รูปของBenQ11

อย่างที่บอกไปจากนี้ผมได้ใช้ ลางสังหรณ์ตัวเองล้วน หรือเรียกว่าไม่ได้คิดอะไรเลยก็ว่าได้

เพราะ"เส้นทางของมอริซ" ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครหนีพ้นได้














และก็ไปไปตามคาดใว้


ประตูไม่ได้ล๊อค....เส้นทางมอริซต้องการให้ผมต้องเผชิญกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ใช่ใหม?















แล้วจากนี้ผมจะใช้สังหรณ์แบบใหนดี?










จบตอน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]


ในเมื่อประตูเปิดใว้อยู่ แสดงว่าต้องมีการไขกุญแจ ดังนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ เบลค...เพราะมันเป็นคนถือกุญแจทั้ง2ใว้

แต่ช่วงนี้ผมก็ไม่เห็นมันมาหลายวันเหมือนกันนะคงเพราะงานที่ผมทำอยู่ก็เยอะมากจนไม่มีเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นเลย

ใจจริงผมไม่อยากมาที่นี่สุดๆ เพราะปีกว่าที่ผมเองก็พยามเลี่ยงที่นี่แต่กลับต้องมาเมื่อเกิดเหตุ

เมื่อเจอกับอโลนอีกทีดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย...

และเมื่อประโยคแรกที่ผมจะพูดกับเธอ(อโลน) แต่เธอกลับขัดเรื่องๆหนึ่งออกมา











ผมจำต้องหยุดชะงัก กับเงื่อนไขแลกเปลี่ยนที่เธอขัดขึ้นมา...

...มีบางอย่างที่ผมระแคะระคายเกี่ยวกับพลังของเธอ จริงๆแล้วผมเคยหารือเรื่องนี้กับไอ้แสบเรื่องพลังของอโลน

พวกเราสันนิษฐานกันว่าพลังของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเร็วเมื่อเรา"ปฎิเสธ"เงื่อนไขกับเธอ

ครั้นเมื่อคราวก่อนที่ไอ้แสบถูกเล่นงานก็เจอเรื่องกฏการแลกเปลี่ยนทำให้มันถูกสาบ(แต่ด้วยเรื่องอะไรมันไม่ยอมบอก)

รวมไปถึงเมื่อคราที่ผมปฏิเสธเรื่องที่ผมจะพาเธอออกไปข้างนอกจู่ๆเธอก็ดูจะมีพลังมากขึ้นและใช้ร่างแยก...

มันเป็นเพียงทฤษฏีที่คิดกันได้ แต่ที่แน่ๆเราก็ต่างรู้ไปถึงอณูว่า อโลนนั้น"อันตราย"


และครั้งนี้สังหรณ์ผมมันก็บอกว่า "นี่เป็นกับดัก"

















ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมเกิดสติขึ้นมาได้ว่าผมมาถูกที่แต่ ไม่สมควรมา มันรู้ได้ว่านี่มันอันตรายเกินไป

จนเกรงว่าอาจจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นมา

ผมหันหลังเตรียมออกทันที แต่อโลนก็มาอยู่หลังผมเหมือนวาร์ปมาและได้พูดยั่วยุผมเพื่อให้ผมถามคำถามเธอ

แน่นอนว่าผมไม่พูดอะไรกับเธอ ทั้งๆที่มีหลายเรื่องที่อยากจะพูดกับเธอ แต่...กับดักนี้ผมเคยโดนมาหลายครั้ง

จากที่ผ่านมาเธอสามารถที่จะตอบคำถามที่ไม่มีประโยชน์ รวมไปถึงการเพิ่มเงื่อนไขให้ตัวเองได้ด้วย

และที่สำคัญเธอสามารถที่จะ"โกหก"ได้ นี่สินะความน่ากลัวของเธอ...











ดังนั้นการจะพูดคุยกับเธอ จะต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม ในการพูดกับเธอ...เธอให้ผมเลือก2คำถาม...

งั้นผมจะถามเธอเพียงคำถามเดียวให้เคลียร์....เพื่อที่จะไม่ให้เกิดคำถามที่2และกฏการแลกเปลี่ยน

ผมหยุดคิดอยู่ชั่วครู่จนได้คำถามที่ ซิมเปิ้ลสุดๆ และเป็นคำถามที่เธอจะมีโอกาสตอบความจริงสูง ด้วยสภาวะต่างๆ

แน่นอนต้องดูจากลักษณะการตอบของเธอด้วย

















ซึ่งผมพอใจกับคำตอบที่เธอตอบมาอย่างทันทีมากแสดงว่าเธอไม่ได้โกหก....

แต่ผมเชื่อว่า เธอเองต้องรู้เห็นอะไรกับเหตุการณ์ครั้งนี้แน่ๆ เพราะคำพูด คำพูดนี้

มันทำให้ผมโมโหกับ คำยั่วยุของเธอมาก ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้

เมื่อมาใจเย็นลงผมก็พอเข้าใจในความต้องการของเธอ

...แต่เธอพูดในสิ่งที่ไม่ควรเสียแล้ว....














มันเหมือนมีแรงอะไรบางอย่างกระตุ้นต่อมโมโหผม

คงเหมือนคนโดนด่าพ่อหรือคนที่เรารักมากๆแต่พูดเหมือนมันไร้ค่าอะไรแบบนั้นกระมัง?

ไม่รู้สิผมไม่เคยมีพ่อแม่ และผมก็บอกไม่ได้ด้วยว่าผม"รัก"แอนหรือเปล่า?















...ผมเริ่มรู้ตัวว่าผมให้ความสำคัญกับแอนมาก...

แน่นอนผมให้ความสำคัญกับเธอเพราะเธอได้สูญเสียอะไรหลายอย่าง โดยมีผมเป็นเหตุ

ผมเฝ้าดูแอนมาตลอดจนรู้สึกผูกพันธ์กับเธอไม่มากก็น้อย

และที่กล้าพูดได้เลยว่าถ้าหากผมไม่ชอบแอนแล้วผมคงไม่อยู่กับเธอหรอก

แต่ในเมื่อผมได้พลาดพลั้งตวาดอโลนออกไปก็ยากที่จะแก้ไข

เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว
















ผมเพิ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน....

น้ำตาของอโลน ที่ไหลออกมา ผมเห็นประกายดาวที่ร่วงหล่นจนดวงตาเธอค่อยๆหายไป

เหลือแต่ความมืด...














เหมือนหลุมดำที่ไม่มีแสงสว่าง...















ความผิดพลาดนี้คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว ที่มาถึงปัจจุบัน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







หลังจากนี้ ผมคงไม่ต้องเล่าอะไรมาก

เพราะพลังของอโลน " Dark energy" เป็นพลังที่ยากหยั่งถึงมาก

ถ้าให้คิดตอนนี้ผมก็พอจะอนุมานได้ว่า มันคือพลัง ที่ทำสิ่งใดก็ได้ตามที่ใจต้องการ

แต่มันเป็น"พลัง"ไม่ใช่ "ความต้องการ"

...มันยากจะอธิบาย เพราะพลังของเธอก็สามารถสนองความต้องการของเธอได้















ในคราแรกที่ผมโดนพลังของอโลน ผมก็เข้าใจว่าพลังของเธอใช้ในการเคลื่อนย้าย

แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่พลังในการเคลื่อนย้ายเฉยๆ แต่เพราะเธอ"ต้องการ" เธอจึงใช้พลังนั้น อย่างที่ผมเคยโดนไปก่อนหน้านี้

...เพียงแต่ เธอจะใช้พลังนั้นมหาศาล จนเธอหมดแรงเหมือนคราวก่อน













มาคราวนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าจู่ๆพลังของเธอก็สูงพรวดพราด....น่าจะเยอะกว่าเบลค....

ไม่สิ น่าจะเยอะกว่า เบลคและไอ้แสบรวมกันเสียอีก


ในขณะที่ผมตกตะลึงกับพลังของเธอที่สูงขึ้น รวมไปถึงสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนของเผ่าเทพเจ้า


ผมก็ถูกตบหน้าไป1ที หรือนี่คือการลงโทษ?

มันเป็นการตบแบบเบาๆ(ของเธอ)แต่ก็ทำผมเห็นดาวได้แวปหนึ่งก่อนที่ทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าจะมือดลง


ตอนนั้นผมนึกว่าหน้าผมหายไปแล้วเพราะมันชาไปหมดแถมไม่เห็นอะไรด้วย


แต่พอตั้งสติได้ผมก้รู้ว่าร่างกายผมยังปรกติอยู่  แต่ผมมองอะไรไม่เห็น??














ผมสูญเสียการมองเห็น?  ไม่สิความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกลงไปข้างล่างก็เดียว เหมือนกับที่เท้าจะไม่มีพื้น

ทำเอาผมคิดอยู่นานว่าผมโดนพลังอะไรเข้าไป

ผมพยายามกวาดสายตาไปรอบๆแต่เหมือนจะไม่เห็นสิ่งใดเลย ไม่มีแม้แต่แสงเสียง
















ใช่ไม่มีแสง  ผมจึงต้องสร้างแสงเอง  

ผมรู้ทันทีเลยว่าผมถูกพลัง Dark energy อีกแล้ว

แต่คราวนี้ผมถูกส่งมาอยู่ในที่ใดสักที่

มันไม่ขำเลย เพราะบรรยากาศที่ไม่มีแสงและเสีงและพื้นหยั่งแบบนี้....













มันมีอยู่ที่ๆนึงที่มีบรรยากาศแบบนี้ และมันก็เป็นที่นี่จริงๆ...

ที่ๆอันตรายสุดๆ ใจกลางของจักรวาล ที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตที่แม้แต่ไอ้แสบก็ไม่อยากเข้าใกล้

ผมถูกส่งมาหา "ฮิกก์" โคตรพ่อโคตรแม่ตัวท๊อปของ เผ่าเทพเจ้า แถมยังเป็น "Over mind" อดีตพ่อตาผมเอง


(ฮิกก์ถูกพูดถึงในไดอารี่ตอนก่อน ที่ว่าด้วย ร่างคำสาบของไอ้แสบ ซึ่งมีส่วนประกอบแร่ที่หาได้ในใจกลาง Bigbang ซึ่งมี ฮิกก์ อยู่นั่นเอง)

แม้จะเนิ่นนานมาแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยลืม เรื่องของฮิกก์


เพราะ ฮิกก์ นี่แหล่ะ ทำให้ผมต้องคอยพร่ำบอกเสมอว่าอย่าได้เผชิญหน้ากับเผ่าเทพเจ้า(และเผ่าเลือด)


ใจกลางของที่นี่ คือถิ่นที่น่ากลัวไม่แพ้ "สงครามแสนปี" เลย....

เอาล่ะ...ขออธิบายเกี่ยวกับใจกลางจักรวาลสักนิด ตรงนี้ คือจุดกำเนิดของจักรวาลทุกสรรพสิ่ง ทุกอย่างถูกแผ่กางออกไปจากจุดนี้ ซึ่งรวมถึงผม

แต่...กว่าที่ผมจะพัฒนาตัวเองจนกลับมาที่นี่อีกรอบ ฮิกก์ก็อยู่ที่นี่แล้ว มันเป็นจุดที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น มันจึงว่างเปล่า....

ผมรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของเวลา นั่นหมายถึง ฮิกก์เริ่มเคลื่อนไหว














ต่อ... ที่ผมเรียก ฮิกก์ว่าพ่อตานั้น นั่นเพราะ เธอมีลูกสาว...แน่นอนตามนั้นผมได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต แต่ฮิกก์มิได้ยินยอม

เพราะฮิกก์สร้างเธอขึ้นมาเพื่อ...ใช้งาน....

ฮิกก์ให้ "ความคิด" เหมือนที่ "ซีรีอุส" over mind ที่เจอก่อนหน้านี้ เคยทำกับสาวกของเธอ แต่...ฮิกก์ก็ได้ให้ "ชีวิต"กับลูกสาวคนนี้ของเธอด้วย




















สำหรับฮิกก์ ผมเป็นเพียงเศษฝุ่นเล็กๆ แต่เพราะ ผม เคยพราก ลูกสาวของมันมา มันคงทำให้มันจำผมแบบไม่ลืมเลย

ผมพยายามที่พูดคุยเพื่อเบี่ยงประเด็น เพราะกะว่า ฮิกก์ อาจจะจำผมไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นผมคงกลับไปที่โรงเรียนไม่ได้แน่ๆ...ไม่สิ...ไม่ทันต่างหาก


ถึงอย่างนั้น การพูดคุยกับฮิกก์ก็ทำให้ผม เข้าใจได้ดีว่า กาลเวลาที่ยาวนานก็ทำให้ผมลืมเลือนเรื่องราวต่างๆไป

ผมจำฮิกก์ได้นะ...แต่ผมจำหน้าลูกสาวของฮิกก์ไม่ได้ แม้แต่ชื่อ...ผมจำได้เพียงว่าเธอเองก็เป็น Over mind

และที่สำคัญ ผมจำได้แล้วว่า เผ่าเทพเจ้านั้น ใช้"แสง" เป็นการเชื่อต่อ ในการมองเห็น

เนื่องจาก ที่นี่ เป็นจุดที่จักรวาลกระจายออกมันจึงไม่มีแสงใดๆ ทำให้ฮิกก์ไม่อาจรู้เรื่องราวภายนอกได้

แต่ผมกลับนำแสงนั้นติดตัวมาด้วย... แสงแห่งความทรงจำ ที่สะท้อน อดีตที่ผ่านมาของผม

















ฮิกก์ สามารถ ดึงแสงนั้นออกมาดู ดั่งคอมพิวเตอร์ กู้ข้อมูลฮาร์ดดิส ทำให้ความน่ากลัวอันต่อไปที่ผมไม่ลืมเลยก็คือ

"ความสามารถของ Over mind" ที่จะสร้าง "สาวก" ได้ดั่งใจนึก ซึ่งฮิกก์นั้น...ทำได้มากกว่า แค่สร้างสาวก แต่มันดูเหมือนการเป่ากบเล่นมากกว่าสำหรับ ฮิกก์

โดยความสามารถที่ว่าคือ ฮิกก์สารมารถ สร้างก๊อปปี้ ศัตรูที่มันเห็นได้ แต่จะได้เพียงแข็งแกร่ง70% ของความทรงจำช่วงที่แข็งแกร่งที่สุดของศัตรู


พูดง่าๆก็คือ ช่วงที่ผมแข็งแกร่งที่สุด ตัวก๊อปปี้จะมีพลัง 70% แต่ปัจจุบันผมไม่ได้แข็งแกร่งเหมือเมื่อก่อน แต่รางก๊อปปี้ยังคงแข็งแกร่งเท่าเดิมคือ 70% ของตอนที่แข็งแกร่งที่สุด













ตามที่รู้กับ ผมในตอนนี้ไม่เกรี้ยวกราด เหมือนเมื่อก่อน รวมไปถึง พลังที่ผมลดลงเพราะเหตุกาณ์บางอย่าง

ผมต้องเผชิญกับ "ตัวเอง" ทั้งที่ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้อีก....ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น

และผมก็ไม่ได้ แข็งแกร่งแข็งแกร่งดั่งแต่ก่อน

ผมรู้ทันทีว่า ฮิกก์จำผมได้แล้ว และไม่คิดจะปล่อยผมไปง่ายๆแน่

สิ่งที่ผมทำได้คือ ต้อง "หนี" แต่ผมจะหนียังไงล่ะ?

















ในเมื่อ ผมอยู่"ที่นี่" ใจกลางของจักรวาล ที่ๆมีฮิกก์อยู่ ที่ๆมีแต่ความแค้น อันยาวนาน

และระยะทาง ที่สุดแสนจะห่างจากตัวยาน
















หรือผมจะจำเรื่องราวของ ตอนนี้ดี?


ไม่...ไม่จบแน่นอน ไม่อย่างนั้น คงไม่เห็นผมเขียนย้อนหลังอย่างตอนนี้




นานแค่ใหนแล้วที่ผม ไม่ได้เห็น ตัวเอง เกรี้ยวกราด นี่หรือตัวผมสมัยก่อน?















จบตอน

รูปยาว

Spoiler:

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







ห่างหายไปนานเลยที่ไม่ได้เขียนไดอารี่ ไม่ใช่อะไรเพราะก่อนหน้านี้ผมใช้เวลาในการ"สะสมพลัง"ระหว่างทาง...


เอาเถอะคงต้องเกริ่นย้อนความกันก่อน

ในวันที่เกิดเรื่อง ผมถูก "อโลน" ส่งตัวผมไปอยู่ที่ศูนย์กลางจักรวาล ที่ซึ่ง"ฮิกส์"นั้นอาศัยอยู่













....ผมกับฮิกส์ เคยมีปัญหาไม่ลงรอยกันมาก่อนเกี่ยวกับผู้หญิง...อ่านไม่ผิดหรอก ปัญหามาจากผู้หญิงของฮิกส์นั่นแหล่ะ

แต่ความสัมพันธ์มันค่อนข้างซับซ้อน เพราะผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของฮิกส์ แต่เธอเป็นภรรยาของผมในคราโน้น...

เรื่องมันค่อนข้างยาวและผมก็คิดว่าเรรื่องมันเนิ่นนานมากแล้ว จนผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดได้ใหม ผมจึงขอข้ามไปล่ะกัน

เข้าใจเพียงว่าผมมีปัญหากับฮิกส์ล่ะกัน













ผมถูกฮิกส์ กักตัวใว้ที่นี่ ค่อนข้างนาน นานจนผมเองก็ไม่แน่ในว่า มันเนิ่นนานเพียงใด แต่นานพอที่จะทำให้ผมลืมเรื่องต่างๆไปเลย

ในหัวผมตอนนี้คิดแต่เรื่องที่จะออกไปจากที่นี่...จนบางครั้งผมก็ลืมนึกไปแล้วว่าผมจะออกจากที่นี่ไปทำไม?

แต่สุดท้าย ผมก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งแลดูจะเป็นเรื่องดี
















ผมไม่รู้หรอกว่า ฮิกส์ เห็นอะไรใน"อดีต"ของผม?


แต่มันกลับทำให้ผมรอพ้นจากสถานการณ์อันยาวนานนี้ได้


แต่บางทีผมก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ก็คิดเสียว่า ฮิกส์อาจจะเบื่อผมแล้วก็ได้กระมัง
















การตั้งตัวเป็นศัตรูกับฮิกส์ไม่ใช่หนทางที่ดีนัก มันหนักหนายิ่งกว่าเจอพวกก๊วนสงครามแสนปี

...ผมคงไม่มีกำลังพอที่จะหลุดออกจากวังวนของฮิกส์ได้ หากฮิกส์ไม่ปล่อยผม

เพียงแต่การจากไปครั้งนี้ มีเซอไพรซ์นิดหน่อย
















ผมได้พบเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก มันทำให้ผมอิ้งตะลึงกับสิ่งที่เห็น















ฮิกส์ได้สร้างเธอขึ้นมาอีกครั้ง มันทำให้ผมเกิดความสับสนและ จดจำถึงสิ่งที่ผมแทบจะหลงลืมไปแล้ว


ว่าผมต้องการจะทำอะไร....

บอกตามตรงว่า ผมไม่อาจจำหน้า"อเดล"ได้อีกแล้ว


....แต่ ผมมั่นใจเหลือเกินว่า เธอคืออเดล เธอมีจุดเด่นที่ผมไม่อาจลืมเลือน













ผมไม่รู้ว่า ฮิกส์ต้องการอะไรหรือคิดอะไรอยู่

หลังจากที่ได้มองดูอดีตของผม

แต่ที่สำคัญคือ ผมกำลังจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว



ถึงกระนั้นสาระสำคัญนั้นมันต่อจากนี้












ฮิกส์ได้ บอกผมถึงขุมพลังของศัตรูที่ผมจะต้องเผชิญ

แม้จะดูเป็นการบอกใบ้ แต่ผมก็เชื่อว่าไม่ว่าใครก็เข้าใจได้ง่ายๆ

ใช่ ผมเองก็รู้ดีว่าขุมพลังที่ว่านั้นน่ากลัวเพียงใด


ผมไม่อาจจินตนาการถึง ความแข็งแกร่งของศัตรูที่ผมจะต้องกลับไปเจอได้เลย













ดังนั้นสิ่งที่ผมต้องทำในตอนนี้คือ การสะสมพลังให้มากที่สุด บางทีก็ต้องขอบคุณฮิกที่ช่วยกระตุ้นพลังให้ผมจนแทบจะกลับมาเต็ม100%

เหมือนกับฝึกวิชาในห้องกาลเวลาก็ไม่ปาน















ผมเปลี่ยนจากความรู้สึกไม่ดีที่เจอฮิกส์ มาเป็น "ขอบคุณ" ที่ได้เจอ

มันเหมือนผมได้เคลียร์ความค้างคาใจในอดีต อย่างน้อยๆ ฮิกส์ก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรผมอีกแล้ว

หรือนี่เองก็เป็น เส้นทางของมอริซ?