รูปของBenQ11

ระหว่างที่ผมวิ่งไปหาพัลซ่า ผมก็พลางคิดไปด้วยว่าหากเจอหน้าเธอแล้วผมจะพูดอะไรกับเธอดี?

ทักทายแบบปกติ? หรือถามเธอตรงๆเลย?

หากเป็นคนอื่นผมคงไม่คิดมากแบบนี้ สำหรับพัลซ่าจะเรียกว่าผมแคร์เธอมากกว่าคนอื่นก็เป็นได้นะ














เมื่อถึงชั้นของไอ้แสบ ระหว่างทางผมก็เห็น เบลคออกมาจากห้องของอโลนพอดี(เป็นทางผ่าน)


แต่โทษทีนะตอนนี้ผมไม่ว่างจริงๆ แต่ก็รับรู้ข้อความที่เบลคบอกแล้ว วันหลังล่ะกัน



"ก่อนหน้านี้แร่เบลคของเอ็งกวนตีนข้าใว้มากเลยนะ"














อา..เคยเป็นกันใหม? เวลาที่เราต้องการจะทำอะไรอย่างเร่งรีบหรือมีอะไรสำคัญๆที่ต้องทำจะต้องมีอะไรขัดขวางเสมอ

แต่ยกเว้นให้กับ อาบิสจังนะครับเหอๆๆ ผมอยากขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลเซร่าให้ แต่ตอนนี้ขอไปหาพัลซ่าก่อนนะครับเหอๆๆ

อีก3หัวเลี้ยวก็จะถึงห้องกาลเวลาเทียม ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรกับพัลซ่าดี


แต่ก็มีคิดๆใว้ในใจแล้วว่าจะเริ่มจากสบายดีใหม? ทานเข้าหรือยัง? ทำอะไรอยู่?


ทันใดผมกลับเจอกับคนที่ผมอยากเจอก่อนที่ผมจะทันตั้งตัวตรงทางเลี้ยวพอดี














พัลซ่าที่วิ่งสวนมาชนผมระหว่างทาง เหมือนเธอเองก็เร่งรีบอยู่เหมือนกัน


โชคดีที่คว้าตัวได้ทัน และได้รู้ว่าเธอเองก็เร่งรีบวิ่งมาเพื่อพบผมเหมือนกัน


ใจเราช่างตรงกันเสียจริง













เมื่อผ่านพ้นเหตุการฉับพลันไป ผมก็ดันลืมคำพูดที่เตรียมจะคุยกันเธอ...

ผมมองหน้าพัลซ่าด้วยความอ้ำอึ้ง สักพักพัลซ่าก็บอกให้ผมใช้พลังอ่านความคิดกับเธอ

เพราะเธอเองก็ไม่อาจจะบอกเล่าเรื่องราวความรู้สึกของเธอเป็นคำพูดได้เหมือนกัน

เหมือนเธอจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่? นั่นคือพลังความสามารถของเธอหรือ? เมื่อคราวก่อนก็เหมือนเธอจะใช้กับผมมาแล้วสินะ?


แต่ช่างเถอะ ผมใช้พลังอ่านความคิดกับเธอโดยตรงจะดีกว่าในเมื่อเธอเองก็อนุญาตให้ผมทำแบบนั้น













......ผมไม่อยากจะเล่าเรื่องราวอะไรมากมายนัก เกี่ยวกับความคิดและความรู้สึกที่ผ่านมาของเธอ


แต่ขอสรุปง่ายๆสั้นๆละกัน

พัลซ่าเธอใช้เวลาว่างจากการพักผ่อน ศึกษาหนังสือธรรมมะที่ได้จากฮิโซกะ ทำให้เธอเข้าใจถึงสัจธรรมความเชื่อบางอย่าง

เธอมองว่า สิ่งที่เธอประสบพบเจอนั้นคงจะเป็น บททดสอบชีวิตของเธอก็เป็นได้ เมื่อคิดเช่นนี้มันก็ทำให้ใจเธอสงบลงได้มาก

แม้ลูกสาวของเธอนับวันจะยิ่งห่างไกล แต่เพียงแค่ได้เห็นการเติบโตของลูกสาวเธอในทางที่ดี

แม้เธอจะถูกลูกสาวตัวเองเกลียดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องเกลียดลูกสาวตัวเองกลับด้วย

พลังของมารฝันก่อนหน้านี้ช่างหอมหวานเสียจนเธอพร่ำเพ้ออยู่พักใหญ่ แต่เมื่อเธอหันมามองความเป็นจริงที่ตรงข้ามกันสิ้นเชิงแล้ว

มันทำให้เธอรู้สึกได้ว่า ความสุขความทุกข์ล้วนเป็นสิ่งที่เธอคิดสร้างขึ้นเอง....

ช่างเถอะเรื่องพวกนี้มันเป็นความเชื่อส่วนบุคคลแต่ขอแค่มันทำให้เธอมีกำลังใจจะสู้ชีวิตต่อไปก็เพียงพอแล้ว

ผมมองดูสายตาที่หนักแน่นกว่าทุกคราที่ผ่านมา

กาลเวลาและประสบการณ์มันทำให้คนเราเข้มแข็งได้จริงๆหากรู้จักเรียนรู้มันหาใช่เพียงเก็บมาแบกใว้


ดังนั้นสิ่งที่ผมจะพูดกับเธอจึงมีเพียงสิ่งเดียว...




วันนี้ช่างเป็นวันที่แสนยาวนานและครบรสเสียจริง.....










จบวัน

ละ แล้ว ควอซ่าอ่าาาาา จะเปนไงต่อไป รออ่านๆๆๆ

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







หลังจากวันที่กลับมาจากภาระกิจ ในคืนนั้นผมได้พูดคุยปรึกษาเรื่องต่างๆกับอิบิสจัง จนตกผลึกความคิดของผมในระดับหนึ่ง

แต่กระนั้นอาบิสจังก็แนะนำให้ผมพักผ่อนจิตใจก่อนที่ผมจะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไปในวันข้างหน้า


 ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นวันหยุดปิดเทอมพอดี

ผมจึงถือโอกาสชวนสาวๆไปเที่ยวดาวใกล้ๆเพื่อหลีกหนีบรรยากาศเดิมๆ

แต่เนื่องจากยัยเบอร์5 กับลักชัวรี่ ต้องพักฟื้น ส่วนสาวๆคนอื่นๆก็ติดหน้าที่ตรวจข้อสอบ

ผมจึงไปกับเซร่าเพียง2คน จริงๆผมเองก็ฝากเซร่าโทรชวนไอ้อันดับ1ด้วยนะ แต่เห็นเซร่าบอกว่าบาดเจ็บจากการทำภารกิจอยู่(เจ็บก่อนวันชวน1วัน) น่าเสียดายจริงที่ไม่ได้เจอเหอๆๆๆ

แม้ผมกับเซร่าจะไปตะลอนท่องเที่ยวเพียง7วัน แต่ก็ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาเยอะเหมือนกัน

...ผมเองก็เพิ่งรู้ว่า เซร่าเป็นคนที่ชอบเที่ยวทะเลมาก เพราะที่ดาวบ้านเกิดเธอไม่มีทะเล 


ผมมองดูเธอนอนแสบผิวจากการโดนแดดเผายังดีที่ผมมีโลชั่นสูตรเย็นอยู่ แนะนำเลยสำหรับใครที่ผิวไม่ทนแดดน่ะ












วันนี้ผมเริ่มแวะเวียนเคลียร์เรื่องต่างๆที่ค้างคาให้หมด ก่อนที่ผมจะตัดสินใจในวันข้างหน้า


1ในนั้น ผมซื้อของฝากไปให้ อันดับ4ที่ เคยช่วยเหลือผมในหลายๆเรื่อง

ก็หวังว่าเธอจะชอบนะ เพราะผมแอบเห็น สติ๊กเกอร์ที่เธอชอบใช้บนมือถือของเธอ

















ผมแวะไปหาอาบิสจังเพื่อเอาเสื้อไปฝากเธอ   จริงๆชุดนี้เป็นของพรีเมี่ยมที่ได้จากการ์ตูนที่ผมสั่งซื้อ ก่อนที่ผมจะไปทำภารกิจจับตัวมารฝัน(ไม่สำเร็จ)

ซึ่งเซร่าเป็นคนรับของในระหว่างที่ผมไม่อยู่ แน่นอนชุดนี้อาบิสจังก็เห็นแล้ว(เพราะเธอดูแลเซร่าแทนผม) เซร่าบอกผมว่าดูอาบิสเองก็สนใจชุดนี้

ตอนแรกผมคิดจะหาชุดดีๆสวยๆมีราคามาให้เธอมากกว่าของแถมจากการ์ตูน  แต่ช่างเถอะของที่ชอบอาจไม่ใช่ของดีมีราคาเสมอไป

แถมชุดนี้ตอนแรกผมตั้งใจจะให้ยัยเบอร์5  แต่ดูจากไซส์แล้ว ก็ยกให้อาบิสจังเลยล่ะกัน....

อืม..ถึงแม้ผมจำเป็นต้องให้ทั้งชุดเซตแก่อาบิสจังก็เถอะ


แต่ด้วยความเป็นอาบิสจังดูเธอจะเป็นคนที่เข้าใจผมมากจริงๆ เธอรู้ว่าผมต้องการอะไรจากชุดชุดเซตนี้เหอๆๆๆ

ผมแวะเวียนไปหลายที่จะเริ่มเย็นแล้ว...ก็คงได้เวลาไปหาคนที่ จำเป็นต้องไปหาแล้วสินะ...


ใช่แล้ว คนที่ผมเคยสัญญาแลกเปลี่ยนการช่วยเหลือเมื่อคราวภาระกิจมารฝัน "อโลน" นั่นเอง


เธอคงใช้พลังของเธอจับตาดูผมตั้งแต่คราก่อน...หรือจะเฝ้ามองผมอยู่นานแล้วก็ไม่อาจรู้ได้ 


แต่ที่แน่ๆเธอมีความสามารถที่จะมองเห็นสิ่งต่างๆภายนอกได้อยู่แล้ว แค่เธอยังได้แค่มองดูอย่างเดียว


เธอพูดแนวๆบ่นตัดพ้อ ที่ผมไม่มาหาเธอเมื่อหลายวันก่อนทั้งๆที่เธอสั่งให้เบลคมาเรียก 

แถมยังหนีไปเที่ยวที่อื่นอีกหลายวัน

ผมก็ไม่มีอะไรแก้ตัวนะ เพราะยังไงผมก็ไม่สามารถนำตัวเธอออกจากห้องนี้ได้อยู่แล้วหากเธอรู้ว่าผมจะชวนสาวๆไปเที่ยวข้างนอกโรงเรียน

ผมรู้ด้วยตัวเองแล้วว่าพลังของอโลนมันมีมากมายมหาศาลเกินไปที่ผมจะต้านรับได้

แม้แต่เบลคกับไอ้แสบยังต้องระวังก็คิดดูล่ะกัน

และห้องนี้ก็คอยดูดซับพลังของเธอไปใช้เป็นพลังงานในโรงเรียนนี้

ผมขอโทษเธอพร้อม รับปากว่าจะให้ทำอะไรก็ได้ 


ยกเว้นนำเธอออกไปจากห้อง(ด้วยเหตุผลข้างต้น)ซึ่งเป็นข้อเรียกร้องที่ผมเคยตกลงกับเธอแล้วว้าจะไม่พาเธอออกไป


เธอจึงยื่นวิธีที่จะไม่ให้เธอไม่ต้องออกไปจากห้อง โดยเธอใช้"ร่างแยก"ของตัวเธอออกไปแทน















การทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเริ่มรู้สึกถึงความน่ากลัวของพลังที่เธอมี...


พลังDark matter กับ Dark energy มันมีความสามารถไปถึงขนาดใหนกัน?


แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ร่างกายผมเองก็ใช่ว่าจะเหมือนปกติทั่วไปไปเหอๆๆ

เธอบอกผมว่าร่างแยกนี้ไร้ซึ่งพลังใดๆ และสัญญาว่าจะไม่ขออะไรมากไปกว่าการออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง

....เอาเถอะ ใหนๆก็ใหนๆแล้ว คิดเสียว่าเป็นการตอบแทนครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน

บางทีผมก็เริ่มโผล่นิสัยเสียเรื่องใจอ่อนกับคนร้จักอีกแล้วนะนี่..

ผมแอบพาเธออกมาได้โดยง่ายว่าแต่จะไปใหนล่ะ?

แล้วเชื่อใหม? ว่าอโลนอยากไปที่เนินนั่น(อีกแล้วเรอะ?)

แต่ครานี้ผมพาเธอไปอยู่บนคานสูงแทน เพราะจะได้หลบสายตาของคนอื่นๆ















ตอนแรกผมก็กังวลว่าไอ้แสบมันจะเห็นหรือเปล่า? เพราะไอ้หมอนี่ก็ชอบสอดแนมผม แต่อโลนบอกผมว่าไม่ต้องห่วง 

เพราะวันนี้ไอ้แสบไม่ว่างมาดูผม ถ้าไอ้แสบมันมาดูเมื่อใหร่เธอจะแอบเข้าไปอยู่ในผ้าคลุมผมเอง


อืม...พลังแบบนี้มันน่ากลัวจริงๆ 

ผมพูดคุยกับอโลนในหลายๆเรื่อง 

แต่ขอบอกอีกหนว่า การคุยกับอโลนนั้นจะต้องเป็นการพูดคุยที่เกิดการแลกเปลี่ยนคำถามเสมอ

แน่นอนว่ามีหลากหลายคำถามที่ใจหนึ่งก็อยากจะถาม อีกใจก็ไม่อยากถาม เพราะเกรงว่าเรื่องมันจะยาว

ประเด็นหลักๆเท่าที่สรุปได้จากการพูดคุยแบบแลกเปลี่ยนคำถามกับเธอนั้น ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากมายส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมในอดีตที่ผ่านๆมาที่ต้องการ การขยายความ

ซึ่งผมก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอจะสนใจเรื่องของผมไปทำไม?แต่ที่แน่ๆดูเธอจะใช้พลังของเธอย้อนดูภูมิหลังผมไม่น้อยเลย

ส่วนผมก็ถามเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอที่ผ่านๆมาเช่นกัน  แต่ดูเธอจะบอกแค่ว่าจำไม่ได้...ซึ่งนี่แหล่ะคือสิ่งที่ผมไม่อยากเค้นถามเธอต่อ หากเธอไม่ต้องการจะบอกผมก็คงไม่ฝืน

และเธอก็ไม่บอกอะไรแม้กระทั่งเรื่อง มอริซสามีของเธอที่ล่วงลับไปก่อนหน้านี้ 

รู้เพียงแค่ อาหารที่ชอบ ดนตรีที่ฟัง กับการ์ตูนในดวงใจ ก็น่าแปลกที่ดูเธอจะมีรสนิยมเดียวกับผมตลอด ไม่รู้ว่าตอบเอาใจผมหรือเปล่า??


ดังนั้นการพูดคุยกันครานี้จึงไม่มีอะไรแปลกใหม่หรือน่าสนใจนัก จวบกระทั่งเธอได้ถามคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะถาม














ในตอนนั้นผมไม่ได้ฉุกใจคิดกับคำถามของอโลน เพราะก่อนหน้านี้เธอถามคำถามผมในแนวอยากให้ขยายความว่าเหตุใดผมจึงตัดสินใจทำในเรื่องต่างๆที่ผ่านมา

บอกตามตรงว่าบางเรื่องผมก็ลืมไปแล้วว่าผมทำอะไรและเหตุใดจึงเลือกตัดสินใจในเหตุการณ์นั้นๆ 

ส่วนเรื่องของฮิโซกะ(อาบิสจัง)ผมก็ตอบไปตามปกติถึงที่มาของเธอ ซึ่งก็น่าจะเป็นเรื่องที่อโลนคงรู้อยู่แล้วเพราะพลังมองอดีตของเธอ

เข้าเพลาโพล้เพล้ อากาศก็เริ่มเย็น น่าจะได้เวลากลับแล้วกระมัง....

เพียงแต่ผมมีคำถามๆหนึ่งที่ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเธอ แต่แค่อยากรู้ว่ามันจริงหรือเปล่า?

...ผมว่าผมพอใจกับคำตอบล่ะนะ....











 










ผมไม่แปลกใจเท่าใหร่หากความจริงจะเป็นอย่างนั้น ซึ่งผมก็มีคิดๆอยู่นานแล้วเพียงแต่อย่างที่บอกไป ผมไม่อยากจะไปยุ่งอะไรเกี่ยวกับไอ้บ้านั่นอยู่แล้วล่ะ

มันไม่มีใครหรอกที่มาพัวพันกับมอริซโดยที่ไม่ผลประโยชน์อะไรในการคาดคำนวนของมัน แถมยิ่งอโลนที่จู่ๆก็มาเป็นภรรยาของมอริซได้แถมมันยังดันตายเพราะเธออีก

ผมเชื่อว่ามอริซตายเพราะอโลนจริง แต่ผมดูอโลนจะไม่เคยมองหรืออาลัยอะไรกับสามีตัวเองเลย

แม้แต่น้องๆของมอริซเองก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอ ขนาดไอ้แสบยังเจอดีจนไม่กล้ายุ่งอีกก็คิดดูล่ะกัน

เท่านี้ผมก็ตัดสินใจอนาคตข้างหน้าได้ง่ายขึ้นแล้วสินะ

ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน เป็นคำพูดที่อาบิสจังมักจะพูดบ่อยๆ เมื่อมีเหตุการณ์อะไรที่คาดไม่ถึง


ผมบอกอโลน โดยไม่หันไปมองเธอว่า ไม่ว่าเธอคิดอะไรอยู่ บอกได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันสมหวังหรอก ถ้าเธอหวังพึ่งมอริซ

เธออาจจะเคยใช้พลังของเธอมองดูความสำเร็จของมอริซที่ผ่านมาหรือ การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของใครก็ตามที่ทำกับมัน...

ไม่นานเธอก็จะเข้าใจเอง บางทีการมองเห็นจากพลังของเธอก็เป็น1ในการคำนวนของมันมานานแล้วก็ได้ 

ดูอโลนจะจริงจังกับเรื่องของผมมากไป...หรือเปล่า?


..เอาเถอะ.. ไม่ว่ายังไงอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด ผมเองก็เตรียมทำใจใว้แต่แรกอยู่แล้วว่า ตัวเองได้โดดเข้ามาสู่วังวนของมอริซ

เพียงแต่อนาคตข้างหน้าจะเจอสิ่งใดผมก็ไม่อาจรู้ได้

ผมทำได้เพียงบอกให้อโลน ใจเย็นลงและหดตัวกลับเข้ามาในผ้าคลุม ผมจะได้พอเธอกลับสู่ห้องกาลเวลา...















ผมไม่อยากจะคาดเดาว่า อโลนต้องการอะไร?....

เหตุใดจึงยอมเป็นภรรยาของมอริซ?  เหตุใดมอริซจึงตายเพราะเธอ?

ผมไม่อยากคิดอะไรแผลงๆจริงๆ ผมรู้สึกแค่ว่า อโลนที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมผม เธอกอดผมแน่นแต่ไม่พูดจาอะไร(แหงล่ะ)

แต่ก่อนที่ผมจะถึงห้องกาลเวลา ผมก็บังเอิญเจอกับอาบิสจังพอดี อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้?















มันทำให้ผมพลันนึกถึง ตอนที่อโลนถามถึง อาบิสจัง 


และถ้าจำไม่ผิด อาบิสจังเองก็ไม่เคยเจอ อโลนเลยสักครั้ง แม้อาบิสจังจะเคยพูดว่า มอริซมีภรรยา(อโลน)

เป็นความแปลกบังเอิญหรือเปล่าอันนี้ก็สุดจะคาด 

แต่ทันใดนั้น อโลนก็ทำในสิ่งที่ผมไม่ทันระวัง

ผมไม่รู้ว่า สิ่งที่อโลนทำนั้น มีเหตุผลอันใด?

แต่จู่ๆเธอก็โพล่งออกมาจากผ้าคลุมก็ ทำให้ผมตระหนักใจไม่น้อย เพราะแถวนี้ ใกล้คนพลุกพล่าน

และใกล้ไอ้2พี่น้องด้วยหากมันรู้ว่าผมพาอโลนออกมาคงเป็นเรื่องแน่แท้

ถึงผมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่อโลนทำ แต่ก็ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรง.....






กระมัง?



















ยังดีนะที่เจอกับอาบิสจัง แต่ก็นั่นแหล่ะหากไม่ใช่อาบิสจัง อโลนคงไม่ออกมา

...คิดมากไปก็ป่วยการ ใหนๆก็จะถึงห้องแล้ว ผมว่าผมควรจะปล่อยผ่านเรื่องนี้จะดีกว่า


เหมือน อาบิสจัง พอจะเดาได้ว่าผมมากับใคร? อาบิสจังก็เลี่ยงขอตัวไปทำงานของเธอต่อโดยไม่คิดถามถึงอโลนเลยแม้แต่คำเดียว

แล้วปล่อยให้ผมพาอโลนผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

...ผู้หญิงอย่างอาบิสจังนี่ ช่างดีและน่ากลัวจริงๆในหลายๆความหมายนะ...












เมื่อใกล้ถึงห้องกาลเวลา อันเป็นที่พักพิง(หรือกรง สำหรับอโลน)

ผมรู้สึกได้ถึง อาการร้อนรน ของอโลน แม้เธอจะไม่พูดตรงๆว่ายังไม่อยากกลับ แต่นี่ก็คงเป็นวิธีการถ่วงเวลาในแบบของเธอกระมัง

แน่นอน ผมทำเป็นหูทวนลมไปแม้จะดูใจร้ายกับเธอ แต่ผมก็ถือว่าผมได้แลกเปลี่ยนตามสัญญากับอโลนแล้ว ซึ่งนับว่าผมคงปิดเรื่องของอโลนได้

หลายคำพูดของเธอระหว่างทาง ยิ่งสะท้อนความรู้สึกนึกคิดของเธอ

ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเธอมองดูอดีตผมมาแบบใด เธอใคร่รู้เรื่องราวใดในตัวผม

แต่ที่รู้แน่ๆคือ พลังของเธอเห็นแต่สิ่งที่เห็นโดยภายนอก ไม่เหมือนพลังอ่านความคิดแบบผมที่รับรู้ถึงมุมมองความรู้สึกของคนๆนั้น

แต่ก็น่าจะดีกว่ากว่า พลังของพัลซ่า ที่มองเห็นอดีตเฉพาะคนที่ตนใช้วิญาณตัวเองสัมผัส

ถึงกระนั้นพลังDark matter และ Dark energy คงไม่ได้มีเพียงนี้

นี่อาจจะเป็นช่องว่างที่ผมรู้ตัวเองอัตโนมัติว่าไม่ควรเข้าใกล้อโลนมากไปกว่านี้อีก












มาคิดๆดูอีกที อโลนก็ดูน่าสงสารเหมือนกัน...

ดูเธอจะโดดเดี่ยวจริงๆตามชื่อของเธอ ในสายตาของผม แต่จะให้คิดแทนเธอก็กระไรอยู่

ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมาอโลนไปทำอะไรมา จนมีความเป็นอยู่จนถึงปัจจุบันนี้

(แล้วก็เป็นความต้องการของผมเองที่ไม่ต้องการจะรับรู้ หากอโลนไม่ต้องการบอก)


....อา...นิสัยใจอ่อนของผมเริ่มจะทำงานแล้วแฮะ เป็นข้อเสียของผมที่น่ารำคาญใจจริง














ผมพาอโลนไปส่งถึงที่ และรีบออกจากห้องไปในทันที

ซึ่งผมก็หวังในใจว่า ต่อไปเธออาจจะได้คนดีๆคอยดูแล

...จะเป็นเบลคก็ดีนะ หมอนี่เวลามันจริงจังทำอะไรก็ดูมุ่งมั่นดี แม้บางทีมันจะดูเพรียบพร้อมเกินชายไปหน่อย

ยังจำในใบสั่งเสียของมอริซได้ใหม? ที่ฝากผมดูแลเมียมัน ซึ่งผมก็ได้ทำหน้าที่จนถึงเวลาแล้ว ก็นับว่าไม่ติดค้างอะไรกับเรื่องนี้...

บ่ะๆๆๆ พลังอโลนนี่ น่าสนใจมากกก ><

ยังเหลืออีก2เรื่อง เรื่องยกโรงเรียนให้ผม ผมตัดสินใจเรื่องนี้เรื่องแรกตั้งแต่กลับมาจากภารกิจมารฝันแล้ว

ก็คืนที่คุยกับอาบิสจังนั่นแหล่ะ ผมบอกต่ออาบิสจังแล้วว่าผมจะไม่รับโรงเรียนนี้เพราะเอาเข้าจริงผมไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรกับที่นี่เลยสักนิด

แต่ก็อดขอบคุณที่แห่งนี้ไม่ได้ ที่ทำให้ผมได้เจออาบิสจังและคนอื่นๆ รวมไปถึงคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ...

ส่วนเรื่องเซร่านั้น....ผมคิดว่าน่าจะให้เธอเป็นคนเลือกเอง

ในขณะที่ผมคิดวนเวียนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา คนคุ้นเคยที่สวมชุดคลุมก็เข้ามาหาผม

ผมหมายถึงลักชัวลี่น่ะ..




เธอได้รับคำสั่งจากไอ้แสบให้มาบอกผมว่า ยัยเบอร์5 ลุกจากเตียงได้แล้ว ผมจะไปดูเธอใหม?

แน่นอนผมตอบรับคำชวน















นึกๆแล้วนานแค่ใหนแล้วนะ ที่ผมไม่ได้เดินเข้าไอ้ที่เรียกว่าโรงพยาบาล

ผมเจอไอ้แสบยืนรอผมอยู่ มันบอกผมว่าการรักษายัยเบอร์5เป็นไปได้ด้วยดี เธอปลอดภัยแน่นอนแล้ว

ประสาทแขนก็เชื่อมกับแขนเทียมเรียบร้อยดีทำกายภาพไม่นานก็ใช้ได้ปกติ แล้วค่อยใส่ผิวหนังเทียมทีหลัง




แต่....


ผมพอจะเข้าใจเรื่องที่ไอ้แสบอยากจะพูด ถึงมันจะพูดเปรียบเปรย



"แก้วที่มันร้าวต่อยังไงก็เป็นรอย สิ่งที่จะทำได้คือทุบให้ละเอียดแล้วค่อยหลอมแก้วขึ้นมาใหม่ แม้จะใสปิ๊งแต่ก็ไม่ใช่แก้วใบเดิมที่เราคุ้นเคยมือหรือชินรอยบิ่น"
















ก่อนไอ้แสบจะขอลงไปรอผมข้างล่าง มันก็บอกผมทิ้งท้ายก่อนที่ผมจะเดินไปหายัยเบอร์5ว่า



"คงรู้นะว่าควรทำอย่างไรกับอนาคตเด็กคนนี้"


ไอ้แสบเลือกที่จะใส่แขนเทียมให้ยัยเบอร์5ที่เป็นอะไหล่เทคโนโลยี แต่ไม่ใส่อะไหล่อื่นทดแทนอย่างประสาทตาเทียม(ไม่รู้มีหรือเปล่า?)

ด้วยหตุผลที่ บริเวณสมองเป็นส่วนละเอียดอ่อน และด้วยคำเปรียบเปรยข้างต้น ผมว่าผมเคลียร์กับความหมายของไอ้แสบนะ



...ผมค่อนข้างเครียดกับสภาพของยัยเบอร์5 แต่ผมคิดว่ายังไม่ควรพูดอะไรตัดกำลังใจเธอ

ผมเลือกที่จะพูดในเรื่องทั่วๆไปกับเธอก่อน






"ดอก oblivion ดมแล้วคลายเจ็บปวดก็จริง แต่สูดมากระวังติดนะ"

(*ดอกoblivion คุณสมบัติคล้ายฝิ่นแต่กลิ่นหอมเหมือนเมนทอล คิดไม่ออกเอายาดมโป๊ยเซียนแถบฟ้ามาดมดู)

เมื่อได้เห็นยัยเบอร์5.....ปลอดภัยมันก็น่าโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แถมได้เวลาพักผ่อนแล้วของเธอผมจึงขอตัวออกมาก่อน

เมื่อผมลงมาที่ด้านล่าง ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าลักชัวลี่หายไป

ใช่..ยังมีเรื่องของลักชัวลี่ ที่ผมยังต้องคุยกับไอ้แสบ


เกี่ยวกับสถานภาพของเธอในอนาคต ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้ว...เพียงแต่มันไม่สวยนัก

ผมจึงอยากได้คำอธิบายหรือวิธีหาทางออกกับเรื่องนี้จากไอ้แสบ



"มีอะไรจะพูดใหม?"

















.....คำตอบของมันช่างปลุกยั่วอารมณ์ผมยิ่งนัก.....


เอาเถอะ ดึกมากแล้ว แถมเซร่ายังนอนแสบตัวอยู่ในห้อง


พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน วันนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน....

















จบวัน

โถ TAT

หลังจากเกิดบิ๊กแบงค์แล้ว ตัวผมก็จะก่ออนูจนเป็นก้อนเซล แต่ตอนนั้นยังไม่มีความคิดเหมือนดาวที่เป็นก้อนเนื้อ ลอยไปในอวกาศหลายพันล้านปี จนเมื่อจักวาลเริ่มมีการเผาใหม้ของดาวฤกษ์พูดง่ายๆก็คือมีพระอาทิตย์ สภาพแวดล้อมที่มีอุณหภูมิ และรังสีที่ดาวฤกษ์ต่างๆแผ่ออกมา

ทำให้ตัวผมเข้าสู่วิวัฒนาการต่อไปกลายเป็นก้อนดาวที่ดูดรับรังสีและแสงเป็นอาหาร

วันเวลาผ่านไป ผมก็เข้าสู่ดาวที่มีชีวิตมีการตอบสนองต่อสิ่งที่รับเข้ามาและกลายเป็นตัวเขมือบดาวเนื่องจากการวิวัฒนาการจึงต้องรับสารอาหารต่างๆเข้ามาใหม่ นอกจากการสูดรังสีกับแสงจากดาวฤกษ์


นานวันเข้าทำให้ผมมีพลังงานมากพอและกลายเป็นดาวฤกษ์เกิดใหม่และมีดาวบริวารอยู่53ดวง

ด้วยการที่กลายเป็นดาวฤกษ์และเคยกัดกินดาวอื่นๆที่เข้ามาใกล้ ทำให้เกิดปฏิกริยาหล่อหลอมจนได้คุณสมบัติของสิ่งมีชีวิตพื้นฐาน

และตามหลักการดาวฤกษ์ทั่วไปที่จะมีการขยายตัวเมื่อใกล้หมดอายุทำให้ผมกลืนดาวบริวารไป13ดวงและเกิดซุปเปอร์โนวาสลายพลังงานตัวเอง จนกลายเป็นดาวแคระ



แต่ภายในดาวแคระได้หลงเหลือส่วนที่เป็นร่างกายที่ถูกอัดแน่นด้วยกายเนื้อ หากใครเคยศึกษาเรื่องหลุมดำจะมีทฤษฏีว่าดวงอาทิตย์เราก่อนที่จะเกิดซุปเปอร์โนว่า มันจะหดตัวจนมีขนาดเท่าลูกแตงโมแต่มวลยังเท่าเดิม ผมได้ร่างเนื้อมาในตอนนั้น


และอยู่ในฐานะสิ่งมีชีวิตแต่ก็ยังไม่มีสมอง เคลื่อนที่ตามสัญชาตญานและร่างกายในตอนนั้นจะอยู่ในรูปคล้ายๆงูเลื้อยไปมาท่ามกลางอวกาศ


ต่อมาก็เริ่มมีขาคล้ายเขี้ยวเหมือนกิ้งกือใช้ในการเกี่ยวยึดและเปลี่ยนมาเป็นตะปุ่มเหมือนปลาหมึกเพื่อให้เกาะจับได้ง่ายขึ้น


จนสุดท้ายกลายมาเป็นตีนตุ๊กแกและเป็นครั้งแรกที่ผมมีนิ้ว

ช่วงที่ผมมีวิวัฒนาการมากที่สุดก็คือ ช่วงที่ผมไปถึงจุดกระทบของจักรวาล จุดกระทบจักรวาลคืออะไร?

มันคือจุดที่จักรวาลทั้ง2เกิดการชนกัน(หรือเรียกแบบง่ายๆก็คือโลกคู่ขนาน)ตามทฤษฏีจักรวาลมีการตั้งสมมุติฐานใว้3อย่างคือจักรวาลแบน จักรวาลกลม และจักวาลวงรี

ผมอนุมานว่าจักรวาลที่เราอยู่เป็นทรงแบน ดังนั้นเมื่อมีจักวาลข้างๆมากระทบจึงทำให้เกิดทฤษฏีเดินทางผ่านโลกคู่ขนาน ยกตัวอย่างให้ท่านลองเอากระดาษA42แผ่นมาวางให้ขนานห่างกันเล็กน้อย จับขอบด้านใดด้านหนึ่งแล้วสะบัด จะเห็นว่าผิวกระดาษจะมีการชนกันเป็นช่วงๆ(เข้าใจใหมหว่า?)


ผมไปอยู่ตรงจุดกระทบนั้นแหล่ะครับ


แต่ก่อนอื่นเราต้องทำความเข้าใจก่อนว่า จักรวาลนั้นมีมวลนะครับมันจึงทำให้แกแลคซี่คงรูป เมื่อเกิดการสะบัดของจักรวาล ก็เหมือนเอามวลของจักรวาลมาฟาดกัน

ผมจึงเรียกส่วนนั้นว่า "แส้จักรวาล"(อธิบายด้วยการพิมพ์อาจจะไม่เห็นภาพถ้าไม่เข้าใจตรงใหนก็ถามมาได้จะอธิบายอะครับ)


จากการกระทบของจักรวาลทำให้ผมถูกบดตายอยู่ในนั้นเป็นล้านๆครั้ง หลายแสนปีออกมาไม่ได้
และจากกฏการมีอยู่ของผมผมจะตายแล้วฟื้นอยู่อย่างนั้นตลอด

ทำให้ผมวิวัฒนาการร่างกายตัวเองจากรูปทรงสัตว์เลื้อยคลานตัวยาว กลายเป็นสิ่งมีชีวิตอ่อนนุ่มยืดหยุ่นลำตัวสั้นเพื่อให้คงทนในสภาพนั้นได้รวมไปถึงพลังการฟื้นตัวทำให้ตายยากขึ้น

แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดออกมาได้ จนร่างการที่เคยมีแต่สัญชาตญาน ก็เรื่มมีการพัฒนาสมองรู้จักหลบหลีกหาจุดที่มีการกระทบน้อยที่สุด เรื่มมีระบบสูปฉีดร่างกายเพื่อให้เคลื่อนที่ช้าบ้างเร็วบ้างและเริ่มมีลูกตาเพื่อใช้ในการมองในตอนนั้นเอง แต่ผมยังมองในรูปแบบค้นหารังสีแกรมม่าอยู่(คล้ายลักษณะการมองของพวกพรีเดเตอร์)

รูปร่างของผมในช่วงนี้จะคล้ายๆมนุษย์+แมงกระพรุน มีกระดูกอ่อน


เมื่อผมสามารถออกมาจาก"แส้จักรวาล"ได้แล้ว ผมถึงได้รู้ว่า แกแลคซี่ต่างๆเริ่มมีสิ่งมีชีวิตแล้ว



ต่อมาผมก็ล่องลอยไปตามดาวต่างๆผ่านยุคสมัยมาเรื่อยๆและเฝ้ามองสิ่งต่างๆเรื่อยมาในหัวก็คิดแค่ว่าเราต้องเฝ้ามอง โดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะมองอะไรและมองเพื่ออะไร

จนในที่สุดผมก็เริ่มเจอสิ่งมีชีวิตอื่นมาปฏิสัมพันธุ์ด้วย นั่นคือพวกที่วิวัฒนาการสูงสุดเหมือนกันแต่มาในคนละลักษณะ


จนวันหนึ่งผมถูกเชื้อเชิญโดยใครสักคนที่มีวิวัฒนาการสูงให้ลงไปในดาวดวงหนึ่ง ผมได้เห็นอารยะธรรมของมนุษย์ที่กำลังสู้รบกับพวกสัตว์เลื้อยคลานยักษ์และมนุษย์ก็ได้ชัยชนะนั้นมาทำให้ผมรับรู้ได้ว่า


สิ่งมีชีวิตที่ไร้พลังนี้กลับมีพลังที่แข็งแกร่ง ผมอาศัยอยู่บนดาวดวงนี้อยู่หลายล้านปีจนผมค่อยๆวิวัฒนาการร่างกายตัวเองจนเริ่มคล้ายมนุษย์

แต่สุดท้ายดาวดวงนี้ก็สูญสิ้นด้วยแรงของซุปเปอร์โนวาของระบบสุริยะนั้นเอง



เมื่อไม่เหลือใครอีกผมก็ล่องลอยไปเรื่อยจนถึงสุดขอบจักวาล ที่นั่นกลับมีพวกแปลกประหลาดและเหนือธรรมชาติเยอะแยะมากมาย พวกนี้คือพวกที่ไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่ออะไร คล้ายๆผมและเดินทางเรื่อยมาเมื่อสุดขอบของจักรวาล(แน่นอนว่าข้างๆขอบจักรวาลก็ต้องมีอีกจักรวาลอยู่) เมื่อไม่รู้จะทำอะไรสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นก็คือการฆ่าฟันตามสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต แต่อาจจะเกิดจากสิ่งมีชีวิตหนึ่งๆที่เกิดมาเพื่อฆ่าฟันแต่ไม่รู้เป้าหมายตัวเองจนเมื่อได้พบเจอเหล่าเหนือธรรมชาติด้วยกัน


ทำให้ ณ จุดนั้นเป็นที่มาของ " สงครามแสนปี " ผมได้เข้าร่วมต่อสู้ในนั้นและได้สหายร่วมรบมาพอสมควร แต่บางคนต่อสู้ไปจนไม่รู้ว่าตัวเองจะสู้ไปทำไมบ้างก็ผละออกมา บ้างก็ยอมตายในนั้น

ส่วนผมที่รู้ตัวว่าผมไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งนี้จึงชักชวนผองเพื่อนบางคนออกมาจากสงครามนั้น


และเริ่มมองหาเส้นทางใหม่ๆของตัวเอง......หลังจากนี้ก็จะเป็นวิวัฒนาการเรื่อยๆ เช่นตัวเล็กลง ตาเริ่มมองได้เหมือนคนปกติ และร่างกายแปลสภาพตัวเองได้รวดเร็ว







บางส่วนในผองเพื่อนก็มี

ฟรีเคนซี่ผู้ตีดาบที่ผมใช้จับHell Gate และมอบให้NGในตอนหลัง

จอมอสูร4ธาตุ(มี4ตน) หลังจากที่เคยรบกันจนผมสามารถต้านทานเวทย์มนต์ได้เพราะโดนเจ้า4ตนนี้ซัดมาตลอด รบกันจนเป็นเพื่อน และในภายหลังก็มาร่วมกันสร้างโลกของตัวเองแต่สุดท้ายก็ทิ้งโลกใบนั้นไป

รวมไปถึง โซลเกล เจ้าหญิงกาลเวลา ที่สุดท้ายก็ติดอยู่ในกาลเวลาที่หยุดนิ่งไม่สามารถออกมาได้อีกแต่ก็ได้สอนวิชาเปิดมิติให้ผม

^^^^

^^

อันนี้เป็นเพื่อนยุคแรก แน่นอนว่าปัจจุบันตายไปหมดแล้ว




ผมจะมีเพื่อนอยู่5ยุคเอาใว้ถ้าสนใจจะเล่าให้ฟังเหอๆๆๆ





จบล่ะครับเหอๆๆ

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx


[spoiler]



เนื่องจากวานก่อนที่ผมได้นัดไอ้แสบมาพูดคุย แต่มีเหตุอันต้องเลื่อนมาในวันถัดไป เพราะเซร่าเกิดล้มป่วยจากการตากแดดทะเล

ผมจึงส่งข้อความเลื่อนนัดไปหาไอ้แสบ แม้มันไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ผมก็อนุมานได้ว่ามันคงเข้าใจ

เพราะมันส่งลักชัวลี่นำยาลดไข้มาให้ผม

ผมจึงถือโอกาสพูดคุยกับเธอแบบเน้นๆ ผมรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอแม้เธอจะพูดน้อยและปกปิดตัวเองภายใต้หน้ากาก

ผมก็สังเกตเห็นได้ว่าเธอเปลี่ยนไปจริงๆ(อย่างน้อยหูที่ยาวเหมือนเอลฟ์ของเธอก็หายไป)

















ใจความที่คุยกันเมื่อวานนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องดีๆเลย

ผมเสียใจที่ต้องรับรู้และคงต้องบอกกันตามสภาพว่า ลักชัวลี่เหลืออายุขัยอีกไม่นาน แน่นอนผมมีทางเลือกให้เธอแต่มันก็หาใช่สิ่งที่ผมและลักชัวลี่ต้องการ

ยังจำที่ผมเคยบอกใด้ใหมว่า ร่างของลักชัวลี่ไม่สามารถคงสภาพอยู่ได้นานเพราะเซลตั้งต้นในตัวผมไม่ตอบรับกับเซลอื่นๆที่นำมาผสม

ทำให้เมื่อถึงเวลาที่ขีดสุดของร่างกายจะคงสภาพได้ร่างของลักชัวลี่ก็จะระเบิดเหลือเพียงสมองและหัวใจที่ยังทำงานจากนั้นไอ้แสบก็จะนำส่วนที่เหลือนี้ไปสร้างร่างใหม่ต่อ

ซึ่งมันจะวนเวียนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ....


เพียงแต่คราวนี้ไอ้แสบมันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้อีกแล้ว เพราะการทดลองของมันได้ผลสำเร็จตามที่มันต้องการ แต่นั่นหมายถึงการปล่อยให้ลักชัวลี่ตายไปตามธรรมชาตินั่นเอง

ผมไม่รู้ว่าจะพูดกับลักชัวลี่ยังไง? แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวเองดีและบอกผมว่า อย่าได้เสียใจไปเพราะต่างคนก็ต่างเกิดมาเพื่อมีหน้าที่

ที่สำคัญการที่เธอถูกสร้างมานั้นก็เพื่อช่วยเหลือการทดลองของไอ้แสบ และเธอก็เชื่อมั่นว่าอาจารย์(ไอ้แสบ)ของเธอจะต้องนำเอาการทดลองนี้ไปใช้ประโยชน์ได้แน่นอน














ผมสับสนว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยดีที่จะปล่อยให้ลักชัวลี่ไปทั้งอย่างนี้ แต่ถ้าให้สร้างร่างเธอขึ้นมาใหม่อีกเธอก็คงจะต้องทรมานกับวังวนเดิมๆ

...การปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสินะ?

....มีบางเรื่องที่ลักชัวลี่ไม่สามารถบอกผมได้ เพราะการทดลองนี้ถูกนำไปประยุกต์ใช้เกี่ยวกับเรื่องในอนาคต

ดังนั้นการให้คนอื่นรู้นั้นเป็นเรื่องที่เสี่ยงต่อไอ้แสบและคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง

แต่สิ่งที่ลักชัวลี่พอจะบอกผมนั้น เธอรับประกันได้ว่าอาจารย์ของเธอต้องการที่จะฝืนอนาคตข้างหน้าแน่นอน...

คำพูดเพียงเท่านี้ผมก็พอจะคิดเองได้แล้วว่า ไอ้แสบเองก็คงถูกมอริซบอกอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วมันก็คงพยายามหาทางเอาชนะเส้นทางที่มอริซปูใว้สินะ?

ลักชัวลี่เล่าเรื่องไอ้แสบว่า ที่ผ่านมาเธอพอจะเข้าใจว่าระหว่างผมกับอาจารย์ของเธอเคยเผชิญเรื่องอะไรกันมา

การกระทำหลายอย่างที่อาจทำให้ผมเคยโกรธเคืองมัน จนตั้งฉายา"ไอ้แสบ"ให้อาจารย์เธอ

แต่จากที่เธอได้ติดตามอาจารย์ของเธอมา เธอเองก็ได้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของอาจารย์ของเธอเหมือนกัน

จากที่เมื่อก่อนสนแต่การทดลอง และสร้างความยิ่งใหญ่ให้ตัวเอง

มาวันนี้กลายเป็นคนที่ทำอะไรเพื่อคนอื่นจนยอมทำลายสมองส่วนที่ใช้เวทย์สายรักษาทิ้ง

เพื่อที่จะมีอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะใช้วิทยาการในการสร้างพลังในการรักษาในรูปแบบใหม่

ผมเพิ่งรู้เรื่องที่มันใช้พลังเวทย์สายรักษาไม่ได้แล้วก็จากปากลักชัวลี่นี่แหล่ะ มิน่าล่ะมันถึงไม่ใช้พลังด้านนี้ให้ผมเห็นเลยนึกว่ามันเล่นตัวเสียอีก

แต่นั่นก็หาได้ทำให้ผมรู้สึกกับมันดีขึ้น

เมื่อผมมองตาของลักชัวลี่ ที่เหมือนคนปลงชีวิต..สายตาของเธอมันช่างละม้ายคนเก่าๆในอดีตที่ผมเคยเจอมาเสียจริง
















มาวันนี้ ผมและไอ้แสบได้มาเจอกันบนดาวประลอง กันเพียง2คน

จริงๆมันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว เพราะต่างฝ่ายก็ต่างเข้าใจถึงสถานภาพดี

...มันยากที่จะยอมรับจริงๆ



ไม่นานนัก ฮิโซกะก็พายัยเบอร์5และลักชัวลี่ มาบนดาวประลอง

(หลังจากเรื่องราวของวันนี้จบผมได้ฟังจากยัยเบอร์5ว่าพอดีฮิโซกะมาเยี่ยมเธอ

แล้วลักชัวลี่ก็รีบมาหาฮิโซกะขอความช่วยเหลือเรื่องที่ผมนัดพบกับไอ้แสบบนดาวประลอง ยัยเบอร์5ที่อยู่ในเหตุการณ์จึงขอตามมาด้วย)













ผมรู้ดีว่า สิ่งที่ผมทำอยู่นี้ไม่ได้มีความหมายหรือทำให้อะไรๆมันดีขึ้น

แต่จะให้ผมปล่อยผ่านไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ผมก็รับไม่ได้

ทางเลือกของลักชัวลี่ทำไมจึงไม่มีทางที่ดีกว่านี้?

จะให้คิดว่าใครๆเกิดมาก็ต้องตายเพียงแค่ลักชัวลี่มีอายุขัยสั้นซึ่งเธอก็ควรจะตายไปตามธรรมชาติถ้ามีโอกาส

...ให้ผมคิดแบบนี้จริงๆเหรอ?

ลักชัวลี่ เข้ามาขวางทางผมพร้อมเรียกสติอันโกรธาของผมให้กลับมา

เธอบอกผมว่าเห็นแก่ที่ไอ้แสบสร้างเธอขึ้นมาทำให้เธอและผมได้พบกัน

จริงๆแล้วไอ้แสบจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับต่อไปโดยไม่บอกผมก็ได้

แต่เพราะไอ้แสบมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ มันถึงใจอ่อนยอมปล่อยให้ผมได้เจอกับเธอ

และเธอเสริมอีกว่า แม้ว่าอายุขัยของเธอจะน้อยก็จริงแต่ร่างนี้คือร่างที่อยู่ได้นานที่สุดแล้ว

ดังนั้นอย่าเพิ่งโมโหไป...เธอยังมีเวลาอีกนานที่จะใช้ชีวิตอยู่...


















แน่นอนผมถามเดี๋ยวนั้นว่า เธออยู่ได้อีกนานเท่าใหร่?

....ผมถามไอ้แสบน่ะ



















ไอ้แสบยังไม่ทันได้ตอบอะไรผม

ลักชัวลี่ก็บอกเองว่าเธอเหลือเวลาอยู่ได้อีกประมาณ1ปี...ไม่สิ..8หรือ9เดือนโดยประมาณ...
















ผมไม่อาจพูดอะไรต่อได้ เมื่อลักชัวลี่บอกแบบนั้น










แม้ผมจะรู้ว่าเธอโกหก.....

กำเนิดหัวเขียวเป็นเช่นนี้เองง OoO

ร่างกายของเธอมาจนถึงที่สุดแล้ว ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวผมที่เป็นต้นแบบของร่างกายเธอด้วย

มันยากทำใจยอมรับเสียจริง

ลักชัวลี่คงจะพูดถูกหากตัวตนของเธอยังคงเป็นความลับจนถึงวาระสุดท้ายอย่างไม่มีใครรู้ โดยเฉพาะผม


















ฮิโซกะที่พอเข้าใจสถานการณ์ ด้วยความสุขุมเยือกเย็นของเธอ

เธอคงจะพอประติดประะต่อเองราวได้บ้าง

แต่สิ่งที่เธอเข้ามากลางวงระหว่างผมกับไอ้แสบ ไม่ใช่มาหาคำอธิบายใดๆ แต่เธอบอกเตือนให้ผมสงบใจให้เย็นลงหน่อย

เธอวิเคราะห์ได้ตรงว่าผมกับลักชัวลี่มีความสัมพันธ์ที่พิเศษ แต่ไอ้แสบเองก็เป็นผู้มีพระคุณสำหรับลักชัวลี่ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่กระโดดมาขวางผมหรอก

ใหนๆก็ใหนๆแล้วผมจึงเล่าเรื่องลักชัวลี่ให้ฮิโซกะฟังโดยสังเขป...
















ฮิโซกะออกความเห็นกับเรื่องนี้ว่า เธอรู้ว่าอาจจะแปลกๆหากพูดเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดกับผม(ผมเป็นอมตะ)

ทุกสรรพสิ่งไม่มีอะไรยั่งยืนนั่นคือ"กฏ"ของจักรวาล แต่สิ่งที่แตกต่างแยกจำแนกได้ชัดเจนนั้นคือ "คน"(สิ่งมีชีวิต) กับ "สิ่งของ"(ไม่มีชีวิต)

ลักชัวลี่ถูกสร้างมาเพื่อใช้งานทดลองของไอ้แสบ หากจะเรียกว่าเธอคือ"สิ่งของที่มีชีวิต" ก็เรียกได้

แต่ตัวผมต่างหากเลือกที่จะมองเธอเป็น"สิ่งของ"ที่สร้างใหม่ได้ตลอด หรือ"คน" ที่มีอายุขัยเหมือนคนทั่วๆไปแค่มันสั้นไปหน่อยเหมือนสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อาจมีชีวิตเพียง1วันก็สิ้นอายุขัยแต่นั่นคือการยอมรับในกฏของการเป็นสิ่งมีชีวิต



และสุดท้ายนี้ลักชัวลี่เธอได้เลือกที่จะอุทิศตัวเองให้กับการทดลองของไอ้แสบ พร้อมยอมรับอายุขัยของตัวเอง ที่เคยวนเวียนมาหลายต่อหลายรอบแล้ว

มันถึงเวลาที่เธอจะสิ้นสุดวังวนนี้เสียที

เรื่องนี้ผมรู้ดีและเข้าใจอยู่แล้วล่ะ....แต่...ลึกๆแล้วมันยากยอมรับจริงๆ


ฮิโซกะเหล่ตามองไปที่ลักชัวลี่ ทำให้ผมหันไปมองตามจนเห็นลักชัวลี่พูดคุยอะไรบางอย่างกับยัยเบอร์5

จริงสิ...ตั้งแต่เธอมีชีวิตมา แม้จะติดตามไอ้แสบไปตามสถานที่ต่างๆตลอด

แต่เธอก็ไม่เคยได้มีเพื่อนเลยสักคน ยัยเบอร์5ก็ถือเป็นเพื่อนคนแรกและอาจจะเป็นคนเดียวของเธอแล้วก็ได้

ผมรู้สึกละอายตัวเองจริงๆ ที่ทำได้แค่มองดู...นี่สินะชะตากรรมที่ผมเป็น...

















ลักชัวลี่คงเห็นผมสงบลงมากจึงเข้ามาพูดคุยกับผม

เธอร้องขอให้ผมอย่าบอกเรื่องของเธอให้ยัยเบอร์5รู้

เพราะเธอโกหกยัยเบอร์5ไปว่าเธอต้องออกเดินทางเพื่อไปรักษาตัวและทำภารกิจตามลำพัง

ด้วยนิสัยของยัยเบอร์5ซึ่งเธอมองว่ามันช่างคล้ายกับผมในหลายเรื่องหากยัยเบอร์5รับรู้เรื่องของเธอ

ยัยเบอร์5คงไม่ยอมและบุ่มบ่ามทำอะไรอีกแน่...แต่เธอก็ดีใจนะที่ได้เธอรู้จักกับยัยเบอร์5...คนที่มีนิสัยแบบนี้...














ผมหันมองลักชัวลี่...ผมคงทำได้แค่ถอนหายใจสินะ?

ผมถามถึงอนาคตของเธอว่าจะใช้เวลาที่เหลืออย่างไร?

ลักชัวลี่เธอเลือกที่จะออกเดินทางไปยังที่ต่างๆ เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยถามผมถึงเรื่องเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?

ซึ่งเธอเองก็อยากจะออกเดินทางท่องเที่ยวในที่ต่างๆในช่วงเวลาที่เหลือ เธออยากจะเรียนรู้ชีวิตโลกภายนอกแม้จะน้อยนิดก็ยังดี

//เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา TAT

บอกตามตรงว่าผมไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ลักชัวลี่พูด ครั้นจะใช้พลังอ่านความคิดกับเธอตรงนี้ ก็ดูจะไม่เป็นการเคารพการตัดสินใจของเธอ

...ผมอาจทำตาแข็งจนเธอรู้ตัวว่าผมกำลังขุ่นมัว เธอจึงรีบบอกต่อว่า ตัวผมยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ต้องทำ และยังมีคนอื่นๆรอผมอยู่ข้างหลัง

เธออยากให้ผมหันไปมองพวกเขามากกว่า อย่าได้ใส่ใจเธอมากเลย

ส่วนเรื่องไอ้แสบเธอบอกผมว่าขอให้เข้าใจอาจารย์ของเธอด้วยและย้ำอีกครั้งว่า อาจารย์ของเธอได้เปลี่ยนไปมากมายจริงๆ

ตัวเธอนั้นเกิดมาเพื่อเจตนารมณ์ที่สำคัญของอาจารย์ของเธอจริงๆ หากไม่มีอาจารย์ของเธอ

เธอก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้


....ผมรับปากเรื่องไอ้แสบต่อหน้าลักชัวลี่ว่าผมจะไม่เอาเรื่องมันอีก


















เชื่อเถอะผมเป็นคนรักษาสัญญาแน่นอน...





















...เพื่อไม่ให้ เกิดการเสียเวลาที่เหลืออยู่ ผมจำต้องปล่อยให้ลักชัวลี่เลือกเส้นทางของตัวเองอย่างที่เราทั้ง2ก็ปวดใจ

ผมไม่รู้ว่าลักชัวลี่คิดอะไรอยู่ แต่ถ้าถามผมแล้วตัวผมตอนนี้รู้สึกแย่มากจริงๆที่แก้ไขอะไรไม่ได้



...อันนี้อาจไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดขึ้นได้

นี่เป็นคำพูดเดียวที่จะถ่ายทอด เรื่องราวของเธอมันอาจจะเป็นสิ่งคาใจผม ที่เธอไม่เคยแสดงให้เห็นหรือพูดออกมา

แต่ก็ถือว่าได้พูดบอกเธอล่ะกัน...

เอาเถอะ...ผมว่าสมควรแก่เวลาแล้ว ผมฝากฮิโซกะดูแลเรื่องของลักชัวลี่ที่เหลือด้วย


ส่วนยัยเบอร์5เดี๋ยวผมพากลับเอง เพราะผมมีเรื่องที่จะอธิบายกับยัยเบอร์5ในเรื่องของลักชัวลี่ตามที่สัญญากับเธอใว้ว่าจะไม่บอกเรื่องอายุขัยของเธอ


ผมยิ้มกลบเกลื่อนความจริงที่ยากยอมรับ....แต่ทำไงได้ล่ะ?
















......

....

...















......

....

...




"หากมีปัญหาหรือติดขัดอะไรก็โทรมาได้ตลอดนะ"

......

....

...




งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา การพบพาถึงเพลาต้องจากกัน



















ลาก่อน...
















จบวัน

Arisrom Story


วันที่xx เดือนxx ปีxx








1เดือนตั้งแต่ที่เราได้รับการต่อเชื่อมแขนเทียม แม้ว่ามันจะยังเชื่อมต่อไม่สมบูรณ์100เปอเซนต์ แต่เราก็รู้สึกได้ว่ามันดีเยี่ยมกว่าที่คิดมากๆ


มันมีความรู้สึกเหมือนตอนเรายังมีแขนปกติอยู่..ไม่สิเราว่าแขนเทียมนี้มันไวกว่าปกติด้วยซ้ำทั้งการขยับ และความรู้สึกที่เราสัมผัส

ตอนที่เราลองหยิกแขนเทียมแล้วรู้สึกเจ็บในตอนแรก เราก็ทึ่งมากแล้ว

แต่อ.ร๊อบบิ้น บอกว่าหากการเชื่อมต่อสมานสมบูรณ์แล้วจะสามารถใช้ความสามารถของแขนเทียมได้มากกว่านี้อีก

ดังนั้นอ.จึงแนะนำให้เราใช้แขนข้างนี้บ่อยๆให้เกิดการเคยชินและให้เส้นประสาทต่างๆยึดติดกันได้ดี














...แต่ เมื่อเกือบ2สัปดาห์ก่อน เกิดเรื่องที่เราไม่เข้าใจมากมาย แม้เราจะถามราฟ(โม่งเขียว)

แต่ตานั่นก็บ่ายเบี่ยงไปมาตลอด คิดว่าเราโง่หรือยังไง? แถมยังเอามือถือเราให้ลักชัวลี่ใช้อีก

เราว่ามันต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับเธอแน่ๆ..

จนวันถัดมาที่เราได้ออกจากโรงพยาบาล และกลับมาที่ห้อง ก็มีของ2อย่างกับพัสดุ1ชิ้นที่ถูกส่งมาในช่วงที่เราไม่อยู่


2ชิ้นแรก เรารู้เลยว่าใครเอามาวางใว้ มีแต่ตานั่นที่ชอบถือวิสาสะเข้ามาในห้องเรา

มือถือใหม่ที่ตานั่นวางใว้ มีเบอร์มือถือของเขากับ ข้อมูลวิธีการใช้ดาบเล่มนี้ เห็นว่าเอาใว้ป้องกันตัวนะ

ยอมรับนะว่าดาบเล่มนี้เราจับถนัดมือและเบากว่าที่เห็นภายนอก แต่เราเองก็มีวิชาดาบพลังจิตอยู่แล้วก็อาจจะไม่ได้ใช้ก็ได้

...ถึงจะพูดอย่างนั้นเราเองก็มักจะหยิบมันมากวัดแกว่งไปมาบ่อยๆ แถมมันเก็บง่ายด้วยผลุบๆโผล่ๆได้เหมือนตานั่นเลย(หมายถึงพลังเปิดมิตินะ)

..นั่นเพราะเรา ฝึกใช้แขนเทียมอยู่หรอกนะไม่ใช่เพราะเห็นแล้วนึกถึงตานั่นหรอกนะ=3=


















ส่วนพัสดุที่ส่งมาถึงเรา เราเองก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นของลักชัวลี่

เพราะในวันนั้นเธอได้บอกเราว่าจะส่งสมุดบันทึกของเธอมาให้เราพร้อมกำชับให้เราอ่านสมุดบันทึกเล่มนั้น

แต่จากที่เราลองอ่านดูแล้ว เหมือนเธอจะบันทึกแต่เรื่องตานั่นเสียเยอะเลย ยังกะบันทึกฮาวทูโม่งเขียวเลย

2คนนี้มีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่? ถึงขนาดกลืน...ไอ้นั่น ได้อย่างหน้าตาเฉย(แต่เราเองก็เคยกลืนไปทีนึงเหมือนกัน)