่รู้สิ...สำหรับเซร่าอาจจะเป็นคนที่พิเศษหน่อยที่ผมคิดว่าไปกับผมก็ดีแต่ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร50-50


ส่วนยัยเบอร์ 5 นี่ วันนี้มันยังไงกัน? เหมือนเธอมีอะไรจะบอกผม

ดังนั้น ก็เลยถือโอกาสถามระหว่างทางที่ผมจะไปหาพัลซ่า

ซึ่งเธอก็ได้บอกเรื่องที่ผมพอจะเดาได้แล้วว่าสาเหตุที่เธอแปลกๆไปในวันนี้

เธอบอกผมว่า เมื่อวาน ไอ้แสบมาหาเธอพร้อมเอามือถือของเธอที่ผมให้ลักชัวลี่ไปมาคืนด้วย

แน่นอนเธอถามถึงลักชัวลี่ แต่ไอ้แสบไม่ได้ตอบอะไร

เธอจึงมีสังหรณ์ไม่ดี เกี่ยวกับเรื่องนี้...

อืม...ไอ้แสบอีกแล้วเหรอ?










เหมือนเธอยังมีอย่างอื่นอีกที่เธอเก็บเอาใว้ยังไม่ได้บอกผม แต่ใว้ทีหลังล่ะกัน

แถมยัยเบอร์5 ก็ขอแยกตัวไปเตรียมข้าวของเพื่อเดินทางกลับดาวบ้านเกิดพอดี

แล้วยังต้องโทรกลับบ้านก่อนเพราะเธอเองก็ไม่ได้ติดต่อไปเป็นปีๆเลยตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่


เมื่อผมได้เจอกับพัลซ่า ซึ่งเป็นคนที่ผมหนักใจที่จะบอกเธอที่สุดจริงๆ

สำหรับพัลซ่าแน่นอนผมให้สัญญากับเธอแล้วว่าจะดูแลเธอ แต่ตอนนี้เป้าหมายผมเปลี่ยนไป...

ผมยินดีที่จะดูแลพวกเธอ แต่ไม่ควรจะเป็นนอกโรงเรียนนี้ เพราะผมไม่แน่ใจในความปลอดภัยสำหรับคนที่ไร้พลังแบบเธอ















...นับวัน พัลซ่ายิ่งจะเหมือนอาบิสจัง ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลย เธอก็ให้ผมใช้พลังอ่านความคิดกับเธอ

ผมรู้ว่าเธอเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ครั้นจะให้ผมอ่านความคิดเธอง่ายๆ ก็ไม่น่าจะดีเท่าใหร่ เพราะความคิดของเธอมันส่งผ่านมาถึงผมโดยไม่มีการเสแสร้งปิดบัง

ผมรับรู้ถึงความต้องการของเธอ เนื่องด้วยเธอเองก็เข้าใจถึงเส้นทางข้างหน้าของผม เธอไม่ต้องการเป็นตัวถ่วงจากความเป็นมนุษย์ธรรมดาไร้พลัง

แต่เธอก็ได้บอกผมผ่านความคิดว่า ถึงอย่างนั้น การที่เธอได้เห็นอดีตที่ผ่านมาของผม

มันก็ทำให้เธอคิดที่จะลุกขึ้นสู้จากเรื่องเลวร้ายในอดีต สักวันเธอจะก้าวข้ามความกลัวที่ฝังใจ และแก้ไขปัญหาคำสาบของเธอด้วยตัวเองให้ได้

ส่วนควอซ่าลูกสาวของเธอนั้น เธออยากให้ผม ไปพูดคุยกับเธอหากต้องการจะพาไปด้วยก็ได้เพราะ ทุกวันที่เธอเฝ้าดูลุกสาวของเธอออกมาจากห้องกาลเวลาเทียม

ลูกสาวของเธอได้เติบโตขึ้นมาก และเชื่อว่าหากไปกับผม อาจจะทำให้เธอได้มองโลกได้กว้างขึ้นกว่าเดิม..

ผมรู้สึกโล่งใจที่พัลซ่าเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป แต่ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ผมยกเลิกสัญญาที่ให้ใว้กับเธอ


จนผมไม่รู้จะตอบแทนเธออย่างไรดี?


ส่วนเรื่องควอซ่า ผมยังไม่ได้ให้คำตอบอะไร เพราะหากควอซ่าไปกับผมแล้ว....แล้วพัลซ่าล่ะ?


ผมจึงลองเข้าไปพบกับควอซ่าดูก่อนว่าเธอมีท่าทีอย่างไร?


จากคำบอกเล่าของพัลซ่าแล้ว รู้สึกว่าลูกสาวของเธอจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้นานมาก จนเธอมองว่าบางทีมันก็มากเกินไป

แม้เธอจะรู้ว่าปีศาจที่เธอสรรหามาในตอนนั้น จะมีความสามารถในการชะลอเกี่ยวกับอายุขัยและร่างกาย(แบบแมงกระพรุน)

ทำให้ควอซ่ามีอายุที่ยืนยาวมากกว่าปกติ แต่จากการคำนวนเวลาในนั้นแล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่ในนั้น กว่า140ปีแล้ว

แต่เพื่อให้ลูกสาวเธอได้แข็งแกร่ง เธอจึงไม่ได้ขัดอะไรรวมไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกก็ดูเหมือนว่า เธอเองก็จะทำใจใว้ได้นานแล้ว

พอผมฟังแบบนี้แล้วผมยิ่งคิดหนักจริงๆ


"อืม..ถึงขนาดขุดบ่อ ฝึกวิชาอยู่ใต้น้ำเลยหรือนี่?"




















ตั้งแต่คราที่ผมฝากควอซ่าให้กับไอ้แสบ ก็ดูเหมือนเธอจะพัฒนาตัวเองได้ดีมากๆ ส่วนหนึ่งก็คงต้องยกเครดิตให้มันด้วย

การฝึกวิชาด้วยสภาพแวดล้อมที่เอ้อกับกายภาพของเธอ ก็เป็นทางเลือกที่ดี

ซึ่งผลที่ได้ผมก็เห็นถึงความเติบโตของเธอมากขึ้น เห็นได้จากการฝึกทางกายภาพอย่างหนัก และพลังที่แผ่ออกมามีมากมายกว่าแต่ก่อนหลัยพันเท่าเห็นจะได้

แต่...ผมรู้สึกว่าพลังที่ควอซ่าได้มากลับหาใช่พลังที่ดีสักเท่าใรนัก เพราะพื้นฐานของพลังที่แผ่ออกมานั้น มันแสดงออกผ่านมาด้วยสีน้ำในบ่อ

มันเป็นสีดำ...นั่นคือ พลังด้านมืดที่เธอได้มาโดยไม่มีใครขัดเกลามัน

มันเหมือนพลังดิบที่ขาดการควบคุม
























เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ผมยิ่งปล่อยควอซ่าใว้ไม่ได้เลย

เธอมีออร่าความมืดจนเห็นว่าร่างเธอสีดำ ทั้งๆที่ตัวเธอจริงๆสีขาวซีดแท้ๆ

เพียงแต่ การตัดสินใจของผมมันจะส่งผลต่อแม่ลูกคู่นี้อย่างมาก ดังนั้นผมจึงต้องคิดให้ดีว่าจะพูดคุยกับเธออย่างไร?

...ผมใช้ความคิดอยู่น่าจะสักประมาณ15วินาที

ผมก็คิดว่าผมบอกความต้องการของตัวเองก่อนจะดีกว่า

เพราะใหนๆพัลซ่าก็ต้องการให้ผมถามเรื่องนี้กับลูกสาวของเธออยู่แล้ว
















แน่นอนควอซ่าตกปากรับคำโดยไม่ลังเล ซึ่งแม้จะไม่น่าแปลกใจ

แต่ผมก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ที่ได้รับคำตอบ..ไม่สิ ความรู้สึกต่อคำตอบของเธอต่างหาก

ผมลองหยั่งถามถึงเหตุผลที่เธอต้องการจะไปกับผม

ซึ่งคำตอบนั้นก็ไม่ได้ผิดคาดนัก เธอเชื่อมั่นว่าตัวเธอในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นมาก..

ใช่เธอแข็งแกร่งขึ้นมากจริงๆมองเพียงภายนอกก็ดูออก เมื่อเทียบจากการที่พบกันก่อนหน้านี้

เธอบอกผมว่า ผลจากคำสาปของแม่เธอที่ส่งผลมายังเธอ เธอสามารถพบทางแก้ได้ด้วยตัวเอง

นั่นคือการมีพลังให้มากกว่าพวกปีศาจที่จ้องจะครอบครองวิญญาณเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอสามารถฝึกฝนตัวเองจนสำเร็จได้

เธอบอกเป็นนัยๆว่านั่นคือสิ่งแม่ของเธอ(ที่เป็นมนุษย์ธรรมดา)ไม่สามารถทำได้

การซ่อนตัวเองอยู่ในห้องการเวลา และช่องว่างของมิติ กว่า100ปีของเธอ ก็คงจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า

เมื่อเธอแข็งแกร่งขึ้น เธอก็สามารถไม่ต้องกังวลถึงคำสาบที่ผูกพันให้ตัวเองอยู่กับที่แบบแม่ของเธอ

ผมว่าเธอพูดตรงไปตรงมาดีนะ














...แต่จะดีมาก หากเธอคิดถึงแม่ของเธอสักนิดว่าที่ผ่านมาแม่ของเธอรู้สึกยังไง?

และต้องผ่านอะไรมาบ้าง..บางทีมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าควอซ่าเลย แต่ไฉนลูกสาวจึงมิได้เข้าถึงแม่ของเธอเลย

ผมไม่ลืมสัญญา กับพัลซ่าที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเธอแม่ลูก

มันไม่ใช่ความผิดของควอซ่าที่เธอเป็นแบบนี้ ซึ่งความคิดของพัลซ่าที่ส่งผ่านมาถึงผมเกี่ยวกับลูกของเธอ

ผมเข้าใจถึงความพยายามอย่างหนักของควอซ่าแล้ว กว่าเธอจะหลุดพ้นสิ่งนั้นออกมาได้แม้มันจะทำให้เธอ..กลายเป็นสิ่งมีชีวิตด้านมืด

กลับกันแล้ว กลับเป็นพัลซ่าเองที่น้อยใจที่ตัวเองไม่มีความสามารถช่วยอะไรลูกสาวตัวเองได้

ซึ่งหากเธอจะถูกลูกสาวมองว่าตัวเองเป็นแบบใดเธอก็พร้อมยินดีหากลูกสาวเธอพ้นคำสาบนั้นได้

.....ผมตัดสินใจ


ตัดสินใจยื่นข้อเสนอว่า หากต้องการจะไปกับผมก็ต้องทำให้ผมล้มมือแตะพื้นได้3ครั้ง ถือว่าสอบผ่าน

เป็นข้อเสนอที่ควอซ่าเองก็ไม่ปฏิเสธแน่นอนเพราะเธอเองก็คงอยากรู้ว่าตัวเองมีพลังมากแค่ใหน

ผมบอกกับเธอว่า โลกภายนอกนั้นมันกว้างใหญ่มากกว่าที่เธอจะคาดถึง

140ปีที่ผ่านมานั้น จะเป็นตัวพิสูจน์ว่าเธอจะผจญกับ"โลกแห่งความจริง"ที่รออยู่ได้หรือไม?

















ผมไม่บอกหรอกว่ามันสูญเปล่า เพราะมันเป็นการดูถูกความพยายามของเธอ


แต่140ปีนี้เธอได้พลาดสิ่งสำคัญไป













นั่นคือเธอ เก่งเพื่อตัวเองเท่านั้น มันไม่ใช่ความเก่งที่แท้จริง

ที่ผ่านมานั้นผมได้เห็นรูปแบบ และหนทางการแสวงหาความเก่งในแบบต่างๆมากมาย

แบบที่ควอซ่าทำอยู่นั้นก็เป็นรูปแบบหนึ่งๆ

อู้วววว เริ่มสู้แล้วๆ ><

แต่แบบที่ผมทึ่งและยอมรับที่สุดนั่นคือ การแสวงหาความแข็งแกร่งเพื่อคนอื่น

แน่นอนอาจมันไม่ใช่ความแข็งแกร่งทางด้านกายภาพ

แต่มันเป็นความแข็งแกร่งทางจิตใจ...

อาจเป็นในแบบที่ผมไม่มี และไม่สามารถทำได้ผมจึงมองว่ามันคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง อาจจะนะ...

จิตใจที่แข็งแกร่งแบบพัลซ่า....แม่ของเธอนั่นแหล่ะ

















ดังนั้นอย่าถือโทษเลยนะถ้าผมจะโกงผลทดสอบนี้...














ผมสอนควอซ่าให้รู้จักความแข็งแกร่งที่นอกเหนือจากการแข็งแกร่งด้วยตัวเอง

ผมสลายพลังด้านมืดของเธอลงเมื่อเธอได้สติฟื้นขึ้นมา เธอก็คงจะคิดอะไรได้หลายๆอย่าง...

ผมทำลายห้องกาลเวลาเทียมนี้ลง เพื่อที่จะได้ให้ควอซ่าออกมาจากที่นั่น

ให้เธอได้ออกมาสู่เวลา ณ ปัจจุบัน(จริงๆผมต้องการให้เธอออกมาเห็นหน้าแม่ของเธอบ่อยๆนั่นแหล่ะ)

ผมออกไปบอกพัลซ่าถึงผลลัพธ์ ที่ได้จากการพูดคุยกับควอซ่า

พอดีผมพอจะมีข้ออ้างสำหรับตัวเองที่จะไม่พาควอซ่าไปด้วย

ผมนึกถึงศีล5ข้อที่ อาบิสจังเคยบอกผม รู้สึกจะมีข้อหนึ่งที่มันบอกว่า การพรากลูกพรากหลานเป็นบาปอะไรนี่แหล่ะ

ผมจึงคิดว่าไม่ควรพาลูกสาวเธอไปด้วย

ผมมองหน้าพัลซ่าที่เธอคงรู้สึกงงเล็กน้อย กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอกลับเข้าใจมันได้ง่ายนัก

เธอขอบคุณผมที่ได้สอนสั่งลูกสาวของเธอ แทนตัวเธอที่ไร้พลัง

ผมตอบเธอทันทีว่าไม่จริงเลย เธอได้ทำหน้าที่ของคนเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่มากๆ

ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะตัดสินใจทนแบกรับทั้งคำสาปแล้วความเจ็บปวดของลูกสาวตัวเองจนทำให้ลูกสาวมองตนเองในทางลบ

แต่พัลซ่าก็ผ่านพ้นมันมาได้ แม้ช่วงแรกเธอจะเคยสิ้นหวังกับชีวิตมาก็ตาม

แถมเธอยังยกเลยสัญญาที่ผมให้ใว้กับเธอ

ผมรู้สึกติดหนี้เธอจริงๆ ไม่รู้ว่าผมจะตอบแทนเธออย่างไร?















ผมรู้สึกประหลาดใจกับพัลซ่าที่เธอมีสิ่งที่เธอต้องการจากผม...

แต่เธอไม่พูดความต้องการนั้นออกมา ปล่อยให้คำร้องขอนั้น ถูกส่งผ่านทางพลังอ่านความคิดของผม

.....อืม...เรื่องนั้นนั่นเอง..



จริงสิ..ตอนที่ผมเจอเธอแรกๆเธอก็เคยขอร้องผมเรื่องควอซ่าและเคยเสนอเรื่องนี้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน


...แต่ทำไม..เธออยากให้เรามีความสัมพันธ์กันแบบพ่อลูกไม่ใช่หรือ?


เธอตอบผ่านความคิดเธอมาเพียงสั้นๆว่า ถ้าเป็นผม..ไม่เป็นไร

ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว.....แต่เอาจริงอ่ะ??















แต่ก่อนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงสนใจพัลซ่าในตอนแรก แต่ตอนนี้ผมได้รับรู้จากไอ้แสบเรื่องคำสาปเธอที่ส่งผลให้มันเย้ายวนผม(ปีศาจ)

แต่จากนี้ ผมเชื่อว่าไม่ใช่เพียงคำสาปที่เย้ายวนผม แต่เป็น "คุณค่า"ที่เธอมีต่างหาก



"ว่าแต่โรคกลัวผู้ชายเธอหายแล้วเหรอ?"











จบวัน

ลงเล็กน้อย

แวะมาลง*3*

แวะมาลง

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]



วันนี้เป็นวันที่มีเรื่องวุ่นวายใจมากมายแม้ผมจะเตรียมใจมาได้สักพักแล้ว

แต่เมื่อถึงเวลาที่ผมต้องเผชิญกับความจริง มันก็ยากทำใจให้สงบได้

ผมได้มาถึงดาวบ้านเกิดของยัยเบอร์5แล้ว แน่นอนผมเคยมาดาวดวงนี้

เพียงแต่ คราวนี้ผมอยู่อีกประเทศหนึ่งที่ติดกับประเทศบ้านเกิดของเธอ

ถึงจะพูดอย่างนั้น ในตอนที่ผมมายังดาวดวงนี้ครั้งแรกประเทศนี้ต่างหากเป็นประเทศแรกที่ผมมาเยือน

จากนั้นผมค่อยข้ามไปประเทศบ้านเกิดยัยเบอร์5 เพื่อทำภารกิจในตอนนั้น













เรื่องราวในอดีตเริ่มทยอยให้ผมรำลึกได้เรื่อยๆ ผมจำได้ว่า พ่อของยัยนี่ อาศัยอยู่ที่แถวๆขอบชายแดนของทั้ง2ประเทศ

แต่ก็ถือว่าอยู่ในอาณาเขตของประเทศตัวเองอยู่ คงมีเหตุอะไรบางอย่างที่ครอบครัวของเธอย้ายมาตั้งรกรากในประเทศนี้แทน

ถ้าจะเท้าความเกี่ยวกับเรื่องราวของ2ประเทศนี้มันก็ค่อนข้างยาว เอาเป็นว่า2ประเทศนี้ไม่ถูกกันก็แล้วกัน

มันจึงเป็นเรื่องแปลกหากพ่อของยัยนี่จะข้ามประเทศมาอาศัยในเขตศัตรู

แต่มาตอนนี้ผมอาจพอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว..

เมื่อผมเห็นกระสุนปืนที่ยัยเบอร์5นำออกมาจากกล่องใบเล็กๆ

"นั่นน่ะเหรอ? พ่อของเธอ"














เริ่มต้นแบบนี้อาจจะงงกัน ใหนๆก็เล่าตั้งแต่ต้นเลยล่ะกัน


หลังจากที่ผมใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนเพื่อเคลียร์งานทุกอย่างจนหมด ก็ถึงสิ้นเดือนพอดี

ผมตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพื่อออกเดินทางตามวิถีของตัวเองอีกครั้ง แน่นอนการไปเยือนดาวบ้านเกิดของยัยเบอร์5คือสิ่งแรกที่ผมจะทำ

ส่วนเซร่านั้น เธอใช้เวลาในวินาทีสุดท้าย ตัดสินใจที่จะขอตามผมไปด้วย

ผมแลดูเธอออกจะเหงาๆหน่อย แต่สายตาที่มุ่งมั่นของเธอทำให้ผมไม่พูดอะไรมากในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของเซร่าเอง

แต่ที่ผมรู้สึกแปลกกว่าก็คือ ยัยเบอร์5ต่างหาก เพราะหลายวันมานี้เธอดูมีความในใจอะไรบางอย่างแถมพูดน้อยและสงบเสงี่ยมกว่าเดิมมาก

ใช่ว่าผมจะไม่สนใจเธอนะ เพราะระหว่างเดินทางผมก็ถามยัยเบอร์5ว่ามีอะไรหรือเปล่า?

แต่เธอเลี่ยงที่จะเล่าให้ผมฟัง เอาเถอะผู้หญิง...ไม่สิ ใครๆเองก็ต้องมีเรื่องที่ไม่อยากบอกใครเหมือนกันนั่นแหล่ะ

เมื่อมาถึงดาวดวงนี้ ยัยเบอร์5กลับบอกให้ผมไปที่ประเทศข้างเคียงของประเทศบ้านเกิดเธอ

เพราะเธอได้รับการติดต่อกับครอบครัวของเธอมาว่าตอนนี้อาศัยอยู่ที่ประเทศนี้แทนแล้ว

พวกผมยืนรอให้คนในครอบครัวของยัยเบอร์5มารับ ในระหว่างนั้นผมก็ได้ลองมองดู สภาพต่างๆของประเทศนี้


ประเทศนี้เปลี่ยนไปมาก...


แม้ผมจะเคยมาที่ประเทศนี้เพื่อทำภารกิจตามที่มอริซร้องขอใว้ แต่ผมจำได้ว่าคนประเทศนี้ไม่ได้แต่ตัวแบบนี้

ทุกคนสวมชุดคลุมทั้งหมด จนทำให้พวกผมกลายเป็นจุดสนใจ

และที่สำคัญ ชุดคลุมที่คนพวกนี้สวม เป็นสี "เขียว" ทั้งหมด














ผมว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน มันย่อมต้องมีเหตุและผลของมันแน่ๆ ที่จู่ๆคนของประเทศนี้จะพร้อมใจกันแต่งชุดคลุมเขียวกันหมด

ยัยเบอร์5เสริมผมว่า มันเป็นเรื่องเล่าสมัยก่อน ตอนที่เธอยังไม่เกิด ประเทศนี้เคยมีเทพรับใช้พระเจ้าลงมาปกป้องให้ประเทศนี้พ้นภัยจากการรุกรานจากต่างประเทศ

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าต่างประเทศที่ว่านั้นก็คือประเทศบ้านเกิดของเธอเองนั่นแหล่ะ

ซึ่งเธอเองก็คงจะไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมดกระมัง..แน่นอนว่าประเทศฝั่งเธอคงไม่มีใครูดถึงเรื่องนี้กันแน่นอน ต่างจากประเทศฝั่งนี้ที่รอดจากการรุกรานเหมือนมีปาฏิหาริย์จนเป็นเรื่องเล่าสืบๆกันมา

เธอบอกว่าประเทศนี้ค่อนข้างมีกฏระเบียบยิบย่อยเยอะมาก ตอนที่เธอยังเด็ก ก็เริ่มเห็นคนในประเทศนี้สวมชุดคลุมเขียวกันแล้ว ตอนที่เธอเห็นผมครั้งแรกก็ยังมีคิดเลยว่า ผมมาจากดาวของเธอหรือเปล่า?

ถึงกระนั้นเธอที่อาศัยอยู่แถวชายแดนก็ไม่ได้คบค้ากับคนในประเทศฝั่งนี้มากนัก เพราะครอบครัวเธอเป็นทหารที่เคยสูรบกับประเทศนี้ตลอด เลยเข้าหากันยาก

ผมกับยัยเบอร์5พูดคุยรอกันอยู่สักพัก ก็มีคนในครอบครัวของเธอมารับ แต่การแต่งกายออกจะต่างกันนิดหน่อยตรงที่มีผ้าปิดหน้าด้วยซึ่งต่างจากคนทั่วๆไปในแถวนี้

ซึ่งยัยเบอร์5บอกว่า นี่คือชุดแต่งกายของผู้หญิง และแนะนำให้ผมรู้จักว่านี่คือ "พี่ชาย"ของเธอเอง


อืม...พี่ชาย...














อย่างนี้นี่เอง ถ้าจำไม่ผิด อารีสม คือชื่อพี่ชายของยัยเบอร์5สินะ


แต่เนื่องจากเจ้าตัวสับตัวกัน พี่ชายจึงสวมรอยเป็นน้องสาวคนเล็กแทน....


มีเรื่องแบบนี้ด้วย ....


อารีสม บอกว่าก่อนที่จะพูดคุยอะไรกันต่อ ให้พวกเราสวมชุดคลุมและกลับไปที่พักกันก่อน


เพราะพวกเราแม้จะเป็นคนต่างถิ่นแต่การไม่สวมชุดคลุมมันทำให้เป็นจุดสนใจ แถมตามกฏแล้วเขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงออกมาข้างนอกหากไม่จำเป็น


และโดยเฉพาะผมถึงจะสวมผ้าคลุมเขียวแต่มันเหมือนเกินไป.....อืม...หมายถึงเหมือนคำบอกเล่าของประเทศนี้สินะ?

ระหว่างทาง ผมสังเกตเห็น อารีสม(พี่ชาย) แอบหันมามองผมหลายครั้ง แม้จะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าแต่ผมก็รู้สึกได้

เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะเจ้านี่เองก็มีคลื่นพลังแบบเดียวกับผมน่ะสิ

จากจุดที่เฝ้ารอ พวกผมก็เดินเท้ามาไม่ไกลจากที่เดิมนักก็ถึงที่พัก ของครอบครัวยัยเบอร์5

จากนี้คงมีเรื่องคุยกันเยอะเลย แต่เหนือสิ่งอื่นใด เซร่าดูจะไม่คุ้นชินกับการสวมเสื้อคลุมแบบนี้สินะ?

"สงสัยคงต้องสอนเวทย์สายความเย็นให้เธอด้วยแล้วมั่ง?"

















แม้ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเกี่ยวกับพี่...ชาย สินะ? เพราะผมเคยเห็นหน้าค่าตาก่อนหน้านี้ผ่านความคิด(ฝัน)ของยัยเบอร์5

แต่พอเจอตัวจริงๆแล้ว รู้สึกจะต่างจากความทรงจำเธอไปเยอะเหมือนกัน

หรือว่าหมอนี่มันก็ใช้เวทย์แปลงกายเหมือนยัยเบอร์5ก่อนหน้านี้หรือเปล่าหว่า?? แต่ผมไม่ค่อยจะรู้สึกถึงการใช้พลังเวทย์จากตัวหมอนี่เลย

แต่จากสีหน้าเธอ...เอ๊ย หมอนี่แล้ว ดูมีเรื่องอยากจะพูดอะไรกับผมมากมายเลยเชียว




















....ผมก็ไม่รู้หรอกว่า อารีสม อยากจะถามอะไรผม แต่ผมคิดว่าผมพอจะเดาได้นะ... เกี่ยวกับเรื่องตัวตนของผม และช่วงสมัยพ่อของครอบครัวพวกเธอแน่นอน

อารีสม อาจจะเคยได้ยินหรือฟังอะไรบางอย่างมาจากพ่อของตัวเอง...

ผมเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าใหร่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เพราะที่ผ่านมา ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าการกระทำของผมในตอนนั้นมันได้ส่งผลมาถึงพวกเธอ

เพียงเพราะผมให้พลังเพื่อช่วยประคองชีวิตเฉยๆก็แค่นั้น ที่ผมทำ...

มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ไอ้แสบเคยบอกผมว่า ยัยเบอร์5มีพลังแบบเดียวกับผม จึงมีความเป็นไปได้ที่เธอจะเป็นลูกสาวหรือมีสายสัมพันธ์เดียวกัน ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้

แต่เมื่อมาคิดวิเคราะห์กับเรื่องราวที่ผ่านมา ซึ่งมันเล็กน้อยมากจนผมหลงลืมไปแล้ว ก็เป็นไปได้ที่ พวกเธอได้กำเนิดขึ้นมาโดยมีพลังที่ผมทิ้งใว้ให้เป็นตัวค้ำชู

ใช่ว่าผมจะไม่เคยถ่ายพลังให้ใครนะ แต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ย้อนเส้นทางเดิมที่ผมเคยผ่านมา ว่าลูกหลานของคนเหล่านั้นสามารถมีพลังแบบผมใหม?

แต่ผมคิดว่าผมคงจะไม่ถ่ายพลังให้ใครง่ายๆอีกแล้ว..


















แต่เอาเถอะ ในตอนนั้นผมคิดว่า การมาเจอพ่อของพวกเธอก่อนแล้วค่อยมาพูดคุยอธิบายอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเลยทีเดียวจะเป็นการดี

ซึ่งยัยเบอร์5 บอกผมว่าขอตัวไปพาพ่อของเธอมา ปล่อยให้ผมและอารีสมพูดคุยกัน

ผมจ้องมองใบหน้าที่หมอนี่ตื่นตระหนกตกใจยังกะเห็นผี เมื่อเห็นหน้าผม...อืมผมเข้าใจดี ว่าทำไม?

เพราะผมเองก็เห็นหน้าพี่ชายคนโตที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้แล้วจากความคิดของยัยเบอรื5แล้วเหมือนกัน

ให้ตายสิ นี่แหล่ะผมถึงไม่อยากใช้พลังนี้กับใครเท่าใหร่เลย มันทำให้ผมรู้เรื่องที่ไม่รู้จะดีกว่า

ว่าแต่การเห็นหน้าผมมันน่ากลัวจนถึงกับร้องไห้เลยหรือ หวังว่าคงไม่เข้าใจอะไรผิดว่าผมคือพี่ชายของพวกเธอนะ













ดูเหมือน ยัยนี่...อ่า...หมอนี่จะไม่ค่อยปลื้มผมเท่าใหร่หรือเปล่าหว่า??

แต่ช่างเถอะ ระหว่างผมรอแต่ละคน ผมก็ค่อยๆรื้อฟื้นซึมซับเรื่องราวในอดีตเรื่อยๆ

พูดกันตามตรงเลย ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ผมไปเคยไปทำอะไรกับครอบครัวพวกเธอ แต่ผมไม่ลืมภารกิจบนดาวนี้ เพราะมันเกี่ยวกับมอริซด้วย

เป็นคำร้องขอสุดท้ายที่ผมยอมทำตามก่อนที่มันจะตายในเวลาต่อมา

ไม่น่าเชื่อว่า จักวาลกว้างใหญ่ขนาดนี้ ยังจะอุตส่าห์ได้เจอลูกหลานของเจ้าทหารนี่เสียได้

แต่มานึกดีๆแล้ว ผมว่านี่ก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญกระมัง โดยเฉพาะขึ้นชื่อว่า มอริซมีเอี่ยวนี่...

เอ็งจะตามมาหลอกหลอนถึงเมื่อใหร่วะ??


















....นี่น่ะหรือ รูป3พี่น้อง....


ผมยืนพินิจรูปนี้แล้ว ก็รู้สึกได้ว่า ไอ้คนโตนี่ดูจะไม่เหมือนทั้งแม่ทั้งพ่อเลย...

ส่วนคนกลางกับคนเล็ก คงได้แม่มาบ้างสินะ? แต่ยัยเบอร์5นี่ ดูแก่นๆไม่ต่างจากปัจจุบันเท่าใหร่เลยแฮะ















ไม่นานนัก อารีสมก็เอาน้ำมาเสิร์ฟ แต่ดันเป็นกาแฟกลิ่นเหมือนกลิ่นโปรดของผมเสียได้

หมอนี่รู้ได้ไงหว่า? ว่าผมชอบกลิ่นนี้?

....สงสัยยัยเบอร์5 คงบอกพี่ตัวเองกระมัง?

เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นผมชวนอารีสมพูดคุยเรื่องทั่วๆไป พร้อมแนะนำ เซร่า พุดง่ายๆก็คือพูดไปเรื่อยนั่นแหล่ะ

ผมพูดไปเรื่อยในใจก็คิดอยู่ว่ายัยเบอร์5หายไปใหนหว่า? เมื่อใหร่เธอจะพาพ่อของเธอมา หรือว่าพ่อของเธอไม่อยากเจอผมหรือเปล่า??

ผมจึงเอ่ยปากถามเรื่องพ่อของพวกเธอ ผมจึงรู้ความจริงจากอารีสมนี่แหล่ะ ว่าพ่อของพวกเธอเสียชีวิตไปกว่า2ปีแล้ว....

และที่ยัยเบอร์5 หายไปนานเพราะเธอกำลังทำพิธีสักการะเคารพผู้ตายตามพิธีกรรมของประเทศเธออยู่...

.....นั่นแหล่ะจึงเป็นที่มาของเรื่องข้างต้น















....นี่สินะ คือความในใจที่ยัยเบอร์5เก็บเงียบมาตลอดก่อนหน้านี้

ผมเองก็อยากจะถามเธอนะว่าทำไมถึงไม่บอกผมก่อนว่าพ่อของเธอเสียชีวิตไปแล้ว

แม้อารีสมจะพูดแก้ตัวในภายหลังว่า ยัยเบอร์5เองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่สัปดาห์นี้เอง

เพราะช่วง2-3ปีที่ผ่านมาเธอไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย

(อันนี้เป็นเรื่องทางเทคนิคของเครือข่ายสื่อสารด้วย เทคโนโลยีของทางประเทศนี้ไม่สามารถติดต่อไปทางฝั่งยัยเบอร์5ได้

แต่ทางฝั่งยัยเบอร์5สามารถติดต่อกลับไปได้ แต่ถ้าเป็นประเทศบ้านเกิดเธอจะสามารถใช้เครือข่ายติดต่อกันได้ทั้ง2ฝ่าย)

ถึงกระนั้น ช่วงที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นช่วงที่ยากลำบากสำหรับเธอเช่นกัน เลยทำให้เธอไม่ได้ติดต่อกลับไปรับทราบเรื่องราวทางบ้าน

ถ้า2ปีก่อน....น่าจะตั้งแต่ช่วงหลังจากที่ความลับเรื่องตัวเธอเป็นผู้หญิงถูกเปิดเผย จนผ่านทั้งเรื่องโอเวอร์มายด์และแองเกลอฟิช...


ไม่รู้สิ....ผมคงไม่อาจคิดแทนเธอได้













ยัยเบอร์5 เธออธิบายกับผมว่าประเพณีของประเทศเธอ เมื่อผู้ดำรงตำแหน่งราชการหรือเป็นทหารก็ดี

เมื่อเสียชีวิต จะมีการสดุดีผู้ตายด้วยการนำเถ้าถ่านจากการเผาศพไปบรรจุใส่กระสุนปืนและยิงขึ้นฟ้าโดยทหารด้วยกัน..หรือคนในครอบครัว แต่หากเป็นทั้ง2อย่างจะถือว่าเป็นเกียรติยิ่ง

ก็ตามแบบแนวคิดครอบครัวทหารทั่วๆไปนั่นแหล่ะ

อารีสม...พี่ชายของเธอเก็บกระสุนนัดนี้ใว้ เพราะเธอไม่ใช่ทหาร จึงอยากให้ยัยเบอร์5เป็นคนยิงกระสุนนี้แทน

....แต่ มีเรื่องที่แปลกกว่านั้น เนื่องจากยัยเบอร์5 ได้พูดคุยกับพี่ชายเธอก่อนหน้านี้ว่า จะให้คนอื่นเป็นคนส่งพ่อเธอไปสู่สุคติแทน แต่อยากให้พี่เธอร่วมเห็นด้วยจึงพาผมมา...

เพราะผมหน้าเหมือนพี่ชายคนโตหรือ? ความฉุกละหุกเกิดขึ้นอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว อารีสมเองก็ยอมรับข้อเสนอของยัยเบอร์5 แต่พูดตามตรงผมรู้สึกได้เลยว่า อารีสมไม่พอใจแน่นอน

ออร่ามันแผ่ออกมา...