รูปของBenQ11

แต่ระหว่างที่ทั้ง2กำลังเดินสวนกัน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างโหยหวนในห้องผู้จัดการ

ทั้ง2จึงวิ่งกลับไปที่ห้องก็พบว่า เจ้าของบริษัทได้ฟุบคาโต๊ะ ไอเป็นเลือดขาดใจตายเสียแล้ว



จากคำให้การของพนักงานใหม่ ที่เพิ่งเข้าทำงาน ก็บอกว่า ตนเพียงเข้าไปรายงานหัวข้อการประชุมบ่ายนี้ ตามหน้าที่

ซึ่งระหว่างเข้าไปในห้องเขาก็เห็นว่า เจ้าของบริษัทกำลังทานข้าวอยู่ ตนจึงช่วยทิ้งกล่องอาหารกล่องหนึ่งที่ทานเสร็จแล้วลงถึงขยะให้



หลังจากนั้นตนก็ออกจากห้องมาจนเห็น ชายอีกคนหนึ่ง(อาผู้ตาย) ซึ่งตนก็ไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นใครเพราะตัวเองเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่กี่วัน


เมื่อเกิดเรื่องขึ้น อาของผู้ตายก็ได้รีบโทรให้รปภ.ปิดตึกทันที




อืม...พนักงานใหม่คนนี้ผมว่าผมรู้จักนะ..


ว่าแต่มันมีบ่อยๆใช่ใหม?ที่คนรู้จักเป็นฆาตกรน่ะ




"ตัดผม(ขน)มาใหม่นี่ดูดีขึ้นนะ"






























....จริงๆคดีแบบนี้ หากค่อยๆหาเบาะแสไปเรื่อยๆก็น่าจะพบคำตอบได้ไม่ยาก


แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่ชอบงานแบบนี้จริงๆ


...น่าเบื่อมาก..
















ทั้งเสียเวลาทั้งใช้ข้อมูลมากมาย งานแบบนี้ก็คงจะเหมาะกับคนอื่นๆกระมัง

แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมขอพวกงานที่ใช้แรงงานจะดีกว่า


ถ้าใช้วิธีปกติ คงใช้เวลาเป็นวันๆ

ใหนเบลคมันจะเรียกพวกผมไปพบที่ห้องผู้บริหารด้วย

โชคดีที่ฆาตกรอยู่ใน 3คนผู้ต้องสงสัยนี้พอดี

จึงไม่ต้องไปควานหาคนอื่นเพิ่ม















ยอมรับว่าผมรู้สึกผะอืดผะอม ที่ต้องใช้วิชาอ่านความคิดกับคนอื่นๆโดยเฉพาะพวกผู้ชายด้วย

และยิ่งพวกที่มีความคิดกักขฬะ มันทำให้ผมอารมณ์เสียพอสมควร

แต่เอาเถอะถ้ามันช่วยให้คดีเร็วขึ้น ก็เป็นเรื่องเล็กน้อย..














หลังจากที่ผมจับฆาตกรได้แล้ว ผมก็ปล่อยให้ สมาชิกคนที่5 จัดการที่เหลือต่อเพราะ ดูท่าทางจะต้องใช้เวลา

ส่วนผมก็ขอตัวพาคนอื่นๆที่เหลือไปที่ห้องของผู้บริหาร


"ตะเกียบอยู่ที่หัวของผู้ร้ายนะครับ"

"คนร้ายใช้ความสนิทคุ้นเคย ล่อลวงให้ผู้ตายใช้ตะเกียบแบ่งกันกินราเม็ง

และบังเอิญที่เด็กส่งของ ก็ลืมแถมตะเกียบให้ แต่นั่นก็ไม่มีผลอะไรอยู่ดี เพราะคนร้ายมีตะเกียบ2คู่"

"ส่วนแรงจูงใจก็เกี่ยวกับการยักยอกเงินนั่นแหล่ะ...."

ระหว่างที่เดินทางไปที่ห้องผู้บริหาร ควอซ่าก็เล่าเรื่องที่พวกผมถูกเรียกด้วยเรื่องๆหนึ่ง


พอดีเธอได้ฟังเรื่องนี้มาก่อนจากปากของ รอปบิ้น(ไอ้แสบ)มันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อน


ทางโรงเรียนได้จับคลื่นสัญญาณบางอย่าง ซึ่งถอดรหัสได้ว่าเป็นสัญญาณร้องขอของใครสักคน

จะเรียกว่าเป็นสัญญาณร้องขอความช่วยเหลือก็ได้แต่ควอซ่าไม่แน่ใจเพราะ รอปบิ้นไม่ได้บอกว่าข้อความนั้นคืออะไร?


ผมรู้สึกได้เลยว่า นี่คงจะเป็นงานที่เหมาะกับผมมากกว่าไอ้คดีเมื่อกี๊แน่ๆ...



เมื่อไปถึงห้องผู้บริหาร ผมก็บอกรอง ผอ.ทันทีว่า ขอรายละเอียดที่เหลือด้วย บางส่วนผมรู้จากควอซ่าแล้ว
















เมื่อเข้าใจตรงกัน รองผอ.อาบิสจัง ก็ยื่นกระดาษเล็กๆแผ่นหนึ่งให้ผม

พร้อมบอกว่า นี่เป็นอักษรโบราณที่เก่าแก่มากมันถูกถอดรหัสได้จากสัญญาณที่ถูกส่งมาใกลโพ้น

ซึ่งตอนแรกเธอเองก็อ่านไม่ออก

ต้องเป็นคนที่มีอายุล้านปีขึ้นไป ก็น่าจะอ่านตัวอักขระนี้ออก

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันอ่านว่าอะไรเพราะ 3พี่น้องอธิบายถึงความหมายในข้อความที่ถูกส่งนี้เรียบร้อยแล้ว














เมื่อผมเห็นข้อความในกระดาษแล้วผมก็รู้ถึงความต้องการที่ ผู้ส่งร้องขอทันที...


แต่คำร้องขอแบบนี้มัน...



อาบิสจังเสริมเรื่องนี้ต่อว่า หลังจากที่พวกเธอได้รับสัญญาณนี้จากทิศทางหนึ่งๆ

พวกเธอก็ได้ส่ง เหล่านักเรียน ที่มีระดับสูงไปดูลาดเลาหาข้อมูล จึงได้รู้ว่า สัญญาณที่ถูกส่งมานั้นอยู่ห่างจากเราพอสมควร

น่าจะส่งมากว่า30ปีแล้ว แต่ทางเราเพิ่งจับสัญญาณได้เมื่อ4ปีก่อน


และในตอนนั้นเอง ที่พวกเธอได้เริ่มแผนปฏิบัติการ ส่งอดีตอันดับ3-4 และอดีตอันดับ 8-9


รวมไปถึงกลุ่มอันดับล่างประมาณ40คน ไปทำงานนี้

ไม่นานนักคนที่ถูกส่งไปก็กลับมา...



แต่กลับมาเพียงคนเดียวในสภาพที่ขาดไปครึ่งซีกและเสียชีวิตลงภายหลัง


แต่นั่นก็ทำให้ เราได้ข้อมูลเพียงพอ ว่าฝั่งที่ส่งข้อมูลมานั้นกำลังเคลื่อนที่ข้ามดาวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ซึ่งดูจากเส้นทางของฝั่งโน้นแล้วจะไม่ได้ผ่านมาทางเรา(โรงเรียน)


ส่วนตัวอาบิสจังนั้นบอกผมว่าจะปล่อยทิ้งใว้อย่างนี้ก็ใช่ที่...ถึงแม้มันจะไม่ได้ผ่านมาทางเรา แต่ฝ่ายนั้นก็ทำให้เราสูญเสียนักเรียนไปมากมาย


แต่นั่นไม่เท่ากับข้อมูลต่อจากนี้ เหตุที่คนอื่นๆไม่ได้กลับมาด้วยนั้น เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามคือ โอเวอร์มายด์(Over mind)

หากใครเคยเล่นสตาร์คราฟ คงจะรู้ว่าโอเวอร์มายด์คืออะไร?

...มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ผมไม่ควรจะนึกเสียแล้ว เพราะผมเคยรู้จักกับ โอเวอร์มายด์ คนหนึ่ง...














ผมไม่แน่ใจว่าโอเวอร์มายด์คนนี้จะใช่คนที่ผมรู้จักหรือเปล่า?


ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้ที่โอเวอร์มายด์คนที่ผมรู้จักจะส่งสัญญาณแบบนี้มา..

ถึงกระนั้นเรื่องนี้ตึงมือเกินสำหรับทีมแน่นอน

เหมือนเบลคจะรู้ว่าผมคิดอะไร จึงพูดดักก่อนว่า เหตุที่ตัวเอง(และไอ้แสบ)ไม่ออกตัวรับงานนี้เอง

เพราะมอริซ ห้ามใว้และบอกว่า เรื่องนี้เรา3พี่น้องไม่ควรไปเบี่ยงเบนวัฏจักร ขอให้เป็นหน้าที่ของเหล่าลูกศิษย์เป็นผู้จัดการเองเถอะ

หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น พวกเบลคก็ได้ปิดแฟ้มคดีนี้เพราะยังไม่สามารถหาผู้ที่เหมาะสมรับงานนี้ไป

จนกระทั่งผมมา ซึ่งพวกเบลคก็ได้พูดคุยกันว่า ผมเหมาะสมที่จะรับงานนี้หรือเปล่า? เพราะสถานภาพผมตอนนี้ถือว่าเป็นนักเรียนอยู่

ซึ่งอาจจะพอดีกับสิ่งที่มอริซพูดใว้ก็ได้


ถึงจะบอกว่ามันเป็นเรื่องของทีมแต่ทางพวกเบลคก็คิดส่งผมไปเพียงคนเดียว


เพราะทุกคนเข้าใจว่ามันอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปหา โอเวอร์มายด์ตรงๆ โดยไม่มีการสูญเสีย



...อืม...มอริซอีกแล้วเหรอ?? ทำไมอะไรๆก็มอริซ เจ้าพวกนี้มันคิดทำอะไรเองไม่เป็นหรือยังไง??

แต่เอาเข้าจริงผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองมักจะเดินในเส้นทางที่มอริซตีใว้ให้ตลอด...หรือเปล่า???



















จริงๆก่อนหน้านี้ ทางพวกเบลค ได้ติดต่อสอบถาม อันดับที่1-2-3และ4 ก่อนที่จะมาบอกกับผม


แต่อันดับ4และ อันดับ3 ตอบปฏิเสธ ส่วนอันดับ2 ไปทำภารกิจอื่นยังไม่กลับมา

และอันดับ1 ติดต่อไม่ได้

สรุปแล้วก็เลยเหลือผมคนเดียว ซึ่งว่ากันตามตรงดูจะสะดวกกว่าถ้าไม่กรูกันไปเยอะแยะ






...แน่นอนผมใช้สิทธิปฏิเสธงานนี้....

ยัยเบอร์5 ดันตอบตกลงแทนผม พร้อมยื่นเงื่อนไขว่า เธอเองก็จะไปด้วย เพราะเธอเองก็เคยอยู่อันดับ5


ผมพยายามอธิบายถึงความอันตราย แต่เธอตัดสินใจแล้วพร้อมยกเรื่อง"กฏ"มาอ้างผม

ซึ่งเธอเป็นหัวหน้าทีม จึงมีสิทธิในการตัดสินใจ



เธอกระซิบบอกผมเบาๆว่า เธอเองใช่ว่าจะไม่เข้าใจถึงเรื่องอันตรายแบบนี้

แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเธอเองเหมือนกัน ว่าสิ่งที่เธอฝึกฝนขัดเกลาฝีมือตัวเองทุกวัน

มันทำให้เธอไปได้แค่ใหน เพราะเป้าหมายของเธอ ก็ยังต้องการจะเป็นที่1ของโรงเรียนอยู่เหมือนกัน

และเธอก็รับรองว่า จะไม่เป็นตัวถ่วงต่อผมแน่นอน..

ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอนะ..แต่ก็ยากที่ผมจะบอกเธอตรงๆว่า ฝีมือเธอยังไม่ถึงขั้นเลยแม้แต่น้อย...
















อาบิสจังเป็นคนแรกที่ ตอบตกลงเงื่อนไขกับ ยัยเบอร์5 และเธอออกปากว่าจะดูแลเซร่าให้ชั่วคราว เพราะการเดินทางนั้นต้องใช้เวลา

และไม่ว่าอย่างไรเธอก็รู้ดีว่า ภารกิจจะสำเร็จหรือไม่ ผมก็ต้องกลับมาได้อยู่แล้ว..

รวมไปถึงเธอเองก็เชื่อว่า ผมไม่ปล่อยให้ยัยเบอร์5ต้องเป็นอะไรแน่นอน(อาบิสจังเป็นอีกคนที่รู้ว่ายัยเบอร์5เป็นผู้หญิง)

เซร่าซึ่งมีความคุ้นเคยกับอาบิสจังมาก่อน แม้จะอยากตามผมไปด้วย

แต่เธอเองก็ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเหมือนกันจึงรู้ตัวเองว่าตามไปก็คงเป็นตัวถ่วงเธอจึงยอมอยู่กับอาบิสจังแต่โดยดี

รวมไปถึงสมาชิกคนที่5 ที่อาบิสจังจะให้มาเรียนรู้เรื่องงานธุรการชั่วคราว(อย่างน้อยก็มีเบี้ยเลี้ยง)














ส่วนที่ผมกังวลที่สุดเห็นจะเป็นควอซ่ามากกว่า ที่ไอ้แสบมันบอกว่าจะดูแลควอซ่าให้เอง

จริงๆก่อนหน้านี้ ไอ้แสบมันก็ไปพูดกับ พัลซ่าเรื่องควอซ่ามาก่อนแล้ว

ทำให้ควอซ่ารู้เรื่องงานที่ผมจะรับทำงานนี้ก่อนใคร จนมาเล่าให้ฟังก่อน

แต่พัลซ่าก็บอกไอ้แสบว่า ให้ผมตัดสินใจว่าจะอนุญาตใหม?

ผมจึงยื่นเงื่อนไขกับไอ้แสบว่า จะต้องให้พัลซ่าร่วมงานคอยสอดส่องดูแลควอซ่าแทนผมด้วย..

เผื่อไอ้แสบมันทำอะไรแปลกๆ ก็ให้พัลซ่าโทรบอกผมทันที=3=

(ตอนแรกว่าจะแซวมันเรื่องสารภาพรักกับอาบิสจังแต่ไม่เอาดีกว่า)
















ทุกอย่างเหมือนถูกเตรียมพร้อมไปหมด...ยิ่งได้ยินเบลคพูดเรื่องมอริซ

ยิ่งทำให้ผมคิดระแวงว่า หรือนี่จะเป็น1ในเส้นทางที่มันปูใว้ตั้งนานแล้ว...


ถ้าใช่นี่แสบจริงๆ ไอ้บ้าเอ๊ย...


บอกตามตรงว่าผมไม่ค่อยเต็มใจกับงานนี้มากนัก แต่จะให้ไปเจองานสืบคดีฆาตกรรมแบบเมื่อเช้า ผมก็ไม่เอาด้วย..


ช่างเถอะ ผมเองก็อยากจะรู้ว่า โอเวอร์มายด์ คนนี้จะใช่คนที่ผมรู้จัหรือเปล่า?

และทำไมถึงส่งสัญญาณข้อความแบบนั้นมา..















จบวัน

แวะมาลงรูป



ตั้งท่าถ่ายรูปก่อนแยกย้าย

หมอนี่ใส่น้ำหอมผู้หญิง 5555

ลงสักนิด

แวะมาลง

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]


จากวันก่อนโน้น ที่ผมตัดสินใจรับงาน เกี่ยวกับ โอเวอร์มายด์

ก็เป็นเวลา1เดือนกับอีก10วัน ที่ผมออกเดินทางมากับยัยเบอร์5

โดยผ่านทางประตูวาร์ปโดยจุดเชื่อมที่ใกล้กับจุดหมายที่สุด ก็ยังถือว่าไกลกว่าจุดหมายอยู่

ผมจึงต้องเดินทางต่อไปอีก จริงๆแล้วมันยังมีประตูวาร์ปที่ใกล้กว่านี้

แต่ดูเหมือนจะปิดบริการและบางแห่งถูกทำลายลง


แต่เอาเถอะ ระหว่างเดินทางผมผมก็จะอธิบายเกี่ยวกับ โอเวอร์มายด์หน่อยล่ะกัน

เพราะผมก็ต้องอธิบายสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับโอเวอร์มายด์ให้ยัยเบอรื5ฟังอยู่แล้ว



ชื่อโอเวอร์มายด์นี้ ไม่ใช่ชื่อของใครแต่เป็นฉายาหรือสมยานามของผู้มีความสามารถนี้

ความสามารถของโอเวอร์มายด์นี้...อืม..อธิบายยังไงดี?

โอเวอร์มายด์ สามารถเชื่อมความคิดความรู้สึกกับเหล่าสาวกได้ทุกคน แน่นอนว่าเหล่าสาวกก็สามารถรับรู้ความคิดของผู้เป็นนายได้เหมือนกัน


แต่...เหล่าสาวกกันเองจะไม่สามารถรับรู้ความคิดของสาวกด้วยกันเองได้















โอเวอร์มายด์ ถูกจัดได้ว่าเป็นพระเจ้า...ในหลายๆความหมาย


เพราะเหล่าสาวกจะถูกสร้างโดยโอเวอร์มายด์ที่สร้างได้ง่ายเหมือนปั้นอากาศ

และความตายของเหล่าสาวกจะขึ้นอยู่กับโอเวอร์มายด์เท่านั้น เพียงแค่กำมือเฉยๆ

พูดง่ายๆก็คือ เหล่าสาวกจะมีชีวิตเป็นอมตะตราบจนโอเวอร์มายด์ต้องการให้ตาย...


ในที่สุดผมว่าผมน่าจะถึงรังของโอเวอร์มายด์แล้ว

ผมรู้สึกโล่งใจที่ รูปร่างของเหล่าสาวกไม่ได้เป็นแบบที่ผมเคยเจอมา

แสดงว่าเป็นโอเวอร์มายด์คนละคนกับที่ผมรู้จักสินะ?













ยัยเบอร์5ถามผมถึงเรื่องหน้าที่ที่เราได้รับมา ซึ่งจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้บอกว่ามันคืออะไร

เพราะผมอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง..


ผมเลือกเวลาที่เหมาะสมและค่อยๆลอบเข้าไปถึงหอคอย ที่เหล่าสาวกสร้างขึ้นเพื่อเป็นฐานพักพิงของโอเวอร์มายด์

ซึ่งผมเลือกที่จะเข้าไปในยามหลับของพวกมัน ผมได้สอนยัยเบอร์5ให้ถึงวิธีลบจิตตัวเองไม่ให้พวกสาวกรู้สึกตัว

นับว่าโชคดีที่ผมเคยเจอโอเวอร์มายด์มาก่อน ไม่อย่างนั้นอาจจะเสียท่าเหมือนเหล่านักเรียนชุดแรกเป็นแน่แท้

ผมมองเหล่าสาวกใกล้ๆแล้ว ดูเหมือนนก? หรือว่าข้าวโพดหว่า??

แม้จะใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะลอบเข้าไปถึงตัวหอคอยได้ ก็ใกล้รุ่งสางแล้ว

แต่ก็ยังดีกว่าทำให้พวกมันตื่นตัวกันหมด

ที่กลางหอคอยจะเป็นที่พำนักของโอเวอร์มายด์ ซึ่งผมก็คิดถูกจริงๆ

ผมใช้พลังเปิดมิติแบบเล็กๆแค่ลอดทะลุห้องได้เพื่อกันพวกมันรู้สึกตัว















อืม....ไม่ใช่ โอเวอร์มายด์คนที่ผมรู้จักจริงๆด้วย...


แต่ทำไมโอเวอร์มายด์ นายเหนือหัวของเหล่าสาวกถึงมีสภาพโทรมแบบนี้?


ผมสาดสายตาสอดส่อง สาวน้อยคนนี้อย่างถี่ถ้วน ทำให้ผมพอจะเข้าใจถึงข้อความที่เธอส่งมาแล้ว

เพราะสาวน้อยคนนี้สูญเสือมือทั้ง2ข้างไป...














ผมบอกยัยเบอร์5ถึงหน้าที่ ที่เราได้รับมอบหมายมา

ความหมายของข้อความที่ถูกส่งมานั้น คือ ผู้ร้องขอต้องการให้ฆ่าตนเอง

เพราะเมื่อโอเวอร์มายไร้มือ ก็ไม่สามารถสร้างหรือ ทำลาย สาวกได้

แต่หากเราฆ่าโอเวอร์มายด์ลง พวกสาวกก็ตายเหมือนกัน


เรื่องนี้ผมได้บอกยัยเบอร์5ภายหลัง

เพราะผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้

เหตุการณ์เฉพาะหน้าตอนนี้ ผมจำต้องรีบกำจัดโอเวอร์มายด์คนนี้ทันที ก่อนที่จะรุ่งสาง

...หรือก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา
















ลึกๆแล้วผมเองก็อยากจะลองพูดคุยกับเธอดู ผมจึงยังไม่บอกถึงจุดประสงค์ของงานให้ยัยเบอร์5ฟัง


ผมอยากรู้ถึงโอเวอร์มายด์คนอื่นๆ...

แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วสินะ?














แต่ดูเหมือนอะไรจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

ยัยเบอร์5ดูจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด เรื่องนี้ผมไม่โกรธเธอหรอก

เพราะเธอไม่รู้จักโอเวอร์มายด์ ไม่เข้าใจว่า โอเวอร์มายด์ที่ไร้มือในการสร้างและทำลายเหล่าสาวกมันน่ากลัวเพียงใด?

มันเหมือนคนเขลา ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์


ยัยเบอร์5 มีเซ้นที่ไม่ผิดหรอก ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนไม่ดี

แต่ผมก็พยายามจะอธิบายว่า มันเป็นดังที่ยัยเบอร์5บอกจริง ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ผู้สั่งทำลายใคร

แต่เธอคือต้นตอของการทำลายล้างที่ผ่านๆมา

หากจะมาอธิบายตอนนี้มันเสียเวลาเกินไป
















เราสามารถพูดคุยกับโอเวอร์มายด์ได้จริง

แต่ต้องเป็นโอเวอร์มายด์ที่สามารถควบคุมเหล่าสาวกได้



















แต่กับโอเวอร์มายด์ ที่ไม่สามารถควบคุมเหล่าสาวกได้

ก็เหมือนเราอยู่ท่ามกลางฝูงปิรันย่าที่หิวโหย

ผมและยัยเบอร์5หยุดเถียงกันทันทีและหันไปมองโอเวอร์มายด์

ผมแน่ใจทันทีที่โอเวอร์มายด์ตื่น...


ท่าทางคำร้องขอของเธออาจจะไม่ง่ายเสียแล้ว










พวกสาวกเองก็รับรู้ถึงพวกเราเรียบร้อย...


















มีสาวกตัวหนึ่งโจมตีผมทันที ก็แหงล่ะพวกนี้รู้จุดประสงค์ของผมผ่านโอเวอร์มายด์แล้วนี่

การจัดการโอเวอร์มายด์ที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องยากนัก


แต่มันยากตรงที่ ผมมีคนอื่นมาด้วยนี่สิ

ยัยเบอร์5มีประสาทที่ไว ช่วยป้องกันคมมีดของสาวกที่เหวี่ยงมาให้ผม

ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่จำเป็นเลย













เธอคงรู้สึกตัวได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งของสาวกที่อยู่ตรงหน้า

ซึ่งผิดจากภายนอกที่เห็น

ทำให้เธอต้องตื่นตัวเต็มที่พร้อมรับการต่อสู้


สมกับเป็นอดีตเบอร์5จริงๆ













....แต่ มันยังไม่พอสำหรับการประเมินคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้านี้

ผมจับยัยเบอร์5ให้อยู่นิ่งๆ พร้อมถามถึง วิชาสายแพทย์ ว่าเธอใช้เป็นใหม?

โชคดีที่ เธอใช้เวทย์สายรักษาได้

ผมบอกให้เธอเร่งพลังไปที่การรักษาทันที

พร้อมกับที่ผมเองก็ถ่ายพลังเวทย์ให้เธอ















ผมบอกยัยเบอร์5ว่าวันเธอเธอดวงเฮงสุดๆแล้ว ที่เจอหมอนี่ฟันเอา

เพราะรอยตัดคมมาก จนเธอไม่รู้สึก ทำให้รักษาได้ไม่ลำบากมากนัก


มันพูดเหมือนง่ายนะ แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่นี้ ผมบอกให้ยัยเบอร์5สงบสติอารมณ์และให้เร่งพลังไปที่การฟื้นฟู

ยิ่งเธอใจเต้นเร็ว เลือดมันจะยิ่งสูบฉีดทำให้เลือดใหลออกมาเยอะ....ท่าจะไม่ดีแล้ว...
















ปัญหาใหญ่ในตอนนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องยัยเบอร์5

แต่เป็นพลังอมตะของเหล่าสากวกนี่แหล่ะ

มันทำให้ผมนึกถึงสมัยก่อนจริงๆ...

น่าแปลกที่มันไม่โจมตีเข้ามา

มันอาจจะไม่อยากปะทะกับผมหรือเปล่า?? ตามสัญชาตญานต่อสู้ที่รู้ว่าใครเหนือกว่า..

ใช่แล้ว ผมกะพลังพวกมันในระแวกนี้หมดแล้ว ว่าใครแผ่พลังออกมาตอนที่โอเวอร์มายด์ตื่น

ไม่มีตัวใหนเก่งพอจะโค่นผมได้ ในแบบตัวต่อตัว

แต่มาคิดอีกทีผมคิดว่ามันคงไม่อยากให้โอเวอร์มายด์โดนลูกหลงมากกว่ากระมัง...

น่าจะแบบนี้มากกว่านะ...
















ตอนนี้ยัยเบอร์5กำลังสาหัสอยู่ ผมควรจะเล่นตามเกมพวกมัน...

ผมมองดูโอเวอร์มายด์ ที่ทำหน้าสิ้นหวัง

คงผิดหวังมากกระมังที่ผมไม่สามารถบรรลุจุดประสงค์ของเธอได้














แต่ไม่ต้องห่วงผมไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก


และด้วยนิสัยผม ผมไม่ค่อยชอบทำอะไรตามกฏหรอกนะ

เรื่องทำอะไรคาบเส้นน่ะขอให้บอก

"ตามกันไวจริง..."














ผมมีเรื่องที่จะต้องพูดคุยกับโอเวอร์มายด์คนนี้เสียหน่อยเพราะใหนๆเธอก็ตื่นมาแล้ว



แต่ก่อนอื่น

ผมมองดูสีหน้าของยัยเบอร์5ที่ดูเหมือนจะครุ่นคิดอะไรหลายๆอย่าง เหมือนคนหมดกำลังใจ..


เธอคงเจ็บใจกระมังที่มาถึงเธอก็เป็นแบบนี้เสียแล้ว

ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้นะ อะไรที่มันต่างกันเกินไป...ไม่สิ แค่ไม่รู้มากกว่า...

ผมปลอบใจยัยเบอร์5ด้วย คำพูดกลางๆว่า


"อย่าเพิ่งหมดกำลังใจเรายังทำหน้าที่ไม่จบ"


















ผมอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ว่า เหล่าสาวกนั้นมีจำนวนมากกว่าที่เราเห็นตอนนี้

และพวกมันก็กำลังจะมุ่งมาที่พวกเรา


แต่ขอให้สบายใจได้พวกนี้ไม่ได้เก่งอะไรมากมายนัก


ผมตรวจจับพลังดูแล้วในระแวก(ดาว)นี้มีตัวท๊อป อยู่ 4ตัว ซึ่งเราเจอแล้ว3ตัว

แม้หน้าตามันจะดูคล้ายๆกันแต่หากสังเกตดีๆแล้วจะรับรู้ได้เองโดยเฉพาะพลังที่แผ่ออกมา


ตัวแรกคือตัวที่ฟันหอคอยขาด อีกตัวตัวคือตัวที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้(ผมไม่ได้บอกยัยเบอร์5ว่านั่นคือตัวที่อ่อนที่สุดใน4ตัว)

ส่วนอีกตัวหนึ่ง..










กำลังครอบดาวดวงนี้อยู่...

โชคดีมากๆที่พลังของผมกับยัยนี่มันมีผลเกื้อหนุนกันได้จนน่าประหลาด...



เมื่อผมดูจนแน่ใจแล้วว่ายัยเบอร์5สามารถสมานบาดแผลได้ดีระดับหนึ่งแล้ว


ผมจึงบอกถึงแผนการกับยัยเบอร์5ประหนึ่งว่าเธอยังมีหน้าที่ๆต้องรับผิดชอบอยู่


เพียงแต่แผนการที่ว่านั้นอาจจะไม่เป็นที่ชอบใจของเธอนัก แต่ก็คงต้องจำยอมอยู่แล้ว


นั่นคือการแยกออกจากผม ไปหลบซ่อนจนกว่าผมจะจัดการเรื่องเสร็จเองคนเดียว

ถึงกระนั้นผมก็กำชับให้เธอลบจิตตัวเองและคงต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเองให้ได้..


"เดี๋ยวผมจะย้ายเธอลงแถวๆป่านะ"
















ลึกๆแล้วผมเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ที่ต้องละสายตาจากยัยเบอร์5ไป

....แต่ผมเองก็อยากจะคุยกับ โอเวอร์มายด์คนนี้เหมือนกัน

เป็นความเสี่ยงที่เกิดจากความเห็นแก่ตัวของผมจริงๆ


ผมพูดให้กำลังใจกับยัยเบอร์5เพิ่มอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกลับมาตั้งสติสวนมุกกับผมได้

ก็คงไม่ต้องห่วงอะไรมากแล้วกระมัง...

ผมมองยัยเบอร์5ที่ยังแสดงสีหน้ากังวงอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังฝืนปิดมันใว้
















เอาล่ะเมื่อส่งยัยเบอร์5เสร็จแล้ว

ก็จัดไล่พวกแมงเม่าแถวนี้สักหน่อย..

ผมอธิบายโอเวอร์มายด์ถึงพลังความสามารถของเธอ ที่เธออาจจะรู้แล้วหรือไม่รู้ก็ตาม

ยิ่งเธอรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย หรือตื่นกลัว พลังของพวกสาวกจะเพิ่มขึ้นตามกลไกของผู้มีพลังนี้


ดังนั้นเธอควรทำใจให้เย็นประคองสติเอาใว้


















ผมบอกเธอตามจริงว่า ผมได้รับข้อความจากเธอแล้ว และถูกส่งมาเพื่อการนี้

แต่ผมมีเรื่องบางอย่างที่ผมอยากรู้จากเธอ


สิ่งแรกที่ผมจะถามเธอก่อนเลย



"เธอรู้จัก มอริซ ใหม?"

นั่นคือเรื่องแรกที่วิ่งเข้ามาในหัวผมเพราะตอนนี้ผมเริ่มไม่ค่อยใว้ใจในเรื่องรอบๆตัวที่เกิดขึ้นกับผมเท่าใหร่แล้ว



แต่ก่อนที่เธอจะตอบอะไร ก็มีสาวกมาขัดจังหวะเสียก่อน


ซึ่งโอเวอร์มายด์ ที่มองเห็นและรับรู้ถึงสาวกทุกตัวบอกให้ผมระวังตัวใว้




















หมอนี่....



ท๊อป4 ตัวสุดท้ายสินะ...



พลังรุนแรงใช้ได้ แต่ตอนนี้ผมถือไพ่เหนือกว่า เพราะยังไงมันก็ต้องไม่ทำให้โอเวอร์มายด์ต้องเป็นอันตรายอยู่แล้ว

แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด..

ไอ้บ้านี่มันไม่ออมมือเลย..















มันใช้ความหวาดกลัวและความเจ็บปวดของผู้เป็นนายเพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเอง

มันไม่กลัวเจ้านายตัวเองตายตามด้วยหรือยังไง??

แบบนี้ท่าทางไม่ดี ผมคงต้องใช้วิธีนี้..


















มาคุยกันต่อเถอะสาวน้อย...












จบช่วงแรก

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx








ผมสร้างมิติแห่งความมืดซึ่งก็เสมือนบาเรียป้องกันนี่แหล่ะ

แม้มันจะกันเจ้าพวกสาวกได้ชั่วคราว


แต่มันก็จะสามารถยืดอายุบาเรียได้หากพวกเหล่าสาวกมันอ่อนกำลังลง

















ดังนั้นการสร้างบรรยากาศดีๆเพื่อให้โอเวอร์มายด์รู้สึกสบายใจ จึงเป็นวิธีถ่วงเวลาที่ดีระดับหนึ่ง


"สว่างประมาณนี้ใช้ได้ใหมหว่า??"


เวลามีไม่มากนักผมถามโอเวอร์มายต่อจากก่อนหน้านี้ทันที














จากข้อมูลที่ได้ เธอไม่รู้จักมอริซ...อืม..ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก..


รวมไปถึงโอเวอร์มายด์คนอื่นๆ ซึ่งเธอก็ไม่เคยเจอเลย เพราะเธอถูกเลี้ยงโดยคนกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าชาวโบสถ์มาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้

แต่เธอก็ยอมรับว่าหลังจากที่เธอได้พลังนี้มาเธอก็มีความทรงจำบางอย่างติดมาด้วย..


โอเวอร์มายด์เรียกร้องให้ผมรีบจัดการเธอ ก่อนที่เหล่าสาวกที่เหลือจะกลับมากันหมด

ผมจึงบอกให้เธอใจเย็นๆเพราะยิ่งเธอร้อนใจ พวกสาวกก็ยิ่งแกร่งขึ้น มันทำให้ผมทำตามคำร้องขอของเธอลำบาก

ผมอธิบายกับโอเวอร์มายด์คนนี้ว่า ผมเคยเจอโอเวอร์มายด์คนอื่นๆมาก่อน จึงรู้ถึงวิธีรับมือกับเหล่าสาวก


แต่ดูเหมือนมันจะมีอะไรมากว่านั้น เพราะโอเวอร์มายด์คนนี้บอกกับผมว่าเธอได้ทำเรื่องผิดพลาดลงไปกับเหล่าสาวก

เป็นเหตุให้เธอต้องสูญเสียมือทั้ง2ข้างนี้ไป ผมเข้าใจในสิ่งที่โอเวอร์มายด์ต้องการจะบอกผมว่าเธอควบคุมพวกมันไม่ได้

แต่เธอสามารถควบคุมพลังที่สาวกมีได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว..
















.....น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่ผมอยากรู้ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดอะไรของเธอ

เอาเถอะ..คงได้เวลาดำเนินการตามหน้าที่ๆได้รับมาแล้วสินะ...

อย่าเพิ่งคิดว่าผมทำอะไรแปลกๆเลย...ผมก็แค่ไม่อยากจะรู้อะไรที่เป็นส่วนตัวหรือเบื้องลึกของโอเวอร์มายด์คนนี้มากนัก

ผมควรจะรีบตัดจบให้มันเสร็จๆไปจะดีกว่ที่จะมาพูดคุยอะไรกับเธออีกแม้แต่ชื่อผมยังไม่ถามเลยเพราะไม่ต้องการจะรู้


ของกินที่ให้โอเวอร์มายด์เมื่อกี๊ก็เปรียบเสมือน อาหารมื้อสุดท้ายของเธอ เหมือนนักโทษประหารที่ควรจะได้กินอะไรดีๆก่อนตาย

"ฮึบ!! ไม่ต้องตื่นเต้นนะเดี๋ยวก็จบ..."
















.....

...

..

.





"ผมให้เวลา5นาทีนะ....."

รอดูต่อนะฮ้าบบ หนุกๆๆ

ผมเพิ่งบอกไปหยกๆว่าไม่ต้องการรู้อะไรเกี่ยวกับโอเวอร์มายด์คนนี้

แต่ก็ไม่วายยอมนั่งฟังเรื่องราวของเธอ...นึกแล้วก็ตลกตัวเองดี

อาจเป็นเพราะผมเห็นจุดจบของโอเวอร์มายด์ที่ผ่านมาไม่ได้จบดีสักคนกระมัง...

นี่แหล่ะคือเหตุผลที่ผมอยากรู้เรื่องโอเวอร์มายด์ที่ผมเคยเจอมา


เข้าเรื่องแบบกระชับล่ะกันเธอคนนี้ชื่อ "ซีรีอุส" ตามที่เธอบอกก่อนหน้านี้เธอถูกเลี้ยงโดยคนในโบสถ์



และตั้งแต่เด็กจนโตมาเธอไม่เคยได้ออกไปจากห้องของเธอเลย แม้จะมีคนของโบสถ์มาคอยดูแลเธอแต่คนพวกนี้ก็สวมชุดผ้าคลุมเห็นแค่ตา

เธอถูกสอนและเรียนรู้เรื่องต่างๆผ่านพี่เลี้ยง(แน่นอนว่าสวมผ้าคลุมตลอด) จนเมื่อเธออ่านหนังสือได้เธอก็ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองด้วยการอ่านแต่หนังสืออย่างเดียว


แน่นอนว่าแม้แต่เล่นเธอก็เล่นกับตุ๊กตาอยู่คนเดียว แม้จะมีพี่เลี้ยงแต่ก็เพียงแค่นำอาหารกับนำเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เธอเท่านั้น
















เนื่องจากดวงตาที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครบอกเธอว่าพ่อแม่ของเธอคือใครเธอจึงถูกสอนมาตลอดว่าเธอเป็นโรคร้ายจึงไม่สามารถอยู่ร่วมกับผุ้อื่นได้

ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงใช้ชีวิตอยู่กับกองหนังสือและตุ๊กตาอยู่ไม่กี่ตัว โดยที่เธอไม่เคยรู้เลยว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร?

นอกจากแสงจากช่องหน้าต่างด้านบนที่ส่องลงมา ซึ่งบางทีเธอก็แอบต่อกองหนังสือปีนขึ้นไปดูเป็นบางครั้ง

แต่เธอเคยถูกลงโทษด้วยการเอาหนังสือออกไปจนหมด จนในห้องไม่เหลืออะไรเป็นเวลา10เดือน จากนั้นเธอก็ไม่ทำอีกเลย


จนมาวันหนึ่งที่เธอได้ยินเสียงอะไรสักอย่างที่ข้างนอก














แน่นอนว่าเสียงนั้นช่างรบกวนต่อมอยากรู้ยากเห็นของเธอมากนัก

เธอจึงยอมทำผิดกฏอีกครา รีบต่อหนังสืออย่างเร็วเพื่อรีบปีนขึ้นไปดูว่าอะไรคือต้นกำเนิดเสียง

และก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง...