รูปของBenQ11

หลังจากพูดคุยกันแล้ว ผมก็จับใจความได้ว่า เจ้าหมอนี่มันชอบแบบเด็กแว้นๆ

และไม่มันก็รำคาญเฟหว่องมานานแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนเจ้าหมอนี่ได้เฟหว่องคอยช่วยเหลือหลายๆอย่าง(เดาว่าเรื่องเงิน) ก็เลยไม่อยากจะหักดิบตัดสัมพันธ์กับเธอ

ในวันที่เรียนจบเจ้าหมอนี่ก็ให้แหวนเพื่อ ให้เฟหว่องลดการตามตอแย เพื่อที่มันจะได้ไปจากที่โรงเรียนอย่างสบายไม่วุ่นวาย..


อืม...ไม่รู้ว่าผมเข้าใจอย่างนี้ถูกใหม?











หลังจากที่คุยกับหมอนี่ที่ดูมีเหตุผลข้างๆคูในสายตาผม ก็รู้สึกว่าเสียเวลาคุยกับมันจริงๆ..

แต่ผมก็รู้สึกสบายใจ ที่เฟหว่องไม่ได้ตกลงปลงใจกับเจ้าหมอนี่ไปมากกว่านี้











จริงอยู่ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้

แต่ไอ้ท่าทีกวนส้นของหมอนี่ มันขัดใจผมเสียจริง


ไงๆหมอนี่ก็จบออกไปแล้ว...ถือว่าไม่ผิดกฏโรงเรียนอะไรสินะ?


"อยากลองเป็นผู้หญิงดูบ้างใหม?"

ด้วยความโมโห ทำให้ผมลืมไปว่าเจ้าหมอนี่มันเคยอยู่อันดับ5และเป็นอันดับสูงสุดของสายวิชาการ

เจ้าหมอนี่สามารถสร้างกำแพงเวทย์ได้ด้วยหรือนี่??















แต่...















มีแต่ความรู้ใช้แต่ทฤษฏี มันเอามาใช้กับผมไม่ได้หรอก

ความประมาทเพียงเสี้ยววินาทีเดียว













ก็ทำให้ เราพลาดพลั้งถึงชีวิตได้














นี่แหล่ะคือโลกที่ผมอยู่...ไม่ใช่การละเล่นแบบในโรงเรียนที่เอ็งเคยอยู่มา

"ไม่ต้องห่วงข้าไม่ให้เอ็งตายหรอก..."






(uncen version)

http://upic.me/i/v3/50259.png







"เรียกหาหมอ?? เรียกทำไม? ไม่ต้องหรอก..."
















"เพราะว่า..."

เอื้อกกก โหดดดดดดดดดดดดดด

หลังจากที่ผมบอกเฟหว่องเกี่ยวกับคู่หมั้นของเธอที่ค้นพบตัวเองแล้วและไม่ขอกลับไปเป็นชายอีก(แน่นอนผมโกหก)


ไม่กี่วันต่อมาเฟหว่องก็ตัดสินใจเดินทางออกจากที่แห่งนี้


ผมจึงมาส่งเธอ ผมที่มองดูใบหน้าที่เศร้าหมองของเธอ

ซึ่งไม่เหมือนเถ้าแก่เนี้ยคนเดิมที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา









ด้วยความที่ผมต้องการที่จะปลอบใจเธอ

ผมก็เหลือบไปเห็นเครื่องบินที่อยู่ข้างหลังเฟหว่องพอดี

ผมจึงเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้เธอฟัง เรื่องนี้มีชื่อว่า"นกเทียม"











เรื่องมันมีอยู่ว่า

กาลครั้งหนึ่งในสมัยที่ทุกสรรพสิ่งมีชีวิตพูดภาษาเดียวกัน

มีชายคนหนึ่งยืนมองดูนก และเกิดความอยากจะบินได้อย่างนกบ้าง


เขาเริ่มจากนำขนนกมาติดตามตัว และสร้างปีกไม้ติดขน เพื่อให้เหมือนนก ทำให้คนรอบข้างที่มาเห็นหัวเราะเยอะอย่างดูถูกที่ชายคนนี้ริอยากจะเป็นนกแต่ดูเหมือนคนบ้ามากกว่า แม้แต่นกที่มาเห็นก็ยังหัวเราะและพูดว่า แค่ติดขนติดปีกก็เป็นนกไม่ได้หรอก

ชายคนนั้นหาได้สนใจ และยังคงนำสิ่งรอบตัวมาประกอบและพัฒนา เพื่อที่หวังว่าจะบินได้อย่างนก หาใช่เขาจะเป็นนก ซึ่งไม่มีใครเข้าใจ เพียงเพราะมองแค่ว่านกมันบินได้ คนทั่วไปจึงมองว่าชายคนนั้นอยากเป็นนก

ชายคนนั้นทดลองแล้วทดลองอีกจนตัวเองสิ้นอายุขัยไป แน่นอนเขาทำไม่สำเร็จ เขาตายไปพร้อมกับคำดูถูกเหยียดหยามทั้งของคนที่ไม่เชื่อว่าคนจะบินได้ และนกที่ถือว่ายังไงๆก็เป็นแค่นกเทียม

แต่..สิ่งที่เขา"เริ่มต้น"ทำนั้น เป็นแบบอย่างให้คนรุ่นหลังที่เล็งเห็นและนำมันมาต่อยอด จนในที่สุดพวกเขาก็สามารถบินได้ โดยที่นกเองก็ยังคงทระนงว่ายังไงก็นกเทียมไร้ชีวิตบินได้ไม่นานก็ต้องลงจอด

เมื่อเวลาผ่านไปนกเทียมที่ทำด้วยเหล็กก็ได้นำตัวเองบินออกสู่นอกอวกาศข้ามดาวได้ ทั้งยังสามารถนำคนอื่นๆได้โบยบินตามไปด้วย

ในขณะที่นกแท้ มันก็ยังคงเป็นนกแท้ บินอยู่ภายใต้ท้องฟ้าใช้ชีวิตไปวันๆและก็ตายไปเป็นวัฏจักรโดยไม่มีการพัฒนา..

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้จะเป็นของเทียม แต่ก็สามารถสร้างคุณประโยชน์ในอนาคตได้ มากกว่าการทระนงตัวพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะเป็นของเทียมจึงต้องพยายามพัฒนาให้เทียบเท่าของแท้...ไม่สิมันต้องพัฒนาให้ดีกว่าของแท้ต่างหาก

ขอเพียงมี"ความกล้า"ที่จะ"เริ่มต้น" แน่นอนว่าบางอย่างมันต้องใช้เวลา อาจจะยาวนานจนเราไม่ทันได้เห็นความสำเร็จ แต่หากไม่มี"การเริ่มต้น" เราก็จะต้องจมปรักอยู่กับสิ่งที่เป็นอยู่ต่อๆไป


การ"เริ่มต้น"ทุกอย่างล้วนเป็นการยอมรับในตัวเองว่า เราพร้อมที่จะเจอกับปัญหา แต่ปัญหาเหล่านี้แหล่ะคือสิ่งที่ผลักดันให้เราเรียนรู้และเจอความสำเร็จ พร้อมทั้งรู้ถึงคุณค่าของมัน

แต่เราต้องไม่ลืมอาศัย"ความกล้า"ควบคู่ด้วย เพราะหากเราไม่กล้าที่จะเจอการเปลี่ยนแปลงจนไม่กล้าที่จะไปต่อ ปัญหาที่เจอมันจะกลายเป็นต้องแบกมัน แทนที่จะแก้ไขมัน














กระแสจักรวาลนั้นไหลเร็วกว่าที่เราคาดคิดนัก มนุษย์เราเดินด้วยความเร็ว10กิโลเมตรต่อชั่วโมง

แต่แค่แกแลคซี่ที่เราอยู่ก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว20กิโลเมตรต่อวินาทีแล้ว

แล้วใยเล่าที่เราจะมาอยู่กับที่เพียงเพราะผู้ชายที่มีอยู่ดาษเดื่อนไม่รักเราเพียงคนเดียว

เพียงแค่รู้จัก"เริ่มต้น" เข้าใจว่ามันยาก แต่ก็ไม่ยากไปกว่าไปเป็นนกหรอก..จริงใหม?










".....ว่าไปนั่น ไม่เข้าใจสินะ เหอๆๆๆ"



ถึงกระนั้นผมก็บรรลุกับความต้องการของผม

ผมได้เห็น เถ้าแก่เนี้ยกลับมายิ้มแย้ม แค่นี้ก็พอแล้วเหอๆๆ

อืม....ในสายตาของผม สเกลชีวิตของมนุษย์นั้นช่างสั้นนัก เมื่อเทียบกับสเกลของจักรวาล

แต่กลับไม่ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ทั้งๆที่มีศักยภาพที่ทำให้ผมอึ้งตะลึงอยู่หลายคราจนน่าหลงใหล


ผมมองดูเครื่องบินที่เฟหว่องโดยสารบินออกไปไกลเรื่อยๆจนลับสายตา


ผมเหม่อมองดูจนไม่ทันรู้ตัวว่าอาบิสจังมายืนอยู่ข้างๆผมสักพักแล้ว....


"อา..มาเมื่อใหร่ครับนี่??"







.....มันทำให้ผมกลับมาคิดถึงตัวเองบ้าง ว่าการมีชีวิตยืนยาวเกินไปมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าการมีชีวิตที่แสนสั้นเลย มันทำให้ผมสูญเสียสิ่งยึดเหนี่ยวในชีวิต ความสำคัญของชีวิตคือสิ่งที่ผมไม่มี

ผมเคยใช้ชีวิตแบบเอ้อระเหย ใช้ชีวิตแบบทิ้งขว้าง แต่มันก็ไม่หมดเสียที...จนผมอยากจะแบ่งอายุขัยให้กับคนอื่น จะได้อยู่กับผมไปนานๆ...


แต่ช่างเถอะ...ผมเองก็ คงต้อง"กล้า"ที่จะใช้ชีวิตต่อไปและอยู่กับความทรงจำที่ไม่สิ้นสุด


"อา...พวกเธอก็มาด้วยเหรอนี่?? งั้นเดี๋ยววันนี้ผมปิดร้านเลี้ยงเองเหอๆๆ..."












"งานเลี้ยงยังมีเลิกลา การพบพานถึงเวลาต้องลาจาก"



ชีวิตผมมันมีแค่นั้นจริงๆ...












จบวัน

แวะมาลง

ว้าววว สวยยย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ข้อคิดดีอะ อ่านแล้วมีไฟดีจิง ถึงมันจะเคยได้ยินมาบ้างที่คล้ายๆแบบนี้ แต่ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้ของเบนคิวมันคุ้มค่า(จนถึงได้กำไร)จริงๆ(ไม่ได้เว่อนะ)
ปล2.ค่าของคนมันไม่อยู่กับที่ จริงๆนะแระคับ

ขอบคุณครับเหอๆๆ



ว่าแล้วก็ลงรูปเพิ่มครับ

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx


[spoiler]

วันนี้วันหยุดพักผ่อน เพราะใกล้สอบแล้ว ผมจึงมีเวลาพักผ่อนกับเขาบ้าง

ผมใช้เวลายามว่างศึกษา หนังสือศาสตร์มืดเหมือนทุกที แต่ไม่ต้องห่วงผมได้เปลี่ยนปกและใช้เวทย์ลวงตาครอบหนังสือให้กลายเป็นหนังสือทั่วๆไป ป้องกันให้ใครมาอ่านเนื้อหาข้างในโดยเฉพาะพัลซ่า


และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เกิดเรื่องน่าสนใจ เมื่อจู่ๆเซร่า ก็เอ่ยปากถามผมก่อน ทั้งๆที่เธอไม่เคยที่จะเป็นฝ่ายพูดกับผมก่อนเลย...

เธอถามผมว่าทำไมพ่อ(มอริซ)ถึงส่งผมมาดูแลเธอ เป้นคำถามที่ยาก ที่จะตอบเธอเพราะหากผมอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าหมอนั่น เซร่าคงปวดหัวตาย

"มันเป็นพรหมลิขิตกระมังครับเหอๆๆ"


นี่คือคำตอบที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าใหร่ ถ้าพูดให้ถูกก็น่าจะเป็น มอริซกำหนดให้ผมเดินในแผนการของมันต่างหาก










เมื่อมีโอกาสผมก็ถามเธอกลับ เกี่ยวกับดาวบ้านเกิดของเธอ และทำไมเธอถึงมาอยู่กับมอริซได้


ผมเห็นเซร่าเงียบไป ทำให้ผมเริ่มรู้ตัวว่าผมคงถามเรื่องที่เจาะลึกเกินไปหรือเปล่า??


ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม ผมก็เตรียมที่จะใช้พลังอ่านความคิด

...แต่ เซร่าก็พูดออกมาจากปากเธอเองว่า เธอถูกพ่อแม่แท้ๆขายเธอให้กับมอริซ

ในตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้เท่าใหร่ แต่เธอก็ยังจำได้ว่าพ่อแม่แท้ๆของเธอเองก็รักเธอมาก แต่เหมือนจะประสบปัญหาด้านการเงินอย่างมาก และก็ได้มอริซมาพาเธอไปดูแล

จนเธอมารู้ทีหลังว่าจริงๆแล้วพ่อแม่เธอได้ขายเธอให้กับมอริซ

แม้จะเป็นเรื่องน่าเสียใจ แต่มอริซก็ดูแลเธออย่างดี
ทำให้เธอไม่ค่อยจะอาลัยเกี่ยวกับพ่อแม่แท้ๆเธอเท่าใหร่ แม้แต่ต่อให้เจออีกที เธอก็เฉยๆแล้ว

อืม...แม้ผมจะยังไม่ได้ใช้วิชาอ่านความคิด ผมก็เชื่อว่าเซร่าพูดความจริงนะ











ถึงกระนั้น ตอนนี้มอริซก็ตายไปแล้ว ทำให้เซร่าก็เกือบจะหลงทางในชีวิตอยู่เหมือนกัน

แล้วก็มีผมนี่แหล่ะที่เข้ามาในชีวิตเธอพอดี ทำให้เธอยังควบคุมสติตัวเองได้

น่าตกใจจริงๆที่เซร่าพูดกับผมถึงขนาดนี้

ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเซร่า เธอคิดยังไงกับผม?

ว่าแล้วมันก็ดันทำให้ผมนึกถึงคนๆหนึ่งเสียได้

คนที่ทักเรื่องเซร่าในวันก่อน น้องสะใภ้อโลนไงล่ะ
(ไม่ใช่อโลนหูเอลฟ์ชานมนะ บอกแล้วชื่อมันไม่เป็นมงคลเหอๆๆๆ)

"อืม....หายไปใหนแล้วหว่า?? หรือว่าเธอออกไปจากห้องแล้ว??"



ในขณะที่ผมส่ายสายตามองไปรอบๆห้องที่ดูไกลโพ้น


จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระตุกๆตรงเป้าผม...


"เฮ้ย!!!"














ตกใจหมดเลย นึกว่าเด็กที่ใหน? ที่แท้ก็น้องสะใภ้นี่เอง


เธอบอกผมว่าถ้าเธออยู่ในร่างนี้ คิดว่าผมจะชอบ

เอ่อ....นี่ผมเป็นโลลิค่อนไปแล้วเหรอนี่??


แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ จะตกใจอะไรกับพวกเผ่าเทพเจ้ามากนักก็ใช่เรื่อง

ผมเข้าเรื่องสอบถามเธอเกี่ยวกับเรื่องเซร่าอย่างจริงจัง ไม่ล้อเล่นเหมือนคราวก่อน


ซึ่งผมต้องแลกกับการให้ผมอุ้มเธอระหว่างที่เธอบอกผมเกี่ยวกับเซร่า

อืม...จะว่าไปร่างเด็กนี่มันก็สะดวกดีแฮะ












และอีกเงื่อนไขหนึ่งก็คือ ผมต้องมองเรื่องราวต่างๆผ่านสายตาเธอ

ขณะที่ผมมองตาเธอ เหมือนผมจะถูกดึงดูดเข้าไปในตาเธอเลยเชียว...


"มาดูเรื่องราวของเซร่ากันก่อนดีกว่า"

เรื่องอาจจะซับซ้อนเล็กน้อยแต่ผมจะพยายาม เล่าให้เข้าใจง่าย

ดาวบ้านเกิดของเซร่าถูกจัดอยู่ในลักษณะดาวตกสำรวจ แต่ก็ถูกเรียกว่า"ดาวD18"ตามตำแหน่งดวงดาวสากล

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ ดาวดวงนี้อยู่ใกล้ ดาวฤกษ์สีฟ้า อันเป็นสีที่มีความร้อนที่สุดเกินกว่า จะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ใกล้ได้

แต่ดาวD18 ดวงนี้กลับยังมีผู้คนอาศัยอยู่ อย่างตัดขาดจากโลกภายนอกและไม่มีเครื่องสื่อสารใดๆจะเข้าไปใกล้ได้เพราะจะถูกรบกวนจากคลื่นพลังงานจากดาวฤกษ์สีฟ้า

ดาวD18 ไม่ใหญ่มาก และมีกลุ่มคนที่รวมกันเป็นประเทศเดียวเท่านั้นไม่มีการแตกแยกใดๆ ธงสัญลักษณ์ของประเทศนี้ อโลนอธิบายว่า น่าจะเกิดจากสัญลักษณ์ดวงดาวที่รอดพ้นภัยคุกคามใดๆ











หากจะย้อนไปก่อนหน้า ดาวฤกษ์ดวงนี้ยังไม่ได้เป็นสีฟ้าและร้อนแรงอย่างปัจจุบัน

จนเมื่อ7000ปีก่อนดาวฤกษ์ดวงนี้เริ่มขยายตัวและเพิ่มระดับความร้อนจนประชากรบนดาวอยู่ไม่ใหวและสุกตายกันไปกว่า90เปอเซนต์ เหลือเพียงคนที่แข็งแกร่งด้านร่างกายจิตใจ และพลังเวทย์ โดยที่ผู้ที่มีพลังเวทย์สูงสุดจะมีผมสีแดง ดำ เขียว ตามลำดับ

จอมเวทย์ที่ถูกกล่าวขานในตำนานของดาวบ้านเธอชื่อว่า"ซัมดี(แน่นอนว่าผมแดง)"ได้สละตัวเอง ยอมให้ร่างกายถูกเผาใหม้รับพายุสุริยะที่ประทุอย่างรุนแรง จนร่างกายสลายกลายเป็นบาเรียพลังเวทย์ป้องกันดาวดวงนี้ได้ระยะหนึ่ง











ใช่แล้วมันได้เพียงระยะหนึ่ง ที่การประทุครั้งใหม่ของดาวฤกษ์สีฟ้าจะเกิดขึ้นอีกในทุกๆ35ปีถัดไป

ดังนั้นพิธีกรรมสังเวยจอมเวทย์จึงเกิดขึ้นทุกๆ35ปี แม้จะดูโหดร้ายแต่มันก็จำเป็นสำหรับการอยู่รอดของสิ่งมีชีวิตบนดวงดาวนี้


วันเวลาผ่านไป กลุ่มจอมเวทย์ได้ใช้ชีวิตขยายเผ่าพันธุ์ไปเรื่อยๆ จนกลับมามีประชากรมากมายอย่างเดิมได้

แน่นอนการสังเวยยังคงมีอยู่ แต่ถูกจำกัดให้รู้กันวงแคบมากขึ้นและเป็นความลับสูงสุดขององค์กรที่ปัจจุบันกลายเป็นรัฐบาลของประเทศนี้

ประชากรที่เกิดใหม่ในยุคหลังก็มีทั้งผมแดง ผมดำ และผมเขียว เหมือนแต่ก่อน แต่ผมแดงกลับมีน้อยมากจนหายากสุดๆ

รัฐบาลลับจึงต้องแอบสับเปลี่ยนหรือปลอมแปลงเอกสารเท็จของเด็กผมแดงเกิดใหม่ว่าเสียชีวิตระหว่างคลอด เพื่อนำมาดูแลอย่างไม่ให้เมตตาใดๆเพื่อที่จะสามารถนำไปสังเวยได้อย่างไม่รู้สึกอาลัย
แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องความจะแตก เพราะรัฐบาลจะนำเด็กมากักใว้ทีละคนตามลำดับสำมโนครัว

นั่นหมายถึง35ปีต่อการกักตัวเด็ก(ผมแดง)1คน

หากทุกอย่างเป็นอย่างนี้ตลอดไป ทุกอย่างก็น่าจะราบลื่น


จนกระทั่งหมอนั่นมา...มันคือคนที่เดินทางเข้าออกดาวดวงนี้ได้อย่างง่ายดาย

หมอนั่นเข้ามาทำธุรกิจ และมีเครือข่ายที่ดีกับรัฐบาลประเทศนี้...



ไอ้บ้านั่น...มอริซ











มอริซเข้ามามีเอี่ยวในหลายๆเรื่องกับประเทศนี้

แต่ก็ถูกปิดบังเรื่องพิธีลับของดาวดวงนี้อยู่ตลอดเหมือนกัน แต่แม้ไม่บอกผมก็เชื่อว่ามอริซรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว

เป็นอีกครั้งที่ผมมองดูหน้าของมันอย่างใกล้ชิดชัดเจนอีกครั้ง แม้จะเป็นภาพในอดีต แต่แววตาของมัน ยังดูน่าหวาดหวั่นจนยากหยั่งลึกถึงความคิดของมันเสมอ ผมยังแอบตกใจเล็กน้อยเลยราวกับว่ามันรู้ว่าผมจ้องมองมันอยู่










มอริซเริ่มผูกมิตรกับ คนในองค์กรและเริ่มเข้าหาครอบครัวของเซร่า(ในตอนนั้นเซร่ายังไม่เกิด)เพื่อร่วมทำธุรกิจ จึงทำให้ครอบครัวของเซร่าและมอริซสนิทกันมาก


และแล้ววันนั้นก็มาถึง รอบ35ปีสุดท้ายของดาวดวงนี้

การประทุเริ่มเร็วกว่ากำหนด แม้จะเป็นการประทุเล็กๆ แต่ก็สร้างความเสียหายอย่างหนักหนา เพราะเกิดอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง เด็กที่ถูกกำหนดให้มาสังเวย โดนสะเก็ดเพดานขนาดใหญ่ทับตาย

....ผมกล้าการันตีได้เลยว่า มอริซมีส่วนกับเรื่องนี้แน่นอนไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...

การหาลำดับเด็กผมแดง จึงต้องเลื่อนขึ้นมา และคนที่จะถูกสังเวย...

ผมว่าหลายคนคงเดากันได้แล้ว "เซร่า" นั่นเอง


เธอเกิดขึ้นมาโดยที่ยังไม่ทันได้รับรู้ความเป็นจริงของดาวบ้านเกิดตัวเองแม้แต่น้อย












ครอบครัวของเซร่าถูกกดดันจากรัฐบาล ทั้งทางด้านการเงิน ธุรกิจ แถมยังต้องเสียทรัพย์สินจำนวนมากเพื่อแอบลักพาตัว คนผมดำจำนวนมากเพื่อมาแลกกับเซร่าเพียงคนเดียว

แต่น่าเสียดายที่คนผมดำที่หามาก็มีพลังเวทย์ไม่เทียบเท่าคนผมแดงเลยแม้แต่น้อย ส่วนพวกผมแดงก่อนหน้านี้ล้วนชราภาพและขาดช่วงพอดี


ทุกอย่างเหมาะเจาะ ในขณะที่อีก3สัปดาห์จะเกิดการประทุของดาวฤกษ์ และครอบครัวเซร่ากำลังล้มละลาย

มอริซเสนอแลกทรัพย์สิน ทั้งหมดที่ตัวเองมีในประเทศนี้แลกกับขอนำตัวเซร่าไปเลี้ยงแทน อย่างน้อยเซร่าก็รอดตายและครอบครัวของเขาก็มีทรัพย์สินไปจัดการเรื่องอื่นเพื่อทดแทนเซร่าอย่างหาคนที่มีพลังเวทย์มาสังเวยมากขึ้น..

ข้อเสนอและความสามารถในการจูงใจของมอริซสูงมากจนพวกเขายอมขายเซร่าให้กับมอริซ

เซร่าซึ่งคุ้นเคยกับมอริซตั้งแต่เกิดมาก็ยอมไปกับมอริซโดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกขายและอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับดาวบ้านเกิดของเธอ










มอริซพาเซร่าออกจากดาวทันที โดยที่ปล่อยให้ดาวดวงนั้น ต่อสู้กับสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าพายุสุริยะตามที่คนบนดาวเข้าใจ

นั่นคือ การเกิดซุปเปอร์โนว่าของดาวฤกษ์สีฟ้า(แปลง่ายๆก็คือดาวฤกษ์ระเบิดตัวเอง) ซึ่งคนบนดาวไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น


ดังนั้นต่อให้มีเซร่าหรือคนผมแดง100คนก็ไม่สามารถต้านพลังนี้ได้ และมอริซก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้

ด้วยพลังของมอริซ ผมเชื่อว่าแค่บีบดาวฤกษ์ให้เล็กหรือผลักดาวออกไป แม้แต่กางม่านพลังปกป้องดาวดวงนี้มันก็สามารถทำได้ง่าย เพราะผมเคยเห็นอะไรที่มันยิ่งกว่านี้หากมอริซลงมือ...แต่มันไม่ทำ...



หากเทียบความโหดเหี้ยมแล้ว ตัวผมถือว่ากลายเป็นเทเลทับบี้ได้เลยเมื่อเทียบกับมอริซ...มันปีศาจในคราบนักบุญจริงๆ ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมผมถึงไม่อยากจะคบมันเป็นเพื่อนเลย แม้แต่น้องๆของมันเองก็ยังไม่ปิดใจกัน..

มันเทพมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

จากเรื่องราวทั้งหมดสรุปได้ว่า

เซร่าคงยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

เพราะผมก็ไปเห็นกับตาตัวเองแล้วว่าดาวของเซร่าหายไปแล้วจริงๆ


หลังจากที่ผมกลับมาสู่ปัจจุบัน ผมรู้สึกได้ว่าผมโดนสูบพลังไปเยอะพอสมควร ท่าทางการใช้พลังมองย้อนอดีตมันคงจะใช้พลังงานมากน่าดู หรือไม่ผมก็ถูกอโลนดูดพลังอีกแล้ว...


แต่ช่างเถอะ ถือเป็นค่าทดแทนในการทำให้ผมได้เห็นความจริงเกี่ยวกับบ้านเกิดเซร่าล่ะกัน


ผมใช้เวลาพูดคุยกับอโลน สักพักด้วยเรื่องสัพเพเหระ ซึ่งหากตัดเรื่องลักษณะการพูดประหลาดๆก็นับว่าคุยกันได้รู้เรื่องเหมือนกัน

ไม่นานนักเบลคเข้ามาที่ห้องนี้











ถึงเวลารับช่วงต่อ ผมก็ได้เวลากลับล่ะ

แม้จะรู้สึกแปลกๆแต่ก็พอจะยอมรับได้ว่า อโลน มีพลังบางอย่างที่ทำให้คนชื่นชอบเธอได้ ซึ่งมันแทบจะไม่เข้ากับการแสดงออกของเธอเลย....อาจจะนิสัยขี้อ้อน...











กลับมาที่เซร่า ผมครุ่นคิดอยู่ว่าจะบอกเธอเกี่ยวกับดาวบ้านเกิดของเธอ และเรื่องของมอริซดีใหม?

ถามว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ใหม? ผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเธอสมควรที่จะรับรู้เรื่องนี้หรือเปล่า เพราะตอนนี้ทั้งดาวทั้งมอริซต่างก็ตายไปกันหมดแล้ว ถ้าไม่นับอโลนก็มีเพียงผมนี่แหล่ะที่รู้เรื่องราวทั้งหมด...

จะปล่อยให้เรื่องนี้มันสาบสูญไปจนเธอตายไปเลยจริงๆเหรอ?



"เอ้าอย่าผ่อนแรงสิ!! เพ่งสมาธิหน่อย!!"

"ไม่สิ...ที่ไม่มีสมาธิมันผมต่างหาก เลยใช้แรงเยอะไปหน่อย พักก่อนล่ะกัน..."


ผมคิดอยู่ในหัวอยู่หลายตลบ หากผมบอกเรื่องดาวบ้านเกิดเธอ ผมก็คงต้องบอกเรื่องมอริซด้วยสิ..

ใอ้ครั้นจะโกหกบอกเป็นบางเรื่องแล้วสร้างภาพมอริซที่ดีในสายตาเซร่า มันก็รู้สึกกระดากใจถ้าผมจะต้องพูดให้มอริซดูเป็นคนดี...














แต่แล้ววันนี้ก็มีเรื่องให้ผมต้องเบี่ยงเบนความสนใจจากเรื่องเซร่า


มีไอ้หนุ่มหน้าลิเกเข้ามาแทรกระหว่างที่ผมกำลังคิดไม่ตก ด้วยการขอท้าประลองอย่างเป็นทางการ




จากข้อมูลภายหลังผมก็รู้ว่าหมอนี่คือ "อันดับ5"(สายบู๊)ของปัจจุบัน









.....มีหลายๆอย่างขัดแย้ง มากกว่าที่มองเห็นด้วยตา...

อะไรบางอย่างที่ถูกซ่อนเอาใว้จนกว่าผมจะได้ลองพิสูจน์


พลังที่แผ่ออกมาแม้จะบางเบาแต่ก็รับรู้ได้เพราะพลังนี้ผมคุ้นเคย..





"ได้แต่ขอเป็นพรุ่งนี้นะ...ว่าแต่...."
















.....เจ้าหมอนี่มีพลังเวทย์กลิ่นเดียวกับผม....











จบวัน

แวะมาลง

ลงเรื่อยๆ

ลงเรื่อยๆ

Narl Diary Fragment



วันที่xx เดือนxx ปีxx



วันนี้มีเรื่องที่ต้องจดจำอยู่5เรื่อง


เรื่องแรก เมื่อวานหลังจากที่ ผมรับคำท้าของเจ้าหนุ่มลิเก ผมแอบเห็นเจ้าหนุ่มจ้องเขม็งไปที่เซร่า..คาดว่าหลังจากประลองจบผมจะลองถามมันดูว่าติดใจอะไรกับเซร่าหรือเปล่า?










เรื่องที่2....โดยปกติในหนังสือคู่มือบอกใว้ว่า

ระหว่างการประลองฝีมือ จำเป็นต้องมีคนกลางไม่ต่ำกว่า3คนเป็นผู้ดูแลการประลอง

เพื่อลงมติสั่งหยุดการประลองในกรณีต่างคนต่างไม่ยอมแพ้และดุลพินิจของคนกลางจะเป็นผู้ตัดสิน

ซึ่งในวันนี้ มีสักขีพยาน อยู่3คน นั่นคือ อาบิสจัง เซร่า และพัลซ่า











พื้นที่การประลองนั้นอยู่บนดาวแคระห์เล็กๆใกล้โรงเรียน(ยาน) ผมได้บอกอาบิสจังและคนอื่นๆว่า

คู่ต่อสู้คนนี้มีพลังที่ผิดไปจากคนอื่นๆที่ผมเคยเจอ ผมอาจต้องเอาจริง จึงอยากให้ทั้ง3อยู่นอกดาวซะ

ซึ่งอาบิสจังเองก็เห็นด้วยเพราะเธอเองก็รับรู้ได้ว่า พลังเวทย์ของลำดับ5คนนี้มีกลิ่นเดียวกับผม

ดังนั้นผมจึงประลองกับเจ้าลิเกบนดาวแคระห์เพียง2คน...

เรื่องที่3.......ผมขอไม่ลงรายละเอียดบอกได้เพียงว่าพลังเวทย์นั้นเหมือนกับผมจริงๆ

แม้จะบางเบาแต่ก็สร้างผลกระทบกับผมได้ ผมจึงต้องเอาจริงตามที่คาดการใว้เพื่อทั้งตัวผมและคู่ต่อสู้เพราะมันมีกฏใว้ว่า "ห้ามฆ่า"














เรื่องที่4......



เจ้าหมอนี่....ไม่สิ..





ยัยนี่....เป็นผู้หญิง...

ยัยนี่ใช้เวทย์พรางตัวเองให้เป็นผู้ชาย แบบเดียวกับที่ผมใช้กับหนังสือศาสตร์มืด

คงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง แต่ช่างเถอะ พอดีฮิโซกะโทรมาเพราะเห็นแรงระเบิดจากการปะทะ

ผมจึงรายงานผลเพื่อให้เธอลงมาตัดสิน













จะว่าไปก็ดูเหมือนผมจะเคยเจอเหตุการณ์หรืออะไรที่มีลักษณะคล้ายๆแบบนี้มาก่อนแต่ก็นึกไม่ออกเหมือนกันแฮะ...

จะยังไงการประลองนี้ ก็น่าสนุกอยู่นิดหน่อย ตรงที่พลังเวทย์ของยัยนี่สามารถทำร้ายผมได้ อา..นั่นสินะผมต้องสอบถามเรื่องพลังของยัยนี่ก่อน

แต่ดูเหมือนผมจะซัดแรงไปหน่อยหรือเปล่า? เงียบไปเลย....














ผมไม่แน่ใจว่าคำพูดของผมสะกิดอะไรเธอ? แต่มันทำให้เธอรีดพลังชีวิตตัวเองมาโจมตีผม

เป็นพลังชีวิตที่เปลี่ยนเป็นพลังเวทอย่างมหาศาล ถ้าเป็นเกมภาษาก็คงเป็นคาถาเมกันเต้กระมัง?


ผมถูกยัยนี่ผลักลอยขึ้นฟ้าพร้อมกับร่างที่เรืองแสงพร้อมจะระเบิด