รูปของBenQ11

แต่นั่นมันไม่ได้เกิดจากพลังเวทย์ ที่ผมยิงออกไปอย่างเดียว

มันเกิดจากเวทย์ ทั้ง2ปะทะกันต่างหาก

แน่นอนมันสว่างจ้าจนคนทั่วไปมองไม่เห็น นอกเสียจากผม...ผู้ที่รู้ชัดเจนเพราะเวอทย์ตัวเองถูกต้าน

หรือผู้ที่สามารถแยกแยะพลังเวทย์ของแต่ละคนได้ ซึ่งคงมีไม่มากนัก..

เบื้องหน้าของผมคือแผ่นหลังของเซต้า...มันทำให้ผมนึกออกทันทีว่าเซต้าคือใคร?














น่าจะสัก800-1000ปีก่อน ผมเคยได้ยินชื่อ อสูรกายที่ออกอาละวาด ในแถบจักรวาลวงใน

แต่เมื่อผมมาถึงแถวจักรวาลวงใน อสูรกายตัวนั้นก็หายไปเหลือเพียงชื่อเรียกขาน

จากที่เคยได้ยินรูปลักษณ์ของมัน ดูเรียบง่ายเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่นั่นคือสิ่งหลอกล่อ ให้ดูกลมกลืน

แต่แท้จริงแล้ว มันคือ อสูรกาย4แขน...ไม่สิ มันมี2แขน แต่มี2คน...




ชื่อของมันคือ "Anglerfish"(แองเกลอฟิช)


สิ่งที่อยู่ที่หลังของมันเหมือน ลอยสักรูปแขน เป็นจุดเด่นเดียวที่ Anglerfish แสดงให้ดูก่อนที่ผู้พบเห็นจะตายเมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่รอยสัก

















ผมไม่เคยเจอตัว "แองเกลอฟิช"มาก่อน แต่ชื่อนี้คงเป็นฉายาที่ได้จาก "Anglerfish"(พันธุ์ปลา)

สิ่งมีชีวิตปละหลาด ที่(ตัวเมีย)จะดูดกินเพศตรงข้ามผ่านผิวหนัง โดยการที่Anglerfishเพศผู้จะเอาปากไปกัดที่ตัวเพศเมียจนติดอยู่อย่างนั้น

และค่อยๆหลอมตัวเอาเป็นส่วนหนึ่งของตัวเมีย...


แม้ ความเป็นจริงจะแตกต่างจาก สิ่งที่เซต้าเป็น แต่รูปลักษณ์นั้นก็สมฉายา....

ห๊ะ เซต้านี่เป็นผู้หญิงเหรอคับ OoO

เป็นผู้ชายครับ แต่รูปลักษณ์เหมือนปลาแองเกลอฟิช(ตัวเมีย)อ่าเหอๆๆ

อ๋อ โอเคคับ เข้าใจละ รออ่านต่อๆ >w<

....ดังนั้นแล้วทฤษฏี สายกำลังตรงกับข้ามสายเวทย์ จึงไม่สามารถเอามาใช้กับ แองเกลอฟิช ได้


ทั้งกำลัง พลังเวทย์ มีเพียบพร้อม ผมเข้าใจแล้วว่าทำไม สมัยนั้น แองเกลอฟิชจึงูกเรียกว่า อสูรกาย


และตอนนี้ผมก็รู้สึกโชคดีที่ตัวเอง immune magic ไม่อย่างนั้นคงลำบากกว่านี้เป็นแน่แท้













นอกจาก"กำลัง" ที่ผมต้องเสียเปรียบแล้ว "อาวุธ" ที่แองเกลอฟิชใช้ ก็อันตรายสุดๆ

ผมรู้ดีว่าพิษสงของมันเป็นอย่างไร ผมจึงได้แต่ตั้งรับอย่างตึงมือ


ในตอนนั้น ผมเร่งใช้ความคิดว่าควรทำอย่างไรต่อดี?















จะบอกว่าถ้าผมมาคนเดียว เรื่องก็คงไม่ยุ่งยากแบบนี้ก็คงไม่ใช่

เพราะการมาคราวนี้มันให้ เรื่องราวต่างๆกับผมมากมาย...โดยเฉพาะกับความจริง ที่ผมได้เห็นเกี่ยวกับ2สาว..


และการเพชิญกับ แองเกลอฟิช ก็คงจะหลีกหนีไม่พ้นไม่จ่าจะเป็นทางใด

และที่สำคัญ...เราอยู่บนเส้นทางของมอริซ

ลักชัวลี่ ใช้พลังจากเซลผสม สร้างปีกบินขึ้นมาเพื่อช่วยผม

เป็นเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในการคาดเดาของผม ผมรู้สึกซาบซึ้งที่เธอยังคิดจะช่วยเหลือผม

แม้ร่างกายเธอจะเป็นแบบนั้น...เพราะผม....













แต่เปล่าประโยชน์ กับสเกลพลังที่อยู่ต่อหน้าเธอ

ผมไม่สามารถตะโกนห้ามเธอได้ทัน เพราะผมเองก็ถูกโจมตีทางกายภาพอย่างแรง คลื่นแรงกระแทก

ทำให้ผมไม่สามารถเปล่งเสียงห้ามออกมาเป็นประโยคได้















ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพลาดกับเรื่องที่เกิดความคาดหมาย มันก็ช้าไปเสียแล้ว...

อ้าววววววว เซรงงงงงเลยยย ToT

ผมมองดูลักชัวลี่ ตกลงไปยังดาว โดยที่ผมไม่สามารถช่วยเธอได้...



พลังแห่งความโกรธ คือต้นกำเนิดพลังที่ผมใช้ทุกครั้ง



การปะทะกันอีกครั้งมันทำให้เกิดเสียงดังมากรอบตัวผมจนหูอื้อ


แรงปะทะของเวทย์ทั้ง2สาย ทำให้เกิดแสงจ้าไปทั่วฟ้า

...แต่ใจกลางของแสงนั้นผมและแองเกลอฟิชกลับอยู่ในความมืดมิด















....ดูเหมือน พลังความโกรธของผม จะไม่สามารถเอาชนะพลังแห่งการปกป้องคนสำคัญได้สินะ


ผมก็อยากจะคิดอย่างนั้นอยู่หรอก แต่มันดูจะเป็นข้ออ้างสำหรับ คนที่มีพลังต่างกันเกินไป

แม้ว่าเราต่างไม่สามารถเอาความสามารถที่แท้จริงมาใช้กันตรงนี้ได้ แต่ผมก็รู้ดีว่า แองเกลอฟิชมันไม่ได้เอาจริงเลยแม้แต่น้อย


ไม่สิต้องบอกว่ามันใช้พลังไม่ถึง5% ของที่มีอยู่เลยต่างหาก ผมรู้ดี...พลังมันระดับเดียวกับพวกที่อยู่"สงครามแสนปี"แล้ว


นี่ผมประเมินหมอนี่ต่ำเกินไปจริงๆ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแองเกลอฟิชถึงถูกเรียกว่า อสูรกายในยุคสมัยของมัน....


ในห้วงความมืดมิด ผมได้เห็นแสงเรืองๆ ค่อยๆสว่างขึ้น ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นคือ แองเกลอฟิชที่รอขย้ำเหยื่อ...














แผนที่ผมวางใว้ แม้ยังไม่ถึงเวลาแสดงแต่ก็มีความคลาดเคลื่อนไปเยอะ


พลังของแองเกลอฟิช แข็งแกร่งเกินไป...รวมไปถึง อาวุธนั่น...

ผมไม่สามารถต้านทานพลังของมันได้อีกแล้ว

อธิบายสักนิด "แร่เบลค" เป็นชื่อที่ผมเรียกเอง มันคือพลังที่เบลคใช้ในการทำลายทุกอย่างที่เป็นสสารเมื่อถูกฟันลงไป

แต่การทำลายของสสารนั้นจะขึ้นอยู่กับผู้ที่ต้องการฟันว่าจะต้องการทำลายหรือไม่?

แร่เบลค จะกัดกินสสารนั้นๆจนตกผลึกเป็นคมซี่เหมือนคมมีด(มั้ง?)

"แร่เบลค" สามารถกัดกินสสารทุกอย่างได้ที่มีอยู่ในจักรวาลนี้ แต่มันจะไร้ผลกับ สิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่างจักรวาล นั่นคือจุดอ่อนเดียวของ"แร่เบลค"

ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอ? ก็เพราะเราก็ต่างเคยใช้ชีวิตอยู่ ที่สงครามแสนปี ที่เป็นจุดชนกันระหว่างจักรวาลเราและจักรวาลเคียงข้างไง...

กับวิธีแก้อีกวิธีหนึ่งก็คือการตัดส่วนที่ถูกแร่กัดกินให้ทัน...ซึ่งมันเป็นไปได้ยากมากกับการเจอคู่ต่อสู้แบบเบลค..หรือแองเกลอฟิช

เมื่อรู้ถึงความแตกต่างของพลังแล้ว เมื่อยิ่งสู้ยิ่งเสียเปรียบ จนผมก็ชักเป็นห่วงคนอื่นๆว่าจะเป็นอย่างไร?

ผมเลือกที่จะล่าถอยก่อน...














ผมเป็นห่วงยัยเบอร์5ที่สุด เพราะเธอเป็นคนที่มีความต้านทานต่อแรงกดดันน้อยกว่าคนอื่นๆ

ส่วนลักชัวลี่ ผมเชื่อว่าเธอยังไม่เสียชีวิต...เพราะเซลผสมที่เจ้าแสบนั้นทำใว้กับเธอ..

ส่วนลำดับ4...ไม่รู้สิ แต่ผมคิดว่าเธอคงเอาตัวรอดได้ดีกว่ายัยเบอร์5แน่ๆ


ผมเห็นยัยเบอร์5 มองดูสภาพผมอย่างตกใจพร้อมวิ่งเข้ามาใกล้ผม

ใบหน้าผมเริ่มถูกแร่เบลค กัดกินทำให้ออกเสียงลำบาก แต่สุดท้ายผมก็ตะโกนออกไปพร้อมเวทย์สุดท้ายที่เหลืออันน้อยนิด..


















เวทย์ป้องกันนี้คือเวทย์สุดท้ายที่ผมใช้ให้เธอ...ในชีวิตนี้...

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หัวเขียวววววววววววววววววววววววว

บ้าจริงๆ ไอ้หมอนี่มันเก่งเกินไป


เผลอๆคนอื่นๆอาจไม่รอดก่อนที่มันจะจัดการผมเสียอีก













ผมครุ่นคิดถึงวิธีแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า

ว่าจะทำยังไงเอไม่ให้ คนอื่นๆต้องมาเผชิญหน้ากับแองเกลอฟิช













การมีพลังชีวิตฟื้นฟูเยอะมันก็ดีอยู่หรอกแต่ดูท่ากับเหตุการณ์นี้จะไม่ดีเสียเท่าใหร่

รู้อย่างนี้ เอาจริง แต่แรกจะยังดีเสียกว่า มาอยู่ในสภาพนี้ต่อหน้าสาวๆแล้วรู้สึกแย่จริงๆ...
















ผมเร่งรักษาตัวเองพลางต้านทานแร่เบลค รวมไปถึง จับพลังของสาวๆว่ายังอยู่ดีใหม?

มันดูเหมือนไม่มีอะไร แต่มันวิกฤติมากสำหรับผมที่ต้องทำในขณะนี้
















ผมตะโกนอย่างสุดเสียง ห้ามทุกคนเผชิญกับมัน


แต่ก็ไม่รู้ว่าเสียงผมจะส่งไปถึงคนอื่นๆหรือเปล่า?

ผมเองยังไม่แน่ใจตัวเองเลยว่า ผมส่งเสียงออกมาเป็นประโยคใหม?

ผมจับคลื่นพลังของคนที่อยู่ใกล้ๆสุด คลื่นหนึ่งเป็นของยัยเบอร์5

กับส่วนอีก1 ......


ผมจับมโนภาพเป็นหน้าตามันไม่ได้เลย...















สมกับที่เรียกว่า แองเกลอฟิช สิ่งมีชีวิตที่หลอกล่อเหยื่อให้หลงกลก่อนจะขย้ำ














ผมยังคงตะโกนต่อไป เพราะผมจับคลื่นพลังได้ว่า ยัยเบอร์5กำลังขวางทางแองเกลอฟิชอยู่

ไม่สิเหมือนมันจะเดินไปทางยัยเบอร์5มากกว่า













ผมภาวนาให้ยัยเบอร์5หลีกทางให้มัน แต่ดูเหมือนเธอจะยืนนิ่ง..


ผมพอจะเข้าใจถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้นะ

คลื่นพลังของเธอมันฟ้อง...











ในตอนนี้

ไอ้ความรู้สึกเก่าๆมันผุดขึ้นมา

ผมเริ่มมารู้สึกผิดเอาตอนนี้ ที่ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ เพื่อการพิสูจน์เรื่องมอริซ

ผมรู้สึกไม่ดีเสมอที่การตัดสินใจทำอะไรของผม มันส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อคนรอบข้างผม


โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..ยัยเบอร์5 ที่เคยเฉียดตายมาเพราะการตัดสินใจของผม


ถึงแม้ส่วนหนึ่งจะเป็นการตัดสินใจของเธอเองและผมก็เคารพการตัดสินใจของเธอ



แต่ดูเหมือนมันจะผิดที่ผิดเวลาที่เธอจะมาร่วมวงไพบูลย์กับผม...


ผมภาวนาให้แองเกลอฟิช มองผ่านเธอไปเหมือนมองมดปลวก..

















......

....


ผมรู้สึกติดหนี้ แองเกลอฟิชจริงๆ..

















ส่วนยัยเบอร์5 ผมรับรองว่าจะต้องชดใช้ให้เธอแน่นอน ผมสัญญากับตัวเองเลย

เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็หาได้มีอะไรติดใจอีก...















เหลือแค่ให้มัน"ฆ่าผม"ได้ก็พอ...















จบตอน

สักนิดกับสงกรานต์

อุ๊ยยย ปืนฉีดน้ำหัวเขียวยาวจางงง 5555

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx






หลายคนคงสงสัยว่า ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย เพราะหลายคนคงรู้อยู่แล้วว่า สถานภาพร่างกายของผมเป็นอย่างไร?

แต่นั่นเป็นการพิสูจน์ให้รู้ว่า แองเกลอฟิชมันรู้เรื่องนี้ด้วยใหม?











มอริซอาจจะบอกถึง ร่างกายผมที่มีความต้านทานเวทย์ หรือ รูปแบบการต่อสู้ของผม

เพราะจากที่ประมือกันมัน มันก็ไม่ได้ใช้พลังเวทย์ในการสู้กับผมเลย

มันจะใช้เวทย์เฉพาะตอนหักล้างกับเวทย์ของผมอย่างเดียว


แต่.....












เรื่องสถานภาพการดำรงอยู่ของผม ซึ่งน่าจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด มอริซกลับไม่บอก

และยังบอกให้แองเกลอฟิชกำจัดผม เพื่อลดช่องว่างในแผนการมันอีก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขัดแย้งกันมาก..กับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

สิ่งเดียวที่ผมเข้าใจได้ในเรื่องนี้ก็คือ "มอริซ โกหกแองเกลอฟิช"


ตามที่บอกไป มอริซมีความสามารถในการจัดเรียงและคำนวนเหตุการณ์ต่างๆล่วงหน้าได้ ดั่งมีแปลนเขาวงกตใว้ในมือ...

สิ่งที่มอริซทำหาใช่การบอก"เส้นทางล่วงหน้า"หรือ"ความจริง"

แต่มันคือการทำอย่างใรที่จะทำให้หมากของมันเดินไปในเส้นทางที่มันกำหนดต่างหาก...

เรื่องนี้ผมไม่โทษแองเกลอฟิชที่เชื่อมั่นในมอริซ...

ใครๆก็ไม่สามารถหลีกหนี เส้นทางแผนการของมันได้

ไม่ว่าการตัดสินใจอย่างไรก็ไม่อาจหลีกหนีหรือพ้นความต้องการของมอริซได้เลย

ถึงกระนั้น...ผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่า สิ่งเหล่านั้นทั้งหมด อยู่ในเส้นทางของมัน...ทุกเรื่อง...ทุกครั้ง..

ใม่ใช่แค่ผม แม้แต่น้องๆของมันก็เคย ฝืนเส้นทางของมันทุกครา แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาวงกตที่เป็นเส้นตรง..

ตาผมเบิกโพรง เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า


"ทำไมยัยนั่นถึงมาอยู่ตรงนี้?"














เสี้ยววินาทีแห่งการตัดสินใจ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้เธอมายืนอยู่ตรงนี้?

มันรวดเร็วจนไม่ทันห้าม ไม่สิมันรวดเร็วจนไม่ทันช่วยต่างหาก

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนอะไร













และมันเร็วจนผมคงไม่มีทางจะอธิบายเธอได้ทันว่า "แร่เบลค" ชื่อมันก็ตามความหมายของมัน มันไม่ได้เป็นของแข็ง

แต่มันเป็น ฝุ่นผงที่ก่อตัวควบแน่น และพร้อมกระจายตัวเพื่อกัดกินสสารที่ต้องการจะทำลาย

...อยากจะอธิบายให้มากกว่านี้แต่ก็คงไม่จำเป็นแล้วสินะ?

แม้จะน่าเจ็บใจ แต่การโจมตีครั้งนี้มันรุนแรงจนทำผมตายได้ทันทีจริงๆ...















แต่นั่นก็พิสูจน์ได้แล้วจริงๆว่า แองเกลอฟิชไม่รู้ว่า ผมไม่มีวันตาย

















.......แต่ค่าตอบแทนกับการพิสูจน์นั้น ช่างมากมายนัก....

"ไม่ต้องตกใจไป ไอ้ปลาลูกโป่ง ตั้งแต่จำความได้ข้าไม่เคยเล่นใครทีเผลอหรือลอบกัดข้างหลังใคร"
















เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าการอัดแองเกลอฟิชตอนนี้ อยู่ตรงหน้าผม


ยังดีที่ผมช่วยเธอได้ทันหวุดหวิด แต่ถ้ารอต่อไปเธอคงตายจริงๆแน่นอน


แร่เบลคกำลังกัดกินเธออยู่ มันกำลังลามเข้าสู่เลือดของเธอ












ผมไม่มีเวลาอธิบายหรือ อรัมภบทกับยัยเบอร์5มากพอ ผมบอกเพียงให้เธอเชื่อใจผมและกัดแขนผมให้เต็มแรง..


เพราะเเลือดของเธอกำลังถูกแร่กัดกิน และลามไปสู่เส้นเลือดของเธอด้วย


ดังนั้น...มันเจ็บปวดเจียนตายแน่นอน....


ผมเชื่อว่าต่อให้เป็นใครก็ต้องทำแบบนี้

และผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่าพูดได้เพียงว่า


"ขอโทษนะ..."

โอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ฝากเพจคนรู้จักหน่อยครับ ฝีมือดีมากๆ แต่ออกงานน้อยไปหน่อยอ่าเลย

https://www.facebook.com/pages/Rabbit-Bahamut-18-plus-room/383447378437368

รับแอดผมด้วยนะ 5555